ตอนนี้พ่อผมอายุ 68 ตอนนี้ผมคึกษาอยู่มหาลัยชั้นปีที่ 3 อีกปีเดียวก็จะจบพ่อผมเป็นลูกจ้างชั่วคราวบริษัทแห่งหนี่งแต่โดนบริษัทยื่นซองขาวเพราะว่าเขาได้คนใหม่มา พ่อผมก็บอกว่าขอแค่ลูกเรียนจบก็จะออกแต่เขาไม่ยอมพ่อผมเลยต้องออกมา พ่อกับแม่ผมอยู่คนละบ้านกันเพราะว่าเลิกกันไปตั้งแต่ผมยังเด็กแต่ยังไปมาหากันได้ แต่เขาอยู่ด้วยกันไมไ่ด้เลยต้องอยู่กันคนละบ้าน แม่ผมก็ช่วยพ่อเพราะพี่ชายแม่แกเป็นหัวหน้า รปภ ที่นวนครเลยชวนพ่อผมไปทำงาน พ่อผมต้องย้ายออกจากบ้านไปอยู่ห้องพักถูกที่นวนคร ในห้องไม่มีอะไรเลยนอกจากพัดลมตัวเดียวแถมพ่อผมมีโรคประจำตัว ทั้งความดัน เบาหวาน โรคไต ผมบอกพ่อว่าพ่อไม่ต้องทำก็ได้ครับพ่อพักอยู่บ้านเถอะพ่อเหนื่อยมามากแล้วผมพูดไปร้องไห้เพราะอดเป็นห่วงพ่อไมไ่ด้เพราะใครจะดูแลเพราะแกต้องเข้ากะดึกเกือบทุกวันบอกพ่อว่ารอผมอีกปีเดียว พ่อจะได้ไม่ต้องเหนื่อยแล้วครับ ผมจะดูแลพ่อผมจะรับช่วงต่อพ่อเองคับ พ่อก็บอกว่าพ่อไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆพ่ออยากเจอหน้าคนข้างนอกบ้าง อยู่บ้านเฉยๆมันเหงา เรื่องนี้ผมก็เข้าใจ แต่ยังไงผมก็อดห่วงพ่อไมไ่ด้ผมไปดูห้องที่พ่อผมต้องพักมาวันนี้ ทั้งชั้นมีคนอยู่แค่คนเดียวรวมพ่อผมก็เป็น 2 ผมก็กลัวว่าแกจะอยู่ยังไงอยู๋ตั้งชั้น 4 แถมยังต้องเข้ากะดึก ผมนอนไม่หลับคึดมากทุกวันเป็นห่วงพ่อมากๆ