ประมาณสี่ปีที่แล้วผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึงผ่านทางสื่อออนไลน์ เค้าชื่อ เมย์ เราได้คุยกันได้ทำความรู้จักกันและดูนิสัยใจคอกันอยู่ประมาณสองอาทิตย์
แล้ววันหนึ่งเป็นวันที่ผมดีใจมาก เค้า ตอบตกลงเป็นแฟนกับผม หลังจากที่รบคบกันเราคุยกันประมาณ3เดือนจนเราสนิทกันรู้นิสัยใจคอกัน
ต่อจากวันนั้นได้ประมาณไม่กี่วัน ผมได้นัดกันไปดูหนัง กินข้าว เที่ยว สนุกไปตามประสาวัยรุ่นหล่ะนะ ตอนนั้นเค้าเรียน มหาลัยอยู่
เขาอยู่หอนอกแถวๆมหาลัย แล้วบ้านเค้าก็อยู่ อำเภอเดียวกับผมด้วย แต่ก็ไกลพอสมควร
คืนนั้นเราเที่ยวสนุกกันจนลืมเวลา ตอนแรกกะจะนอนที่โรงแรมคนเดียว แต่เวลาก็เร็วไปกว่าที่จะหาโรงแรมหรือที่พัก มันดันดึกซะก่อน
เราเลยพูดไปว่า ขอนอนกับเธอด้วยได้มั้ย คือเราไม่อยากกลับบ้านคนเดียว มันไกลมากแล้วก็เปลี่ยวมากด้วย เธอตอบผม " อืมมม ได้สิ "
คืนนั้นเราไปถึงหอด้วยความเพลียที่เที่ยวตากลม ตากแดดมาทั้งวันก็เลยเผลอหลับไป ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนกลางดึก ผมกำลังจะลุกขึ้นจากที่นอน
แต่มือของผมไปอยู่ตรงที่หน้าอกเธอ ผมก็แปลกใจว่าทำไมผมนอนละเมอกอดแน่นขนาดนี้ ผมขยับแขนออกมาจากตรงนั้นเบาๆ แต่เขาก็รู้สึกตัว
เค้าหันมาจ้องหน้าผม หลังจากนั้นเราก็ เอิ่มมมม จะพูดว่ายังไงดีหล่ะ เอาเป็นว่าข้ามตอนนี้ไปละกัน หลังจากนั้น เค้าก็แวะมาหาผมที่บ้านบ่อยๆ จนเข้ากับพ่อแม่ผมได้ดี
เหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีหล่ะนะเรารักกันมากๆ เข้ากันทุกอย่าง
ถึงเค้าหน้าตาจะไม่สวย แถมดำอีกด้วย ผอมก็ผอม ถึงจะอย่างงั้นผมก็รักที่สุดเลยหล่ะ ผมรักเค้าไม่ใช่ที่หน้าตาหรือฐานะ
ผมชอบเธอเพราะเธอเป็นคนที่รับได้ทั้งด้านสว่างและด้านมืดของผม อีกอย่างบ้านผมก็ไม่ค่อยมีฐานะไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ แต่ก็พออยู่ได้หล่ะนะ
เค้ารับได้ในทุกๆสิ่งที่ผมเป็น ถึงผมจะเกเร ทำตัวไม่เอาไหน ทำให้ร้องให้ทำให้เสียใจไม่รู้กี่ครั้งกี่หน แต่เธอก็ให้อภัยและเข้าใจผมตลอด
ครั้งนึกผมทะเลาะกับเธอเรื่องที่ติดเพื่อน เที่ยวกลางคืน กินเหล้าตามประสาวัยรุ่นผู้ชาย ผมไม่ยอมโทรหาเค้า ไม่รับสายโทรศัพท์อยู่หลายวัน
ไม่กี่วันจากนั้นเค้าก็หายไปอยู่พักนึง ผมคิดถึงเธอ ผมเริ่มคิดได้แล้วสำนึกผิด ผมเลยไปขอโทษเธอต่อหน้า ผมรอเค้าเปิดประตูหน้าบ้านออกมาเจอหน้าผม
รออยู่ประมาณไม่กี่นาที เขาก็เปิดประตูแล้วเดินออกมาตรงๆแล้วถามว่า หายไปไหนมาโทรไปก็ไม่รับสาย "รู้มั้ยว่าเป็นห่วงขนาดไหน"
ผมได้ยินอย่างงั้น น้ำตาผมก็ไหลออกมาด้วยความรู้สึกผิด ที่ทำให้เค้าร้องให้เสียใจหลายต่อหลายครั้ง... แล้วผมก็ได้พูดตอบเธอกลับเธอไปว่า
"เราขอโทษนะที่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้อีกแล้ว เราจะปรับตัวใหม่ จะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อตอบแทนที่เธอรักผมมาก
ผมเริ่มปรับตัว เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆ...
