คือความรู้สึกตอนนี้เหมือนใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวอะค่ะ ไม่มีเพื่อนที่แบบสนิทกันเลยจริงๆซักคนถึงมีเขาก็ย้ายไปเรียนที่อื่น คือแบบเหมือนเราใช้ชีวิตคนเดียวจริงๆนะมีเพื่อนแค่ตอนอยู่ในห้องเรียน ตอนทำงานกลุ่ม าาตอนที่เพื่อนอยากผลได้ประโยชน์าาจากเรา ทุกวันนี้เวลาอยู่ที่มหาลัยจะต้องกินข้าวคนเดียวตลอดเพราะเพื่อนกลุ่มเดียวกันเขาก็ไปกับแฟนเขามั่งไปกะเพื่อนเก่าเขามั่ง คือแบบมัน alone จนความรู้สึกหิวหมูทะแต่ไม่มีเพื่อนไปจนอยากไปนั่งกินคนเดียว
โดยส่วนตัวก็เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงเหมือนกันเพราะชอบอยู่กับหนังสือนิยายหรือไม่ก็ซีรีย์ ใน1วันยิ้มให้หน้าตามือถือหรือหน้ากระดาษมากกว่ายิ้มให้คน ที่บ่นๆมานี้คืออยากมีเพื่อนกินข้าวบ้าง อยากมีเพื่อนไปดูหนัง อยากมีเพื่อนไปกินหมูทะ อยากมีเพื่อนสนิทที่แบบสนิทใจกันจริงๆ เพื่อนสนิทครั้งล่าสุดตอนอยู่ ม.3 ถ้าจำไม่ผิด อยู่บ้านชนิดที่ว่าแม่ไล่ให้ไปหาเพื่อน ให้ออกไปรู้จักสังคม ความจริงก็อยากไปแต่ไม่มีเพื่อน
เราก็มพูเดเก่งนะแต่ไม่กล้าเอ่ยทักใครก่อน แต่นิสัยห่าวๆไปนู้น ใจจริงอยากมีอยากมีเพื่อนผู้ชายเพราะจะนิสัยคล้ายๆกัน แต่ในสาขาเป็นหญิงล้วนน น่าอนาจใจไปอีก
บางทีการที่เราไม่มีเพื่อนสนิท อาจเป็นเพราะเราก็มีโลกของเรามากเกินไป อีกทั้งเข้าหาใครไม่เป็น เห้ออออเศร้าาาา บ่นๆไปงั้น ในชีวิตจริงไม่มีคนฟัง
เอาตรงๆเวลามีปัญหาไม่รู้จะพูดกับใคร มันหว่าเหว่ในใจเหมือนยื่นอยู่ในตลาดผู้คนเดินขวักไขว่แต่เรายื่นนิ่งเหมือนเขาไม่เห็น ความรู้สึกมันแบบคิดถึงตอนเด็กๆ นั่งคุยกันเพื่อน หัวเราะกัน ก่อนนอนก็คุยจนกลับไป
บ่นๆตามประสาคนalone
โดยส่วนตัวก็เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงเหมือนกันเพราะชอบอยู่กับหนังสือนิยายหรือไม่ก็ซีรีย์ ใน1วันยิ้มให้หน้าตามือถือหรือหน้ากระดาษมากกว่ายิ้มให้คน ที่บ่นๆมานี้คืออยากมีเพื่อนกินข้าวบ้าง อยากมีเพื่อนไปดูหนัง อยากมีเพื่อนไปกินหมูทะ อยากมีเพื่อนสนิทที่แบบสนิทใจกันจริงๆ เพื่อนสนิทครั้งล่าสุดตอนอยู่ ม.3 ถ้าจำไม่ผิด อยู่บ้านชนิดที่ว่าแม่ไล่ให้ไปหาเพื่อน ให้ออกไปรู้จักสังคม ความจริงก็อยากไปแต่ไม่มีเพื่อน
เราก็มพูเดเก่งนะแต่ไม่กล้าเอ่ยทักใครก่อน แต่นิสัยห่าวๆไปนู้น ใจจริงอยากมีอยากมีเพื่อนผู้ชายเพราะจะนิสัยคล้ายๆกัน แต่ในสาขาเป็นหญิงล้วนน น่าอนาจใจไปอีก
บางทีการที่เราไม่มีเพื่อนสนิท อาจเป็นเพราะเราก็มีโลกของเรามากเกินไป อีกทั้งเข้าหาใครไม่เป็น เห้ออออเศร้าาาา บ่นๆไปงั้น ในชีวิตจริงไม่มีคนฟัง
เอาตรงๆเวลามีปัญหาไม่รู้จะพูดกับใคร มันหว่าเหว่ในใจเหมือนยื่นอยู่ในตลาดผู้คนเดินขวักไขว่แต่เรายื่นนิ่งเหมือนเขาไม่เห็น ความรู้สึกมันแบบคิดถึงตอนเด็กๆ นั่งคุยกันเพื่อน หัวเราะกัน ก่อนนอนก็คุยจนกลับไป