คือ อยากถามพ่อค้า แม่ค้าที่ขายของออนไลน์หน่อยค่ะ อยากทราบว่าคุณจัดการยังไงกับพวกไร้ความรับผิดชอบ !
คือ เราขายของในเฟส โพสขายในกลุ่ม (เป็นกลุ่มใหญ่) ก็จะมีคนเข้ามาจองของ แล้วสุดท้ายก็บอกไม่เอาแล้ว คือ เราเสียความรู้สึกมากๆ ทั้งๆที่เราบริการเขาเต็มที่ตอบดีทุกอย่าง ยกเลิกของสะงั้นแล้วจะให้เราแพ็คของเพื่ออะไร เสียเวลามากๆ จากอารมดีๆคืออารมเสียเลย
แล้วก็มีอีกประเภท พวกที่ขอดูของชัดๆ สมมุติขอดูเสื้อลายนั้นลายนี้ชัดๆ ขนาดเท่าไหร่วัดให้ดูหน่อย พอวัดให้ถ่ายส่งให้ กลับไม่เอา ! บอกขอเช็คเงินก่อน พร้อมแล้วจะแจ้งไป นางก็เงียบหายยยย ไปเลยจ้า คือขอดูอย่างสองอย่างไม่เท่าไหร่นะคะ นี้คือแบบเกือบ 10 อย่าง
(อันนี้ยกตัวอย่างเราไม่ได้ขายเสื้อผ้าน่ะ)
คือเราเป็นคนที่แคร์คนอื่นมาก แล้วยิ่งมาเป็นแม่ค้าเราคิดแค่ว่าเราต้องใจเย็น พูดจาดี ไม่ว่าลูกค้าจะพูดจากวนประสาทเรื่องมากแค่ไหน เราก็ท่องไว้ว่าเพื่อเงิน มันเป็นงานบริการ เราไม่เคยพูดจาหวนๆหรือพูดจาแบบไม่แคร์ลูกค้าเลยน่ะ คือเราก็รู้สึกเหนื่อยรู้สึกท้อมากๆ บางทีก็เบื่อตัวเองเหมือนกันทำไมจะต้องมาแคร์คนอื่นขนาดนี้ทั้งๆที่ถ้าเขาไม่เอาเราก็ไม่ได้อะไรเลย เคยอยากจะลองไม่แคร์ดูสักครั้งแต่ทำไม่ได้จริงๆมันเป็นสันดานไปแล้ว=-= ที่อยากเลิกแคร์เพราะเสียความรู้สึกบ่อยๆแล้วตัวเราเองรู้สึกว่าเวลาเราโดนแบบนี้เข้าโครตหดหู่เลย ดูเหมือนเวอร์น่ะ แต่เราเป็นแบบนี้จริงๆเจอแบบนี้มันทำให้ท้อจนอยากเลิกทำในสิ่งที่ทำอยู่ คนขายของมีเป็นร้อยเป็นพันใครๆก็อยากขาย กลุ่มที่เราอยู่คนขายก็เยอะแยะ พอมีคนจะซื้อก็มาทีพร้อมๆกัน ตอบแชทไม่ทัน มาเจอลูกค้าเรื่องมากแล้วไม่เอามันรู้สึกแย่จริงๆ ไม่เข้าใจตัวเองจะพิมพ์วนไปมาทำไม 555 เอาเป็นว่าขอระบายหน่อยละกัน ถ้าขืนเก็บไว้คนเดียวมีหวังไม่เป็นอันทำมาหากินต่อแน่ๆเลย ตอนนี้เวลาเราเจอคนพวกนี้ก็พยายามสงบสติอารม แล้ววางมือจากตรงนั้นแล้วไปหาอะไรทำแทน พออารมปกติค่อยกลับมาทำต่อ
อย่างว่าละเน้อร้อยพ่อพันแม่ หลากหลายสันดาน การอบรบสั่งสอนของแต่ละบ้านก็ไม่เหมือนกัน โดยเฉพาะไอ้พวกประเภทไร้การถูกอบรมสั่งสอน หรืออาจะถูกสอนแล้วสมองมันไม่จำ ความรู้สึกของคนไม่ใช่ของเล่น ! ระบายแค่นี้แหละ 'ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ'
ขอระบายหน่อย ค่ะ !!