หลังจากนั้นไม่กี่เดือนเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นแบบที่ผมเป็นก่อนหน้านี้ เที่ยวกลางคืน โทรไปไม่ค่อยรับสาย
ตั้งแต่วันนี้ไป ผมรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนคนเก่าที่ผมเคยรู้จัก ตั้งแต่ตอนนั้น อะไรๆก็เริ่มแย่ไปซะทุกอย่าง
จนมาถึงวันที่เค้าคิดได้ว่ามีคนที่คิดถึงเค้ารออยู่ วันนั้นเธอโทรมาหาผม เพื่อขอโทษ ผมก็ยกโทษให้โดยไม่ได้คิดอะไร
เพราะผมเข้าใจดีว่าเค้ารู้สึกยังไงตอนที่ผมงี่เง่าเหมือนกับเค้าในตอนนี้ ผมก็เลยได้เข้าใจว่า ตอนที่เราทำตัวงี่เง่าขนาดนี้
เค้ายังรักเรา และยอมรับเราถึงเราจะไม่เอาไหน ตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่า ความรัก ความเจ็บปวด ความเสียใจ ความโดดเดี่ยว ที่เธอเก็บไว้มันเจ็บขนาดไหน
วันนั้นผมให้อภัยเค้า แล้วเราก็กลับมาเป็นแฟนกันปกติเหมือนคู่อื่นซักที
หลังจากนั้นไม่กี่เดือน เธอก็เริ่มห่างจากผมไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป เหมือนเค้าจะเบื่อผม ยิ่งผมทำเพื่อเขาเท่าไหร่กลับได้
เป็นคำว่า รำคาณ อย่ามายุ่ง เบื่อว่ะ ผมเสียใจมากที่เธอไม่เป็นเธอที่เรารู้จักอีกแล้ว ผมก็ได้แต่โทษตัวเองว่า เรามีไม่พอหรอ เราทำตัวน่ารำคาณขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมเราแย่ขนาดนี้ เป็นเพราะเราเหรอที่ทำให้เค้าเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้
ตอนนั้น เวลาของเราก็ว่างไม่ค่อยตรงกัน ไม่ค่อยได้คุยกันมากเท่าไหร่ แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิมนะว่ายังรักเค้าอยู่ ถึงเค้าจะไม่ใช่คนเดิมที่เราเคยรู้จักอีกแล้ว
แต่ก็นะ ความรัก ความผูกพันธ์ ถ้ามันเกิดขึ้นมาแล้ว มันก็ยากที่เราจะตัดขาดความสัมพันธ์นั้นจากมันโดยที่ใช้เวลาไม่นาน ก็นะ พูดง่ายแต่มันทำไม่ง่ายเลย
ความรักมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน คำพูดที่ได้ยินทุกวันว่า รักกัน เป็นห่วงกัน คิดถึงกัน มันเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความเกลียดชัง
ทุกอย่างเริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆจนถึงวันนั้น เป็นวันลอยกระธง ผมเลยชวนเค้าว่า "ไปลอยกระธงด้วยกันมั้ย" เผื่อเรื่องแย่ๆในชีวิตเราอาจจะดีขึ้นกว่านี้ก็ได้นะ
สักพักนึง เค้าก็ตอบกลับมาว่า วันนี้ไม่ว่างนะ ขอไปเที่ยวกับเพื่อนๆก่อน ไว้คราวหน้าละกัน
ผมน้อยใจ แล้วก็ตอบเค้ากลับไปว่า เดี๋ยวนี้อะไรๆมันก็แย่ไปหมดซะทุกอย่างเลยเนอะ แล้วผมก็ถามเธอไปว่า "ทำไมตอนที่เรางี่เง่าเธอต้องเป็นคนที่
คอยเป็นห่วง แล้วก็คอยตามเราตลอด ทั้งที่งี่เง่าขนาดนั้น" แล้วเธอก็เงียบหายไป จากนั้นประมาณ3-4ชั่วโมง เค้าก็มาหาผมแล้วก็บอกว่ามาละนะ
รอนานมั้ย ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากที่ได้เห็นเธอในตอนนี้เหมือนกับเธอคนเก่าที่เราเคยรู้จัก
แต่มันก็เป็นช่วงที่มีความสุขอีกครั้งได้ไม่นาน เธอก็เริ่มกลับไปเป็นแบบเดิม ทั้ง อารมณ์ ความรู้สึก ของเค้ายิ่งแย่ลงไปอีก
