อ่านหัวข้อกระทู้คงงงๆ จริงๆ ตั้งกระทู้มาระบายเฉยๆ ทำไมถึงยังรู้สึกเหมือนเพิ่งเกิด? ก็เพราะที่บ้านเลี้ยงดูเราไม่ต่างจากเด็กทารกเลยน่ะสิ เรียกง่ายๆ ว่า หวง หวงมาก หวงโคตรๆ
ไม่ใช่แค่หวงแบบ โทรมาถามว่า อยู่ไหน จะกลับเมื่อไหร่ อยู่กับใคร แต่หวงแบบ ไปไหนเองไม่ได้เลย ถ้าไม่มีคนในครอบครัวออกไปด้วย ไปกับญาติได้ พี่น้องได้ แต่ถ้ามีแค่ในกลุ่มเพื่อน (ที่บ้านเองก็รู้จัก) ไม่ให้ไป เคยออกไปนอกบ้านคนเดียวเพราะอยากช้อปปิ้ง และไม่มีใครไปเป็นเพื่อน พอกลับมาโดนเฉ่งเละ บางทีตอนไปเดินห้างกับที่บ้าน จะขอแยกไปเดินดูของ ยังต้องให้คนอื่นเดินตามมาด้วยกัน
ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ นัดกับเพื่อนไว้ว่าจะไปเจอกันที่ประเทศหนึ่งซึ่งไม่ได้ไกลจากไทย พ่อก็ไปด้วย ซึ่งก่อนไปเราบอกชัดเจนแล้วว่าจะไปหาเพื่อนนะทริปนี้ พอไปถึง แล้วเราบอกจะออกไปหาเพื่อน เค้าก็เริ่มโวยว่าอยู่กับเพื่อนมากเกินไปแล้ว ทั้งที่ประเทศที่ไป เราก็เคยอยู่มาก่อน คือแทบจะไม่มีที่ไหนที่ไม่เคยไปกับพ่อ แต่เค้าหาว่าเราขลุกกับเพื่อนมากเกินไป คือเราไปแค่สามวัน อยากจะอยู่กับเพื่อน เพราะตอนอยู่ไทยก็แทบไม่เจอเพื่อนเลย มหาลัยก็เรียนอยู่กับบ้าน เลยไม่เจอใคร ทุกๆ วันก็อยู่แต่บ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกับใคร ถ้าไม่ใช่กับญาติๆ หรือครอบครัว เราขอเวลาแค่สามวัน เพื่อไปผ่อนคลายกับเพื่อน ที่ไม่ได้เจอกันมากกว่าห้าปี แต่เค้าบอกมากไป กินข้าวมื้อเดียวก็พอแล้ว มันก็คิดได้อีกแง่ ว่าเขาอาจจะไม่ชอบเพื่อนเรา แต่ไม่ใช่หรอก เพื่อนเราทุกคนไม่มีประวัติเสียๆ หายๆ ไม่มีบุหรี่ เหล้า ยา และก็แต่งงานกันเกือบหมดแล้ว สามีพวกมันก็ไปด้วย อีกอย่างตอนเรียนเขาก็เห็นหน้าค่าตาเพื่อนเราบ่อยๆ ตอนมานอนค้างที่บ้าน
ถามว่าเราเคยทำอะไรให้เขาหมดความเชื่อใจไหม เคย แต่มันก็นานมาแล้ว และเราก็เข้าใจว่าเขาคงอยากจะป้องกันไม่ให้เราทำอะไรพลาดอีก แต่มันมากเกินไป จนบางทีเราไม่รู้ว่าจะทำในสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ไปทำไม เรียนอีกสองปีจะจบ แต่ไม่เคยถามว่าจบแล้วจะไปทำอะไร พอเราเป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง ว่าจะไปทำอย่างนี้ๆ เขาก็จะบอกว่า ไม่ต้อง มาทำงานใกล้ๆ บ้าน ประมาณว่าให้อยู่ในสายตาตลอด
เราพยายามไม่คิดมาก แต่พอดูชีวิตคนอื่นที่ได้ทำอะไรที่อยากทำ ออกไปลองนู่น จับนั่นทำนี่จนกลายเป็นชิ้นเป็นอัน แล้วมันนึกน้อยใจตลอด ทั้งที่เราก็ไม่ได้มีอะไรด้อยไปกว่าคนอื่น บางคนเรียนไปทำงานไป มีรายได้เป็นของตัวเอง บางคนจบแล้วมีงานทำ ได้ทำในสิ่งที่ชอบ แต่พอมองดูตัวเองทีไร มันเหมือนห่างไกลเกินกว่าจะเอื้อม ทุกคนจะพูดเสมอ ว่าไม่ชอบหรอ เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ต้องส่งเสียตัวเอง ไม่ต้องลำบาก ชอบสิ แต่ถ้ามันมาพร้อมกับข้อผูกมัดอีกหลายอย่าง จนทำอะไรเองไม่ได้เลย มันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
