ริมน้ำท่าวัดเวลาเพล ลมล่องพาไอร้อนมาผ่อนริมแม่น้ำผืนกว้างให้พอชุ่มชื่นแผ่นดินสองฟากที่ไม่ลงรอยกัน เครื่องเซ่นบูชากลางแจ้งธูปดับสนิทไปตั้งแต่ตอนสาย
“ปีนี้น้ำมาล่ากว่าปีกลายว่าไหม”
เอี่ยมหนุ่มเพิ่งปลดทหารกล่าวกับเพื่อนวัยไล่เลี่ยที่เอนหลังพักเหนื่อยจากการขัดเรือไม้ยาวสิบเอ็ดวาอยู่ข้าง ๆ อีกฝ่ายหันมาพยักหน้าและกล่าวเห็นด้วย
“เฮ้ย เรือยังต้องทำอีกมากพวกอย่ามัวแต่คุยกัน”
ช่างเยื้อนหนุ่มใหญ่ที่เพิ่งกลับมาบ้านเกิดส่งเสียงกำชับขณะบรรจงเอาค้อนตอกอัดลิ่มชิ้นสุดท้ายและชันยาอุดรอยต่อของสาวใหญ่นามว่าเจ้าแม่นวลวารี เรือยาวที่ขุดจากตะเคียนทองต้นงาม เสียแต่เนื้อไม้ออกขาวจนกระเดียดไปทางตะเคียนหยวก เรืออาภัพที่เคยต้องสายน้ำประชันกับบ้านมะกอกเหนือเพียงครั้งเดียวและแพ้พ่าย ฝีพายครหาว่ากินน้ำยากหนักแรง เรือลำนี้จึงถูกทิ้งขึ้นคานวัดไว้ตั้งแต่สามสิบปีก่อนไม่เคยได้ลงแข่งอีกเลย
“หนนี้บ้านเหนือเขาดูจะพร้อมกว่าเรานัก”
เอี่ยมบอก
“พ่อกังวลว่าเรือบ้านใต้ลำนี้จะเสร็จไม่ทันรึไงวะ”
โมทย์ชวนคุยต่อเสียงเบาลงกึ่งหนึ่ง
“ถึงเสร็จทัน แชมป์ก็ยกให้บ้านเหนือไปเหอะ เอาเรือเก่าแก่มาแข่งจะชนะเขาได้ก็ประหลาดแล้ว”
สองฝีพายหนุ่มหัวเราะครืน ทุกถ้อยคำที่ลูกชายและเพื่อนคุยกันช่างเยื้อนได้ยินหมด พลางคิดถึงคำของหลวงพ่อที่วัดมะกอกเคยปลอบโยนตัวเขา
“เรือร้อน ต้องคนพายโฉลกกัน วันหนึ่งเอ็งจะชนะเขาได้”
ช่างเยื้อนจำได้ไม่เคยลืม ในวัยสิบห้าปีเขาช่วยพ่อขุด สุมไฟขี้เลื่อยถ่างเรือได้รูป วางกงจนติดโขนสวยงามในท้ายสุดมาตั้งแต่สงกรานต์ แต่พอถึงวันแข่งจริงกับบ้านมะกอกเหนือ เขาถูกพ่อขวางไม่ให้ร่วมเป็นฝีพายในการแข่ง
“ดูสภาพตัวเอง ตาโรยเหมือนคนไม่ได้นอนมาเป็นเดือน ๆ เรื่องฝันบ้าบอห่าเหวอะไร ถ้ากูเชื่อเด็กอย่าง เอาลงไปแข่งแล้วจะชนะ แพ้มาชาวบ้านก็มารุมด่ากูกันทั้งบ้านใต้”
วันนั้นเขายืนมองเรือขนาดสิบเอ็ดวาและเหล่าฝีพายบ้านมะกอกใต้ที่ผูกพันมาหลายเดือนพากันแหวกสายน้ำเป็นริ้วไปพบกับความพ่ายแพ้ต่อเรือเทพชลสินธุของบ้านมะกอกเหนือทั้งน้ำตาในสองเที่ยว ช่างแตกต่างจากเสียงจ้วงพายดังสม่ำเสมอราวพายุในร่องน้ำในเที่ยวซ้อมที่เยื้อนลงทีมกับรุ่นพี่ลิบลับ
“เยื้อน”
เด็กหนุ่มผุดลึกขึ้นนั่งขยี้ตามองเสียงเรียกชื่อ ก็พบสาวประหนึ่งนางในวรรณคดี ผิวนวลขาวเหมือนคนไม่ต้องทำงานนาไร่ เธอห่มสไบสีตองผ้านุ่งสีหมากย้อมขับผิวที่ไหล่แขนและปลีน่องให้ผุดผาดนั่งอยู่หน้ามุ้ง
“พี่สาวเป็นสาวบ้านใต้รึ ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
