สวัสดีเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่าน วันนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์ความรักของเรากับการบอกรักคนที่แอบชอบมาปีกว่าๆ
เรื่องของเราเกิดขึ้นเมื่อประมานปีที่แล้วเราเป็นบัณฑิตจบใหม่เข้าไปทำงานที่ รพ.รัฐแห่งหนึ่ง เราได้ไปเจอกับรุ่นพี่ที่จบจากมหาลัยเดียวกันกับเราทำงานอยู่ที่นั่น เราเคยรู้จักนางอยู่สมัยเรียนแต่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมาก นางเป็นพี่เรา 2 ปี หลังจากเราเข้ามาทำงานเราก็เริ่มสนิทกับนางมากขึ้นจนคิดเกินคำว่าน้อง ทุกวันเวลามาขึ้นเวรเรามักจะดูตารางเวรนางเสมอว่านางขึ้นเวรมั๊ย ถ้านางขึ้นเวรเราจะอดไม่ได้เสมอที่จะมองหานางมองดูนางตลอดเวลา หลายครั้งที่น้อยใจนางเมื่อเห็นนางไปใกล้คนอื่น หึงนาง หวงนางที่คนอื่นมาใกล้ แต่เราไม่เคยมีสิทธิทำอะรเลยนอกจากน้อยใจิยู่คนเดียว สำหรับเรานะนางเป็นคนน่ารัก เฟลนลี่ เข้ากับคนได้ง่าย เราเห็นนางแอบปลื้มหมอคนหนึ่งดูเหมือนนางจะชอบเขามาก เวลาหมอคนนั้นมาตรวจคนไข้นางก็มักจะไปอยู่ใกล้ แสดงออกมาว่าดีใจ ผิดกลับเราที่เจ็บปวดเหลือเกินเวลาเห็นนางดีใจและเข้าใกล้หมอคนนั้น เราคุยกันทุกวันเวลาคุยเราก็รู้สึกดีตลอด ไปไหนมาไหนเราก็มักจะคิดถึงแต่นางเหมือนนางเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ก่อนนอนก็คิดถึง ตื่นเช้ามาก็คิดถึง แอบเข้าไปส่องเฟสนางก่อนนินและตอนตื่นนอนทุกครั้ง เวลาผ่านไปเราก็เริ่มแสดงออกมากขึ้นว่าเราชอบนาง เราว่านางน่าจะพอรู้แหละว่าเรารู้สึกยังไง เราไลน์หานางทุกวันโทรหาเกือบทุกวันในใจก็กลัวนางจะรำคาญนะ แต่เราห้ามใจตัวเองไม่ได้เราคิดถึงนาง เวลาไปทำงานเราก็ชอบเข้าไปอยู่ใกล้นางเราชอบเข้าไปกอดนาง เวลากอดนางเรารู้สึกดีมากนะอยากอยู่แบบนั้นไปตลอดเลย หลายเดือนผ่านไปมีทั้งเรื่องดีและไม่ดี มีทะเลาะกันบ้างดีกันบ้าง แต่ทุกครั้งเราจะเป็นคนง้อตลอดเพราะเรารักเค้า นางเป็นคนมีอะไรคิดอะไรจะไม่พูดต่างจากเราที่รู้สึกอะไรมักจะเเสดงออกเลย แสดงออกมากไปจนเพื่อนร่วมงานเริ่มสงสัยว่าเราชอบนาง มีหลายคนเดินเข้ามาถามเราว่า เราเป็นอะไรกับนาง ทำไมเราชอบหยอกนาง ทำไมเราชอบกอดนาง เราไม่สามารถตอบได้เหมือนกันกลัวคนอื่นรู้แล้วกลัวนางไม่ชอบแบบนี้ ทุกครั้งที่มีคนพูดถึงนางเรื่องหาแฟนให้นางบ้าง เรื่องเห็นนางมองคนนั้นคนนี้บ้างเราก็หึงแต่ไม่เคยมีสิทธิอะไรเลย เราไม่กล้าบอกนางว่าเราชอบนาง เรากลัว กลัวนางห่างเรา กลัวกอดไม่ได้เหมือนเดิม กลัวคุยกันไม่ได้เหมือนเดิม กลัวนางเปลี่ยนไป จนเวลาผ่านไปเมื่อวันที่ 11 พ.ย. ที่ผ่านมา ความรู้สึกเรามันมากล้นอึดอัดใจจนทนไม่ไหว เราเลยทักไลน์ไปบอกความรู้สึกเราทั้งหมดที่มี แล้วถามนางว่าที่ผ่านมานางรู้สึกยังไงกับเรา นางบอกว่าที่ผ่านมามันเป็นความรู้สึกดีๆนะ เราก็พูดประมานว่าเราคงไม่มีโอกาสที่จะได้รักนาง นางคงมีคนคุยอยู่แล้ว นางคงไม่ชอบ ผญ แต่นางบอกว่า นางยังไม่ชอบ ผช. เราแอบดีใจขึ้นมาเชียว นางบอกว่าเราอาจจะสับสนก็ได้ เราบอกว่าคิดมานานแล้วเราทบทวนดีแล้ว เราถามว่าเราพอมีโอกาสกับนางมั๊ย นางบอกเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา นางบอกว่าบางทีเราอาจจะเจอคนใหม่นางไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น เราก็บอกว่าเราชอบนาง อะไรจะเกิดขึ้นก็ตามเราขอชอบนาง แล้วขอนางว่าขอให้อยู่แบบนี้ เป็นความหวังดีให้กัน อยู่เป็นกำลังใจให้กันได้มั๊ย นางไม่ได้ตอบแต่ตอบเป็นสติ๊กเกอร์ หลังจากวันนั้นผ่านไปมาทำงานหรือเวลาเจอกันดูนางแคร์เรามากขึ้น ผ่านไปอาทิตย์หนึ่งมันก็ไม่เหมือนเดิม นางไปอบรม 10 วัน เราโทรหาบางทีนางก็ไม่รับ บางทีก็รับ เราก็มีน้อยใจบ้างเพราะเราขึ้นเวรหนักมาก เราเจียดเวลาพักเพื่อโทรหานาง บางทีนางรับเราก็ดีใจเราก็หายเหนื่อย ถ้านางไม่รับเราก็จะนอยด์หน่อยๆ จะไม่มีสมาธิทำงานเลย เวลาผ่านไปพอได้คุยกับนางเหมือนปรับความเข้าใจกันเราก็หายนอยด์แล้ว นับวันเรายิ่งรู้ตัวว่าเรารักนางมาก เราปรึกษาพี่เราว่านี่มันใช่ความรักมั๊ย พี่เราบอกว่าเราน่ะรักนางมากจนไม่รักตัวเอง ดูเหมือนนางจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรามันเป็นการปฎิเสธแบบรักษามิตรภาพเพื่อนร่วมงานแค่นั้น เราฟังพี่เราพูดเราก็น้อยใจอยู่นะ แต่เรารักนาง เรายอมเจ็บปวดที่จะเป็นแบบนี้ บางทีก็แอบเข้าข้างตัวเองว่านางคงรู้สึกดีกับเราบ้าง แต่เดี่ยวนี้เรารู้สึกว่านางเปลี่ยนไป เราเข้าใกล้ไม่ได้เหมือนเดิม กอดก็แทบจะกอดไม่ได้ โทรศัพท์ก็หวงไม่ให้เราใกล้เลย อาจเป็นไปได้ว่านางคงมีคนคุยใหม่ แต่นางก็ไม่แสดงออกสักทีว่าจะเอายังไงกับเรา เราไม่ได้เร่งรัดนะถามว่าถ้ารู้สถานะแล้วจะเป็นไงต่อ ถ้าเรารู้สถานะเราจะได้จำกัดตัวเองได้ว่าเราสารถคุยกับนางเข้าใกล้นางได้แค่ไหน ถ้าเป็นแบบนี้เราก็ไม่สบายใจ กลัวนางรำคาญ กลัวนางอายคนอื่นอายเพื่อนร่วมงานที่กำลังคุยกับเรา ก่อนบอกความในใจกับนางไปสถานะก็คลุมเครืออยู่แล้ว พอบอกไปแล้วยิ่งคลุมเครือกว่าเดิมอีก เราควรทำไงต่อดี เคยถามเรื่องสถานะเเล้วว่าเราเป็นอะไรกัน นางบอกรำคาญไม่ให้ถาม ปวดหัว นางมีเรื่องให้ต้องคิดมากอยู่แล้วแล้วเรายิ่งมาถามเรื่องนี้บ่อย เรื่องอื่นมีเยอะเเยะไม่ชวนคุย วันๆถามแต่เรื่องนี้ นางบอกว่าถ้าเราไม่หยุดถามนางจะหยุดทุกอย่างเอง เราก็นอยด์ๆอ่ะนะแต่ก็ได้แต่แสดงออกว่าไม่เป็นไรทุกที ทั้งๆที่เสียใจกับคำพูดนางมาก แต่ไม่อยากให้นางรู้ถึงนางรู้ก็ไม่เคยแคร์เราเลย ถ้าเรางอลนางก็ไม่เคยง้อมีแต่เราหายเองตลอด คำตอบนางดูใจร้ายกับเรามากแต่เราก็รับปากว่าจะไม่ถามอีก แต่เราเจ็บปวดเหลือเกิน รักก็รัก แต่ไม่รู้สถานะตัวเอง เราควรทำไงต่อดี 😢😢😢😢
