ฉันก่อสร้างปราสาทจากกองทราย ด้วยมั่นหมายจะให้เป็นปราสาทหิน ใช้แรงกายหยาดเหงื่อที่โรยริน ใช้จนสิ้นวันเวลาผ่านพ้นไป จนกองทรายก่อตัวเป็นปราสาท เด่นผงาดงดงามพร่างไสว ยืนหยัดมั่นดั่งหินผาตระหง่านไกล ฉันภู

ค่ำคืนนี้มีดวงดาวที่แสงดับ ดาวลาลับกลับสู่ถิ่นดาวดับสูญ เหลือทิ้งไว้ความชอกช้ำความอาดูร เหลือเพียงความพอกพูนที่ร้าวราน ดาวดวงนั้นคือคนคนหนึ่ง คนที่ซึ่งเคยร่ำร้องและขับขาน คนที่เปรียบดั่งพลังป้อมปรากา

รบกวนพี่ๆช่วยแต่งให้หน่อยนะคะ 1บท