(ยังไม่เปิดเผยเนื้อหา)
เป็นความรู้สึกที่ “จุก” ดีนะ สำหรับคนรุ่นปัจจุบัน คนรุ่นที่ไม่เชื่อ ไม่นิยมหรือสภาพเศรษฐกิจไม่เอื้อต่อการมีครอบครัวมีลูกหลานเพราะภาพยนตร์เรื่องนี้ชวนตั้งคำถามและหาคำตอบเกี่ยวกับ “การดำรงอยู่” ในสภาวะแบบ Remember Me
Coco ทำให้เห็นความสำคัญของสถาบันครอบครัว มีผลต่อการดำรงอยู่แม้ร่างกายจะจากโลกมนุษย์ไปแล้วอย่างไร ราวกับนำปรัชญาเรื่องการมีตัวตนมาเล่าในแบบอนิเมชั่น โดยสะท้อนปรัชญาของมนุษย์ที่ว่า ความเป็นนิรันดร์ของดวงวิญญาณไม่ใช่เรื่องของโลกหน้า แต่หมายถึงมีคนในโลกนี้จดจำเราได้มากแค่ไหน ทำนองว่า ชีพตายแต่ชื่อยังอยู่
แม้เราจะตายจากโลกนี้ไปแต่ดวงวิญญาณเราก็ไม่ได้ไปไหนเพราะต่างอยู่ในจิตใจของคนที่เรารักและรักเรา คนในครอบครัวที่คิดถึงเรา หากแม้คนที่เรารักและคิดถึงตายไป เขาก็ไม่ได้ไปไหนแต่อยู่ในจิตใจ...นั่นก็คือ ยังอยู่ในความทรงจำของเราเสมอ และหากเราอยากให้ความทรงจำนี้ยังอยู่ เราก็ส่งผ่านความทรงจำนี้ไปเรื่อย ๆ จาก “รุ่นสู่รุ่น” จากเรื่องราว เป็นเรื่องเล่าและจากเรื่องเล่าก็กลายเป็นประวัติศาสตร์ เป็นตำนาน
นั่นแหละมันเลยสร้างความ “จุก” ให้กับคนที่ไม่อยากหรือไม่สามารถสร้างครอบครัวได้ไม่น้อยเพราะหนังก็ชวนเราตั้งคำถามย้อนกลับมาโดยไม่ตั้งใจว่า “นี่ถ้าคุณไม่มีลูก ไม่มีหลาน ไม่มีคนคิดถึง เรื่องราวของเราในโลกนี้ก็คงจบแต่เพียงเท่านี้” เราก็เป็นเพียงคนที่เกิดและตายไปโดยไม่มีใครจำได้เลย
วิญญาณก็คือ สัญลักษณ์ของความทรงจำของคนที่รักและคิดถึงเรา หากเราไม่มีสุดท้ายตายไปเราก็คงไม่มีวิญญาณ
“ก็ดีนะ” มีเสียงหนึ่งดังเข้ามา “จะได้ไม่มีวิญญาณ ก็ไม่ต้องมีเวียนไว้ตายเกิดไงล่ะ”
(เปิดเผยเนื้อหาแต่ไม่ใช่สาระสำคัญของเรื่อง)
ภาพยนตร์เรื่องนี้แม้จะสร้างโดยสตูดิโอของอเมริการแต่ก็เล่าเรื่อง “ประเพณีคนตาย” จากวัฒนธรรมของแม็กซิโก ว่าด้วย การทำพิธีในวันที่วิญญาณของคนที่ตายจากโลกนี้ไปแล้วกลับมาที่บ้านและกลับไปหาครอบครัวของตัวเองอีกครั้ง โดยมีเงื่อนไขว่า วิญญาณที่อยู่ในโลกหน้าจะกลับไปยังโลกมนุษย์เพื่อไปหาคนที่ยังรักและผูกพันได้นั้นต้องมีรูปตัวเองวางไว้อยู่ในโลกมนุษย์เพื่อให้คนรำลึกถึง
แล้วที่โหดร้ายก็คือ หากวิญญาณที่อยู่ในโลกหน้าไม่มีใครในโลกมนุษย์คิดถึงอีกแล้ว วิญญาณนั้นก็จะสูญสลายไปตลอดกาล