คือ เราขายของในเฟส โพสขายในกลุ่ม (เป็นกลุ่มใหญ่) ก็จะมีคนเข้ามาจองของ แล้วสุดท้ายก็บอกไม่เอาแล้ว คือ เราเสียความรู้สึกมากๆ ทั้งๆที่เราบริการเขาเต็มที่ตอบดีทุกอย่าง ยกเลิกของสะงั้นแล้วจะให้เราแพ็คของเพื่ออะไร เสียเวลามากๆ จากอารมดีๆคืออารมเสียเลย
แล้วก็มีอีกประเภท พวกที่ขอดูของชัดๆ สมมุติขอดูเสื้อลายนั้นลายนี้ชัดๆ ขนาดเท่าไหร่วัดให้ดูหน่อย พอวัดให้ถ่ายส่งให้ กลับไม่เอา ! บอกขอเช็คเงินก่อน พร้อมแล้วจะแจ้งไป นางก็เงียบหายยยย ไปเลยจ้า คือขอดูอย่างสองอย่างไม่เท่าไหร่นะคะ นี้คือแบบเกือบ 10 อย่าง
(อันนี้ยกตัวอย่างเราไม่ได้ขายเสื้อผ้าน่ะ)
คือเราเป็นคนที่แคร์คนอื่นมาก แล้วยิ่งมาเป็นแม่ค้าเราคิดแค่ว่าเราต้องใจเย็น พูดจาดี ไม่ว่าลูกค้าจะพูดจากวนประสาทเรื่องมากแค่ไหน เราก็ท่องไว้ว่าเพื่อเงิน มันเป็นงานบริการ เราไม่เคยพูดจาหวนๆหรือพูดจาแบบไม่แคร์ลูกค้าเลยน่ะ คือเราก็รู้สึกเหนื่อยรู้สึกท้อมากๆ บางทีก็เบื่อตัวเองเหมือนกันทำไมจะต้องมาแคร์คนอื่นขนาดนี้ทั้งๆที่ถ้าเขาไม่เอาเราก็ไม่ได้อะไรเลย เคยอยากจะลองไม่แคร์ดูสักครั้งแต่ทำไม่ได้จริงๆมันเป็นสันดานไปแล้ว=-= ที่อยากเลิกแคร์เพราะเสียความรู้สึกบ่อยๆแล้วตัวเราเองรู้สึกว่าเวลาเราโดนแบบนี้เข้าโครตหดหู่เลย ดูเหมือนเวอร์น่ะ แต่เราเป็นแบบนี้จริงๆเจอแบบนี้มันทำให้ท้อจนอยากเลิกทำในสิ่งที่ทำอยู่ คนขายของมีเป็นร้อยเป็นพันใครๆก็อยากขาย กลุ่มที่เราอยู่คนขายก็เยอะแยะ พอมีคนจะซื้อก็มาทีพร้อมๆกัน ตอบแชทไม่ทัน มาเจอลูกค้าเรื่องมากแล้วไม่เอามันรู้สึกแย่จริงๆ ไม่เข้าใจตัวเองจะพิมพ์วนไปมาทำไม 555 เอาเป็นว่าขอระบายหน่อยละกัน ถ้าขืนเก็บไว้คนเดียวมีหวังไม่เป็นอันทำมาหากินต่อแน่ๆเลย ตอนนี้เวลาเราเจอคนพวกนี้ก็พยายามสงบสติอารม แล้ววางมือจากตรงนั้นแล้วไปหาอะไรทำแทน พออารมปกติค่อยกลับมาทำต่อ
อย่างว่าละเน้อร้อยพ่อพันแม่ หลากหลายสันดาน การอบรบสั่งสอนของแต่ละบ้านก็ไม่เหมือนกัน โดยเฉพาะไอ้พวกประเภทไร้การถูกอบรมสั่งสอน หรืออาจะถูกสอนแล้วสมองมันไม่จำ ความรู้สึกของคนไม่ใช่ของเล่น ! ระบายแค่นี้แหละ 'ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ'