ต้องใช้ความเห็นแก่ตัวกับความหน้าด้านขนาดไหนถึงจะใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ ได้

เมื่อวานนี้ผมจะไปขึ้นรถแท็กซี่ปกติผมขับรถเองไม่ค่อยได้ขึ้นแท็กซี่ผมเดินไปขึ้นแท็กซี่ตรงก่อนป้ายรถเมล์เพราะจะได้ไม่ขวางที่จอดรถเมล์เวลาเข้าป้ายเดินไปก็เห็นคนประมาณ 3-4 คนยืนอยู่ผมเข้าใจว่าเค้าคงจะมารอขึ้นแท็กซี่เหมือนกันผมก็พยายามดูว่าผมควรจะขึ้นต่อจากใคร แต่บังเอิญได้ยินผู้หญิงกับผู้ชายมาด้วย(คิวที่ 2 จากหัวแถว)กันคุยว่า "เราจะต้องเราแถวรอรถตรงนี้นะ" ผมนึกใจดีจังมีเข้าคิวขึ้นรถแท็กซี่ด้วยง่ายดีผมก็เลยไปยืนต่อคิวยายคนนึงที่รอรถแท็กซี่ซึ่งเป็นคิวที่ 3 และผมเป็นคิวที่ 4  พอคิวที่ 1 ขึ้นรถไปแล้วจู่ๆ ก็มีคนมาแซงคิว 2 เดินขึ้นรถไปผมคิดในใจไม่เป็นไรเดี๋ยวรถก็มาใหม่ พอแท็กซี่มาก็มีคนมาแซงคิวอีกจนคิวที่ 2 เดินไปไกลอีกหน่อยเพื่อขึ้นรถแล้วก็มีคนเดินมาแซงคิวเพื่อขึ้นรถแท็กซี่อีกยายหันมาคุยกับผมว่า "เราจะมายืนต่อคิวกันทำไม ทำไมคนอื่นไม่ต่อคิวบ้าง" ผมไม่ได้พูดอะไรเดินไปกั๊กรถแท็กซี่ไว้ให้ยาย ยายแกหันมายิ้มแล้วก็ขึ้นรถไป แล้วผมก็เดินขึ้นหน้าไปอีกเพื่อไปโบกแท็กซี่

###อยากให้สังคมดีถ้าไม่เริ่มจากตัวเราก็ไม่ต้องหวังว่าสังคมมันจะดีขึ้น###