อายุ 20 เข้าช่วงปลายค่ะ เพิ่งหลุดจากโลกมหาลัย ใช้ชีวิตในโลกการทำงานได้ 1-2 ปี ผ่านสิ่งที่คิดว่าแย่จากวัยเบญจเพศมาได้ ยากลำบากพอสมควร ฟลายเรื่องวุ่นวาย จนเกือบรับไว้ไม่อยู่ ก็เพิ่งปรับตัวได้ และอะไรๆ ค่อยๆดีขึ้น
พอมาใช้ชีวิตทำงาน แล้ว โลกมันต่างออกไปค่ะ สังคมทำงานคือ การเล่นละคร การสวมหน้ากาก เพื่อนจะแท้ก็เหมือนไม่ใช่ เพราะบางทีมีบทตีแตก ตัดแข้งตัดขา เราได้ดี เขาก็หมั่นไส้ คนนั่นนินทาคนนี้ ทูลเพ็จคนโน้น อยากทำงานสงบๆ คนเดียว ตั้งใตทำงาน แต่บางที ไม่สนใจรอบข้างเลย ก็กลัวไม่ทันคนอื่นเขา จนเริ่มรู้สึกว่า อะไรกันคือความพอดี ของชีวิต
เราเรียนจบเพื่อ ให้มีการศึกษา ทันผู้ทันคน เราเรียนจบ ทำงาน เพื่อให้ชีวิตอยู่รอด มีความมั่นคง แต่การใช้ชีวิตในทุกช่วงวัย หนีพ้นไม่ได้คือการแข่งขัน เพราะมันจะมีมาตรฐานมากำหนดเสมอ ว่าเราควรต้องดีระดับไหน หรืออยู่ระดับไหนในสังคม
ปกติ บางทีเครียดๆ ก็จะเข้าวัด ทำบุญ สวดมนต์ นั่งสมาธิค่ะ แต่ก็อยากได้ หลักธรรมประจำใจ ให้เอาชีวิตรอดจากการทำงานได้ อยู่อย่างสบายกายสบายใจ ปล่อยวางได้ ไม่เดือดร้อนค่ะ
ท่านๆ มีอะไรพอจะแนะนำบ้างมั้ยคะ ขอบคุณค่ะ
หลักธรรมที่ท่านใช้ในการดำเนินชีวิต มีอะไรกันบ้าง?
พอมาใช้ชีวิตทำงาน แล้ว โลกมันต่างออกไปค่ะ สังคมทำงานคือ การเล่นละคร การสวมหน้ากาก เพื่อนจะแท้ก็เหมือนไม่ใช่ เพราะบางทีมีบทตีแตก ตัดแข้งตัดขา เราได้ดี เขาก็หมั่นไส้ คนนั่นนินทาคนนี้ ทูลเพ็จคนโน้น อยากทำงานสงบๆ คนเดียว ตั้งใตทำงาน แต่บางที ไม่สนใจรอบข้างเลย ก็กลัวไม่ทันคนอื่นเขา จนเริ่มรู้สึกว่า อะไรกันคือความพอดี ของชีวิต
เราเรียนจบเพื่อ ให้มีการศึกษา ทันผู้ทันคน เราเรียนจบ ทำงาน เพื่อให้ชีวิตอยู่รอด มีความมั่นคง แต่การใช้ชีวิตในทุกช่วงวัย หนีพ้นไม่ได้คือการแข่งขัน เพราะมันจะมีมาตรฐานมากำหนดเสมอ ว่าเราควรต้องดีระดับไหน หรืออยู่ระดับไหนในสังคม
ปกติ บางทีเครียดๆ ก็จะเข้าวัด ทำบุญ สวดมนต์ นั่งสมาธิค่ะ แต่ก็อยากได้ หลักธรรมประจำใจ ให้เอาชีวิตรอดจากการทำงานได้ อยู่อย่างสบายกายสบายใจ ปล่อยวางได้ ไม่เดือดร้อนค่ะ
ท่านๆ มีอะไรพอจะแนะนำบ้างมั้ยคะ ขอบคุณค่ะ