ผมก็เลยตัดสินใจทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุด ความเสียใจที่มี... และแล้วผมก็ได้รู้ว่า ที่เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เป็นเพราะเธอไปแอบคบกับคนอื่น เค้าบอกผมว่า เค้าไปนอนกับคนอื่น แค่แตะนู่นนี่แต่ไม่ได้มีอะไรกัน
วันนั้นตอนผมได้รู้ว่าที่เขาเปลี่ยนไปนั้นเป็นเพราะเธอหมดรักเราไปแล้ว เป็นแค่ความสัมพันธ์ที่ไม่ผูกมัด
ผมก็เลยถามเธอว่า " นี่ แล้ว... ตอนนี้เธอไปมีคนใหม่แล้วใช่ไหม ที่เปลี่ยนไปขนาดนี้เพราะเขาใช่ไหม
แล้วความรู้สึกมากมายที่เสียไปให้เธอ มันไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ แล้วเธอก็ตอบผมกลับมาว่า ไปมีคนใหม่นานละแหละ
เธอเบื่อผม เธอไม่มีความรู้สึกดีดีเกี่ยวกับผมอีกแล้ว ผมพูดทั้งน้ำตาว่า แล้วสิ่งที่เราทำเพื่อเธอ เปลี่ยนแปลงตัวเอง
ทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ เลิกเที่ยว เลิกเกเร แล้วเวลา2ปีมานี้มันไม่มีค่าอะไรแล้วใช่มั้ย
ทุกอย่างที่เสียไปด้วยความเต็มใจ ความรู้สึกที่มีให้เธอทั้งหมดมันไม่ทำให้เธอรู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ
เราขอโทษนะที่งี่เง่ากับเธอก่อน นั่นอาจจะเป็นเหตุที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้
เราใช้เวลาทั้งหมด ร้องให้และเสียใจให้กับคนที่ไม่มีความรู้สึกกับเราอีกแล้ว เราเสียใจที่ทำให้เธอได้แค่นี้ เราเสียใจที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป
เสียใจที่ดีไม่พอ เราขอโทษที่มันเป็นแบบนี้ไปซะได้ วันนั้นผมตัดสินใจบอกกับเธอว่า ขอให้เธอโชคดีกับคนที่เธอมีฝันไว้
ขอให้เธอกับเค้ารักกันนานๆ นานกว่าที่เราคบกัน ขอให้เค้าคนนั้นรักและก็ดูแลเธอ มากกว่าที่เรารักเธอ
ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เราแค่เสียดายที่เรื่องของเราต้องมาจบลงแค่นี้ แล้วเรากับเค้าก็ได้ห่างกันไป
แล้วก็ หลังจากนั้นประมาณ1-2เดือน วันนั้นผมได้มีโอกาศไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แล้วก็บังเอิญไปพักแถวๆที่เธอพักอยู่
วันนั้นผมลังเลอยู่ว่าจะทักเขาไปดีมั้ย เขาอาจจะมีความรักที่ดี แล้วก็เข้ากันได้ดีกับคนใหม่ละมั้ง ไม่ไปรบกวนเค้าดีกว่า
เดี๋ยวจะทำให้เขาทะเลาะกันเปล่าๆ... แต่ด้วยความคิดถึงผมเลยทนไม่ไหว ก็เลยทักไปแล้วพูดกับเธอ ผมถามเธอว่า
นี่ เป็นไงบ้าง สบายดีไหม แล้วคนใหม่ดูแลเธอดีมั้ย รักเธอเหมือนที่เรารักมั้ย เค้าก็ตอบผมกลับมาว่า ตอนนี้เลิกกันไปสักพักละแหละ
ผมก็ตอบไปว่า อ๋อ เสียใจด้วยนะ คนดีๆมีอีกตั้งเยอะแยะ เดี๋ยวก็คงเจอ สำหรับเธอเราคิดว่าเธอที่เรารู้จักก่อนที่จะเจอเรื่องแย่ๆ
เธอเป็นคนอ่อนโยนมากเลย เราชอบเธอตรงนั้นแหละ ถ้าเลือกได้อยากให้เธอเลือกคนที่รักเธอในแบบที่เรารัก ถ้ามันเป็นไปได้นะ
แล้วผมก็ขอเธอไปว่า... นี่เธอเราขอไปคุยด้วยหน่อยได้มั้ย ตอนนั้นประมาณ5ทุ่มกว่าๆ เธอตอบผมมาว่า ได้สิ
ผมดีใจมาก เลยขับรถไปหาเธอ ระหว่างทางนั้นผมก็ได้คิดเพ้อเจ้อไปเรื่อยว่า เค้าจะเหมือนคนที่เรารู้จักก่อนนั้นรึเปล่านะ
