“เรื่องเล่าเมื่อเข้าไฟ” ตอน....มีอะไรในน้ำยาขนมจีน .
...... ทุกเขตคาม ตามไฟ เอาไว้เถิด
แล้วเชิญเปิด ออกอ่าน งานอักษร
เมื่อยังเยาว์ แม่เล่า ก่อนเข้านอน
แปลงเป็นกลอน ไว้รำลึก นึกพระคุณ
..หลายสิบปี นี่แล้ว ยังแว่วหู
เหมือนแม่อยู่ ใกล้นัก ให้ตักหนุน
แกงกลมกล่อม หอมหวน อวลละมุน
คล้ายยังอุ่น กรุ่นปาก ยากลบรา
...ขนมจีน น้ำยาแม่ แต่ครั้งก่อน
ยามนึกย้อน ฝีมือเปรียบ เกินเทียบหา
มีทีเด็ด เคล็ดลับ กับน้ำยา
และเรื่องพา ให้ไส้คลื่น กลืนไม่ลง
..มีอะไร ในน้ำยา น่าสงสัย
เห็นแม่ใส่ ก็เหมือนว่า ปลาป่นผง
แต่แม่ว่า ไม่บอก หลอกให้งง
เคล็ดนี้คง บอกกล่าว พี่สาวมา
...แม่เล่าทวน ชวนผวา น่าใจหาย
เมื่อคุณยาย วัยสะพรั่ง หลังพรรษา
ไปกฐิน ถิ่นฐานใด ช่างไกลตา
เรือล่องพา มาแต่เช้า จนเข้าไฟ
...อันเรือนั้น บรรทุกมา เกินกว่าสิบ
ตาปริบปริบ มองกัน ให้หวั่นไหว
ผ่านโค้งคุ้ง วุ้งวน หนทางไกล
ต่างแน่ใจ ว่าหลงทาง กลางวารี
..ยิ่งมืดค่ำ ในลำคลอง ยากมองเห็น
จะหลบเร้น สิ่งกีดขวาง สุดทางหนี
เสยตลิ่ง ยิ่งยุ่ง แถมยุงมี
เพียงไฟหรี่ อยู่ในเรือ มันเหลือทน
...เด็กน้อยร้อง ฟ้องว่า แม่จ๋าหิว
ไส้หนูกิ่ว แล้วหนา สุดหาหน
แม่ก็ตอบ ปลอบขวัญ มันอับจน
มองข้างบน มันมืดมิด เกินคิดใด
...โอ้แม่น้ำ ลำคลองไทย สมัยก่อน
จะนึกย้อน ดูเล่น เห็นแจ่มใส
เคยว่ายมุด ผุดดำ ฉ่ำฤทัย
เกาะเรือโลดโดดไถล กันไปมา
..แต่บัดนี้ ที่เห็นกัน มันแสนเศร้า
ด้วยน้ำเน่า ดำเหม็น เป็นหนักหนา
ไม่มีแล้ว กุ้งฝอย หอยปูปลา
ปลูกคูหา ก็รุกล้ำ ลงลำคลอง
...ย้อนกลับเล่า เข้าเรื่อง อย่าเคืองจิต
ก็มีติด มีเดิม เสริมสนอง
แม้เล่าไป รวดรวด อวดคะนอง
คงจะต้อง จบไว ไปก่อนกาล...
เรื่องเล่าเมื่อเข้าไฟ ตอน มีอะไรในน้ำยาขนมจีน (กลอนยาว)
...... ทุกเขตคาม ตามไฟ เอาไว้เถิด
แล้วเชิญเปิด ออกอ่าน งานอักษร
เมื่อยังเยาว์ แม่เล่า ก่อนเข้านอน
แปลงเป็นกลอน ไว้รำลึก นึกพระคุณ
..หลายสิบปี นี่แล้ว ยังแว่วหู
เหมือนแม่อยู่ ใกล้นัก ให้ตักหนุน
แกงกลมกล่อม หอมหวน อวลละมุน
คล้ายยังอุ่น กรุ่นปาก ยากลบรา
...ขนมจีน น้ำยาแม่ แต่ครั้งก่อน
ยามนึกย้อน ฝีมือเปรียบ เกินเทียบหา
มีทีเด็ด เคล็ดลับ กับน้ำยา
และเรื่องพา ให้ไส้คลื่น กลืนไม่ลง
..มีอะไร ในน้ำยา น่าสงสัย
เห็นแม่ใส่ ก็เหมือนว่า ปลาป่นผง
แต่แม่ว่า ไม่บอก หลอกให้งง
เคล็ดนี้คง บอกกล่าว พี่สาวมา
...แม่เล่าทวน ชวนผวา น่าใจหาย
เมื่อคุณยาย วัยสะพรั่ง หลังพรรษา
ไปกฐิน ถิ่นฐานใด ช่างไกลตา
เรือล่องพา มาแต่เช้า จนเข้าไฟ
...อันเรือนั้น บรรทุกมา เกินกว่าสิบ
ตาปริบปริบ มองกัน ให้หวั่นไหว
ผ่านโค้งคุ้ง วุ้งวน หนทางไกล
ต่างแน่ใจ ว่าหลงทาง กลางวารี
..ยิ่งมืดค่ำ ในลำคลอง ยากมองเห็น
จะหลบเร้น สิ่งกีดขวาง สุดทางหนี
เสยตลิ่ง ยิ่งยุ่ง แถมยุงมี
เพียงไฟหรี่ อยู่ในเรือ มันเหลือทน
...เด็กน้อยร้อง ฟ้องว่า แม่จ๋าหิว
ไส้หนูกิ่ว แล้วหนา สุดหาหน
แม่ก็ตอบ ปลอบขวัญ มันอับจน
มองข้างบน มันมืดมิด เกินคิดใด
...โอ้แม่น้ำ ลำคลองไทย สมัยก่อน
จะนึกย้อน ดูเล่น เห็นแจ่มใส
เคยว่ายมุด ผุดดำ ฉ่ำฤทัย
เกาะเรือโลดโดดไถล กันไปมา
..แต่บัดนี้ ที่เห็นกัน มันแสนเศร้า
ด้วยน้ำเน่า ดำเหม็น เป็นหนักหนา
ไม่มีแล้ว กุ้งฝอย หอยปูปลา
ปลูกคูหา ก็รุกล้ำ ลงลำคลอง
...ย้อนกลับเล่า เข้าเรื่อง อย่าเคืองจิต
ก็มีติด มีเดิม เสริมสนอง
แม้เล่าไป รวดรวด อวดคะนอง
คงจะต้อง จบไว ไปก่อนกาล...