เมื่อเราบอกรักคนที่แอบชอบ เขาตอบแบบนี้คืออะไร (ญญ)
เรื่องของเราเกิดขึ้นเมื่อประมานปีที่แล้วเราเป็นบัณฑิตจบใหม่เข้าไปทำงานที่ รพ.รัฐแห่งหนึ่ง เราได้ไปเจอกับรุ่นพี่ที่จบจากมหาลัยเดียวกันกับเราทำงานอยู่ที่นั่น เราเคยรู้จักนางอยู่สมัยเรียนแต่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมาก นางเป็นพี่เรา 2 ปี หลังจากเราเข้ามาทำงานเราก็เริ่มสนิทกับนางมากขึ้นจนคิดเกินคำว่าน้อง ทุกวันเวลามาขึ้นเวรเรามักจะดูตารางเวรนางเสมอว่านางขึ้นเวรมั๊ย ถ้านางขึ้นเวรเราจะอดไม่ได้เสมอที่จะมองหานางมองดูนางตลอดเวลา หลายครั้งที่น้อยใจนางเมื่อเห็นนางไปใกล้คนอื่น หึงนาง หวงนางที่คนอื่นมาใกล้ แต่เราไม่เคยมีสิทธิทำอะรเลยนอกจากน้อยใจิยู่คนเดียว สำหรับเรานะนางเป็นคนน่ารัก เฟลนลี่ เข้ากับคนได้ง่าย เราเห็นนางแอบปลื้มหมอคนหนึ่งดูเหมือนนางจะชอบเขามาก เวลาหมอคนนั้นมาตรวจคนไข้นางก็มักจะไปอยู่ใกล้ แสดงออกมาว่าดีใจ ผิดกลับเราที่เจ็บปวดเหลือเกินเวลาเห็นนางดีใจและเข้าใกล้หมอคนนั้น เราคุยกันทุกวันเวลาคุยเราก็รู้สึกดีตลอด ไปไหนมาไหนเราก็มักจะคิดถึงแต่นางเหมือนนางเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ก่อนนอนก็คิดถึง ตื่นเช้ามาก็คิดถึง แอบเข้าไปส่องเฟสนางก่อนนินและตอนตื่นนอนทุกครั้ง เวลาผ่านไปเราก็เริ่มแสดงออกมากขึ้นว่าเราชอบนาง เราว่านางน่าจะพอรู้แหละว่าเรารู้สึกยังไง เราไลน์หานางทุกวันโทรหาเกือบทุกวันในใจก็กลัวนางจะรำคาญนะ แต่เราห้ามใจตัวเองไม่ได้เราคิดถึงนาง เวลาไปทำงานเราก็ชอบเข้าไปอยู่ใกล้นางเราชอบเข้าไปกอดนาง เวลากอดนางเรารู้สึกดีมากนะอยากอยู่แบบนั้นไปตลอดเลย หลายเดือนผ่านไปมีทั้งเรื่องดีและไม่ดี มีทะเลาะกันบ้างดีกันบ้าง แต่ทุกครั้งเราจะเป็นคนง้อตลอดเพราะเรารักเค้า นางเป็นคนมีอะไรคิดอะไรจะไม่พูดต่างจากเราที่รู้สึกอะไรมักจะเเสดงออกเลย แสดงออกมากไปจนเพื่อนร่วมงานเริ่มสงสัยว่าเราชอบนาง มีหลายคนเดินเข้ามาถามเราว่า เราเป็นอะไรกับนาง ทำไมเราชอบหยอกนาง ทำไมเราชอบกอดนาง เราไม่สามารถตอบได้เหมือนกันกลัวคนอื่นรู้แล้วกลัวนางไม่ชอบแบบนี้ ทุกครั้งที่มีคนพูดถึงนางเรื่องหาแฟนให้นางบ้าง เรื่องเห็นนางมองคนนั้นคนนี้บ้างเราก็หึงแต่ไม่เคยมีสิทธิอะไรเลย เราไม่กล้าบอกนางว่าเราชอบนาง เรากลัว กลัวนางห่างเรา กลัวกอดไม่ได้เหมือนเดิม กลัวคุยกันไม่ได้เหมือนเดิม กลัวนางเปลี่ยนไป จนเวลาผ่านไปเมื่อวันที่ 11 พ.