เธอจะยังมีความรู้สึกดีๆกับเราอยู่บ้างไหม ถ้ามันพอเป็นไปได้ เราก็อยากกลับไปคบกับเธอเหมือนกันนะ
เรารอมาตลอดและเราไม่เคยคิดที่จะมีใครเลยนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะ ความคิดและความรู้สึกพวกนี้มันลอยอยู่ในหัวเต็มไปหมด
แล้วผมก็มาเจอกับเธอ ตรงที่เก่า ผมเดินเข้าไปหาเธอ แล้วก็พูดว่า ไง หวังว่าคงจะสบายดีนะ เค้าตอบว่า อืมม เราสบายดี
ตอนนั้นความรู้สึกมันเสียใจปนไปด้วยความสุข แต่มันเจ็บใจที่คิดเราคิดมาเยอะแยะ มีความรู้สึก มีเรื่องที่จะคุยกันมากมาย
แต่ปากเรามันไม่ยอมขยับ ไม่ยอมพูดออกไปว่าเรารอเธอมาตลอดที่ผ่านมานี้เลยนะ เราเสียใจที่มันเป็นแบบนี้ ถ้าพอมีทางไหนมั้ยที่ทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนมั้ย แต่อีกใจมันก็กลัวว่ามันจะกลับไปเป็นแบบเก่า เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
การที่เราจะกลับไปคบกับคนเก่าที่เลิกกันไปแล้วก็เหมือนเราพยายามจะต่อแก้วที่มันแหลกสลายให้มันกลับมาสวยงามเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เรานั่งเงียบกันอยู่นาน ทั้งเธอและผมต่างคนก็ต่างไม่กล้าพูดอะไร
สรุปว่าตอนนั้น เราทำได้แค่พูดว่า ไง หวังว่าคงสบายดีนะ แค่นั้น แล้วเราก็บอกไปว่า งั้น เราไปก่อนนะ
ว่าแล้วเรามันเป็นไองี่เง่าตลอดเลย ตั้งแต่งผมรู้จักกับเธอคนนั้นตั้งแต่ผมอายุ16ปี ตอนนี้ ผมอายุ20ปีแล้วก็ยังเลิกคิดเรื่องเก่าไม่ได้
ได้แต่โทษตัวเองว่า ถ้าตอนนั้นเราไม่งี่เง่าใส่เค้า มันก็คงไม่จบแบบนี้ แล้วก็ถึงวันที่มีโอกาศที่จะบอกความรู้สึกนั้นอีกครั้ง แต่กลับพูดอะไรไม่ออก
เลย ตั้งแต่วันนั้นนี่ก็4ปีแล้วนะ ทำไมยังคิดถึงเธอกันนะ เราก็ยังคิดถึงมันทุกวันนี้ว่า ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมาแล้ว เมื่อโดนตัดมันไป
ทำไมมันถึงทรมานและยาวนานขนาดนี้กันนะ จนวันนี้ก็ไม่กล้าคบใครเพราะกลัวเราจะไปงี่เง่าใส่ใครอีกรึเปล่า
และก็กลัวว่าจะเจอ ความรู้สึกแบบนี้อีก ถึงจะมีคนเข้ามาบ้างแต่เราก็ไม่กล้าที่จะเปิดใจรับใครเข้ามา เพราะกลัวว่าเราจะดีไม่พอ
และก็กลัวว่า สายสัมพันธ์ ที่ได้มา ...สุดท้ายมันจะจบแบบเดิม เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้คิดถึงอะไรขนาดนั้น แค่เป็นบางทีที่ผ่านที่เก่าที่เราเคยอยู่ด้วยกันเลยคิดถึงขึ้นมา เวลาจะทำให้เราเรียนรู้ในความสุข ความเจ็บปวด แต่สุดท้ายแล้ว เวลาก็อาจทำให้ความทรงจำที่มีความสุขในวันที่เพิ่งผ่านมาหรือผ่านไปนานแล้ว มันก็จะหายไปตามกาลเวลาด้วยเสมอ เวลานั้นสอนให้เราเรียนรู้ถึงความโดดเดี่ยว ความรัก ความรู้สึก ความห่วงใย ความเจ็บปวด ความเกลียด
ก็จะหายไปตามเวลาด้วย ถึงจะเศร้าเสียใจเวลามันก็จะทำให้เราลุกขึ้นยืนด้วยความแข็งแกร่งอีกครั้งหล่ะนะ ถึงจะเจ็บปวดเสียใจและกว่าจะผ่านมาได้ถึงวันที่เราเข้มแข็ง เหมือนวันนี้ไงหล่ะ ป่านนี้เธอจะทำอะไรอยู่กันนะ จะคิดถึงกันมั้ยนะ ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เรามาพบกันแล้วก็มีความสัมพันธ์ที่ดีและยาวนานกว่านี้ ไม่ว่าจะ ฐานะเพื่อน พี่ น้อง ครอบครัว ก็เถอะ สำหรับเธอแล้ว เราไม่เคยเกลียดเธอเลย คิดซะว่าครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นคนที่แสนดีและก็อ่อนโยนที่สุดสำหรับเราเลยหล่ะ 😊
จากความรักเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง ? 🍃
แล้ววันหนึ่งเป็นวันที่ผมดีใจมาก เค้า ตอบตกลงเป็นแฟนกับผม หลังจากที่รบคบกันเราคุยกันประมาณ3เดือนจนเราสนิทกันรู้นิสัยใจคอกัน
ต่อจากวันนั้นได้ประมาณไม่กี่วัน ผมได้นัดกันไปดูหนัง กินข้าว เที่ยว สนุกไปตามประสาวัยรุ่นหล่ะนะ ตอนนั้นเค้าเรียน มหาลัยอยู่
เขาอยู่หอนอกแถวๆมหาลัย แล้วบ้านเค้าก็อยู่ อำเภอเดียวกับผมด้วย แต่ก็ไกลพอสมควร
คืนนั้นเราเที่ยวสนุกกันจนลืมเวลา ตอนแรกกะจะนอนที่โรงแรมคนเดียว แต่เวลาก็เร็วไปกว่าที่จะหาโรงแรมหรือที่พัก มันดันดึกซะก่อน
เราเลยพูดไปว่า ขอนอนกับเธอด้วยได้มั้ย คือเราไม่อยากกลับบ้านคนเดียว มันไกลมากแล้วก็เปลี่ยวมากด้วย เธอตอบผม " อืมมม ได้สิ "
คืนนั้นเราไปถึงหอด้วยความเพลียที่เที่ยวตากลม ตากแดดมาทั้งวันก็เลยเผลอหลับไป ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนกลางดึก ผมกำลังจะลุกขึ้นจากที่นอน
แต่มือของผมไปอยู่ตรงที่หน้าอกเธอ ผมก็แปลกใจว่าทำไมผมนอนละเมอกอดแน่นขนาดนี้ ผมขยับแขนออกมาจากตรงนั้นเบาๆ แต่เขาก็รู้สึกตัว
เค้าหันมาจ้องหน้าผม หลังจากนั้นเราก็ เอิ่มมมม จะพูดว่ายังไงดีหล่ะ เอาเป็นว่าข้ามตอนนี้ไปละกัน หลังจากนั้น เค้าก็แวะมาหาผมที่บ้านบ่อยๆ จนเข้ากับพ่อแม่ผมได้ดี
เหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีหล่ะนะเรารักกันมากๆ เข้ากันทุกอย่าง
ถึงเค้าหน้าตาจะไม่สวย แถมดำอีกด้วย ผอมก็ผอม ถึงจะอย่างงั้นผมก็รักที่สุดเลยหล่ะ ผมรักเค้าไม่ใช่ที่หน้าตาหรือฐานะ
ผมชอบเธอเพราะเธอเป็นคนที่รับได้ทั้งด้านสว่างและด้านมืดของผม อีกอย่างบ้านผมก็ไม่ค่อยมีฐานะไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ แต่ก็พออยู่ได้หล่ะนะ
เค้ารับได้ในทุกๆสิ่งที่ผมเป็น ถึงผมจะเกเร ทำตัวไม่เอาไหน ทำให้ร้องให้ทำให้เสียใจไม่รู้กี่ครั้งกี่หน แต่เธอก็ให้อภัยและเข้าใจผมตลอด
ครั้งนึกผมทะเลาะกับเธอเรื่องที่ติดเพื่อน เที่ยวกลางคืน กินเหล้าตามประสาวัยรุ่นผู้ชาย ผมไม่ยอมโทรหาเค้า ไม่รับสายโทรศัพท์อยู่หลายวัน
ไม่กี่วันจากนั้นเค้าก็หายไปอยู่พักนึง ผมคิดถึงเธอ ผมเริ่มคิดได้แล้วสำนึกผิด ผมเลยไปขอโทษเธอต่อหน้า ผมรอเค้าเปิดประตูหน้าบ้านออกมาเจอหน้าผม
รออยู่ประมาณไม่กี่นาที เขาก็เปิดประตูแล้วเดินออกมาตรงๆแล้วถามว่า หายไปไหนมาโทรไปก็ไม่รับสาย "รู้มั้ยว่าเป็นห่วงขนาดไหน"
ผมได้ยินอย่างงั้น น้ำตาผมก็ไหลออกมาด้วยความรู้สึกผิด ที่ทำให้เค้าร้องให้เสียใจหลายต่อหลายครั้ง... แล้วผมก็ได้พูดตอบเธอกลับเธอไปว่า
"เราขอโทษนะที่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้อีกแล้ว เราจะปรับตัวใหม่ จะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อตอบแทนที่เธอรักผมมาก
ผมเริ่มปรับตัว เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆ...
