สวัสดีครับ ผมเป็นคนคนหนึ่งที่ชอบอ่านเรื่องราวความรักในพันทิป แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะต้องมาตั้งเขียนกระทู้ด้วยตนเอง ผิดพลาดยังไงต้องขออภัยด้วยครับ
เรื่องราวความรักของผมเริ่มขึ้นในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นมาจากการเป็นเพื่อน เพื่อนสนิท คนที่คอยห่วงใย คนที่คอยดูแลกันและตกลงเป็นแฟนกัน เราสองคนฝึกงานที่เดียวกัน ตลอดเวลาที่รักกัน เราทั้งสองได้ใช้เวลาดูแลเอาใจใส่กันเหมือนคู่รักคู่อื่นๆ พากันไปดูหนัง ไปเที่ยว ร้องเพลงบ้างบางเวลา เหมือนกับคู่รักคู่อื่นๆ ผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายต่างๆมาด้วยกัน ในตอนที่มีปัญหาเราจะคอยจับมือและกอดกันไว้ คอยปลอบใจกัน ให้กำลังใจต่อกันแล้วช่วยกันคิดแก้ปัญหา เราทั้งคู่ทำงานในสายอาชีพเดียวกัน ต่างคนต่างมีฐานะมั่นคงระดับหนึ่งแต่ทำงานกันคนละที่ ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับผมและเขา เขาจะเป็นคนวางแผนเอาไว้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นชีวิตการการเรียน การทำงาน วางแผนครอบครัวในอนาคต บลาๆๆ
ช่วงที่คบกันผมก็มีผู้หญิงเข้ามาคุยด้วยบ้าง มีทะเลาะกันบ้าง ส่วนเขาเองก็มีคนมาชอบเหมือนกัน (ถือว่าเจ๊ากันไป) แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เราทั้งสองผ่านมันมาด้วยความเข้าใจต่อกัน ในแต่ละวันเวลามีงานที่เหลือจากที่ทำงานแล้วผมทำไม่ทัน เขาจะเป็นคนคอยช่วยผมเสมอ อดหลับอดนอนแม้ว่าวันนั้นเขาจะเหนื่อยอยู่แล้วก็ตาม (นึกๆแล้วไม่อยากให้เขาต้องมาลำบากช่วยงานผมเลย)
ความรักระหว่างเราเดินทางเข้ามาถึงปีที่ 4 การทำงานของเราทั้งคู่ทำให้ไม่มีเวลาให้กัน ไม่ได้ดูแลกันเหมือนอย่างเคย ทำให้ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองเริ่มถอยห่าง บวกกับแต่ละคนมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบทางบ้าน และความเหนื่อยล้าจากการทำงาน ความคิดที่อยากให้เขามีชีวิตที่ดีกว่า ไม่อยากให้เขาต้องคอยช่วยงานผม ไม่อยากให้เขาเหนื่อยเพราะผม ผมได้ทำร้ายคนที่มีผมเป็นทั้งหมดของชีวิตเขาด้วยการบอกเลิก(ทำไมตอนนั้นต้องบอกเลิกด้วยนะ) ในขณะที่เขาพยายามพูดกับผมว่า ในวันที่เรามีปัญหาให้เราจับมือและกอดกันไว้ ไม่ว่าใครคนไหนจะมีปัญหาแค่ไหนขอแค่อย่าปล่อยมือจากกันก็พอ แต่สุดท้าย ผมเองก็ไม่ได้ฟังที่เข้าพูดเลย ไม่ได้เก็บคำพูดนั้นมาคิดด้วยซ้ำ
การบอกเลิก หยุดความรักของเราทั้งสองในวันนั้นเป็นการบอกเลิกแบบที่เขาเองไม่ได้ตั้งตัว ไม่ได้เตรียมใจไว้เลย คำพูดที่เขาพูดกับผม เขาพูดว่า ทุกๆอย่างที่เคยทำมาด้วยกัน หลายอย่างที่สร้างมาด้วยกัน อนาคตที่เขาเองเป็นคนวางแผนไว้ ผมได้ทำลายมันทั้งหมด ทำลายมันในวันเดียว ช่วงแรกเราก็ยังคุยกัน เขาบอกกับผมว่าร้องไห้ตาบวมไปทั้งงานทุกวัน ตลอดเวลาตั้งแต่ผมบอกเลิก เขาพยายามรอเวลาให้ผมกลับไป แต่ผมก็ไม่ได้ใช้สมองอันน้อยนิดคิดที่จะกลับไปเลย และมันทำให้ผมต้องกลายเป็นคนที่เสียใจหลังจากนี้
