คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนเด็กๆผมก็มีเพื่อนผู้ชายครับ เล่นทุกอย่างเหมือนผู้ชายแต่เราจะมีความสุภาพและเรียบร้อยกว่าเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ พอโตขึ้นมาหน่อยช่วงประถมก็มีผู้หญิงที่ผมชอบครับ แต่เราจะโดนล้อเวลาไปโรงเรียนทุกวันจนทำให้เราเขินอายกันจนไม่พูดกันตั้งแต่ป.1-6 พอเริ่มขึ้นม.1ก็เริ่มมีเพื่อนผู้หญิงเยอะขึ้นครับ ยอมรับว่าเราก็ชอบเล่นแบบผู้หญิงบ้าง และก็เริ่มหวั่นไหวกับผู้ชายตลอดมา จนเข้ามหาวิทยาลัย ผมก็เริ่มคบกับผู้ชายครับ เริ่มเปิดใจตัวเองมากขึ้น ยอมรับว่าตัวเองเป็นเองเกย์ครับ มีผู้ชายเข้าหาเยอะอยู่ ผู้หญิงแทบไม่มีเลย
เมื่อตอนคบกับผู้ชาย เวลาแฟนก็มีอะไรกันผมจะไม่ชอบและไม่อยากมีอะไรด้วยครับ ทั้งๆๆที่เรารู้สึกดีกับเขา ชอบเขา แต่ขอเรื่องเดียวคือเรื่อง sex ผมจะไม่ยอมมีอะไรด้วยกันเป็นอันขาดไม่ว่าจะภายนอกหรือภายใน ทั้งๆๆที่เรื่องแบบมีมันเป็นเรื่องธรรมชาติของคู่รักใช่มั๊ยครับ แต่เป็นผมเองที่กลับไม่ต้องการเรื่องแบบนี้(กับผู้ชาย) ทุกครั้งที่มีเหตุการแบบนี้เกิดขึ้นเวลาอยู่ด้วยกันสองคน ผมมักจะรู้สึกไม่ดี รู้สึกขนลุก และต้องออกห่างครับ มันแปลกไหมครับ
ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นแบบไหนกันแน่ แต่ผมมองอนาคตของผมไว้เสมอครับว่าผมอยากมีครอบครัว อยากดูแลผู้หญิงคนที่ผมรัก อยากมีลูก อยากมีหลานให้พ่อกับแม่ แต่พยายามที่จะลองเข้าหาผู้หญิงทุกครั้งแต่ก็ยังไม่กล้าครับ
จนมาวันนึงผมเจอผู้หญิงคนนึงในฟิตเนสครับ ซึ่งก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ก็มาเทรนด้วยกันกับโค้ตคนเดียวกันทุกๆๆวัน จนทำให้ผมรู้จักน้องเขามากขึ้น เราได้คุยกัน สนิทกัน ไปกินข้าวด้วยกัน และก็คุยกันบอกฝันดีกันทุกคืน ซึ่งความรู้สึกที่น้องเขามีให้ผม ผมรับรู้ได้ว่ามันมีความสุข ความเป็นห่วงเป็นใยที่น้องเขามีให้ผม มันทำให้ผมหวั่นไหวและเริ่มที่อยากจะเปิดใจตัวเองและรู้จักน้องเขามากขึ้น......ครับ แต่ตอนนี้ก็มีผู้ชายมาจีบอยู่น่ะครับ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนที่มาจีบ และรู้สึกเฉยๆๆไปครับ แต่กลับมาให้ความสำคัญกับน้องผู้หญิงคนนี้มากขึ้น
..................ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ..........ว่ามันเกิดอะไรขึ้น.......เอะใจตัวเอง......และสับสนในตัวเองครับ....................
ตกลงผมเป็นอะไรกันแน่ครับ? สับสนใจของตัวเอง
เมื่อตอนคบกับผู้ชาย เวลาแฟนก็มีอะไรกันผมจะไม่ชอบและไม่อยากมีอะไรด้วยครับ ทั้งๆๆที่เรารู้สึกดีกับเขา ชอบเขา แต่ขอเรื่องเดียวคือเรื่อง sex ผมจะไม่ยอมมีอะไรด้วยกันเป็นอันขาดไม่ว่าจะภายนอกหรือภายใน ทั้งๆๆที่เรื่องแบบมีมันเป็นเรื่องธรรมชาติของคู่รักใช่มั๊ยครับ แต่เป็นผมเองที่กลับไม่ต้องการเรื่องแบบนี้(กับผู้ชาย) ทุกครั้งที่มีเหตุการแบบนี้เกิดขึ้นเวลาอยู่ด้วยกันสองคน ผมมักจะรู้สึกไม่ดี รู้สึกขนลุก และต้องออกห่างครับ มันแปลกไหมครับ
ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นแบบไหนกันแน่ แต่ผมมองอนาคตของผมไว้เสมอครับว่าผมอยากมีครอบครัว อยากดูแลผู้หญิงคนที่ผมรัก อยากมีลูก อยากมีหลานให้พ่อกับแม่ แต่พยายามที่จะลองเข้าหาผู้หญิงทุกครั้งแต่ก็ยังไม่กล้าครับ
จนมาวันนึงผมเจอผู้หญิงคนนึงในฟิตเนสครับ ซึ่งก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ก็มาเทรนด้วยกันกับโค้ตคนเดียวกันทุกๆๆวัน จนทำให้ผมรู้จักน้องเขามากขึ้น เราได้คุยกัน สนิทกัน ไปกินข้าวด้วยกัน และก็คุยกันบอกฝันดีกันทุกคืน ซึ่งความรู้สึกที่น้องเขามีให้ผม ผมรับรู้ได้ว่ามันมีความสุข ความเป็นห่วงเป็นใยที่น้องเขามีให้ผม มันทำให้ผมหวั่นไหวและเริ่มที่อยากจะเปิดใจตัวเองและรู้จักน้องเขามากขึ้น......ครับ แต่ตอนนี้ก็มีผู้ชายมาจีบอยู่น่ะครับ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนที่มาจีบ และรู้สึกเฉยๆๆไปครับ แต่กลับมาให้ความสำคัญกับน้องผู้หญิงคนนี้มากขึ้น
..................ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ..........ว่ามันเกิดอะไรขึ้น.......เอะใจตัวเอง......และสับสนในตัวเองครับ....................