หลังจากนั้นไม่กี่เดือนเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นแบบที่ผมเป็นก่อนหน้านี้ เที่ยวกลางคืน โทรไปไม่ค่อยรับสาย
ตั้งแต่วันนี้ไป ผมรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนคนเก่าที่ผมเคยรู้จัก ตั้งแต่ตอนนั้น อะไรๆก็เริ่มแย่ไปซะทุกอย่าง
จนมาถึงวันที่เค้าคิดได้ว่ามีคนที่คิดถึงเค้ารออยู่ วันนั้นเธอโทรมาหาผม เพื่อขอโทษ ผมก็ยกโทษให้โดยไม่ได้คิดอะไร
เพราะผมเข้าใจดีว่าเค้ารู้สึกยังไงตอนที่ผมงี่เง่าเหมือนกับเค้าในตอนนี้ ผมก็เลยได้เข้าใจว่า ตอนที่เราทำตัวงี่เง่าขนาดนี้
เค้ายังรักเรา และยอมรับเราถึงเราจะไม่เอาไหน ตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่า ความรัก ความเจ็บปวด ความเสียใจ ความโดดเดี่ยว ที่เธอเก็บไว้มันเจ็บขนาดไหน
วันนั้นผมให้อภัยเค้า แล้วเราก็กลับมาเป็นแฟนกันปกติเหมือนคู่อื่นซักที
หลังจากนั้นไม่กี่เดือน เธอก็เริ่มห่างจากผมไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป เหมือนเค้าจะเบื่อผม ยิ่งผมทำเพื่อเขาเท่าไหร่กลับได้
เป็นคำว่า รำคาณ อย่ามายุ่ง เบื่อว่ะ ผมเสียใจมากที่เธอไม่เป็นเธอที่เรารู้จักอีกแล้ว ผมก็ได้แต่โทษตัวเองว่า เรามีไม่พอหรอ เราทำตัวน่ารำคาณขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมเราแย่ขนาดนี้ เป็นเพราะเราเหรอที่ทำให้เค้าเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้
ตอนนั้น เวลาของเราก็ว่างไม่ค่อยตรงกัน ไม่ค่อยได้คุยกันมากเท่าไหร่ แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิมนะว่ายังรักเค้าอยู่ ถึงเค้าจะไม่ใช่คนเดิมที่เราเคยรู้จักอีกแล้ว
แต่ก็นะ ความรัก ความผูกพันธ์ ถ้ามันเกิดขึ้นมาแล้ว มันก็ยากที่เราจะตัดขาดความสัมพันธ์นั้นจากมันโดยที่ใช้เวลาไม่นาน ก็นะ พูดง่ายแต่มันทำไม่ง่ายเลย
ความรักมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน คำพูดที่ได้ยินทุกวันว่า รักกัน เป็นห่วงกัน คิดถึงกัน มันเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความเกลียดชัง
ทุกอย่างเริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆจนถึงวันนั้น เป็นวันลอยกระธง ผมเลยชวนเค้าว่า "ไปลอยกระธงด้วยกันมั้ย" เผื่อเรื่องแย่ๆในชีวิตเราอาจจะดีขึ้นกว่านี้ก็ได้นะ
สักพักนึง เค้าก็ตอบกลับมาว่า วันนี้ไม่ว่างนะ ขอไปเที่ยวกับเพื่อนๆก่อน ไว้คราวหน้าละกัน
ผมน้อยใจ แล้วก็ตอบเค้ากลับไปว่า เดี๋ยวนี้อะไรๆมันก็แย่ไปหมดซะทุกอย่างเลยเนอะ แล้วผมก็ถามเธอไปว่า "ทำไมตอนที่เรางี่เง่าเธอต้องเป็นคนที่
คอยเป็นห่วง แล้วก็คอยตามเราตลอด ทั้งที่งี่เง่าขนาดนั้น" แล้วเธอก็เงียบหายไป จากนั้นประมาณ3-4ชั่วโมง เค้าก็มาหาผมแล้วก็บอกว่ามาละนะ
รอนานมั้ย ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากที่ได้เห็นเธอในตอนนี้เหมือนกับเธอคนเก่าที่เราเคยรู้จัก
แต่มันก็เป็นช่วงที่มีความสุขอีกครั้งได้ไม่นาน เธอก็เริ่มกลับไปเป็นแบบเดิม ทั้ง อารมณ์ ความรู้สึก ของเค้ายิ่งแย่ลงไปอีก
