คือเราเป็นคนประเภทที่ว่าขี้งี่เง่า ขี้งอน ขี้นอย ขี้น้อยใจ บลาาๆๆๆ
แต่ไม่เคยบอกใคร บอกไปก็บอกไม่ถูก เพราะที่เราเป็นแบบนั้นมันมีหลายๆเรื่องมาผสมกัน
ทุกอย่างมาผสมกันหมด เหมือนกับว่า...
ในขวด..มีน้ำแค่หยดเดียว แต่พอมีคนเอาน้ำมาเทใส่ขวดนี้ มันก็กลายเป็นว่าน้ำเหล่านั้นผสมกันหมด
มันเหมือนกับอารมณ์เราตอนนี้เลยค่ะ เราน้อยใจแค่เรื่องเดียว แต่พอมีคนมากระทบ
มันก็กลายเป็นหลายๆเรื่องรวมเข้าด้วยกันค่ะ เราพยายามจะปรึกษาเพื่อน แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย
ปรึกษาพ่อแม่ยิ่งแล้วใหญ่ ท่านได้แค่ตอบว่า อย่าคิดมาก แล้วถามอีกว่าเรื่องอะไร ถามเรื่อยๆ จนเราไม่อยากจะตอบอะไร คือ...ไม่รู้สิคะ
ความรู้สึกนี้เราคิดว่าไม่ควรจะปรึกษาใคร เราเลยเก็บคนเดียว จนคิดอยากจะฆ่าตัวตายล่ะค่ะหรือไม่ก็ความจำเสื่อมไปซะ
พยายามหาวิธีทำให้ความจำเสื่อมนะคะ แต่ก็ทำไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะไม่กล้าพอด้วย
เวลาเราจะคุยกับเพื่อนก็ลำบากมากๆ คือเราต้องอารมณ์พวกนี้ไว้ คิดถึงอารมณ์พวกนี้ทีไรก็อยากจะร้องทุกที
เรื่องมันเยอะเกินไป เกินไปจนเก็บไว้ไม่อยู่ ปรึกษาใครก็ไม่ได้....
เราเป็นคนที่ให้คำปรึกษาเพื่อนได้นะคะ แต่พอปัญหาตัวเองกลับแก้ไม่ได้สักที เราทำได้แค่ยิ้ม และปล่อยผ่านไป
เราพยายามนึกถึงคำที่คุณฌอนแล้วนะคะ คำว่า...
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เรานึกถึงคำนี้ตลอด แต่มันก็.....นะ
คำถามคือ... เราเป็นอะไรของเราคะ? เราเป็นโรคขาดความอุ่นหรือป่าว? ไม่ใช่โรคซึมเศร้าใช่มั้ยคะ? หรือเราเป็นโรคที่กรมทางการแพทย์ยังไม่ทราบสาเหตุ? เราต้องขาดความอบอุ่นแน่ๆใช่มั้ยคะ?
ขอบคุณค่ะ
#วอนอย่าด่าเพราะโง่ไปแล้ว
เรากลายเป็นคนขาดความอบอุ่นหรือป่าวคะ?
แต่ไม่เคยบอกใคร บอกไปก็บอกไม่ถูก เพราะที่เราเป็นแบบนั้นมันมีหลายๆเรื่องมาผสมกัน
ทุกอย่างมาผสมกันหมด เหมือนกับว่า...
ในขวด..มีน้ำแค่หยดเดียว แต่พอมีคนเอาน้ำมาเทใส่ขวดนี้ มันก็กลายเป็นว่าน้ำเหล่านั้นผสมกันหมด
มันเหมือนกับอารมณ์เราตอนนี้เลยค่ะ เราน้อยใจแค่เรื่องเดียว แต่พอมีคนมากระทบ
มันก็กลายเป็นหลายๆเรื่องรวมเข้าด้วยกันค่ะ เราพยายามจะปรึกษาเพื่อน แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย
ปรึกษาพ่อแม่ยิ่งแล้วใหญ่ ท่านได้แค่ตอบว่า อย่าคิดมาก แล้วถามอีกว่าเรื่องอะไร ถามเรื่อยๆ จนเราไม่อยากจะตอบอะไร คือ...ไม่รู้สิคะ
ความรู้สึกนี้เราคิดว่าไม่ควรจะปรึกษาใคร เราเลยเก็บคนเดียว จนคิดอยากจะฆ่าตัวตายล่ะค่ะหรือไม่ก็ความจำเสื่อมไปซะ
พยายามหาวิธีทำให้ความจำเสื่อมนะคะ แต่ก็ทำไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะไม่กล้าพอด้วย
เวลาเราจะคุยกับเพื่อนก็ลำบากมากๆ คือเราต้องอารมณ์พวกนี้ไว้ คิดถึงอารมณ์พวกนี้ทีไรก็อยากจะร้องทุกที
เรื่องมันเยอะเกินไป เกินไปจนเก็บไว้ไม่อยู่ ปรึกษาใครก็ไม่ได้....
เราเป็นคนที่ให้คำปรึกษาเพื่อนได้นะคะ แต่พอปัญหาตัวเองกลับแก้ไม่ได้สักที เราทำได้แค่ยิ้ม และปล่อยผ่านไป
เราพยายามนึกถึงคำที่คุณฌอนแล้วนะคะ คำว่า... เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เรานึกถึงคำนี้ตลอด แต่มันก็.....นะ
คำถามคือ... เราเป็นอะไรของเราคะ? เราเป็นโรคขาดความอุ่นหรือป่าว? ไม่ใช่โรคซึมเศร้าใช่มั้ยคะ? หรือเราเป็นโรคที่กรมทางการแพทย์ยังไม่ทราบสาเหตุ? เราต้องขาดความอบอุ่นแน่ๆใช่มั้ยคะ?
ขอบคุณค่ะ
#วอนอย่าด่าเพราะโง่ไปแล้ว