อาการแบบหนูเนี่ย ไม่ใช่ซึมเศร้าใช่มั้ย?

หนูเป็นลูกคนสุดท้องค่ะ เป็นเด็กสดใส ร่าเริง อะไรๆก็ดูสดใสไปหมด
ครอบครัวหนูมีปัญหาตลอดค่ะ แต่ละคนก็ถือตัวเองเป็นใหญ่ หนูเป็นพวกเจ๋อๆพูดอะไรก็เรียบเรียงคำไม่ได้ทั้งๆที่ในหัวก็คิดว่าน่าจะดีแท้ๆ เป็นคนชอบเหม่อค่ะ ชอบเอาเรื่องเครียดๆมาใส่ตัวเองจนรอบข้างแย่ไปหมด คนในรร.ก็ไม่ค่อยอยากเป็นเพื่อนกับหนู แค่เดินผ่าน มอง หรือทำอะไร มักจะโดนด่า โดนชน โดนแกล้ง
หนูก็ทนค่ะ  เงียบใส่ ปล่อยเขาไป แปปๆเดี๋ยวก็อยุดเอง เคยมีช่วงนึงที่หนูขัดขืน สุดท้ายก็หนักกว่าเดิม
ครอบครัวมักจะรุมด่าหนูตลอด เอะอะก็ว่าก็ด่าแรงๆ ตอนแรกๆหนูก็เถียงนะคะ แต่เถียงก็ยิ่งแย่ไปอีก เลยเลือกที่จะเงียบไปในที่สุด

คิดอยากตายทุกวันเลยค่ะ ทุกวันเลย

แต่สุดท้ายก็ฆ่าตัวตายไม่ลง หนูมักโพสระบายลงเฟซ แต่เฟซก็น่าเครียดกว่าอีก เครียดในบ้าน โรงเรียน แม้แต่ในมือถือก็ยังเครียดอีกด้วยซ้ำ
อ่า...มีชีวิตไปอีก ทำไมกันนะคะ?
หนูเป็นคนมีเหตุผลนะคะ แต่คนอื่นมองเป็นเรื่องไร้สาระ เมินหนู
มีช่วงหนึ่งที่ครูบอกให้จัดกลุ่มใหญ่สองกลุ่ม กลุ่มละครึ่งห้อง
เชื่อมั้ยคะว่า..ทั้งสองกลุ่มนั้น

ไม่เลือกหนูซักคน

ทุกคนมองมาที่หนูตาเดียว เหมือนหนูเป็นตัวประหลาด แต่หนูกลับยิ้มขำแหะๆ ทั้งๆที่มือของหนูมันสั่นเทา หนูสอดมือเข้ากระเป๋าเสื้อฮู้ตเอาไว้ จนครูต้องจัดให้อยู่กลุ่มใดกลุ่มนึงไปแบบคนอื่นไม่ชอบใจ


อืออ..ก็คิดว่าตายไปก็ดีกว่านะคะ มีมากว่านี้ด้วยซ้ำ แต่หนุไม่รู้จะอธิบายยังไงให้พวกคุณผู้อ่านฟัง

หนูไม่เชื่อหรอกนะคะว่าหนูเป็นโรคจนกว่าผู้อ่านจะอธิบายให้หนูอ่าน ว่าเป็นหรือไม่ ประเภทอะไร

แต่..ถึงเป็นก็ไม่มีใครสนใจหนู ไม่มีใครรักหนูอยู่แล้ว

แม้จะรู้ตัวว่าเป็น หนูก็ออกไปหาหมอไม่ได้ โดนขังไว้ในบ้าน...

.....เฮ้อ

เบื่อจังเลยค่ะ...