จะ 25 แล้ว ยังรู้สึกเหมือนเพิ่งเกิดอยู่เลย
ไม่ใช่แค่หวงแบบ โทรมาถามว่า อยู่ไหน จะกลับเมื่อไหร่ อยู่กับใคร แต่หวงแบบ ไปไหนเองไม่ได้เลย ถ้าไม่มีคนในครอบครัวออกไปด้วย ไปกับญาติได้ พี่น้องได้ แต่ถ้ามีแค่ในกลุ่มเพื่อน (ที่บ้านเองก็รู้จัก) ไม่ให้ไป เคยออกไปนอกบ้านคนเดียวเพราะอยากช้อปปิ้ง และไม่มีใครไปเป็นเพื่อน พอกลับมาโดนเฉ่งเละ บางทีตอนไปเดินห้างกับที่บ้าน จะขอแยกไปเดินดูของ ยังต้องให้คนอื่นเดินตามมาด้วยกัน
ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ นัดกับเพื่อนไว้ว่าจะไปเจอกันที่ประเทศหนึ่งซึ่งไม่ได้ไกลจากไทย พ่อก็ไปด้วย ซึ่งก่อนไปเราบอกชัดเจนแล้วว่าจะไปหาเพื่อนนะทริปนี้ พอไปถึง แล้วเราบอกจะออกไปหาเพื่อน เค้าก็เริ่มโวยว่าอยู่กับเพื่อนมากเกินไปแล้ว ทั้งที่ประเทศที่ไป เราก็เคยอยู่มาก่อน คือแทบจะไม่มีที่ไหนที่ไม่เคยไปกับพ่อ แต่เค้าหาว่าเราขลุกกับเพื่อนมากเกินไป คือเราไปแค่สามวัน อยากจะอยู่กับเพื่อน เพราะตอนอยู่ไทยก็แทบไม่เจอเพื่อนเลย มหาลัยก็เรียนอยู่กับบ้าน เลยไม่เจอใคร ทุกๆ วันก็อยู่แต่บ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกับใคร ถ้าไม่ใช่กับญาติๆ หรือครอบครัว เราขอเวลาแค่สามวัน เพื่อไปผ่อนคลายกับเพื่อน ที่ไม่ได้เจอกันมากกว่าห้าปี แต่เค้าบอกมากไป กินข้าวมื้อเดียวก็พอแล้ว มันก็คิดได้อีกแง่ ว่าเขาอาจจะไม่ชอบเพื่อนเรา แต่ไม่ใช่หรอก เพื่อนเราทุกคนไม่มีประวัติเสียๆ หายๆ ไม่มีบุหรี่ เหล้า ยา และก็แต่งงานกันเกือบหมดแล้ว สามีพวกมันก็ไปด้วย อีกอย่างตอนเรียนเขาก็เห็นหน้าค่าตาเพื่อนเราบ่อยๆ ตอนมานอนค้างที่บ้าน
ถามว่าเราเคยทำอะไรให้เขาหมดความเชื่อใจไหม เคย แต่มันก็นานมาแล้ว และเราก็เข้าใจว่าเขาคงอยากจะป้องกันไม่ให้เราทำอะไรพลาดอีก แต่มันมากเกินไป จนบางทีเราไม่รู้ว่าจะทำในสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ไปทำไม เรียนอีกสองปีจะจบ แต่ไม่เคยถามว่าจบแล้วจะไปทำอะไร พอเราเป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง ว่าจะไปทำอย่างนี้ๆ เขาก็จะบอกว่า ไม่ต้อง มาทำงานใกล้ๆ บ้าน ประมาณว่าให้อยู่ในสายตาตลอด
เราพยายามไม่คิดมาก แต่พอดูชีวิตคนอื่นที่ได้ทำอะไรที่อยากทำ ออกไปลองนู่น จับนั่นทำนี่จนกลายเป็นชิ้นเป็นอัน แล้วมันนึกน้อยใจตลอด ทั้งที่เราก็ไม่ได้มีอะไรด้อยไปกว่าคนอื่น บางคนเรียนไปทำงานไป มีรายได้เป็นของตัวเอง บางคนจบแล้วมีงานทำ ได้ทำในสิ่งที่ชอบ แต่พอมองดูตัวเองทีไร มันเหมือนห่างไกลเกินกว่าจะเอื้อม ทุกคนจะพูดเสมอ ว่าไม่ชอบหรอ เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ต้องส่งเสียตัวเอง ไม่ต้องลำบาก ชอบสิ แต่ถ้ามันมาพร้อมกับข้อผูกมัดอีกหลายอย่าง จนทำอะไรเองไม่ได้เลย มันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