คือเราร็สึกว่าเรามีปัญหาค่ะ จะเล่าตั้งแต่เริ่มเลยนะ
เราเป็นนักเรียนปีหนึ่งค่ะ ชีวิตการปรับตัวก็จะเป็นไปได้แย่หน่อย งานกลุ่มเข้ามามาก เวลาส่วนตัวน้อยลง วันๆต้องอยู่แต่กับเพื่อนกลับห้องมาพักที่ก็จะเจอเมท(คือเราเป็นเด็กหอด้วยนะ) ไม่มีเวลาให้ตัวเองได้คิดคนเดียว แถมการวางแผนชีวิตที่วางไว้ทุกปีก็พังไม่เป็นท่า เราหงุดหงิดมากค่ะนั้นคืออย่างแรก ตอนแรกเราก็พอทำใจได้ แต่พองานเริ่มมากขึ้นกิจกรรมเริ่มเข้ามาทับเวลางาน เวลาอ่านหนังสือน้อยลง คะแนนสอบก็แย่ไม่ได้ตามที่หวังไว้ เราก็เริ่มเหนื่อยแล้ว แค่นั้นไม่พอยังมีเรื่องชีวิตรักเข้ามายุ่งอีก เราดันไปชอบผู้ชายคนหนึ่งในคณะ(ตอนนี้ไม่ค่อยรู้สึกอะไรแล้ว มั้ง?) เราเซ็งมากคือความร็สึกแอบชอบใครสักคมันไม่โอเคเลยจริงๆนะ เรื่องนี้ก็เป็นอันที่สอง แต่มันยังไม่ใช่ประเด็น
หลังจากนั้นได้สักพักเราก็เริ่มเบื่อทุกอย่าง อึดอัดไม่รู้จะระบายยังไง อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ อยู่กับเพื่อนในเอกก็เบื่อไม่รู้จะคุยไรแล้ว คุยกับเมทก็พอคุยได้นะ แต่พอมาเรื่องนี้ คือตั้งแต่เริ่มรู้สึกแย่มาตลอดเราเลยหาวิธีคลายเครียดโดยการไปแต่งนิยายค่ะ(จริงๆก็แต่งมาตั้งแต่ม.หกแล้ว แต่อันนี้เป็แนนวจิตๆ) แต่ดูเหมือนมันจะยังระบายไม่พอ ระหว่างตอนแต่งนิยายเราก็เปิดดูรูปเลือดรูปคที่เป็นแผลตัดเลือดออกเยอะๆมาลงนิยายเรา พอดูรูปเท่านั้นแหละเราก็รู้สึกโล่งแปลกๆยังไงไม่รู้ มันรู้สึกเพลินๆโล่งๆ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่สักพักเราเริ่มดูเยอะขึ้นควบคู่กับตอนเรารู้สึกเครียดร็สึกอึดอัดรู้สึกเหนื่อย ตอนนี้ละค่ะเราเริ่มรู้สึกอยากเห็นเลือดสดๆ เลือดแบบเลือดจริงๆที่ไหลออกมาจากตัวคจริงๆ เราร็สึกแย่มากที่ทำไมตัวเองคิดแบบนี้ ที่แย่คือบางที่(ตอนนี้เริ่มถี่) เรามองใครเราก็จะคิดจินตนาการว่าเราใช้คัตเตอร์แท่งเขาไม่ก็หั่นเขาเป็นชิ้นๆ อยากเห็แผลสด บางทีมองเพื่อนก็คิดกับเพื่อนอะคะ เราเคยเห็นเหมือนเมทเราไปเจาะเลือดเลือดเลือดที่ผ้าก็อตมันติดมาอะค่ะ เราก็มองแบบใจเต้นยังไงไม่ร็
ด้วยสภาพจิตใจเราตอนนี้มันไม่โอเคจริงๆ เราร้องไห้ เราเครียดหลายอย่างมาก เราชอบคิดว่าทุกครั้งที่มีความสุขมันก็จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่นานความทุกข์ทรมาณจะเข้ามา จริงๆเราเป็นคนมีความสุขกับชีวิตนะ เป็นคนตลกเป็นที่รักของเพื่อนๆและครอบครัวเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน พ่อแม่ให้ทุกอย่างได้ เลี้ยงหมาสามตัว บ้านอยู่สุขสบายพอมีพอกิน แต่ทำไมเรารู้สึกเหมือนเราขาด ขาดบางอย่างมันเป็นความร็สึกที่ตอบไม่ได้ ทั้งๆที่พ่อแม่ก็เลี้ยงมาอบอุ่น ไม่มีการทุบตีหรืออะไรแต่ทำไมเราโตมาเป็นแบบนี้
