สวัสดีค่ะ คือมีเรื่องเครียดๆเกี่ยวกับเพื่อนแล้วพอเอามาคิดอะไรหลายๆอย่างมันดูลงตัวเลยอยากจะได้คำแนะนำค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนกัน4คน (ขอใช้นามสมุตินะคะ) มี น้อย,มณ,พลอย,(ตัวเราเอง) ที่โรงเรียนจะมีงานค่ะก่อนจะถึงวันงานโรงเรียนเราเลยมึการซ้อมกันก่อน
ก่อนวันงานหนึ่งวัน
เรากับเพื่อนเข้าแถวตามปกติค่ะทุกอย่างปกคิหมดเลยจนใกล้เที่ยงพวกนางชวนลงไปทานข้าวด้วยกันเราก็นั่งทำงานกลุ่มอยู่ตอนนั้นก็คิดเรื่องงานอยู่เลยตอบตกลงไปส่งๆ พอเที่ยงปุ๊ปพวกนางก็ลงไปกันเลยก็ไม่เห็นรอเราหรืออะไรเราก็คิดว่าคงลงไปกินข้าวแล้วมั้งเลยฝากเพื่อนคนอื่นซื้อนมซื้อขนมปังขึ้นมาเราก็นั่งทำงานกลุ่มไปค่ะ จนพวกนางขึ้นมา อะโหหหหหหเรด้าจับความผิดปกติของน้อยพุ่งค่ะ น้อยมองโครตแรงแล้วบอกมณกับพลอยให้ขึ้นไปเรียนกันซึ่งไม่รอเราไม่ชวนไม่ถามเลยสักคำเราก็เอ่ะใจแล้วแต่ไม่ได้คิดอะไรเพราะมันอาจจะปกติก็ได้ ****ลืมเล่าไปส่วนนึงค่ะขอเพิ่มนะคะ คือวันนั้นไม่สบายตัวร้อนสเลดเต็มคอเจ็บขออีกต่างหากเราก็รู้ตัวค่ะแต่ทำไงได้ไม่อยากหยุดเรียนแถมขายของรับเป็นออเดอร์มาขายที่โรงเรียนเลยเหนื่อยสุดๆอ่อนเพลียนิดหน่อยแต่ก็ต้องสู้อ่ะเนอะ555555**** จนเราตามขึ้นไปเรียน เราเอาของวางบนโต๊ะพวกนางเงียบค่ะสักแปปก็คุยกันเล่นปกติเว้นแต่เราที่ไม่ได้คุยด้วยเล่นอะไรด้วยเราก็สงสัยสิเรานั่งเงียบไปก่อนจนถึงอาจารย์เรียกเก็บงาน เราค่ะ!!งานจดไม่ทันเสร็จเลยยยยตายแล้วว มณกับพลอยเหมือนกันค่ะแต่น้อยจดทันเลยให้มณกับพลอยลอกพอพวกนางลอกเสร็จเรากำลังจะ อ้าปากพูดว่าขอหน่อยยังไม่ทันจบ น้อยดึงสมุดมณกับพลอยไป แล้วเอาไปส่งครูทันทีเลย...... what!!!อะ อะไร อะไรอ่ะแกรรคือไรอ่ะะ เห้ยยยยใจฉันผวาเเล้วสิเธอเอาแล้วไงกูว่าแล้ววววว เราลุกขึ้นไปลอกคนเลยค่ะ เราพยายามไม่สนใจนะพยายามคิดแง่บวกไว้มากๆๆเลย เราก็ทำเป็นคุยกับพวกนางไปค่ะเล่นนิดหน่อยไม่กล้าเล่นมากมันยังผวาอยู่5555 เราก็นั่งที่เก้าอี้พิงกำแพงอยู่.........