กระทู้แรกในชีวิต ขออภัยหากมีอะไรผิดพลาดนะคะ
ละครจบไปแล้ว แต่คนดูยังอิ่มเอมใจกันขนาดนี้
หายากนักเลยต้องเขียนบรรยายความรู้สึกและขอวิเคราะห์ตัวละครตามที่ตัวเองคิด

คุณแมตต์
เป็นผู้ชายที่ผู้ช๊ายผู้ชาย มีความสุภาพบุรุษสูงมาก รักแม่มาก มีปมในวัยเด็ก โดยลักษณะแบบนี้มักจะรักใครรักจริงและห่วงแหนสิ่งที่ตัวเองรักมาก แต่ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษจึงไม่อาจจะแย่งคนที่มีเจ้าของอยู่แล้วได้ ได้แต่ร้องเพลง “ฉันจะรอ” และแสดงออกตามที่ใจตัวเองต้องการ ก็มันห้ามใจไม่ได้นี่เนอะ

ตุล
เป็นทอมมาก่อน นิสัยเก่ง ทำงานได้คล้ายผู้ชาย และรักสัตว์มาก นี่เป็นจุดเด่นที่ทำให้คุณแมตต์หลงรักจนโงหัวไม่ขึ้น
คาแรคเตอร์ตอนท้ายที่เริ่มจะไม่ใช่ตุลในช่วงแรก เราเข้าใจว่า เพราะตุลรู้ตัวนั่นแหละว่ารักใครแต่ด้วยความเป็นคนดี
คือตุลปลื้มพี่นัทมาก่อน แรกๆ นี่ออกแนวรุกพี่นัทมากและเห็นพี่นัทเสียใจมาแล้ว ที่สำคัญเชื่อมาตลอดว่าพี่นัทต่อลมหายใจให้ตัวเอง
จึงเป็นการยากที่จะทำให้พี่นัทเสียใจแบบที่แนนทำอีกครั้ง จึงกลายเป็นคาแรคเตอร์ที่เงียบๆ เก็บงำความรู้สึกแบบตอนท้ายๆ ที่เราเห็นกัน
คนเราเมื่อไม่ได้มีความสุขจริงๆ อากัปกริยามันก็จะแสดงออกมาแบบนั้น และยังไงก็เป็นผู้หญิงให้ผู้ชายแสดงออกขนาดไหน
จะทึกทักว่าเค้ารักเราโดยที่ไม่เคยพูดออกมาเลย มันก็ฟันธงลำบาก (อันนี้ประสบการณ์ตรง 🤣🤣)

พี่นัท
เป็นผู้ชายที่จริงจังกับความรักทุกครั้งคือรักจริงหวังแต่งตลอด ลักษณะอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ได้มาเจอกับตุลตอนที่เสียใจสุดๆ
และตุลเองก็แสดงออกว่ามีใจให้เลยยึดเป็นหลัก ในขณะที่โรสก็มีจังหวะให้เข้ามาพัวพันตลอดๆ จนตัวเองก็รู้สึกดีไปด้วยแบบไม่รู้ตัว
แรกๆ ออกจะรำคาญโรสด้วยซ้ำ ตอนท้ายๆ ก็น่าจะรู้แหละว่าชอบโรส ไม่งั้นคงไม่มองตาละห้อยตอนที่คิกว่าเค้าหมั้นกัน
และที่สนามบินใจเรามีใครเราก็จะเห็นคนนั้นชัดเสมอ เราว่าที่โรสมาส่งที่สนามบินเป็นการทำให้พี่นัทแน่ใจว่าโรสชอบตัวเองแน่ๆ
เพราะก่อนหน้านี้โรสก็ชอบทีเล่นทีจริงคือยังวางท่าอยู่ แต่การที่โรสมาส่งพร้อมหน้าละห้อยขนาดนั้น เลยทำให้พี่นัทตัดสินใจเปิดใจคุยกับตุลก่อนที่จะสายเกินไป ดีที่ยังทัน