เมื่อวันเวลาผ่านไป เขาเองฟื้นคืนจากความเจ็บปวดที่ผมได้มอบให้กับเขา เริ่มทำใจได้กับเรื่องที่ผมได้ทำลงไป ในขณะที่ตัวผมเองก็เริ่มคิดได้เช่นกันว่าชีวิตของผมต้องการใคร ใครที่จะเป็นคู่เรา ใช้ชีวิตร่วมไปกับเรา ปัญหาเก่าๆของผมเริ่มหายไป ผมจึงได้ย้อนกลับมาหาเขา ซึ่งมันคงไม่ทัน มันสายไปแล้วสรับตอนนี้ เขาที่เป็นผู้หญิงที่ผมยังรัก เขาไม่ได้มีผมอีกแล้ว ตอนนี้เขามีคนที่คอยดูแล คอยเอาใจใส่ให้คำปรึกษาและมอบความรักให้แก่เขา
ตอนนี้พอนึกย้อนถึงเรื่องราวทั้งหมด ความผิดทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของใคร เป็นความผิดของผมเองคนเดียวทั้งหมด ที่ปล่อยให้ผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตของผมได้เดินจากไป สุดท้ายก็โทษใครไม่ได้เพราะทุกอย่าง ผมเป็นคนพังมันลงทุกอย่างด้วยตัวของผมเอง
สำหรับความรู้สึกในตอนนี้พูดไดว่าเสียใจมากกับสิ่งที่ตัวผมเองได้ตัดสินใจทำลงไป การที่เราบอกเลิกกับเขาทั้งๆที่ยังรักมันก็เจ็บอยู่แล้ว แต่มันเจ็บยิ่งไปอีกเมื่อเราได้ปล่อยให้ผู้หญิงสุดแสนพิเศษสำหรับเราได้หายไปจากเรา
สุดท้ายจริงๆ อยากจะขอโทษในสิ่งที่ทำไป ขอโทษทุกๆอย่างที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง และขอบคุณช่วงเวลาดีๆที่เคยดูแลกันมา ขอบคุณจริงๆ
(ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ยืดไป อ่านไม่รู้เรื่องต้องขออภัยด้วยครับ)
ผมพังทุกอย่างด้วยตัวของผมเอง
เรื่องราวความรักของผมเริ่มขึ้นในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นมาจากการเป็นเพื่อน เพื่อนสนิท คนที่คอยห่วงใย คนที่คอยดูแลกันและตกลงเป็นแฟนกัน เราสองคนฝึกงานที่เดียวกัน ตลอดเวลาที่รักกัน เราทั้งสองได้ใช้เวลาดูแลเอาใจใส่กันเหมือนคู่รักคู่อื่นๆ พากันไปดูหนัง ไปเที่ยว ร้องเพลงบ้างบางเวลา เหมือนกับคู่รักคู่อื่นๆ ผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายต่างๆมาด้วยกัน ในตอนที่มีปัญหาเราจะคอยจับมือและกอดกันไว้ คอยปลอบใจกัน ให้กำลังใจต่อกันแล้วช่วยกันคิดแก้ปัญหา เราทั้งคู่ทำงานในสายอาชีพเดียวกัน ต่างคนต่างมีฐานะมั่นคงระดับหนึ่งแต่ทำงานกันคนละที่ ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับผมและเขา เขาจะเป็นคนวางแผนเอาไว้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นชีวิตการการเรียน การทำงาน วางแผนครอบครัวในอนาคต บลาๆๆ
ช่วงที่คบกันผมก็มีผู้หญิงเข้ามาคุยด้วยบ้าง มีทะเลาะกันบ้าง ส่วนเขาเองก็มีคนมาชอบเหมือนกัน (ถือว่าเจ๊ากันไป) แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เราทั้งสองผ่านมันมาด้วยความเข้าใจต่อกัน ในแต่ละวันเวลามีงานที่เหลือจากที่ทำงานแล้วผมทำไม่ทัน เขาจะเป็นคนคอยช่วยผมเสมอ อดหลับอดนอนแม้ว่าวันนั้นเขาจะเหนื่อยอยู่แล้วก็ตาม (นึกๆแล้วไม่อยากให้เขาต้องมาลำบากช่วยงานผมเลย)