ผมก็เลยตัดสินใจทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุด ความเสียใจที่มี... และแล้วผมก็ได้รู้ว่า ที่เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เป็นเพราะเธอไปแอบคบกับคนอื่น เค้าบอกผมว่า เค้าไปนอนกับคนอื่น แค่แตะนู่นนี่แต่ไม่ได้มีอะไรกัน
วันนั้นตอนผมได้รู้ว่าที่เขาเปลี่ยนไปนั้นเป็นเพราะเธอหมดรักเราไปแล้ว เป็นแค่ความสัมพันธ์ที่ไม่ผูกมัด
ผมก็เลยถามเธอว่า " นี่ แล้ว... ตอนนี้เธอไปมีคนใหม่แล้วใช่ไหม ที่เปลี่ยนไปขนาดนี้เพราะเขาใช่ไหม
แล้วความรู้สึกมากมายที่เสียไปให้เธอ มันไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ แล้วเธอก็ตอบผมกลับมาว่า ไปมีคนใหม่นานละแหละ
เธอเบื่อผม เธอไม่มีความรู้สึกดีดีเกี่ยวกับผมอีกแล้ว ผมพูดทั้งน้ำตาว่า แล้วสิ่งที่เราทำเพื่อเธอ เปลี่ยนแปลงตัวเอง
ทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ เลิกเที่ยว เลิกเกเร แล้วเวลา2ปีมานี้มันไม่มีค่าอะไรแล้วใช่มั้ย
ทุกอย่างที่เสียไปด้วยความเต็มใจ ความรู้สึกที่มีให้เธอทั้งหมดมันไม่ทำให้เธอรู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ
เราขอโทษนะที่งี่เง่ากับเธอก่อน นั่นอาจจะเป็นเหตุที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้
เราใช้เวลาทั้งหมด ร้องให้และเสียใจให้กับคนที่ไม่มีความรู้สึกกับเราอีกแล้ว เราเสียใจที่ทำให้เธอได้แค่นี้ เราเสียใจที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป
เสียใจที่ดีไม่พอ เราขอโทษที่มันเป็นแบบนี้ไปซะได้ วันนั้นผมตัดสินใจบอกกับเธอว่า ขอให้เธอโชคดีกับคนที่เธอมีฝันไว้
ขอให้เธอกับเค้ารักกันนานๆ นานกว่าที่เราคบกัน ขอให้เค้าคนนั้นรักและก็ดูแลเธอ มากกว่าที่เรารักเธอ
ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เราแค่เสียดายที่เรื่องของเราต้องมาจบลงแค่นี้ แล้วเรากับเค้าก็ได้ห่างกันไป
แล้วก็ หลังจากนั้นประมาณ1-2เดือน วันนั้นผมได้มีโอกาศไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แล้วก็บังเอิญไปพักแถวๆที่เธอพักอยู่
วันนั้นผมลังเลอยู่ว่าจะทักเขาไปดีมั้ย เขาอาจจะมีความรักที่ดี แล้วก็เข้ากันได้ดีกับคนใหม่ละมั้ง ไม่ไปรบกวนเค้าดีกว่า
เดี๋ยวจะทำให้เขาทะเลาะกันเปล่าๆ... แต่ด้วยความคิดถึงผมเลยทนไม่ไหว ก็เลยทักไปแล้วพูดกับเธอ ผมถามเธอว่า
นี่ เป็นไงบ้าง สบายดีไหม แล้วคนใหม่ดูแลเธอดีมั้ย รักเธอเหมือนที่เรารักมั้ย เค้าก็ตอบผมกลับมาว่า ตอนนี้เลิกกันไปสักพักละแหละ
ผมก็ตอบไปว่า อ๋อ เสียใจด้วยนะ คนดีๆมีอีกตั้งเยอะแยะ เดี๋ยวก็คงเจอ สำหรับเธอเราคิดว่าเธอที่เรารู้จักก่อนที่จะเจอเรื่องแย่ๆ
เธอเป็นคนอ่อนโยนมากเลย เราชอบเธอตรงนั้นแหละ ถ้าเลือกได้อยากให้เธอเลือกคนที่รักเธอในแบบที่เรารัก ถ้ามันเป็นไปได้นะ
แล้วผมก็ขอเธอไปว่า... นี่เธอเราขอไปคุยด้วยหน่อยได้มั้ย ตอนนั้นประมาณ5ทุ่มกว่าๆ เธอตอบผมมาว่า ได้สิ
ผมดีใจมาก เลยขับรถไปหาเธอ ระหว่างทางนั้นผมก็ได้คิดเพ้อเจ้อไปเรื่อยว่า เค้าจะเหมือนคนที่เรารู้จักก่อนนั้นรึเปล่านะ
เธอจะยังมีความรู้สึกดีๆกับเราอยู่บ้างไหม ถ้ามันพอเป็นไปได้ เราก็อยากกลับไปคบกับเธอเหมือนกันนะ
