เขียนถึงพ่อในวันพ่อที่ไม่มีพ่อให้บอกรัก

25 ปีที่พ่อจากพวกเราไปตอนนั้นพ่ออายุ 42 เท่ากับฉันตอนนี้...ลายมือสุดท้ายที่พ่อฝากเป็นบทกลอนไว้ในสมุดเล่มหนึ่งซึ่งหลังจากงานศพพ่อฉันกับแม่ก็ช่วยกันทำความสะอาดบ้านฉันไปเปิดเจอโดยบังเอิญพอได้อ่านน้ำตาฉันไหลพรากเหมือนพ่อจะแต่งไว้อำลาพวกเราทั้งที่พ่อสุขภาพแข็งแรง...ฉันเก็บความทรงจำนี้ไว้อย่างดีไม่ว่าจะไปอยู่ไหนฉันก็พาสิ่งที่เป็นเหมือนตัวแทนพ่ออยู่กับตัวฉันพ่อ มีความสามารถมากมายโดยเฉพาะเรื่องบทกลอนพ่อใช้เวลาไม่นานพ่อก็จะเขียนออกมาได้อย่างไพเราะ...วันนี้และทุกๆวันฉันคิดถึงพ่อเสมอสิ่งที่เสียใจและติดใจมาทุกวันนี้คือไม่มีโอกาสได้ร่ำลาไม่มีโอกาสเอ่ยคำว่ารักพ่อ...เพราะพ่อไม่ได้อยู่ให้บอกได้แต่อธิษฐานและทำบุญไปให้ท่านหวังใจไว้ว่าท่านจะอยู่ในภพภูมิที่ดีและมองลงมาเป็นขวัญกำลังใจให้ลูกหลานตลอดไป...รักพ่อนะครับ พ่อมนัส เบิกบาน25 ปีกับการจากไปไม่มีวันกลับของพ่อมนัส เบิกบานพ่อผู้ซึ่งเป็นแบบอย่างที่ดีและเสาหลักของครอบครัว...วันนี้พ่อไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จของลูกๆแต่พ่อจะอยู่ในความทรงจำของลูกคิดถึงพ่อทุกวันครับ