ชีวิตที่ไม่มีพ่อแม่เหนื่อยจัง

ผมไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เด็กที่บ้านเป็นครอบครัวใหญ่ ทำอะไรเหมือนเราเป็นจุดด้อย ทำอะไรไม่เคยถูกใจใคร ผิดไปหมด ไม่เคยปรึกษาใครได้ ต้องสร้างกำแพงกับครอบครัว ไม่กล้าพูด ไม่กล้าถาม จนบางครั้งโคตรท้อเลย เหมือนตัวคนเดียวบนโลกเลยเนอะ เลี้ยงเพราะว่าสงสาร จนพวกเขาลืมสนใจความรู้สึกเราไปเลย ชีวิตชั่งตลกดีเนอะ ไม่เคยได้กำลังใจจากคนในครอบครัว พอไปรับผลเกรดต้องไปคนเดียว คนเดียวในห้องที่ไม่มีผู้ปกครองไปด้วย พอหันหลังกลับมาเห็นพ่อแม่คนอื่นชมลูกตัวเอง ตอนนั้นโคตรรู้สึกไม่เหลือใคร คิดถึงพ่อกับแม่ อยากกอด อยากบอกเขาว่า ผมเรียนดีมั้ย ผมจะตั้งใจเพื่อเขานะ ตอนนี้เหนื่อยจัง เหนื่อยจนเริ่มทำอะไรไม่ถูก ถ้าตายไปเขาคงน่าจะเสียใจ แล้วลืมเราไปเลยเนอะ ขนาดป่วยยังไม่กล้าบอกครอบครัวเลย รูปถ่ายกับครอบครัวยังไม่มีเลย เวลาเขาไปเที่ยวไหนกัน เราก็จะบอกว่าเราเฝ้าบ้านเอง แต่ในใจโคตรอยากไป แต่ถ้าไปยิ่งทำดูด้อยลงไปอีก อยากถามกรรมว่าเมื่อไหร มันจะหมด