วู้บบบบบ เราล้มสลบลงพื้นจากเก้าอี้รู้สึกยังมีสตินะแต่ลืมตาไม่ขึ้นน้ำตาไหลหายใจไม่ออกเลยต้องหายใจถี่ๆและแรงมากมันอึดอัดไม่หมด ใจคิดว่าทำไงดีๆ เราพยายามลืมตาลืมให้มากที่สุดแต่ก็ได้แค่นิดเดียวนิดเดียวเท่านั้นจริงๆคะ เสียงที่ได้ยินคือเสียงของน้อย มณ ว่า....อะไรอ่ะ มันเป็นอะไรอ่ะ แค่นั้น แค่นั้นจริงๆจนมีเพื่อนผช.มาหามแบกไปห้องพยาบาล เรารู้สึกตัวอีกที่มีเพื่อนมาหาเอากระเป๋ามาให้แต่ไม่ใช่ เพื่อนของเรา...คิดหวังไว้ว่าจะเป็นเพื่อนเราคนแรกสิที่จะรีบมาหาแต่ทำไมกันละ จนเพื่อนกลุ่มที่สองมาหาเอาโทรศัพท์กับของมาให้ก็ยังไม่ใช่เพื่อนเราอีก จนเพื่อนกลุ่มสุดท้ายก็คือพวกนาง นางมาหามาถามว่าเป็นไงมั่งแต่คนที่ถามกลับไม่ใช่น้อย มณ พลอย แต่เพื่อนคนอื่นที่มากับพวกนาง น้อยทำหน้ากวนตีนใส่ ทำปากเบะใส่มองนู้นมองนี่ไม่มองเรา เพื่อนคนอื่นกำลังถาม น้อยพูดตัดบททันทีเลยค่ะ กูมีเรียนอ่ะ กูต้องไปเรียนก่อนกูไปละนะ แต่สีหน้าที่พูดมันไม่ใช่เลยทำหน้าเบื่อโลกเหมือนเห็นเราแต่ก็เหมือนไม่เห็นไม่สนใจแทบไม่มองด้วยซ้ำ เราก็รู้แล้วละเออใช่อย่างที่คิด เราหลับไปตื่นนึงเราก็รู้สึกดีขึ้นเลยแต่งตัวให้เรียบร้อยไปหาพวกนาง พอเราถึงหน้าห้องเราเปิดประตูเลื่อนปุ๊ป น้อยมองแรงอีกแล้วจ้าาาทุกคนในห้องมองมาที่เราในสายตาเดียวกันมันก็ไม่แปลกเพราะคนพึ่งล้มสลบแล้วมาหาเพื่อนในห้องไม่แปลกเลยที่จะมอง แต่น้อยคนเดียวคนเดียวจริงๆที่มองเราแบบว่ามาทำไม? ใครให้มาอ่ะ? ความรู้สึกอย่างนั้นเลยแล้วมองเราตั้งแต่หัวจรดนิ้วตีนอ่ะ เราก็เข้าไปนั่งแอร์ก็เย็นชิบไม่มีใครคุยกับเราเลย เพื่อนเราเองมณพลอยก็ไม่คุยไม่ต้องพูดถึงอีน้อยไม่คิดจะพูดด้วยเลยด้วยซ้ำ จนเพื่อนผช.ที่หามเราไปห้องพยายาลถามว่าเป็นไงมั่งเราก็ตอบว่าความดันต่ำตัวร้อนจี๋อะไรเเบบนี้แหละตามที่พี่พยาบาลบอกและก็บอกขอบใจมันไป จนเเม่เราโทรมาบอกว่าให้ไปรับหรือยังไงมั้ยเราก็บอกว่าอ่อได้ๆยังไงก็ได้ระหว่างที่เราพูดอีน้อยมอง มองแบบจิกๆๆๆๆเลย พอเรากลับบ้านเราก็ทักแชทไปหาน้อยง้อขอโทษทุกอย่างส่งรูปง้อไปก็บอกแต่ป่าวไม่ได้เป็นไรเราก็โอเคถ้าคุยแค่นี้ก็ไม่เป็นไร
วันงานจริง***
เช้ามาเราเดินเข้าไปหาน้อยเลยค่ะพูดไปเลยว่าเมื่อวานพวกเป็นไรกันนนกูขอโทษนะะๆ แล้วคำตอบที่มันพูดออกมาคือ อะไร ใครโกรธอ่ะ? เป็นไรอ่ะ?
