มาแชร์ประสบการณ์อับโชคกันครับ

ขออนุญาตเกริ่นก่อนนะครับว่าฐานะทางบ้านผมอยู่ในระดับปานกลางจนจะจนอยู่ละ

ปัจจุบันมีวุฒิสูงสุดคือ ม.3 (ตอนสมัยนั้นพยายามเรียน ปวช.แต่ไม่จบ เนื่องจากหาเงินไม่ทัน) ตอนนี้ก็ยังพยายามกระกระสนจะเรียนต่อ แต่ก็ถือว่าลำบากอยู่พอตัว

ปัจจุบันอายุ27ปี พยายามทำอะไรๆต่ออะไรตั้งหลายอย่าง แต่พอเหมือนมันจะสำเร็จ(คือมันไปจนภาพเริ่มจะชัด) ก็มักจะพังทลายลงดื้อๆ ทั้งเครียด ทั้งอยากร้องไห้ จะพูดกับทางบ้านก็ไม่ดี ไม่อยากให้ทางบ้านปวดหัวหนักไปอีก

พอเรามองดูคนอื่นๆวัยเดียวกัน เขากำลังเริ่มสร้างตัว แต่เราเองกลับยังไม่มีอะไร ยืนด้วยตัวเองก็ยังลำบาก

พอเข้าใจนะครับว่าการเรียนเป็นสิ่งสำคัญ แต่ไม่ใช่ว่าผมทิ้งเลย ก็ไม่ได้ทิ้งนะครับ แต่มันจะมีค่าใช้จ่ายยิบย่อยอะไรต่อมิอะไรเข้ามา ซึ่งค่อนข้างปวดหัวเหมือนกัน ไม่ว่าจะนอกระบบ ที่เรียนอาทิตย์ละวัน(อันนี้เห็นดีงามด้วยนะคับ ทำให้คนที่วุฒืน้อยได้พัฒนาต่อ) แต่ไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องเข้าค่ายค้างแรม(นี่แหละปัญหาใหญ่เลย ไปที 3วัน2คืน ลางานก็ไม่ได้ เรียนซ้ำแล้วซ้ำอีกมันเข้าไป) พอทำงานก็มักจะมีเพื่อนร่วมงานที่ชอบสังสรรค์ แต่ด้วยความที่เราไม่เอื้อ เลยพยายามบีบออก ซึ่งก็ทำสำเร็จด้วยสิ

ปัจจุบันจะเข้าเลข3 อยู่แล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แค่เอาตัวรอดให้พ้นวัน ยังทำได้ลำบาก

ใครเป็นยังไงลองแชร์ประสบการณ์หน่อยนะครับ เพราะตอนนี้เครียดมาก เผื่อผมจะพอจับไอเดียหาลู่ทางกระกระสนต่อไป