ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบเที่ยววัด ณ ขณะที่ตั้งกระทู้อยู่นี้ผมไปมาแล้ว 542 วัด (อาจจะถือว่าน้อยมากถ้าเทียบกับบางคน)

มันเริ่มจากตอนที่ผมอยู่ ม.6 (ปี 2553) ผมได้ซื้อกล้องถ่ายรูปตัวแรกในชีวิตมา เริ่มแรกผมก็ถ่ายแค่ภาพเพื่อนในห้อง กิจกรรมโรงเรียน เพราะเป็นปีสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้เรียนที่โรงเรียนนั้น ซึ่งโรงเรียนที่ผมเรียนจบมัธยมมาคือ โรงเรียนวัดราชโอรส แน่นอนว่าต้องอยู่ติดกับวัดราชโอรสารามที่เป็นวัดประจำรัชกาลที่ 3 แต่ตอนนั้น ผมยังไม่ได้มีความสนใจหรือชอบเที่ยววัดอะไรมากนัก ตอนเข้าไปถ่ายภาพวัดราชโอรส ก็ถ่ายรูปมาเพราะเห็นว่าสวย และอยากจะถ่ายภาพมาเฉย ๆ

แต่จุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมชอบเที่ยววัดจริง ๆ ก็คือตอน ปี 1 (ปี 2554) มหาวิทยาลัยผมอยู่เชิงสะพานพระปกเกล้าฯ ฝั่งพระนคร ซึ่งจากจุดนั้นสามารถเชื่อมต่อไปยังวัดสำคัญ ๆ ที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ เช่น วัดพระแก้ว วัดโพธิ์ วัดสระเกศ ฯลฯ ได้อย่างสบาย และจากชั้น 7 ของมหาวิทยาลัยผมก็สามารถมองเห็นภูเขาทอง วัดสระเกศได้ไกล ๆ ทำให้ผมตั้งใจตั้งแต่วันที่มารับน้องแล้วว่าวันหนึ่งจะต้องไปเยือนให้ได้

แล้วโอกาสนั้นก็มาถึง วันนั้นเป็นวันพุธที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ.2554 ไม่กี่เดือนหลังจากผมขึ้นปี 1 วันนั้นผมมีเรียนแค่ครึ่งเช้า ครึ่งบ่ายก็ว่าง ผมก็เลยคิดที่จะไปวัดสระเกศ แต่ต้องขอบอกก่อนว่า ตั้งแต่อนุบาลยันมัธยม ผมไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียวเลย ต้องให้แม่ไปด้วยตลอด แม้แต่เวลาไปโรงเรียน จนขึ้น ม.ปลาย ก็อาจจะมีเริ่มนั่งรถไปโรงเรียนเองบ้าง แต่ก็แค่ระยะใกล้ ๆ บ้าน มีรถซูบารุไปถึง แต่ไม่เคยขึ้นรถเมล์คนเดียวเลย ขึ้นรถเมล์ไม่เป็นจริง ๆ ก็เพิ่งจะได้มาหัดขึ้นรถเมล์เองคนเดียวตอนขึ้นมหาวิทยาลัยแล้วนี่แหละ

ซึ่งวันนั้นเอาจริงผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจากมหาวิทยาลัยผมไปภูเขาทองจะต้องนั่งรถอะไรไป สุดท้ายผมก็เลยใช้การเดินเท้าไป เพราะผมชอบเดินอยู่แล้ว เดินไปเรื่อย ๆ จนถึงภูเขาทอง เสร็จจากภูเขาทองแล้วผมก็นึกได้ว่า ก่อนหน้านี้ตอนขึ้นรถเมล์สาย 37 เขามีกระดาษแปะไว้บนรถว่ารถสายนี้ผ่านที่ไหนบ้าง ก็เลยนึกได้ว่าจากวัดสระเกศ มีรถเมล์สาย 37 ที่จะพาผมไปจนถึงดาวคะนองเพื่อต่อรถซูบารุกลับบ้านได้ (จากมหาวิทยาลัยผมต้องมาเปลี่ยนรถซูบารุที่ดาวคะนองทุกวันอยู่แล้ว) แต่แค่ผมยังไม่รู้ว่าจะต้องขึ้นตรงไหน ก็อาศัยถามชาวบ้านแถวนั้นว่าถ้าจะไปดาวคะนองต้องขึ้นรถสาย 37 ที่ไหน สุดท้ายวันนั้นผมก็กลับบ้านมาโดยสวัสดิภาพ

และหลังจากนั้นผมก็ติดใจการเดินไกล ๆ ทันที และที่สำคัญที่สุดคือการเที่ยววัด อีกทั้งเกิดความมั่นใจขึ้นแล้วกับการไปไหนมาไหนเองคนเดียว หลังจากนั้นผมก็ตระเวนเที่ยววัดไปเรื่อย ๆ เริ่มแรกก็เที่ยววัดดัง ๆ วัดใหญ่ ๆ ก่อน จนเวลาผ่านไปเหมือนเป็นการเสพติด ผมเห็นวัดที่ไหนไม่ได้เลยจะต้องแวะเข้าไปสำรวจ แม้แต่วัดเล็ก ๆ วัดที่ไม่ได้โด่งดัง แต่บางวัดถึงจะเป็นวัดเล็ก ๆ แต่ก็มีสิ่งสวยงาม สิ่งที่มีคุณค่ามากมายซ่อนอยู่ภายในนั้น ซึ่งถ้าผมไม่ได้เข้าไปก็อาจจะไม่ได้รู้ได้เห็นเลย


มีต่อ  V
        V
        V