คือพอรู้เงื่อนไขนี้แล้วแบบ ในใจคือ “เห้ยยยยยย” เอาจริงดิ พิกซาร์และทีมงาน เอาเงื่อนไขของกฎในโลกภาพยนตร์แบบนี้จริง ๆ หรือ โหดร้ายมาก ๆ แต่มันก็สามารถสร้างความ “สมเหตุสมผล” และยังทำให้เราเข้าใจบทบาทและได้คำตอบอีกมิติของ “รูปคนตาย” ว่า ทำไมต้องอยู่ในบ้านได้ดีมาก ๆ แล้วเรื่องการมี “รูปคนตาย” มันก็สามารถเชื่อมโยงกับประสบการณ์ของคนไทยที่ยังอาศัยในบ้านที่ยังมีคนรุ่นพ่อ รุ่นแม่อยู่ในบ้านซึ่งมักจะนำรูป “ญาติที่เสียชีวิตไปแล้ว” มาไว้ในบ้าน
แน่นอนไม่ต้องถามหา “บ้าน” หรือ “คอนโด” ของคนรุ่นปัจจุบันที่แทบไม่เห็นการนำรูปคนตายที่เป็นญาติมาไว้ที่บ้านเพราะแน่นอนว่า วิถีเมืองนั้นคือ วิถีอพยพมาจากต่างจังหวัดแทบทั้งสิ้น และไม่ได้มีความผูกพันกับ “บ้าน” ในแบบของคนท้องถิ่นสักเท่าไร
คนรุ่นใหม่ที่เข้าสู่วัยทำงานและกำลังเป็นวัยกลางคนแต่ไม่อยากหรือไม่มีครอบครัวต้องมี “โหวง ๆ เหวง ๆ” บ้างแหละ
โดยเฉพาะคนที่ชอบการบอกโลกว่า “ช้านนนนนนโสดดดดดดดดด”
แต่ใจจริงนี้แบบคงอยากตะโกนต่อว่า “มาจีบทีจะไม่เรื่องมากแล้ววววววว”
แน่ล่ะนี่คือหนัง “ฟีลกู้ด” มันย่อมสะท้อนสภาวะเพียงด้านหนึ่งของสถาบันครอบครัวเท่านั้นและคนรุ่นใหม่เองก็มีเหตุผลมากมายที่เห็นว่า การอยู่และตายไปน่าจะดีกว่าการมีคนคอยคิดถึง
ภาพยนตร์เรื่องนี้มี “กิมมิค” ทั้งเป็นเนื้อหาของเรื่องหรือแม้แต่เล็ก ๆ น่ารัก ๆ สอดแทรกอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นข้อคิดที่ว่าด้วย “ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย” เพราะขนาดความจริงได้ตายไปกับคนตายแล้ว แต่ความจริงที่ถูกปกปิดเพื่อผลประโยชน์ของใครสักคนก็จะถูกเปิดเผย ในเส้นเรื่องของ “นักดนตรีชื่อก้องโลกแต่ขโมยผลงานของเพื่อนร่วมวง”
ไปจนถึงเรื่อง “สัตว์นำวิญญาณ” ที่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม คนถึงเชื่อสุนัขและแมวสามารถเห็นผีหรือวิญญาณได้
และที่ชอบมาก ๆ คือ บทภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นหนังสือชั้นดีสำหรับการถอดโครงสร้างในการเขียนบทภาพยนตร์ให้สนุก หักมุม น่าติดตาม เช่นการทำให้คนดูเข้าใจอย่างหนึ่งใต้เรื่องดวยการเปิดเผยข้อมูลบางอย่างไปสร้างความเข้าใจแบบหนึ่ง แล้วเปิดเผยข้อมูลอีกด้านหนึ่งเพื่อให้เข้าใจอีกแบบหนึ่ง แล้วบอกว่า ที่เข้าใจแต่แรกไม่จริงนะจ้ะ
เป็นภาพยนตร์อนิเมชั่นชั้นดี และคู่ควรสำหรับคำชมมาก ๆ
มาแลกเปลี่ยนกันได้นะที่
https://www.facebook.com/gamebhandavis/
[CR] Coco การดำรงอยู่ของเราคือการดำรงอยู่ของครอบครัว
เป็นความรู้สึกที่ “จุก” ดีนะ สำหรับคนรุ่นปัจจุบัน คนรุ่นที่ไม่เชื่อ ไม่นิยมหรือสภาพเศรษฐกิจไม่เอื้อต่อการมีครอบครัวมีลูกหลานเพราะภาพยนตร์เรื่องนี้ชวนตั้งคำถามและหาคำตอบเกี่ยวกับ “การดำรงอยู่” ในสภาวะแบบ Remember Me
Coco ทำให้เห็นความสำคัญของสถาบันครอบครัว มีผลต่อการดำรงอยู่แม้ร่างกายจะจากโลกมนุษย์ไปแล้วอย่างไร ราวกับนำปรัชญาเรื่องการมีตัวตนมาเล่าในแบบอนิเมชั่น โดยสะท้อนปรัชญาของมนุษย์ที่ว่า ความเป็นนิรันดร์ของดวงวิญญาณไม่ใช่เรื่องของโลกหน้า แต่หมายถึงมีคนในโลกนี้จดจำเราได้มากแค่ไหน ทำนองว่า ชีพตายแต่ชื่อยังอยู่
แม้เราจะตายจากโลกนี้ไปแต่ดวงวิญญาณเราก็ไม่ได้ไปไหนเพราะต่างอยู่ในจิตใจของคนที่เรารักและรักเรา คนในครอบครัวที่คิดถึงเรา หากแม้คนที่เรารักและคิดถึงตายไป เขาก็ไม่ได้ไปไหนแต่อยู่ในจิตใจ...นั่นก็คือ ยังอยู่ในความทรงจำของเราเสมอ และหากเราอยากให้ความทรงจำนี้ยังอยู่ เราก็ส่งผ่านความทรงจำนี้ไปเรื่อย ๆ จาก “รุ่นสู่รุ่น” จากเรื่องราว เป็นเรื่องเล่าและจากเรื่องเล่าก็กลายเป็นประวัติศาสตร์ เป็นตำนาน
นั่นแหละมันเลยสร้างความ “จุก” ให้กับคนที่ไม่อยากหรือไม่สามารถสร้างครอบครัวได้ไม่น้อยเพราะหนังก็ชวนเราตั้งคำถามย้อนกลับมาโดยไม่ตั้งใจว่า “นี่ถ้าคุณไม่มีลูก ไม่มีหลาน ไม่มีคนคิดถึง เรื่องราวของเราในโลกนี้ก็คงจบแต่เพียงเท่านี้” เราก็เป็นเพียงคนที่เกิดและตายไปโดยไม่มีใครจำได้เลย
วิญญาณก็คือ สัญลักษณ์ของความทรงจำของคนที่รักและคิดถึงเรา หากเราไม่มีสุดท้ายตายไปเราก็คงไม่มีวิญญาณ
“ก็ดีนะ” มีเสียงหนึ่งดังเข้ามา “จะได้ไม่มีวิญญาณ ก็ไม่ต้องมีเวียนไว้ตายเกิดไงล่ะ”
(เปิดเผยเนื้อหาแต่ไม่ใช่สาระสำคัญของเรื่อง)
ภาพยนตร์เรื่องนี้แม้จะสร้างโดยสตูดิโอของอเมริการแต่ก็เล่าเรื่อง “ประเพณีคนตาย” จากวัฒนธรรมของแม็กซิโก ว่าด้วย การทำพิธีในวันที่วิญญาณของคนที่ตายจากโลกนี้ไปแล้วกลับมาที่บ้านและกลับไปหาครอบครัวของตัวเองอีกครั้ง โดยมีเงื่อนไขว่า วิญญาณที่อยู่ในโลกหน้าจะกลับไปยังโลกมนุษย์เพื่อไปหาคนที่ยังรักและผูกพันได้นั้นต้องมีรูปตัวเองวางไว้อยู่ในโลกมนุษย์เพื่อให้คนรำลึกถึง
แล้วที่โหดร้ายก็คือ หากวิญญาณที่อยู่ในโลกหน้าไม่มีใครในโลกมนุษย์คิดถึงอีกแล้ว วิญญาณนั้นก็จะสูญสลายไปตลอดกาล
