ความเสียใจและอุทาหรณ์เตือนใจตัวเอง

ฉันเป็นพนักงานบริษัท ทำงานในห้างเซ็นทรัล ทำงานอยู่ห้างนี้ประมาณ 2ปี ไป -กลับ ทุกๆวันไม่มีเหตุการอะไร เจอคนเยอะแยะมากมาย ทั้งเพื่อนพนักงานร้านค้าด้วยกัน และพนักงานทุกแผนกในเซ็นทรัล เดินสวนกันไปมาต่างคนต่างทำหน้าที่ มีอยู่วันหนึ่งมีเรื่องที่ต้องไปติดต่อประสานงาน กับทางห้าง ขออนุญาติอยู่เฝ้าร้านเพื่อให้ช่างทำงานช่อมร้าน ไปเขียนใบอนุญาติปกติ พอเขียนเสร็จเรากลัวว่าใบอนุญาติที่เขียนนั้นจะหายเพราะที่ผ่านมาไปเขียนไว้ พอถึงเวลาใบอนุญาติหายตลอด (ทำงานช้ำช้อน หาใครมารับผิดชอบไม่ได้เลยตัดสินใจว่า จะเอาไปยื่นเองกับมือ)  เลยถามช่างแถวนั้นว่า ขอโทษนะคะ เขียนเสร็จแล้ว ใครต้องเช็นต่อ
ช่าง....ชี้มือไปทางที่มีผู้หญิงนั่งอยู่
เรา....ยื่นให้ แล้วบอกว่า ขออนุญาติให้ช่างทำงานในพื้นที่ตอนกลางคืน
พนักงานหญิง....โทรเรียกผู้รับผิดชอบมาเช็น คนที่ 1
พนักงานคนที่เซ็นคนที่ 1.... เช็นแล้วยื่นให้เรา
เรา....คิดในใจทำไมเขาไม่บอกเราว่าต้องทำไงต่อ(เคยทำเอกสาร แต่ไม่เคยทำจนจบขั้นตอนจึงไม่รู้)
เรา....ถามพรักงานหญิง เสร็จแล้วเอาไปยื่นที่เคาเตอร์ฝั่งโน้นเลยไช่ไหมคะ
พนักงานหญิง....ไช่คะ
เรา....เดินไปยังจุดเค้าเตอร์ทีจะส่งเอกสาร เจอพี่ยามนั่งอยู่ เลยบอกว่าเอาใบอนุญาติมายื่น
ยาม...ดูใบอนุญาติ แล้วพูดว่า ขาดอีก 1ลายเช็น
เรา....แล้วต้องให้ใครเช็นคะ
ยาม....เดินกลับไปใหม่นะน้อง
เรา....เมื่อกี้ไม่เห็นมีใครบอกนี่คะ พูดจบแล้วเดินกลับมายังจุดแรก ระยะห่างที่เดินไปเดินมาประมาณ 800 เมตร คือแบบ ตอนแรกทำไมไม่บอกเราหรือเขาลืม
เรา....เดินมาถึงโต๊ะ พนักงานหญิง แล้วถามว่า อีกลายเช็นนี่ใครต้องเซ็นทำไมไม่บอก(คืออารมโมโหแล้ว)
พนักงานหญิง.... โทรหาผู้เกี่ยวข้อง ให้มาเช็น มียามคนที่2มารับเรื่อง
ยามคนที่2....รับเรื่องแล้วพูดว่า เดี๋ยวเช็นแล้วจะเอาไปวางให้
เรา....ก้เลยถามยามคนที่ 2ว่า ชื่ออะไร เช็นแล้วจะเอาไปวางให้ไช่ไหมห้ามทำหายนะ ทำเรื่องทีไรหายทุกที แล้วเดินหันกลับไปเพื่อมาทำงานต่อแล้วมาเล่าให้ที่ทำงานฟัง เอาจริงๆทั้งโมโหที่ต้องเดินไปเดินมา คำแนะนำไม่มี พูดไม่ดีใส่เรา บางทีก้คิดในใจบริษัทเราไม่ได้จ่ายค่าเช่าให้เขาหรือเปล่าหรือว่าเราอ้วนไม่สวยเขาเลยพูดไม่ดี เราทำงานการบริการจิตสำนึกในใจจะพูดอะไรติดต่ออะไรต้องยิ้มใส่เขา แต่รอยยิ้มของเราก้ไม่ได้ทำให้คำพูดพนักงานในห้างพูดกับเราดีเล พูดแบบขอไปที เราก้เลยไประบายในเพจ เซ็นทรัลว่าควรปรับปรุงงานบริการเพื่อนพนักงานด้วยกันบ้าง แอดมินคงจะอ่านแล้ว แต่เขาไม่ตอบเรา วันนี้ตอนเช้าเรามาทำงานปกติ แต่ตอนเย็นกลับบ้าน ยางรถแบน เฉยเลย ก้มดูที่ล้อว่าโดนตะปูหรือเปล่า ดูยังไงก้ไม่มี  เลยแอบคิดว่ามีคนแกล้งหรือเปล่า เหตุการณ์มันประจวบเหมาะกับปัญหาพอดี ที่ผ่านมาไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลย ไม่อยากกล่าวหาว่าคนไหนทำ ฝ่ายไหนทำ บทความนี้แค่อยากระบายความในใจ เราคงผิดเองที่ใจร้อน และที่เสียใจมากคือวันนี้รถยางแบน ไม่รู้จะไปร้านไหน เงินเหลือ 50บาทคงไม่พอเข้าร้านช่อมรถ ที่จริงวันนี้สิ้นเดือนกำหนดเงินออก แต่บริษัทขอเลื่อนไปพรุ่งนี้ ทั้งเนื้อทั้งตัว ยังไงก้ไม่พอเสียใจ คิดเรื่องราวเยอะไปหมด ขับรถกลับร้องไห้ด้วย คิดด้วย ว่าคงไม่มีใครทำ แต่ดูอีกรอบยังไงก้ไม่ไช่เรื่องบังเอิญ เราควรทำไงต่อไปดี จะเดินหน้าหาความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นหรือปล่อยไปให้เรื่องมันหายไปเอง เสียใจจังการที่พูดไม่ดีแบบนั้นออกไปจนทำให้ตัวเองเดือดร้อน พรุ่งนี้คงต้องเดินไปทำงาน ตอนเย็นเงินออกค่อยเอารถไปปะยาง  ขอบคุณที่อ่านความในใจจนจบ