ความรักระหว่างเราเดินทางเข้ามาถึงปีที่ 4 การทำงานของเราทั้งคู่ทำให้ไม่มีเวลาให้กัน ไม่ได้ดูแลกันเหมือนอย่างเคย ทำให้ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองเริ่มถอยห่าง บวกกับแต่ละคนมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบทางบ้าน และความเหนื่อยล้าจากการทำงาน ความคิดที่อยากให้เขามีชีวิตที่ดีกว่า ไม่อยากให้เขาต้องคอยช่วยงานผม ไม่อยากให้เขาเหนื่อยเพราะผม ผมได้ทำร้ายคนที่มีผมเป็นทั้งหมดของชีวิตเขาด้วยการบอกเลิก(ทำไมตอนนั้นต้องบอกเลิกด้วยนะ) ในขณะที่เขาพยายามพูดกับผมว่า ในวันที่เรามีปัญหาให้เราจับมือและกอดกันไว้ ไม่ว่าใครคนไหนจะมีปัญหาแค่ไหนขอแค่อย่าปล่อยมือจากกันก็พอ แต่สุดท้าย ผมเองก็ไม่ได้ฟังที่เข้าพูดเลย ไม่ได้เก็บคำพูดนั้นมาคิดด้วยซ้ำ
การบอกเลิก หยุดความรักของเราทั้งสองในวันนั้นเป็นการบอกเลิกแบบที่เขาเองไม่ได้ตั้งตัว ไม่ได้เตรียมใจไว้เลย คำพูดที่เขาพูดกับผม เขาพูดว่า ทุกๆอย่างที่เคยทำมาด้วยกัน หลายอย่างที่สร้างมาด้วยกัน อนาคตที่เขาเองเป็นคนวางแผนไว้ ผมได้ทำลายมันทั้งหมด ทำลายมันในวันเดียว ช่วงแรกเราก็ยังคุยกัน เขาบอกกับผมว่าร้องไห้ตาบวมไปทั้งงานทุกวัน ตลอดเวลาตั้งแต่ผมบอกเลิก เขาพยายามรอเวลาให้ผมกลับไป แต่ผมก็ไม่ได้ใช้สมองอันน้อยนิดคิดที่จะกลับไปเลย และมันทำให้ผมต้องกลายเป็นคนที่เสียใจหลังจากนี้
เมื่อวันเวลาผ่านไป เขาเองฟื้นคืนจากความเจ็บปวดที่ผมได้มอบให้กับเขา เริ่มทำใจได้กับเรื่องที่ผมได้ทำลงไป ในขณะที่ตัวผมเองก็เริ่มคิดได้เช่นกันว่าชีวิตของผมต้องการใคร ใครที่จะเป็นคู่เรา ใช้ชีวิตร่วมไปกับเรา ปัญหาเก่าๆของผมเริ่มหายไป ผมจึงได้ย้อนกลับมาหาเขา ซึ่งมันคงไม่ทัน มันสายไปแล้วสรับตอนนี้ เขาที่เป็นผู้หญิงที่ผมยังรัก เขาไม่ได้มีผมอีกแล้ว ตอนนี้เขามีคนที่คอยดูแล คอยเอาใจใส่ให้คำปรึกษาและมอบความรักให้แก่เขา
ตอนนี้พอนึกย้อนถึงเรื่องราวทั้งหมด ความผิดทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของใคร เป็นความผิดของผมเองคนเดียวทั้งหมด ที่ปล่อยให้ผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตของผมได้เดินจากไป สุดท้ายก็โทษใครไม่ได้เพราะทุกอย่าง ผมเป็นคนพังมันลงทุกอย่างด้วยตัวของผมเอง
สำหรับความรู้สึกในตอนนี้พูดไดว่าเสียใจมากกับสิ่งที่ตัวผมเองได้ตัดสินใจทำลงไป การที่เราบอกเลิกกับเขาทั้งๆที่ยังรักมันก็เจ็บอยู่แล้ว แต่มันเจ็บยิ่งไปอีกเมื่อเราได้ปล่อยให้ผู้หญิงสุดแสนพิเศษสำหรับเราได้หายไปจากเรา
สุดท้ายจริงๆ อยากจะขอโทษในสิ่งที่ทำไป ขอโทษทุกๆอย่างที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง และขอบคุณช่วงเวลาดีๆที่เคยดูแลกันมา ขอบคุณจริงๆ
(ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ยืดไป อ่านไม่รู้เรื่องต้องขออภัยด้วยครับ)