ความหลงผิดของพ่อที่อยากให้ลูกเรียนเตรียมทหาร

ผมต้องเกริ่นก่อนว่าเป็นครั้งแรกที่ผมได้แชร์ความรู้สึกของตนเองผ่านอินเตอร์เน็ต ที่ผมได้ทำผิดกับลูกไปด้วยความเชื่อผิดๆในตัวผมเอง เพื่อเป็นบทเรียนแก่ใครหลายๆคนที่จะหวังบารมีลูกจากการได้เรียนเตรียมทหาร

    ผมนั้นเป็นคนต่างจังหวัดเข้ามารับราชการเป็นทหารชั้นประทวน ในกรุงเทพผมจบจากโรงเรียนสายทหารช่าง(ไม่ขอเอยเป็นเหล่าไหน)ด้วยความฝันตั้งแต่เด็กอยากเป็นนายร้อย ด้วยวาสนา บุญบารมีที่สั่งสมมานั้นอาจจะไม่ถึงทำให้ผมต้องเป็นทหารผู้น้อยอยู่ทุกวันนี้        
แต่ด้วยบุญบารมีที่สั่งสมมานั้นไม่ได้มาในรูปแบบของยศถาบรรดาศักดิ์ แต่มาในรูปของเด็กตัวน้อยๆ ที่น่ารักของผม ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของผม เขาเติบโตมาเป็นเด็กที่น่ารัก ไม่ดื้อรั้น และเรียนเก่ง ทำให้ผมภูมิใจในตัวเขามาก จนผมฝันไปไกลว่าเขาจะเป็นผู้สานฝันในวัยเด็กของผมที่อยากจะเป็นนายร้อยได้สำเร็จ ผมปลูกฝังเขาด้วยค่านิยมของการเป็นทหารตั้งแต่เด็ก ฝึกวินัยแก่เขา สอนทุกอย่างที่เป็นทหาร ซึ่งลูกของผมก็เอาทุกอย่างเป็นตามใจของผมคิด ถึงกระนั้นเองผมลืมบางสิ่งที่สำคัญของลูกผมไปนั้นก็คือ “ความฝันของเขา” ผมไม่เคยคิดสักนิดเลยว่าความฝันเขานั้นจะเป็นอย่างไร ผมคิดแต่ความฝันของผมที่อยากจะให้ลูกผมเป็นนายร้อยให้จนได้ ครั้งหนึ่งผมเคยแอบดูหนังสือเรียนในวัยประถมของเขาผมพบว่าความฝันของเขานั้นไม่ได้อยากจะเป็นทหาร อย่างที่ผมคิดแท้ที่จริงแล้วเขาอยากจะเป็น “หมอ”  ผมเลือกที่จะละเลยความฝันของเขาเพื่อให้เขาทำตามฝันของผม ผมพยายามให้เขาไปติวฟิตร่างกายเพื่อจะสอบเตรียมทหารผมลงทุนทุกอย่างเพื่อให้เขาจะเป็นนายร้อยให้ได้ และแล้วความฝันผมก็สำเร็จ “เขาสอบเตรียมทหารได้ทั้ง 4 เหล่า”  ผมดีใจมากเขาเป็นบุตรที่นำความฝันมาให้ผมซึ่งเขาก็ดูมีความสุข ซึ่งผมรู้สึกว่าลึกๆแล้วเขาคงไม่ได้ดีใจขนาดนั้นกับความฝันของเขาเลย