หน้าแตกสิคะซิสสส เราเลยถามไมันไปอีกว่าแล้วบอกได้ปาวว่าเมื่อวานเป็นไร มันก็บอกเหมือนเดิมค่ะ ป่าวไม่ได้เป็นไร เราก็โอเคตามนั้นแต่ใตเายังไม่เชื่อค่ะมันต้องมีอะไรแน่ๆ จนมณกับพลอยเดินมาเห็นเราแล้วค่ะก็คุยกับเราปกติแต่ดูเหมือนน้อยจะไม่ชอบจนน้อยชวนมณกับพลอยไปซื้อน้ำเราก็นั่งเก็บของเก็บอะไรอยู่ อีน้อยเร่งเพื่อนค่ะว่าเร็วๆจะไปซื้อน้ำเหมือนกับว่ารอจังหวะให้เรานั่งคนเดียวเเล้วพวกนางจะไปด้วยกันโดยไม่มีเรา เราก็เห็นแล้วค่ะเลยรีบเก็บของเเล้วเดินตามหลังไป พอเดินใกล้จะถึงแล้วน้อยหันมามองเราจิกเหมือนเดิมและมองด้วยสายตาเหยียดหยามมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนเดิม เราก็วิ่งเดินใกล้ๆพลอย จนถึงเตอนเข้าแถวเรานั่งอยู่หลังน้อยกับมณ เราได้ยินน้อยพูดว่า เมื่อวานกูโครตเกลียดมันเลยว่ะ ....เราอึ้งไปดิ จะใครอ่ะก็มีกูคนเดียวที่ทำตัวเเบบนี้ใส่พูดทั้งๆที่เราอยู่ด้านหลังมันด้วยนะ จ้าาาาไม่ไดยินเลยย
ยย ไหนบอกไม่ได้เป็นไรไงอิสัส ดูที่ทำดิเหยียบกูจมแล้วจมอีกมันเจ็บนะเว้ยกูง้อแล้วนะง้อหลายรอบด้วยแล้ว
บอกไม่ได้เป็นไรกับกูสัสตลกอีผี เรามึนไปเลยซึมตั้งแต่วันนั้นเลยคะทั้งอาทิตย แล้วจนสุดท้ายพวกมันไม่คุยไม่ยุ่งกับเราเลย+กับมองจิกกันทั้งกลุ่มถึงมณกับพลอยจะเล่นกับเราด้วยแต่ก็กล้าๆกลัวๆที่จะคุยกับเราเหมือนกลัวน้อยมันโกรธเราเลยรู้สึกว่าอยู่กับน้อยเพราะความเป็นเพื่อนหรืออยู่ใต้อำนาจของมัน? เพราะเราและมณพลอยเคยถูกน้อยไม่เห็นหัวไม่นึกถึงจิตใจของเราๆ แต่ก็นั่นแหละค่ะกลายเป็นว่าทะเลาะทั้งที่ไม่รู้สาเหตุเราเครียดนะแต่มันไม่นึกถึงจิตใจคนฝั่งนี้ขอแค่ให้ได้เหยียบย่ำเราให้จมดินเรื่อยๆก็พอ
จนถึงวันกีฬาสี
เราได้เพื่อนกลุ่มใหม่แล้วพบเรื่องที่โครตพีคคคคสัสๆ เพื่อนกลุ่มใหม่เราคนนึงเล่าให้ฟังว่า ตอนที่เราสลบไปน้อยมันด่าเราแต่เราจำได้ไม่หมดนะคะขอพอที่จำได้ มันด่าเราว่า
ชอบเรียกร้องความสนใจ ทำตัวสำออยไปงั้นแหละ มีเยอะกว่านี้นะเพื่อนเราบอกมา เราความรู้สึกตอนนั้นมันจึกไปเลยอึ้งด้วย เจ็บมาก คือเป็นไรอีน้อยกูต้องลงทุนด้วยเหรอต้องเเกล้งลงสลบตกลงจากเก้าอี้ให้ตัวเองเจ็บตัวด้วยเหรอ???กูถามหน่อยอีหน้าเ*ย แถมนินทาเราเสร็จก็นินทาคนอื่นต่ออีกด้วยนะอะโหหหตลกก ****เดี่ยวมาต่ออีกนะคะ***
แบบนี้ใช่เพื่อนรึป่าว
เรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนกัน4คน (ขอใช้นามสมุตินะคะ) มี น้อย,มณ,พลอย,(ตัวเราเอง) ที่โรงเรียนจะมีงานค่ะก่อนจะถึงวันงานโรงเรียนเราเลยมึการซ้อมกันก่อน
ก่อนวันงานหนึ่งวัน