เราร็สึกถึงความสุขในแบบที่มันดูไม่ใช่ความสุขยังไงไม่รู้ ตอนแรกเราพยายามโทรไปหาสายด่วนสุขภาพแต่ไม่มีใครรับสายเลย เราก็เศร้านะ ตอนก่อนมาทำกระทู้ก็คิดว่าคงไม่มีใครช่วยอะไรเราได้นอกจากตัวเราเอง เราอยากตายมากเลยเบื่อการมีความรู้สึกทุกอย่างเลย เราไม่อยากเศร้า เราไม่อยากมีความสุข เราไม่อยากทำอะไรอีกแล้วอยากอยู่ที่ไหนก็ได้สักที่สูดอากาศบริสุทธิ์ ดูวิว อยู๋คนเดียวสักพักใหญ่ๆ แต่มัก็เป็นไปไม่ได้ เราอยากตายๆให้จบๆไป แต่เราก็สงสารแม่สงสารคนในครอบครัวนะ ถึงบางทีเราจะร็สึกเหมือนเราไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไร แต่พวกเขาก็รักเรามากอะ
เรากลัวว่าวันหนึ่งถ้ามันถึงขีดสุดของเราแล้วจริงๆ ไม่เราตาย ก็ต้องมีใครสักคนที่อาจจะตายเพราะเรา
เราอยากมาระบายลงนะค่ะ เราไม่รู้จะทำไงแล้ว อยากรู้สึกปกติแบบที่ตอมัธยมเป็นเราเป็นคชิวๆที่ในใจลึกๆมันไม่ชิวเลย
ปัญหาทางจิต ชอบดูเลือด อยากทำร้ายร่างกายคนอื่น/ตัวเอง เบื่อชีวิตอยากตาย
เราเป็นนักเรียนปีหนึ่งค่ะ ชีวิตการปรับตัวก็จะเป็นไปได้แย่หน่อย งานกลุ่มเข้ามามาก เวลาส่วนตัวน้อยลง วันๆต้องอยู่แต่กับเพื่อนกลับห้องมาพักที่ก็จะเจอเมท(คือเราเป็นเด็กหอด้วยนะ) ไม่มีเวลาให้ตัวเองได้คิดคนเดียว แถมการวางแผนชีวิตที่วางไว้ทุกปีก็พังไม่เป็นท่า เราหงุดหงิดมากค่ะนั้นคืออย่างแรก ตอนแรกเราก็พอทำใจได้ แต่พองานเริ่มมากขึ้นกิจกรรมเริ่มเข้ามาทับเวลางาน เวลาอ่านหนังสือน้อยลง คะแนนสอบก็แย่ไม่ได้ตามที่หวังไว้ เราก็เริ่มเหนื่อยแล้ว แค่นั้นไม่พอยังมีเรื่องชีวิตรักเข้ามายุ่งอีก เราดันไปชอบผู้ชายคนหนึ่งในคณะ(ตอนนี้ไม่ค่อยรู้สึกอะไรแล้ว มั้ง?) เราเซ็งมากคือความร็สึกแอบชอบใครสักคมันไม่โอเคเลยจริงๆนะ เรื่องนี้ก็เป็นอันที่สอง แต่มันยังไม่ใช่ประเด็น