    ครั้นเมื่อเขาเรียนเตรียมทหารผมรอคอยที่จะได้ฟังเรื่องราวของเขาผ่านโทรศัพท์ ว่าเขาเป็นอย่างไรใน ผมอยากทราบว่าบรรยากาศในนั้นเป็นอย่างไรบ้างเหมือนที่ผมฝันรึป่าว เมื่อวันไหนที่ว่างหรือมีโอกาสผมจะรีบบึ่งขับรถไปนครนายกทันทีเ พื่อไปหาลูกของผมว่าเขาสุขสบายดีรึป่าว แต่แล้วความทุกข์ของเขาเริ่มปรากฏขึ้นเรื่อยๆทุกครั้ง หลายครั้งที่เขาโทรมาบอกว่าเขาเหนื่อยแต่เขาอดทนได้อยู่  ทุกครั้งผมก็มีเพียงแค่คำปลอบใจสั้นๆว่า “สู้ๆนะลูกมันเป็นอนาคตที่ดีของลูกนะ” ผมไม่รู้นะว่าลูกผมทุกข์ใจแค่ไหนแต่มีครั้งหนึ่งที่ทำให้ผมได้รู้ว่าเขาไม่มีความสุขในสิ่งที่ทำอยู่ เมื่อมีสายจากโรงเรียนเตรียมโทรมาว่า    “ลูกชายของคุณไม่เข้ามาโรงเรียน 2 วันแล้ว”  ด้วยความแปลกใจเพราะวันปล่อยกลับบ้านทุกครั้งก็จะกลับบ้านและขากลับไปโรงเรียนเขาจะนั่งรถจากรังสิตไปเอง แต่ครั้งนี้เขาไปไม่ถึงโรงเรียนด้วยความร้อนลนใจของผมเลยรีบไปแจ้งความไหว้ก่อนเพราะกลัวเขาจะเป็นอะไร ผมติดต่อเขาทุกทางในที่สุดแฟนสาวของเขาที่เรียนอยู่ มศว องครักษ์ ได้โทรมาบอกว่าเขาอยู่บ้านของเธอ ที่เขาไม่อยากไปที่โรงเรียนเขามีปัญหาชกต่อยกับรุ่นพี่และกลัวรุ่นพี่จะรุมทำร้ายในวันกลับ  เลยมาลงที่ มศว ที่แฟนเขาอยู่นั้นเองเมื่อผมรู้เหตุที่เกิดขึ้น ผมรีบไปรับตัวเขาและไปที่โรงเรียนบอกกับอาจารย์ถึงเหตุที่เกิดขึ้น  อาจารย์ก็รับปากว่าจะดูแลในเรื่องนี้ให้ ซึ่งปัญหามีอยู่ว่าลูกชายของผมนั้น ดันไปมีเรื่องชกต่อยกับลูกทหารที่เป็นระดับชั้นนายพล ซึ่งไม่มีใครที่จะกล้าหรือลงโทษเขาได้ทำให้ผมนั้นจำใจให้เขาลาพัก เพื่อให้เขามีกำลังใจก่อน ช่วงที่เขาอยู่บ้านนั้นผมก็ได้มีโอกาสเปิดอกคุยกับเขา เขาเข้ามาหาผมแล้วกล่าวกับผมว่า “พ่อจบปี3 ผมไม่ขอขึ้นเหล่านะผมจะสอบแพทย์” ด้วยความที่ผมอยากให้ลูกเป็นทหารต่อผมพยายามโน้มน้าวให้เขาขึ้นเหล่าเพราะถ้าเขาออกนั้นจะต้องเสียค่าปรับเพิ่มเติมที่ค่อนข้างสูง แต่ด้วยประโยคของเขาประโยคหนึ่งมันทำให้ผมตื่นจากความฝันของผมคือ “ผมขอละพ่อผมสอบเข้าให้ตามฝันพ่อแล้วผมขอทำตามความฝันของผมได้ไหม”   ถึงแม้จะเป็นประโยคสั้นๆ แต่มันทำให้แทงใจดำผม น้ำตาลูกผู้ชายของผมก็หยุดไม่อยู่ไหลออกเต็มนองหน้าพูดได้เพียงเสียงสั่นเบาๆว่า “พ่อขอโทษ” ผมเข้าไปกอดเขาผมรู้สึกถึงความทนทุกข์ของตลอด 2 ปีของการเรียนเตรียมทหารที่ผ่านมา   ผมบอกเขาว่า “ไม่เป็นไรเรื่องค่าปรับก็ไม่เป็นไรขอเรียนให้จบปี3 ก่อนนะลูกแล้วลูกอยากจะเป็นอะไรก็ได้เลย” หลังจากนั้นผมก็ตื่นจากความฝันของผม ผมรีบเดินเรื่องหาเงินเพื่อมาจ่ายค่าปรับตอนลูกจบปี 3  

             ในสุดหลังจากที่เขาจบปี 3 นั้น เขาก็ได้มีโอกาสต่อคณะแพทย์แห่งหนึ่งตามความฝันของเขา เขามีความสุข หัวเราะและยิ้มมากกว่าทุกครั้งที่เจอเขา มันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า”ผมทำอะไรลงไป” ผมเกือบจะทำลายฝันของลูกตัวเองถ้าลูกผมไม่มาของร้องในวันนั้นอาจจะไม่มีวันนี้ก็ได้มันทำให้ผมรู้สึกปล่อยวางกับทุกสิ่งแล้วมองดูอนาคตของเขาทีเขาเลือกด้วยตัวเอง ไม่ใช่กำหนดเพราะผม