เรารอมาตลอดและเราไม่เคยคิดที่จะมีใครเลยนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะ ความคิดและความรู้สึกพวกนี้มันลอยอยู่ในหัวเต็มไปหมด
แล้วผมก็มาเจอกับเธอ ตรงที่เก่า ผมเดินเข้าไปหาเธอ แล้วก็พูดว่า ไง หวังว่าคงจะสบายดีนะ เค้าตอบว่า อืมม เราสบายดี
ตอนนั้นความรู้สึกมันเสียใจปนไปด้วยความสุข แต่มันเจ็บใจที่คิดเราคิดมาเยอะแยะ มีความรู้สึก มีเรื่องที่จะคุยกันมากมาย
แต่ปากเรามันไม่ยอมขยับ ไม่ยอมพูดออกไปว่าเรารอเธอมาตลอดที่ผ่านมานี้เลยนะ เราเสียใจที่มันเป็นแบบนี้ ถ้าพอมีทางไหนมั้ยที่ทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนมั้ย แต่อีกใจมันก็กลัวว่ามันจะกลับไปเป็นแบบเก่า เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
การที่เราจะกลับไปคบกับคนเก่าที่เลิกกันไปแล้วก็เหมือนเราพยายามจะต่อแก้วที่มันแหลกสลายให้มันกลับมาสวยงามเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เรานั่งเงียบกันอยู่นาน ทั้งเธอและผมต่างคนก็ต่างไม่กล้าพูดอะไร
สรุปว่าตอนนั้น เราทำได้แค่พูดว่า ไง หวังว่าคงสบายดีนะ แค่นั้น แล้วเราก็บอกไปว่า งั้น เราไปก่อนนะ
ว่าแล้วเรามันเป็นไองี่เง่าตลอดเลย ตั้งแต่งผมรู้จักกับเธอคนนั้นตั้งแต่ผมอายุ16ปี ตอนนี้ ผมอายุ20ปีแล้วก็ยังเลิกคิดเรื่องเก่าไม่ได้
ได้แต่โทษตัวเองว่า ถ้าตอนนั้นเราไม่งี่เง่าใส่เค้า มันก็คงไม่จบแบบนี้ แล้วก็ถึงวันที่มีโอกาศที่จะบอกความรู้สึกนั้นอีกครั้ง แต่กลับพูดอะไรไม่ออก
เลย ตั้งแต่วันนั้นนี่ก็4ปีแล้วนะ ทำไมยังคิดถึงเธอกันนะ เราก็ยังคิดถึงมันทุกวันนี้ว่า ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมาแล้ว เมื่อโดนตัดมันไป
ทำไมมันถึงทรมานและยาวนานขนาดนี้กันนะ จนวันนี้ก็ไม่กล้าคบใครเพราะกลัวเราจะไปงี่เง่าใส่ใครอีกรึเปล่า
และก็กลัวว่าจะเจอ ความรู้สึกแบบนี้อีก ถึงจะมีคนเข้ามาบ้างแต่เราก็ไม่กล้าที่จะเปิดใจรับใครเข้ามา เพราะกลัวว่าเราจะดีไม่พอ
และก็กลัวว่า สายสัมพันธ์ ที่ได้มา ...สุดท้ายมันจะจบแบบเดิม เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้คิดถึงอะไรขนาดนั้น แค่เป็นบางทีที่ผ่านที่เก่าที่เราเคยอยู่ด้วยกันเลยคิดถึงขึ้นมา เวลาจะทำให้เราเรียนรู้ในความสุข ความเจ็บปวด แต่สุดท้ายแล้ว เวลาก็อาจทำให้ความทรงจำที่มีความสุขในวันที่เพิ่งผ่านมาหรือผ่านไปนานแล้ว มันก็จะหายไปตามกาลเวลาด้วยเสมอ เวลานั้นสอนให้เราเรียนรู้ถึงความโดดเดี่ยว ความรัก ความรู้สึก ความห่วงใย ความเจ็บปวด ความเกลียด
ก็จะหายไปตามเวลาด้วย ถึงจะเศร้าเสียใจเวลามันก็จะทำให้เราลุกขึ้นยืนด้วยความแข็งแกร่งอีกครั้งหล่ะนะ ถึงจะเจ็บปวดเสียใจและกว่าจะผ่านมาได้ถึงวันที่เราเข้มแข็ง เหมือนวันนี้ไงหล่ะ ป่านนี้เธอจะทำอะไรอยู่กันนะ จะคิดถึงกันมั้ยนะ ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เรามาพบกันแล้วก็มีความสัมพันธ์ที่ดีและยาวนานกว่านี้ ไม่ว่าจะ ฐานะเพื่อน พี่ น้อง ครอบครัว ก็เถอะ สำหรับเธอแล้ว เราไม่เคยเกลียดเธอเลย คิดซะว่าครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นคนที่แสนดีและก็อ่อนโยนที่สุดสำหรับเราเลยหล่ะ 😊