หลังจากนั้นได้สักพักเราก็เริ่มเบื่อทุกอย่าง อึดอัดไม่รู้จะระบายยังไง อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ อยู่กับเพื่อนในเอกก็เบื่อไม่รู้จะคุยไรแล้ว คุยกับเมทก็พอคุยได้นะ แต่พอมาเรื่องนี้ คือตั้งแต่เริ่มรู้สึกแย่มาตลอดเราเลยหาวิธีคลายเครียดโดยการไปแต่งนิยายค่ะ(จริงๆก็แต่งมาตั้งแต่ม.หกแล้ว แต่อันนี้เป็แนนวจิตๆ) แต่ดูเหมือนมันจะยังระบายไม่พอ ระหว่างตอนแต่งนิยายเราก็เปิดดูรูปเลือดรูปคที่เป็นแผลตัดเลือดออกเยอะๆมาลงนิยายเรา พอดูรูปเท่านั้นแหละเราก็รู้สึกโล่งแปลกๆยังไงไม่รู้ มันรู้สึกเพลินๆโล่งๆ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่สักพักเราเริ่มดูเยอะขึ้นควบคู่กับตอนเรารู้สึกเครียดร็สึกอึดอัดรู้สึกเหนื่อย ตอนนี้ละค่ะเราเริ่มรู้สึกอยากเห็นเลือดสดๆ เลือดแบบเลือดจริงๆที่ไหลออกมาจากตัวคจริงๆ เราร็สึกแย่มากที่ทำไมตัวเองคิดแบบนี้ ที่แย่คือบางที่(ตอนนี้เริ่มถี่) เรามองใครเราก็จะคิดจินตนาการว่าเราใช้คัตเตอร์แท่งเขาไม่ก็หั่นเขาเป็นชิ้นๆ อยากเห็แผลสด บางทีมองเพื่อนก็คิดกับเพื่อนอะคะ เราเคยเห็นเหมือนเมทเราไปเจาะเลือดเลือดเลือดที่ผ้าก็อตมันติดมาอะค่ะ เราก็มองแบบใจเต้นยังไงไม่ร็
ด้วยสภาพจิตใจเราตอนนี้มันไม่โอเคจริงๆ เราร้องไห้ เราเครียดหลายอย่างมาก เราชอบคิดว่าทุกครั้งที่มีความสุขมันก็จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่นานความทุกข์ทรมาณจะเข้ามา จริงๆเราเป็นคนมีความสุขกับชีวิตนะ เป็นคนตลกเป็นที่รักของเพื่อนๆและครอบครัวเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน พ่อแม่ให้ทุกอย่างได้ เลี้ยงหมาสามตัว บ้านอยู่สุขสบายพอมีพอกิน แต่ทำไมเรารู้สึกเหมือนเราขาด ขาดบางอย่างมันเป็นความร็สึกที่ตอบไม่ได้ ทั้งๆที่พ่อแม่ก็เลี้ยงมาอบอุ่น ไม่มีการทุบตีหรืออะไรแต่ทำไมเราโตมาเป็นแบบนี้
เราร็สึกถึงความสุขในแบบที่มันดูไม่ใช่ความสุขยังไงไม่รู้ ตอนแรกเราพยายามโทรไปหาสายด่วนสุขภาพแต่ไม่มีใครรับสายเลย เราก็เศร้านะ ตอนก่อนมาทำกระทู้ก็คิดว่าคงไม่มีใครช่วยอะไรเราได้นอกจากตัวเราเอง เราอยากตายมากเลยเบื่อการมีความรู้สึกทุกอย่างเลย เราไม่อยากเศร้า เราไม่อยากมีความสุข เราไม่อยากทำอะไรอีกแล้วอยากอยู่ที่ไหนก็ได้สักที่สูดอากาศบริสุทธิ์ ดูวิว อยู๋คนเดียวสักพักใหญ่ๆ แต่มัก็เป็นไปไม่ได้ เราอยากตายๆให้จบๆไป แต่เราก็สงสารแม่สงสารคนในครอบครัวนะ ถึงบางทีเราจะร็สึกเหมือนเราไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไร แต่พวกเขาก็รักเรามากอะ
เรากลัวว่าวันหนึ่งถ้ามันถึงขีดสุดของเราแล้วจริงๆ ไม่เราตาย ก็ต้องมีใครสักคนที่อาจจะตายเพราะเรา
เราอยากมาระบายลงนะค่ะ เราไม่รู้จะทำไงแล้ว อยากรู้สึกปกติแบบที่ตอมัธยมเป็นเราเป็นคชิวๆที่ในใจลึกๆมันไม่ชิวเลย