อยากจะบอกว่า แก้งานมาหลายรอบ แต่สคริปยังผิด อ่า ช่างเถอะ มาดูกันเลย
นิทานเรื่อง : หอคอยโศกเศร้า
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.....
มีเจ้าชายองค์หนึ่งได้ออกผจญภัย เพื่อหาเจ้าหญิงที่จะเป็นชายาของตน
เจ้าชายเดินทางมาถึงเมืองแห่งหนึ่ง และได้ยินเสียงสะอึกสะอื่นร่ำไห้
เสียงนั้นเป็นเสียงของหญิงสาว ซึ่งไพเราะยิ่งนัก
เจ้าชายถามคนในเมือง และรู้ว่า
เสียงร้องนั้น เป็นเสียงของเจ้าหญิงโศกเศร้าผู้มีรูปโฉมที่งดงามหาผู้ใดมาเทียบเคียง
แต่ไม่มีใครรู้ว่า นางโศกเศร้าเรื่องอะไร
วันหนึ่ง เจ้าชายก็ได้พบเจ้าหญิง ความสวยงามและเสียงของนาง ทำให้เจ้าชายหลงไหล
"หาก ได้นางเป็นชายา ข้าจะทำทุกอย่าง เพื่อให้นางมีความสุข"
เจ้าชายจึงสู่ขอเจ้าหญิงมาเป็นเจ้าสาว และพาเจ้าหญิงกลับมาที่ประเทศของตน
เวลาล่วงเลย ปีแล้ว ปีเล่า เจ้าหญิงยังคงร้องไห้ไม่เว้นแต่ละวัน
ไม่ว่าเจ้าชายจะหาของสวยงามมาให้ จัดคณะตลก หรือทำอะไรก็ตาม เจ้าหญิงยังคงเป็นเจ้าหญิงผู้โศกเศร้า
จนกระทั่งวันหนึ่ง
"เจ้ารู้ไหม ข้าว่า เราเลิกกันดีกว่า" แล้วเจ้าชายก็ได้แยกทางกับเจ้าหญิง
โดยให้ช่างก่อสร้างสร้างปราสาทที่มีหอคอยขึ้นมาหนึ่งหลัง ให้เจ้าหญิงพำนัก
ต่อมา หอคอยนั้นก็ได้ชื่อว่าหอคอยแห่งความเศร้าโศก และเจ้าหญิงก็ยังร่ำไห้อยู่ในหอคอยนั้นเรื่อยมา
ชีวิตเรามีเรื่องเศร้าโศก มีเรื่องดราม่ามากมาย การรำพึงรำพัน หรือแสดงความเสียใจนั้น ถือเป็นเรื่องปกติ
แต่การที่รำพึงรำพัน เสียใจ ร้องห่มร้องไห้ไม่จบสิ้น แม้แรกๆ คนอื่นๆ จะสงสารและเห็นใจ
แต่พอนานไปเข้ามันก็กลายเป็นเรื่องน่ารำคาญ และไม่เกินประโยชน์ใดๆ เลย
"ดราม่าได้ แต่อย่าเกินพอดีครับ"
หอคอยโศกเศร้า
อยากจะบอกว่า แก้งานมาหลายรอบ แต่สคริปยังผิด อ่า ช่างเถอะ มาดูกันเลย
นิทานเรื่อง : หอคอยโศกเศร้า
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.....
มีเจ้าชายองค์หนึ่งได้ออกผจญภัย เพื่อหาเจ้าหญิงที่จะเป็นชายาของตน
เจ้าชายเดินทางมาถึงเมืองแห่งหนึ่ง และได้ยินเสียงสะอึกสะอื่นร่ำไห้
เสียงนั้นเป็นเสียงของหญิงสาว ซึ่งไพเราะยิ่งนัก
เจ้าชายถามคนในเมือง และรู้ว่า
เสียงร้องนั้น เป็นเสียงของเจ้าหญิงโศกเศร้าผู้มีรูปโฉมที่งดงามหาผู้ใดมาเทียบเคียง
แต่ไม่มีใครรู้ว่า นางโศกเศร้าเรื่องอะไร
วันหนึ่ง เจ้าชายก็ได้พบเจ้าหญิง ความสวยงามและเสียงของนาง ทำให้เจ้าชายหลงไหล
"หาก ได้นางเป็นชายา ข้าจะทำทุกอย่าง เพื่อให้นางมีความสุข"
เจ้าชายจึงสู่ขอเจ้าหญิงมาเป็นเจ้าสาว และพาเจ้าหญิงกลับมาที่ประเทศของตน
เวลาล่วงเลย ปีแล้ว ปีเล่า เจ้าหญิงยังคงร้องไห้ไม่เว้นแต่ละวัน
ไม่ว่าเจ้าชายจะหาของสวยงามมาให้ จัดคณะตลก หรือทำอะไรก็ตาม เจ้าหญิงยังคงเป็นเจ้าหญิงผู้โศกเศร้า
จนกระทั่งวันหนึ่ง
"เจ้ารู้ไหม ข้าว่า เราเลิกกันดีกว่า" แล้วเจ้าชายก็ได้แยกทางกับเจ้าหญิง
โดยให้ช่างก่อสร้างสร้างปราสาทที่มีหอคอยขึ้นมาหนึ่งหลัง ให้เจ้าหญิงพำนัก
ต่อมา หอคอยนั้นก็ได้ชื่อว่าหอคอยแห่งความเศร้าโศก และเจ้าหญิงก็ยังร่ำไห้อยู่ในหอคอยนั้นเรื่อยมา
ชีวิตเรามีเรื่องเศร้าโศก มีเรื่องดราม่ามากมาย การรำพึงรำพัน หรือแสดงความเสียใจนั้น ถือเป็นเรื่องปกติ
แต่การที่รำพึงรำพัน เสียใจ ร้องห่มร้องไห้ไม่จบสิ้น แม้แรกๆ คนอื่นๆ จะสงสารและเห็นใจ
แต่พอนานไปเข้ามันก็กลายเป็นเรื่องน่ารำคาญ และไม่เกินประโยชน์ใดๆ เลย
"ดราม่าได้ แต่อย่าเกินพอดีครับ"