เสียงเขาราวตกอยู่ในภวังค์นับแต่เมื่อถูกเรียกชื่อ
“ฉันชื่อนวลคนบ้านป่าดอน เขาพามาบ้านใต้เมื่อสงกรานต์จ้ะ”
“ทำไมพี่สาวรู้จักฉันล่ะ”
เด็กหนุ่มถาม
“ก็เยื้อนเป็นคนหาน้ำอาบให้ฉันตั้งแต่วันแรกจำไม่ได้แล้วหรือ”
เยื้อนจับจ้องแต่เนื้อตัวของสาวรุ่นพี่คำตอบของหล่อนจึงไม่ได้สนใจฟัง
“เยื้อนเป็นฝีพายแข่งเรือกับเขาหรือเปล่า” น้ำเสียงอ่อนหวานในโสตประสาทของเยื้อนเหลือเกิน
“ฉันแล้วแต่พ่อ บ้านใต้มีฝีพายดี ๆ ทั้งนั้นฉันยังเด็ก”
“ถ้าเธอลงแข่งบ้านใต้จะชนะ”
“พี่สาวช่างมีน้ำใจสมที่เราเป็นคนบ้านเดียวกัน”
หนุ่มน้อยพูดจบก็ก้มมองมือไม้ซ้ายขวาที่ปูดพองเพราะขุดเรือ ยามนี้ดูมันช่างเกะกะเมื่ออยู่ต่อหน้าสาว
“เยื้อนน้ำคำจับใจเกินเด็ก”
หญิงสาวเขยิบมานั่งจนชิด หนุ่มน้อยมองสายมุ้งด้านหน้าที่ไม่ติงไหวยามที่อีกร่างขยับเข้ามานั่งใกล้จนไหล่เกยแต่แรงกระตุ้นจากกลิ่นกายสาวทำให้ความต้องการในตัวเยื้อนกลบความสงสัยไปจนหมดและเมื่อปากของนวลประกบชิดริมฝีปากของเขา สิ่งนั้นก็ดำเนินไปตามที่มันจะเป็น
"ไอ้หนู เชื่อพ่อ ปีนี้พวกเราจะชนะ”
ช่างเยื้อนบอกฝีพายรุ่นลูกเป็นทำนองปลุกใจให้สู้ขณะเสียงโฆษกงานบุญแข่งเรือแซวถึงฝีพายเฒ่าแห่งบ้านมะกอกใต้ว่าเป็นเสือร้ายคืนถิ่น เสียงร้องเพลงของกองเชียร์ยิ่งดังขึ้นเรื่อย หลังจากที่เรือเจ้าแม่นวลวารีเข้าเส้นชัยก่อนในร่องน้ำแรก ผู้คนต่างแปลกใจที่ช่างเยื้อนหวนคืนวงการแข่งเรือและปลุกเรือเก่ามาต่อสู้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ในเที่ยวสองที่สลับร่องน้ำกันเสียงจ้ำพายของเรือศักดิ์ศรีสองลำของสองหมู่บ้าน ดังขนานไปกับเสียงเชียร์ เสียงพากย์อย่างเมามันและตื่นเต้น เรือเจ้าแม่นวลวารีก็เร่งเบียดชนะเรือเทพทินกร เรือใหม่ของบ้านมะกอกเหนือไปได้อย่างฉิวเฉียดอีกครั้ง ช่างเยื้อนโผเข้าไล่กอดฝีพายลูกทีมนับสิบชีวิตริมตลิ่งที่ทุกคนเป็นส่วนสำคัญในชัยชนะครั้งนี้ ท่ามกลางการโห่ร้องดีใจของชาวมะกอกใต้หลายร้อยชีวิต
“เอี่ยมเห็นอย่างที่กูเห็นไหม”
โมทย์ลากคอเพื่อนรักออกมาจากวงล้อมของทีมเรือพายและชาวบ้าน
“เห็นอะไร”
ลูกชายช่างเยื้อนถามขณะเท้ายังเต้นไปตามจังหวะเสียงเพลง
“กูเห็นผู้หญิงห่มสไบเขียวนั่งบนโขนเรือในเที่ยวที่สอง”
โมทย์ตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงเพลงดัง เอี่ยมทำท่าทางบอกว่าไม่ได้ยินและยังคงคงก้มหน้าก้มตาเต้นฉลองชัยชนะในรอบสิบปีหลังของเรือบ้านมะกอกใต้ แต่เมื่อเอี่ยมหลับตา