คือพอรู้เงื่อนไขนี้แล้วแบบ ในใจคือ “เห้ยยยยยย” เอาจริงดิ พิกซาร์และทีมงาน เอาเงื่อนไขของกฎในโลกภาพยนตร์แบบนี้จริง ๆ หรือ โหดร้ายมาก ๆ แต่มันก็สามารถสร้างความ “สมเหตุสมผล” และยังทำให้เราเข้าใจบทบาทและได้คำตอบอีกมิติของ “รูปคนตาย” ว่า ทำไมต้องอยู่ในบ้านได้ดีมาก ๆ แล้วเรื่องการมี “รูปคนตาย” มันก็สามารถเชื่อมโยงกับประสบการณ์ของคนไทยที่ยังอาศัยในบ้านที่ยังมีคนรุ่นพ่อ รุ่นแม่อยู่ในบ้านซึ่งมักจะนำรูป “ญาติที่เสียชีวิตไปแล้ว” มาไว้ในบ้าน
แน่นอนไม่ต้องถามหา “บ้าน” หรือ “คอนโด” ของคนรุ่นปัจจุบันที่แทบไม่เห็นการนำรูปคนตายที่เป็นญาติมาไว้ที่บ้านเพราะแน่นอนว่า วิถีเมืองนั้นคือ วิถีอพยพมาจากต่างจังหวัดแทบทั้งสิ้น และไม่ได้มีความผูกพันกับ “บ้าน” ในแบบของคนท้องถิ่นสักเท่าไร
คนรุ่นใหม่ที่เข้าสู่วัยทำงานและกำลังเป็นวัยกลางคนแต่ไม่อยากหรือไม่มีครอบครัวต้องมี “โหวง ๆ เหวง ๆ” บ้างแหละ
โดยเฉพาะคนที่ชอบการบอกโลกว่า “ช้านนนนนนโสดดดดดดดดด”
แต่ใจจริงนี้แบบคงอยากตะโกนต่อว่า “มาจีบทีจะไม่เรื่องมากแล้ววววววว”
แน่ล่ะนี่คือหนัง “ฟีลกู้ด” มันย่อมสะท้อนสภาวะเพียงด้านหนึ่งของสถาบันครอบครัวเท่านั้นและคนรุ่นใหม่เองก็มีเหตุผลมากมายที่เห็นว่า การอยู่และตายไปน่าจะดีกว่าการมีคนคอยคิดถึง
ภาพยนตร์เรื่องนี้มี “กิมมิค” ทั้งเป็นเนื้อหาของเรื่องหรือแม้แต่เล็ก ๆ น่ารัก ๆ สอดแทรกอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นข้อคิดที่ว่าด้วย “ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย” เพราะขนาดความจริงได้ตายไปกับคนตายแล้ว แต่ความจริงที่ถูกปกปิดเพื่อผลประโยชน์ของใครสักคนก็จะถูกเปิดเผย ในเส้นเรื่องของ “นักดนตรีชื่อก้องโลกแต่ขโมยผลงานของเพื่อนร่วมวง”
ไปจนถึงเรื่อง “สัตว์นำวิญญาณ” ที่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม คนถึงเชื่อสุนัขและแมวสามารถเห็นผีหรือวิญญาณได้
และที่ชอบมาก ๆ คือ บทภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นหนังสือชั้นดีสำหรับการถอดโครงสร้างในการเขียนบทภาพยนตร์ให้สนุก หักมุม น่าติดตาม เช่นการทำให้คนดูเข้าใจอย่างหนึ่งใต้เรื่องดวยการเปิดเผยข้อมูลบางอย่างไปสร้างความเข้าใจแบบหนึ่ง แล้วเปิดเผยข้อมูลอีกด้านหนึ่งเพื่อให้เข้าใจอีกแบบหนึ่ง แล้วบอกว่า ที่เข้าใจแต่แรกไม่จริงนะจ้ะ
เป็นภาพยนตร์อนิเมชั่นชั้นดี และคู่ควรสำหรับคำชมมาก ๆ
มาแลกเปลี่ยนกันได้นะที่ https://www.facebook.com/gamebhandavis/