การวินิจฉัยของจิตแพทย์มีความน่าเชื่อถือมากน้อยเพียงใด

เนื่องจากอาการ รัก โลภ โกรธ หลง เป็นสิ่งที่มีในทุกคน ทุกคนจึงมีความเครียด วิตกกังวล แตกต่างกันไปตามบริบทและช่วงอายุ จริงๆแล้วตัวจิตแพทย์เองก็เครียดเหมือนกัน เช่นตรวจไม่ทันบ้าง การไปหาจิตแพทย์ดูเหมือนเป็นทางออกตามคำว่า“มีปัญหาควรปรึกษาแพทย์” จขกท เคยเปลี่ยนจิตแพทย์มาแล้วรอบนึง ซึ่งผมเล่าอาการตั้งแต่ต้น อย่างละเอียด เหมือนกัน จิตแพทย์ยังวินิจฉัยโรคไม่เหมือนกัน และให้ยาแตกต่างกัน ข้อสงสัยประการแรกคือ การวินิจฉัยโรคทางจิตเวช ไม่มีการเจาะเลือด เอ็กเรย์ เหมือนโรคทางกาย การวินิจฉัยมาจากวิจารณญาณของจิตแพทย์ ซึ่งดูแล้วเหมือนเป็นการเอาสิ่งที่ผมพูดไปจัดหมวดหมู่ตามทฤษฎี ซึ่งอาการต่างๆของแต่ละโรคมีความคล้ายคลึงกันมาก การเล่าอาการตัวเองให้หมอฟัง ส่วนใหญ่จะดูเหมือนเว่อร์เกินความจริง เนื่องจากความรู้สึกเป็นสิ่งที่อธิบายยาก ไม่เหมือนชั่งน้ำหนัก วัดความดัน ที่มีตัวเลขบอกชัดเจน  ทุกๆครั้งหมอจะให้ยาตามความหนักของอาการที่เราพูด ซึ่งยาเหล่านี้มีผลต่อสารเคมีในสมอง ตอนเวลาผมเริ่มกินยา ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลย รู้สึกแค่ผลข้างเคียงเท่านั้น มากไปกว่านั้น จิตแพทย์จะชอบให้มาหาบ่อยๆ และจะให้กินยาเป็นระยะเวลาที่นานมาก ถ้ามีปัญหาเกี่ยวกับยาก็จะลองเปลี่ยนยาไปเรื่อยๆ ซึ่งผมเปลี่ยนยามาแล้วหลายหนแต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น มีแต่ธรรมดากับแย่ลง ไม่เหมือนกับยาที่ใช้รักษาทางกาย ที่กินแล้วจะมีสิ่งบ่งบอกว่าอาการดีขึ้น การใช้ชีวิตก็มีขึ้นมีลงเป็นปกติ ผมเลยสงสัยว่าถ้าผมเครียดเพราะ ติดหนี้ แฟนทิ้ง แล้วไปกินยาเพื่อปรับสารเคมีในสมอง มันจะช่วยได้จริงหรือ? เพราะไม่ใช่เป็นการแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ และการกินยาปริมาณมากเป็น เป็นเวลานาน เป็นสิ่งที่ดีจริงหรือ? ยาบางตัวก็ทำให้ติด เนื่องจากได้รับยามาเป็นเวลานานๆ แล้วหยุดทันที สมองก็จะปรับตัวไม่ทัน ถ้าทฤษฏี(DSM5) มันผิดตั้งแต่ต้นแล้ว หมายความว่าโรคเครียด ซึมเศร้า วิตกกังวล (ไปนับพวกโรคทางจิต เช่น จิตเภท) ไม่มีจริงจะเป็นอย่างไร เพราะ DSM ต่างเวอร์ชั่นก็มีการจัดหมวดหมู่ มีโรคใหม่เข้ามา โรคที่ไม่ใช่ก็ถูกเอาออกไป เช่นใน DSM2 บอกว่าการรักร่วมเพศเป็นโรค รักษาให้หายเป็นเกย์เนี่ยนะ มันคงจะหายหรอก แล้วการที่หมอบอกเราบ่อยๆว่าเราเป็นโรคนู้น โรคนี้ อาจเป็นการไซโค