“ถ้าเธอลงแข่งบ้านใต้จะชนะ”
เสียงของผู้หญิงในฝันเมื่อคืนยังดังก้องในหูของเขา
นวลวารี
“ปีนี้น้ำมาล่ากว่าปีกลายว่าไหม”
เอี่ยมหนุ่มเพิ่งปลดทหารกล่าวกับเพื่อนวัยไล่เลี่ยที่เอนหลังพักเหนื่อยจากการขัดเรือไม้ยาวสิบเอ็ดวาอยู่ข้าง ๆ อีกฝ่ายหันมาพยักหน้าและกล่าวเห็นด้วย
“เฮ้ย เรือยังต้องทำอีกมากพวกอย่ามัวแต่คุยกัน”
ช่างเยื้อนหนุ่มใหญ่ที่เพิ่งกลับมาบ้านเกิดส่งเสียงกำชับขณะบรรจงเอาค้อนตอกอัดลิ่มชิ้นสุดท้ายและชันยาอุดรอยต่อของสาวใหญ่นามว่าเจ้าแม่นวลวารี เรือยาวที่ขุดจากตะเคียนทองต้นงาม เสียแต่เนื้อไม้ออกขาวจนกระเดียดไปทางตะเคียนหยวก เรืออาภัพที่เคยต้องสายน้ำประชันกับบ้านมะกอกเหนือเพียงครั้งเดียวและแพ้พ่าย ฝีพายครหาว่ากินน้ำยากหนักแรง เรือลำนี้จึงถูกทิ้งขึ้นคานวัดไว้ตั้งแต่สามสิบปีก่อนไม่เคยได้ลงแข่งอีกเลย
“หนนี้บ้านเหนือเขาดูจะพร้อมกว่าเรานัก”
เอี่ยมบอก
“พ่อกังวลว่าเรือบ้านใต้ลำนี้จะเสร็จไม่ทันรึไงวะ”
โมทย์ชวนคุยต่อเสียงเบาลงกึ่งหนึ่ง
“ถึงเสร็จทัน แชมป์ก็ยกให้บ้านเหนือไปเหอะ เอาเรือเก่าแก่มาแข่งจะชนะเขาได้ก็ประหลาดแล้ว”
สองฝีพายหนุ่มหัวเราะครืน ทุกถ้อยคำที่ลูกชายและเพื่อนคุยกันช่างเยื้อนได้ยินหมด พลางคิดถึงคำของหลวงพ่อที่วัดมะกอกเคยปลอบโยนตัวเขา
“เรือร้อน ต้องคนพายโฉลกกัน วันหนึ่งเอ็งจะชนะเขาได้”
ช่างเยื้อนจำได้ไม่เคยลืม ในวัยสิบห้าปีเขาช่วยพ่อขุด สุมไฟขี้เลื่อยถ่างเรือได้รูป วางกงจนติดโขนสวยงามในท้ายสุดมาตั้งแต่สงกรานต์ แต่พอถึงวันแข่งจริงกับบ้านมะกอกเหนือ เขาถูกพ่อขวางไม่ให้ร่วมเป็นฝีพายในการแข่ง
“ดูสภาพตัวเอง ตาโรยเหมือนคนไม่ได้นอนมาเป็นเดือน ๆ เรื่องฝันบ้าบอห่าเหวอะไร ถ้ากูเชื่อเด็กอย่าง เอาลงไปแข่งแล้วจะชนะ แพ้มาชาวบ้านก็มารุมด่ากูกันทั้งบ้านใต้”
วันนั้นเขายืนมองเรือขนาดสิบเอ็ดวาและเหล่าฝีพายบ้านมะกอกใต้ที่ผูกพันมาหลายเดือนพากันแหวกสายน้ำเป็นริ้วไปพบกับความพ่ายแพ้ต่อเรือเทพชลสินธุของบ้านมะกอกเหนือทั้งน้ำตาในสองเที่ยว ช่างแตกต่างจากเสียงจ้วงพายดังสม่ำเสมอราวพายุในร่องน้ำในเที่ยวซ้อมที่เยื้อนลงทีมกับรุ่นพี่ลิบลับ
“เยื้อน”
เด็กหนุ่มผุดลึกขึ้นนั่งขยี้ตามองเสียงเรียกชื่อ ก็พบสาวประหนึ่งนางในวรรณคดี ผิวนวลขาวเหมือนคนไม่ต้องทำงานนาไร่ เธอห่มสไบสีตองผ้านุ่งสีหมากย้อมขับผิวที่ไหล่แขนและปลีน่องให้ผุดผาดนั่งอยู่หน้ามุ้ง
“พี่สาวเป็นสาวบ้านใต้รึ ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
เสียงเขาราวตกอยู่ในภวังค์นับแต่เมื่อถูกเรียกชื่อ