ย. ที่ผ่านมา ความรู้สึกเรามันมากล้นอึดอัดใจจนทนไม่ไหว เราเลยทักไลน์ไปบอกความรู้สึกเราทั้งหมดที่มี แล้วถามนางว่าที่ผ่านมานางรู้สึกยังไงกับเรา นางบอกว่าที่ผ่านมามันเป็นความรู้สึกดีๆนะ เราก็พูดประมานว่าเราคงไม่มีโอกาสที่จะได้รักนาง นางคงมีคนคุยอยู่แล้ว นางคงไม่ชอบ ผญ แต่นางบอกว่า นางยังไม่ชอบ ผช. เราแอบดีใจขึ้นมาเชียว นางบอกว่าเราอาจจะสับสนก็ได้ เราบอกว่าคิดมานานแล้วเราทบทวนดีแล้ว เราถามว่าเราพอมีโอกาสกับนางมั๊ย นางบอกเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา นางบอกว่าบางทีเราอาจจะเจอคนใหม่นางไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น เราก็บอกว่าเราชอบนาง อะไรจะเกิดขึ้นก็ตามเราขอชอบนาง แล้วขอนางว่าขอให้อยู่แบบนี้ เป็นความหวังดีให้กัน อยู่เป็นกำลังใจให้กันได้มั๊ย นางไม่ได้ตอบแต่ตอบเป็นสติ๊กเกอร์ หลังจากวันนั้นผ่านไปมาทำงานหรือเวลาเจอกันดูนางแคร์เรามากขึ้น ผ่านไปอาทิตย์หนึ่งมันก็ไม่เหมือนเดิม นางไปอบรม 10 วัน เราโทรหาบางทีนางก็ไม่รับ บางทีก็รับ เราก็มีน้อยใจบ้างเพราะเราขึ้นเวรหนักมาก เราเจียดเวลาพักเพื่อโทรหานาง บางทีนางรับเราก็ดีใจเราก็หายเหนื่อย ถ้านางไม่รับเราก็จะนอยด์หน่อยๆ จะไม่มีสมาธิทำงานเลย เวลาผ่านไปพอได้คุยกับนางเหมือนปรับความเข้าใจกันเราก็หายนอยด์แล้ว นับวันเรายิ่งรู้ตัวว่าเรารักนางมาก เราปรึกษาพี่เราว่านี่มันใช่ความรักมั๊ย พี่เราบอกว่าเราน่ะรักนางมากจนไม่รักตัวเอง ดูเหมือนนางจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรามันเป็นการปฎิเสธแบบรักษามิตรภาพเพื่อนร่วมงานแค่นั้น เราฟังพี่เราพูดเราก็น้อยใจอยู่นะ แต่เรารักนาง เรายอมเจ็บปวดที่จะเป็นแบบนี้ บางทีก็แอบเข้าข้างตัวเองว่านางคงรู้สึกดีกับเราบ้าง แต่เดี่ยวนี้เรารู้สึกว่านางเปลี่ยนไป เราเข้าใกล้ไม่ได้เหมือนเดิม กอดก็แทบจะกอดไม่ได้ โทรศัพท์ก็หวงไม่ให้เราใกล้เลย อาจเป็นไปได้ว่านางคงมีคนคุยใหม่ แต่นางก็ไม่แสดงออกสักทีว่าจะเอายังไงกับเรา เราไม่ได้เร่งรัดนะถามว่าถ้ารู้สถานะแล้วจะเป็นไงต่อ ถ้าเรารู้สถานะเราจะได้จำกัดตัวเองได้ว่าเราสารถคุยกับนางเข้าใกล้นางได้แค่ไหน ถ้าเป็นแบบนี้เราก็ไม่สบายใจ กลัวนางรำคาญ กลัวนางอายคนอื่นอายเพื่อนร่วมงานที่กำลังคุยกับเรา ก่อนบอกความในใจกับนางไปสถานะก็คลุมเครืออยู่แล้ว พอบอกไปแล้วยิ่งคลุมเครือกว่าเดิมอีก เราควรทำไงต่อดี เคยถามเรื่องสถานะเเล้วว่าเราเป็นอะไรกัน นางบอกรำคาญไม่ให้ถาม ปวดหัว นางมีเรื่องให้ต้องคิดมากอยู่แล้วแล้วเรายิ่งมาถามเรื่องนี้บ่อย เรื่องอื่นมีเยอะเเยะไม่ชวนคุย วันๆถามแต่เรื่องนี้ นางบอกว่าถ้าเราไม่หยุดถามนางจะหยุดทุกอย่างเอง เราก็นอยด์ๆอ่ะนะแต่ก็ได้แต่แสดงออกว่าไม่เป็นไรทุกที ทั้งๆที่เสียใจกับคำพูดนางมาก แต่ไม่อยากให้นางรู้ถึงนางรู้ก็ไม่เคยแคร์เราเลย ถ้าเรางอลนางก็ไม่เคยง้อมีแต่เราหายเองตลอด คำตอบนางดูใจร้ายกับเรามากแต่เราก็รับปากว่าจะไม่ถามอีก แต่เราเจ็บปวดเหลือเกิน รักก็รัก แต่ไม่รู้สถานะตัวเอง เราควรทำไงต่อดี 😢😢😢😢