โรสหรือคุณโรส
เป็นคาแรคเตอร์ที่ชัดเจนตั้งแต่ต้นจนจบ โก๊ะแบบคุณหนูน่ารักๆ มองโลกในแง่ดี ชีวิตไม่เคยต้องคิดอะไรมาก
จนมาเจอกับฐานัทเลยรู้ว่าโลกนี้มันมีอะไรมากกว่านั้น และคุณหนูผู้ไม่เคยโดนใครว่ามีแต่ตามใจ
เจอผู้ชายคนหนึ่งที่เก่งรอบรู้และกล้าว่าตนเอง เป็นอะไรที่แปลกใหม่มาก ไม่ยากเลยที่จะทำให้คุณหนูโรสหลงรัก
แต่ด้วยความเป็นหญิงที่ไม่เคยยอมให้ใคร การจะไปบอกว่ารักใครสักคนโต้งๆ มันก็คงยากอยู่ได้แต่แสดงออก
แต่สุดท้ายก็ไว้ท่านิดนึง จนทำให้ฐานัทไม่รู้ว่าที่โรสทำนั้นจริงหรือเล่น

จากที่วิเคราะห์มาทั้งหมด ทำให้ละครตอนท้ายๆ ก่อนจบมันเลยหน่วงๆ ไปหมด
แต่เราคิดว่าความหน่วงในเรื่องนี้มันก็สมชื่อเรื่องนะ “รักกันพัลวัน” ไม่งั้นถ้าทุกคนรู้ใจตัวเองบอกไปตรงๆ
คิดถึงแต่ตัวเองทำตามใจตัวเองโดยไม่ได้คิดถึงความรู้สึกคนอื่น เรื่องมันก็คงจบไปนานแล้ว

ที่จะไม่พูดถึงไม่ได้คือเหล่านักแสดงท่านอื่น คุณชอน พิมมี่ พี่ตรี โต โน รัญ พ่อแม่ทั้ง 2 ฝ่าย ป้ากลาง
แต่ละตัวละครทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดี ขาดไปละครคงไม่กลมกล่อมได้ขนาดนี้
อีกนิดที่บอกว่าเรื่องนี้บังเอิญเยอะไป จังหวะนรก เราเข้าใจนะว่าในชีวิตจริงๆ คงยากมากที่จะมีแบบนี้
แต่พอเป็นละครเลยมองข้ามๆ ไปบ้าง เหมือนฉากล้มทับขาอ่อนบ่อยๆ ถ้าไม่คิดอะไรมากมันก็ฟินดีนะ ดูละครแบบมีความสุข

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณคนเขียนบท ทีมผู้กำกับ ทีมเบื้องหลัง และนักแสดงทุกคนที่ทำให้คนดูได้ทั้งความรู้ มีความสุข หัวเราะดังๆ ยิ้มกว้างๆ ร้องไห้ตาม ฟินจิกหมอนผ้าห่มที่นอน กรีดร้องแบบไม่รู้ตัว  และจดจำความประทับใจในละครเรื่องนี้ไปอีกนาน

ป.ล. 1 ชอบในการคิดบทพูดของคุณแมตต์ที่ไม่จำเป็นต้องบอกรักแต่ทำให้เขินระดับ 10 ริกเตอร์ เช่น ผมรอนะ คิดถึงนะ
ผมรู้สึกสบายใจที่คุณไม่ได้สวมแหวนวงนั้น แค่ผมเห็นคุณลงเครื่องเดินมากับเค้าผมก็ทนไม่ได้แล้ว โอ้ย กรีดร้องหนักมาก
ยิ่งน้องนายเล่นสายตาหน้าตานี่แบบ กรี๊ด 🤣🤣

ป.ล. 2 ชอบการคิดฉากโรแมนติกต่างๆ ได้ฟินมาก โดยเฉพาะฉากขอแต่งงานตอนสุดท้าย บางคนอาจจะบอกว่าจะจูบก็ไม่จูบแบบเร็วๆ สักที ทำไมต้องช้าขนาดนั้น แต่เรากับชอบมาก มันได้ลุ้น และเป็นฉากจูบที่ละมุน ตรึงตาตรึงใจจนตอนนี้  เล่นซะ 3 ซ้ำแบบสโลโมชัน ฟิน 🤣🤣

พูดคุยกันได้นะคะ ที่เขียนนี่ความรู้สึกตัวเองล้วนๆ ยังคงติดอยู่ที่ Blue Planet และ Blue sea world