ทำให้เราเชื่อว่าเราเป็นโรคนั้นจริงๆ ถ้าสิ่งเหล่านี้ไม่มีจริง การกินยาที่หมอสั่งเท่ากับเป็นการวางยา รู้ได้อย่างไรว่าทฤษฎีที่เขายอมรับกันมันถูก บางคนได้รับศีลเจิมคนไข้แล้วหาย หาหมอผีแล้วหาย, สะเดาะเคราห์แล้วหาย หรือแม้กระทั่ง pseudoscience แบบ nlp, life coach ต่างๆ ดูอย่างคนที่เป็นมะเร็ง ถ้าเขามีกำลังใจ เขาก็จะอยู่ได้นานขึ้น หรือว่าทุกอย่างมันเป็นแค่ความเชื่อ ถ้าเราเชื่อว่าเราไม่ป่วยก็จะไม่ป่วย! คนที่มีความระมัดระวังมากกว่าคนอื่นโดนหาว่าเป็นโรคขี้ระแวง หรือคนที่ต้องการทำงานให้เพอร์เฟคมากกว่าคนอื่นโดนหาว่าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ การที่มีอารมณ์มากกว่าคนอื่นอาจเป็นแค่เป็นกลไกลป้องกันตัวเองก็ได้ ซึ่งแต่ละคนมีความหลัง อยู่ในสภาพแวดล้อม และเลี้ยงดูไม่เหมือนกัน การที่เราแสดงอารมณ์ไม่เหมือนคนอื่นแสดงว่าเราเป็นโรคจริงหรือ? หรือแค่หมอต้องการที่จะขายยา เก็บค่ารักษาบ่อยๆ หรือกระทั่งเอาคนไข้ไปขัง นอนโรงพยาบาลที่เหมือนติดคุก ซึ่งหลังๆผมมีแนวโน้มที่จะต้องนอนโรงพยาบาลสูงมาก ผมจึง fake อาการให้ปกติ ซึ่งจริงๆแล้วผมสามารถพูดให้ตัวเองนอนโรงพยาบาลเลยก็ได้ ตามที่ผมคาด หมอได้ลดปริมาณยาให้ผมแทน ผมไม่เข้าใจว่าการเอาคนที่เป็นโรคที่ไม่มีอยู่จริงไปอยู่ ทำกิจกรรมกับคนที่เป็นโรคจิตจริงๆ นี่เป็นการรักษาที่ดีจริงหรือ? หรือเป็นแค่การทำให้ผู้ป่วยยอมรับว่าตัวเองเป็นโรค ถือเป็นการ label คนไข้อีกทางหนึ่ง (ผมไม่เคยนอนโรงพยาบาล จริงเท็จเพียงใด ไม่ทราบครับ ถ้าผิดพลาดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้) สุดท้ายนี้ผมก็ยังไม่กล้าเลิกยาเองเพราะไม่ใช่หมอเผื่อความคิดผมผิด ผมแค่เชื่อว่าโรควิตกกังวลมีอยู่จริง เท่านั้นครับ...ถ้ามีอยู่จริงมนุษย์คงเป็นทั้งโลกแล้วครับ ถึงแม้จะมียาวิเศษที่สามารถคลายเครียดได้ แต่ถ้ายังใช้ชีวิตไม่เป็น พึ่งแต่ยา อาจดีขึ้นแค่บางช่วงเวลา มีความรู้สึกว่ามีหมอ มียาเป็นที่พึ่ง (เมื่อก่อนผมก็คิดแบบนี้ เพราะคิดว่ากินยาเดี๋ยวก็หาย) แต่ในระยะยาว คนป่วยก็ยังไงก็ป่วยวันยันค่ำ

ปล. ผมไม่ใช่หมอ ไม่ต้องเชื่อผมนะ  และผมก็ไม่ใด้สนับสนุนให้เลิกไปหาจิตแพทย์ หรือหยุดยาเอง ผมเป็นแค่คนไข้คนหนี่งที่รักษามาหลายปี เสียเวลา เสียเงินไปหลายบาท กินยาไปหลายตัว ผมแค่สงสัยเท่านั้นเอง แย้งได้ครับผมอยากรู้ความคิดเห็นของคนอื่น ใครเคยรักษาแล้วหายบอกด้วยครับ ขอบคุณที่รับฟังความคิดเห็นครับ