“ฉันชื่อนวลคนบ้านป่าดอน เขาพามาบ้านใต้เมื่อสงกรานต์จ้ะ”
“ทำไมพี่สาวรู้จักฉันล่ะ”
เด็กหนุ่มถาม
“ก็เยื้อนเป็นคนหาน้ำอาบให้ฉันตั้งแต่วันแรกจำไม่ได้แล้วหรือ”
เยื้อนจับจ้องแต่เนื้อตัวของสาวรุ่นพี่คำตอบของหล่อนจึงไม่ได้สนใจฟัง
“เยื้อนเป็นฝีพายแข่งเรือกับเขาหรือเปล่า” น้ำเสียงอ่อนหวานในโสตประสาทของเยื้อนเหลือเกิน
“ฉันแล้วแต่พ่อ บ้านใต้มีฝีพายดี ๆ ทั้งนั้นฉันยังเด็ก”
“ถ้าเธอลงแข่งบ้านใต้จะชนะ”
“พี่สาวช่างมีน้ำใจสมที่เราเป็นคนบ้านเดียวกัน”
หนุ่มน้อยพูดจบก็ก้มมองมือไม้ซ้ายขวาที่ปูดพองเพราะขุดเรือ ยามนี้ดูมันช่างเกะกะเมื่ออยู่ต่อหน้าสาว
“เยื้อนน้ำคำจับใจเกินเด็ก”
หญิงสาวเขยิบมานั่งจนชิด หนุ่มน้อยมองสายมุ้งด้านหน้าที่ไม่ติงไหวยามที่อีกร่างขยับเข้ามานั่งใกล้จนไหล่เกยแต่แรงกระตุ้นจากกลิ่นกายสาวทำให้ความต้องการในตัวเยื้อนกลบความสงสัยไปจนหมดและเมื่อปากของนวลประกบชิดริมฝีปากของเขา สิ่งนั้นก็ดำเนินไปตามที่มันจะเป็น
"ไอ้หนู เชื่อพ่อ ปีนี้พวกเราจะชนะ”
ช่างเยื้อนบอกฝีพายรุ่นลูกเป็นทำนองปลุกใจให้สู้ขณะเสียงโฆษกงานบุญแข่งเรือแซวถึงฝีพายเฒ่าแห่งบ้านมะกอกใต้ว่าเป็นเสือร้ายคืนถิ่น เสียงร้องเพลงของกองเชียร์ยิ่งดังขึ้นเรื่อย หลังจากที่เรือเจ้าแม่นวลวารีเข้าเส้นชัยก่อนในร่องน้ำแรก ผู้คนต่างแปลกใจที่ช่างเยื้อนหวนคืนวงการแข่งเรือและปลุกเรือเก่ามาต่อสู้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ในเที่ยวสองที่สลับร่องน้ำกันเสียงจ้ำพายของเรือศักดิ์ศรีสองลำของสองหมู่บ้าน ดังขนานไปกับเสียงเชียร์ เสียงพากย์อย่างเมามันและตื่นเต้น เรือเจ้าแม่นวลวารีก็เร่งเบียดชนะเรือเทพทินกร เรือใหม่ของบ้านมะกอกเหนือไปได้อย่างฉิวเฉียดอีกครั้ง ช่างเยื้อนโผเข้าไล่กอดฝีพายลูกทีมนับสิบชีวิตริมตลิ่งที่ทุกคนเป็นส่วนสำคัญในชัยชนะครั้งนี้ ท่ามกลางการโห่ร้องดีใจของชาวมะกอกใต้หลายร้อยชีวิต
“เอี่ยมเห็นอย่างที่กูเห็นไหม”
โมทย์ลากคอเพื่อนรักออกมาจากวงล้อมของทีมเรือพายและชาวบ้าน
“เห็นอะไร”
ลูกชายช่างเยื้อนถามขณะเท้ายังเต้นไปตามจังหวะเสียงเพลง
“กูเห็นผู้หญิงห่มสไบเขียวนั่งบนโขนเรือในเที่ยวที่สอง”
โมทย์ตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงเพลงดัง เอี่ยมทำท่าทางบอกว่าไม่ได้ยินและยังคงคงก้มหน้าก้มตาเต้นฉลองชัยชนะในรอบสิบปีหลังของเรือบ้านมะกอกใต้ แต่เมื่อเอี่ยมหลับตา
“ถ้าเธอลงแข่งบ้านใต้จะชนะ”
เสียงของผู้หญิงในฝันเมื่อคืนยังดังก้องในหูของเขา