เรากับเพื่อนเข้าแถวตามปกติค่ะทุกอย่างปกคิหมดเลยจนใกล้เที่ยงพวกนางชวนลงไปทานข้าวด้วยกันเราก็นั่งทำงานกลุ่มอยู่ตอนนั้นก็คิดเรื่องงานอยู่เลยตอบตกลงไปส่งๆ พอเที่ยงปุ๊ปพวกนางก็ลงไปกันเลยก็ไม่เห็นรอเราหรืออะไรเราก็คิดว่าคงลงไปกินข้าวแล้วมั้งเลยฝากเพื่อนคนอื่นซื้อนมซื้อขนมปังขึ้นมาเราก็นั่งทำงานกลุ่มไปค่ะ จนพวกนางขึ้นมา อะโหหหหหหเรด้าจับความผิดปกติของน้อยพุ่งค่ะ น้อยมองโครตแรงแล้วบอกมณกับพลอยให้ขึ้นไปเรียนกันซึ่งไม่รอเราไม่ชวนไม่ถามเลยสักคำเราก็เอ่ะใจแล้วแต่ไม่ได้คิดอะไรเพราะมันอาจจะปกติก็ได้ ****ลืมเล่าไปส่วนนึงค่ะขอเพิ่มนะคะ คือวันนั้นไม่สบายตัวร้อนสเลดเต็มคอเจ็บขออีกต่างหากเราก็รู้ตัวค่ะแต่ทำไงได้ไม่อยากหยุดเรียนแถมขายของรับเป็นออเดอร์มาขายที่โรงเรียนเลยเหนื่อยสุดๆอ่อนเพลียนิดหน่อยแต่ก็ต้องสู้อ่ะเนอะ555555**** จนเราตามขึ้นไปเรียน เราเอาของวางบนโต๊ะพวกนางเงียบค่ะสักแปปก็คุยกันเล่นปกติเว้นแต่เราที่ไม่ได้คุยด้วยเล่นอะไรด้วยเราก็สงสัยสิเรานั่งเงียบไปก่อนจนถึงอาจารย์เรียกเก็บงาน เราค่ะ!!งานจดไม่ทันเสร็จเลยยยยตายแล้วว มณกับพลอยเหมือนกันค่ะแต่น้อยจดทันเลยให้มณกับพลอยลอกพอพวกนางลอกเสร็จเรากำลังจะ อ้าปากพูดว่าขอหน่อยยังไม่ทันจบ น้อยดึงสมุดมณกับพลอยไป แล้วเอาไปส่งครูทันทีเลย...... what!!!อะ อะไร อะไรอ่ะแกรรคือไรอ่ะะ เห้ยยยยใจฉันผวาเเล้วสิเธอเอาแล้วไงกูว่าแล้ววววว เราลุกขึ้นไปลอกคนเลยค่ะ เราพยายามไม่สนใจนะพยายามคิดแง่บวกไว้มากๆๆเลย เราก็ทำเป็นคุยกับพวกนางไปค่ะเล่นนิดหน่อยไม่กล้าเล่นมากมันยังผวาอยู่5555 เราก็นั่งที่เก้าอี้พิงกำแพงอยู่.........วู้บบบบบ เราล้มสลบลงพื้นจากเก้าอี้รู้สึกยังมีสตินะแต่ลืมตาไม่ขึ้นน้ำตาไหลหายใจไม่ออกเลยต้องหายใจถี่ๆและแรงมากมันอึดอัดไม่หมด ใจคิดว่าทำไงดีๆ เราพยายามลืมตาลืมให้มากที่สุดแต่ก็ได้แค่นิดเดียวนิดเดียวเท่านั้นจริงๆคะ เสียงที่ได้ยินคือเสียงของน้อย มณ ว่า....อะไรอ่ะ มันเป็นอะไรอ่ะ แค่นั้น แค่นั้นจริงๆจนมีเพื่อนผช.มาหามแบกไปห้องพยาบาล เรารู้สึกตัวอีกที่มีเพื่อนมาหาเอากระเป๋ามาให้แต่ไม่ใช่ เพื่อนของเรา...คิดหวังไว้ว่าจะเป็นเพื่อนเราคนแรกสิที่จะรีบมาหาแต่ทำไมกันละ จนเพื่อนกลุ่มที่สองมาหาเอาโทรศัพท์กับของมาให้ก็ยังไม่ใช่เพื่อนเราอีก จนเพื่อนกลุ่มสุดท้ายก็คือพวกนาง นางมาหามาถามว่าเป็นไงมั่งแต่คนที่ถามกลับไม่ใช่น้อย มณ พลอย แต่เพื่อนคนอื่นที่มากับพวกนาง น้อยทำหน้ากวนตีนใส่ ทำปากเบะใส่มองนู้นมองนี่ไม่มองเรา เพื่อนคนอื่นกำลังถาม น้อยพูดตัดบททันทีเลยค่ะ กูมีเรียนอ่ะ กูต้องไปเรียนก่อนกูไปละนะ แต่สีหน้าที่พูดมันไม่ใช่เลยทำหน้าเบื่อโลกเหมือนเห็นเราแต่ก็เหมือนไม่เห็นไม่สนใจแทบไม่มองด้วยซ้ำ เราก็รู้แล้วละเออใช่อย่างที่คิด เราหลับไปตื่นนึงเราก็รู้สึกดีขึ้นเลยแต่งตัวให้เรียบร้อยไปหาพวกนาง พอเราถึงหน้าห้องเราเปิดประตูเลื่อนปุ๊ป น้อยมองแรงอีกแล้วจ้าาาทุกคนในห้องมองมาที่เราในสายตาเดียวกันมันก็ไม่แปลกเพราะคนพึ่งล้มสลบแล้วมาหาเพื่อนในห้องไม่แปลกเลยที่จะมอง แต่น้อยคนเดียวคนเดียวจริงๆที่มองเราแบบว่ามาทำไม? ใครให้มาอ่ะ? ความรู้สึกอย่างนั้นเลยแล้วมองเราตั้งแต่หัวจรดนิ้วตีนอ่ะ เราก็เข้าไปนั่งแอร์ก็เย็นชิบไม่มีใครคุยกับเราเลย เพื่อนเราเองมณพลอยก็ไม่คุยไม่ต้องพูดถึงอีน้อยไม่คิดจะพูดด้วยเลยด้วยซ้ำ จนเพื่อนผช.ที่หามเราไปห้องพยายาลถามว่าเป็นไงมั่งเราก็ตอบว่าความดันต่ำตัวร้อนจี๋อะไรเเบบนี้แหละตามที่พี่พยาบาลบอกและก็บอกขอบใจมันไป จนเเม่เราโทรมาบอกว่าให้ไปรับหรือยังไงมั้ยเราก็บอกว่าอ่อได้ๆยังไงก็ได้ระหว่างที่เราพูดอีน้อยมอง มองแบบจิกๆๆๆๆเลย พอเรากลับบ้านเราก็ทักแชทไปหาน้อยง้อขอโทษทุกอย่างส่งรูปง้อไปก็บอกแต่ป่าวไม่ได้เป็นไรเราก็โอเคถ้าคุยแค่นี้ก็ไม่เป็นไร
วันงานจริง***
เช้ามาเราเดินเข้าไปหาน้อยเลยค่ะพูดไปเลยว่าเมื่อวานพวกเป็นไรกันนนกูขอโทษนะะๆ แล้วคำตอบที่มันพูดออกมาคือ อะไร ใครโกรธอ่ะ? เป็นไรอ่ะ?
หน้าแตกสิคะซิสสส เราเลยถามไมันไปอีกว่าแล้วบอกได้ปาวว่าเมื่อวานเป็นไร มันก็บอกเหมือนเดิมค่ะ ป่าวไม่ได้เป็นไร เราก็โอเคตามนั้นแต่ใตเายังไม่เชื่อค่ะมันต้องมีอะไรแน่ๆ จนมณกับพลอยเดินมาเห็นเราแล้วค่ะก็คุยกับเราปกติแต่ดูเหมือนน้อยจะไม่ชอบจนน้อยชวนมณกับพลอยไปซื้อน้ำเราก็นั่งเก็บของเก็บอะไรอยู่ อีน้อยเร่งเพื่อนค่ะว่าเร็วๆจะไปซื้อน้ำเหมือนกับว่ารอจังหวะให้เรานั่งคนเดียวเเล้วพวกนางจะไปด้วยกันโดยไม่มีเรา เราก็เห็นแล้วค่ะเลยรีบเก็บของเเล้วเดินตามหลังไป พอเดินใกล้จะถึงแล้วน้อยหันมามองเราจิกเหมือนเดิมและมองด้วยสายตาเหยียดหยามมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนเดิม เราก็วิ่งเดินใกล้ๆพลอย จนถึงเตอนเข้าแถวเรานั่งอยู่หลังน้อยกับมณ เราได้ยินน้อยพูดว่า เมื่อวานกูโครตเกลียดมันเลยว่ะ ....เราอึ้งไปดิ จะใครอ่ะก็มีกูคนเดียวที่ทำตัวเเบบนี้ใส่พูดทั้งๆที่เราอยู่ด้านหลังมันด้วยนะ จ้าาาาไม่ไดยินเลยย
จนถึงวันกีฬาสี
เราได้เพื่อนกลุ่มใหม่แล้วพบเรื่องที่โครตพีคคคคสัสๆ เพื่อนกลุ่มใหม่เราคนนึงเล่าให้ฟังว่า ตอนที่เราสลบไปน้อยมันด่าเราแต่เราจำได้ไม่หมดนะคะขอพอที่จำได้ มันด่าเราว่า