การเพิ่มมูลค่าประชากรของประเทศ มหาวิทยาลัยของรัฐหรือในกำกับของรัฐจะประเมินความสำเร็จด้วยรายได้ไม่ถูก

ทุกวันนี้ถ้าเปรียบเทียบคุณภาพของประชากรโดยวัดที่การศึกษา ค่าเฉลี่ยของคุณภาพประชากรประเทศเราคงต่ำ เนื่องจากเยาวชนทุกวันนี้เกิดมาจากคนชั้นกลางและคนชั้นล่างผู้ที่ใช้แรงงานเป็นส่วนใหญ่ สำหรับคนที่มีศักยภาพในการเลี้ยงดูบุตรกับเป็นคนที่มีบุตรอยาก จึงทำให้เยาวชนเติบโตขึ้นเป็นประชากรส่วนใหญ่ของประเทศเป็นปัญหา หรือ เป็นภาระของสังคม สิ่งสำคัญคือเรื่องการศึกษา โอกาสในการเข้าถึงการศึกษามีน้อย แม้ว่ารัฐบาลจะให้ทุกเรียนฟรี แต่ก็ไม่ฟรีจริง เงินแป๊ะเจี๊ยะที่โรงเรียนเรียกเก็บแรกกับการเข้าเรียนในโรงเรียน (เรียกได้ว่า ผอ.โรงเรียนชั่วช้า เลวมาก) กระทรวงศึกษาธิการก็จัดการไม่ได้ ความเสมอภาคทางการศึกษา กระทรวงก็ต้องรีบลดความเลื่อมล้ำทางการศึกษาเป็นนโยบายเร่งด่วน เยาวชนที่ไม่เรียนก็เพราะพ่อแม่ไม่ได้เรียน ไม่มีทุนทรัพย์สำหรับการเรียนให้เป็นคนดี มีอาชีพที่สูงขึ้น คนบางคนเป็นผู้บริหารไม่เข้าใจระดับล่างชนชั้นแรงงาน สิ่งที่ต้องทำให้ประสบผลสำเร็จโดยเร็วคือให้การศึกษาเยาวชนระดับล่าง หรือที่อาศัยอยู่ตามสลำ ให้มีความรู้ที่สูงๆ ขึ้น เพราะนอกจากจะทำให้เยาวชนมีคุณภาพแล้วยังเป็นการเพิ่มมูลค่าให้กับประชากรในอนาคต ลดการเกิดอาชญากรรม และลดภาระทางสังคมที่จะเกิดขึ้น ภัยทางสังคมทุกวันนี้มีเพิ่มมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นยาเสพติด ท้องในวัยเรียน เด็กแว๊น ชกชิงวิ่งราว สิ่งต่างๆ เรานี้รัฐไม่เคยเอาจริงเอาจังกับเรื่องการศึกษาเพื่อเพิ่มมูลค่าเพิ่มให้กับประชากรในอนาคตเลย มีแต่ประกาศว่า ต่อไปประเทศไทยเราจะเป็นประเทศที่มีแต่ผู้สูงอายุ
อีกสาเหตุที่ทำให้เกิดความเลื่อมล้ำทางการศึกษา ก็เนื่องมาจากทัศนคติของคนที่เข้ามาบริหารประเทศหรือผู้บริหารมหาลัยคิดไม่บูรณาการ การจะประเมินความสำเร็จของมหาวิทยาลัยของรัฐ หรือ ใน ม.กำกับของรัฐ ไม่ใช่อยู่ที่รายได้แล้วเลี้ยงตัวเองรอด ถ้าคิดแบบนี้ยิ่งเป็นการซ้ำเติมความเลื่อมล้ำให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก ความสำเร็จของมหาวิทยาลัยคือความนิยมชมชอบที่มีนักศึกษานิยมเข้ามาเรียน ความสำเร็จคือนักศึกษาที่จบไปมีความสามารถทำให้เศรษฐกิจของประเทศดีขึ้นหรือเปล่า ทำให้เงินไหลเวียนอยู่ในประเทศคล่องหรือเปล่า มีความสามารถในการสร้างธุรกิจเป็นของตัวเองเพื่อสร้างงานให้กับประเทศหรือเปล่า มีรายได้เพื่อเสียภาษีเข้ารัฐหรือเปล่า ดังนั้นจะเห็นได้ว่าความสำเร็จของมหาวิทยาลัยไม่ได้อยู่ที่ตัวเงิน ไม่ได้อยู่ที่รายได้ มันอยู่ที่สังคมรู้ว่ามหาวิทยาลัยมีประโยชน์อะไรต่อสังคมประชากรก็จะหลั่งไหลมาเอง

ถ้าประเทศขาดบุคลากรที่มีคุณภาพรัฐบาลควรจริงจังให้งบสนับสนุนอย่างจริงในเรื่องของทุนการศึกษาอย่างเสมอภาคกัน
ลูกคนรวยไม่ใช่แรงงานที่มีคุณภาพ ลูกคนจนถ้ามีคุณภาพจะเป็นบุคลากรชั้นดีของประเทศแน่นอน