คือเรื่องนี้ทำให้เราคิดหนักมาตลอดเลย ถึงขั้นเสิร์ชหากระทู้เรื่องเพื่อนแทบทุกวัน เราจะมาเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตเราให้ฟัง...เราอยู่มหาลัยปี 1 ค่ะ แล้วไม่มีเพื่อนสนิทเลย นี่ก็เปิดเทอมมา 3-4 เดือนแล้ว เห็นคนอื่นเป็นเพื่อนกันสนิทกันเร็วมาก บางคนรู้จักคนเยอะ ทั้งรุ่นเดียวกันทั้งรุ่นพี่แบบว่าเฟรนลี่มาก เดินไปทางไหนทักทายเรียงคนได้เลย แต่เรานี่มองซ้าย-ขวา นี่ตรูรู้จักใครบ้างหรอ? โดยส่วนใหญ่แล้วเรามักจะอยู่คนเดียว คือแค่เกิดมาก็เป็นลูกคนเดียวแล้ว เรียกได้ว่าฟ้าจงใจแกล้งให้เราอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายที่แท้ทรู
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด เข้ามาเรียนกรุงเทพฯและมีเพื่อนจังหวัดเดียวกันที่มาเรียนที่มอ.ที่นี่เหมือนกันและมอ.เดียวกันด้วยซึ่งเราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันนัก ต่างคนต่างใช้ชีวิตมากกว่า บางคนมาจากโรงเรียนเดียวกันยังไม่ค่อยทักกันเลย เราเรียนคณะวิศวะม.หนึ่งในสามพระจอมค่ะ อยู่หอคนเดียว เพราะตอนมาสัมภาษณ์พลาดโอกาสจับคู่เมทกับเพื่อนจังหวัดไป เสียดายสุดๆ เพราะตอนนั้นรีบกลับเกินละไม่ทันได้ดูหอด้วย ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนอะไรประมาณนั้น มาดูหอทีหลังก็บังเอิญเจอกับเจอลุงวินมอไซค์ที่มีภรรยาอยู่จังหวัดเดียวกับเรา เขาเลยพามาดูหอที่เขาประจำซอยอยู่แถวนั้น...ราคาค่าหอเดือนนึง 4,000 ซึ่งแพงมาก พ่อเราทำงานแค่คนเดียวแถมรายได้ไม่แน่นอนด้วย เราก็กู้กยศ.มาช่วยแบ่งเบาอะไรบ้างประหยัดไรได้ก็ประหยัด แล้วที่นี้อยู่คนเดียวมันก็เหงาน่ะสิ แม้ใครต่อใครจะอิจฉาว่าอยู่คนเดียวจะสบายก็เถอะ แต่ตรู
โคตรเหงาเลยว่ะ ค่าห้องตรูก็ต้องจ่ายเดี่ยวๆ อยู่หอที่ไกลจากมอ.นิดหน่อย แต่ก็โชคดีที่มีมอไซค์
ทีนี้ก็มาเข้าเรื่องเพื่อนกันเลยค่ะ...ปี 1 นี้เรามีเพื่อนไม่มากเลยจริงๆ อาจเป็นเพราะเพิ่งเข้ามามันเลยยังไม่ลงตัวไรนัก คณะเรามันก็มีกิจกรรมให้ทำ เราก็เข้าได้รู้จักเพื่อนหลายๆ คนจากต่างภาค แต่ก็นะ...หลังจบกิจกรรมมันก็ลืมกันไปเลยอะ จะทักมันก็จำเราไม่ได้แล้ว เราได้รู้จักเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันคนนึง คือคณะเรามันมีระบบห้องอ่ะค่ะ...แล้วคนนี้นะเราเล่าทุกเรื่องที่เราคิดมากให้มันฟังเช่น เรื่องเพื่อนนี้ล่ะ ละมันก็บอกว่าเคยเป็นแบบเรามาก่อน มันเลยเข้าใจเราซึ่งเราดีใจมากๆ แต่จะดีกว่านี้ถ้ามันอยู่ภาคเดียวกัน TT ส่วนเพื่อนในภาคเรานี่ล่ะที่มีปัญหา ตอนแรกๆ เราอยู่กับเพื่อนกลุ่มหนึ่งแต่ตอนนี้เราออกกลุ่มนั้นมาแล้ว รู้สึกไม่เข้ากับพวกมัน รู้สึกเหมือนเป็นแกะดำยังไงไมรู้ พวกมันเฮฮา ปาร์ตี้ มีแต่เราที่นั่งเงียบจ๋อย คือมันอาจเป็นตัวตนเราจริงๆ ที่เป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้มด้วยเพราะขี้อาย อันนี้ไม่มีใครเข้าใจเราหรอก แต่เราพูดคำหยาบ แล้วเพื่อนก็จะบอกว่าเราเป็นคนเงียบแต่หยาบ คือไร? พวกมันไม่พูดกันหรอ อันนี้เราว่ามันไม่เกี่ยวเลย บางคนก็คิดว่าเราหยิ่งไปบ้างละ
อยู่ในกลุ่มถ้าไม่มีนัดเจอกัน หรือนัดแล้วเราไม่ไป บางทีพวกมันก็ลืมเราไปเลย เหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น บางครั้งเราลองแสดงความคิดเห็นของเราออกไปบ้าง มันก็ชอบพูดบัพเราเหมือนว่าความคิดเราผิด เราคิดไม่เหมือนมันอะไรประมาณนั้น เราค่อนข้างอึดอัดเลยเป็นฝ่ายเดินออกมา โดยไม่มีการบอกกล่าวใดๆ ทั้งสิ้น...คิดแค่ว่าถ้ามันแย่ก็ แค่เดินออกมา
พอวันต่อมาพวกมันก็หน้าตึงใส่เลย คงเข้าใจว่าเราไปโกรธอะไรพวกมันมั้ง...ก่อนที่เราจะออกมา ก็ยอมรับว่าได้ทำหน้าบิ้งใส่เหมือนโกรธ เดินมาก่อนพวกมันที่เดินกันเป็นกลุ่มแล้วทิ้งเราไว้ข้างหลังคนเดียว ทั้งที่ทางแคบขนาดนั้นก็ยังจะเดินเรียงกันได้แต่กลับปล่อยเราไว้คนเดียว นั่นทำให้เราไม่ได้คุยกับวพกมันอีกเลย เพราะต่างฝ่ายต่างคิดว่าโกรธกัน เราไม่ได้เคลียร์อะไรกัน ปล่อยไปเลยใครอยากจะคิดแบบไหนก็เชิญ บางทีก็งง ว่าเราคิดมาก หรอไม่คิดมากกันแน่?...ทีนี้เราเลยมาอยู่กลุ่มใหม่ที่มีเพื่อนผู้ชายที่ชอบแซวเรา แต่ก่อนเราไม่ชอบ แต่พอรู้จักมันจริงๆแล้ว ก็พบว่ามันเป็นคนที่พึ่งพาได้ได้เลยทีเดียว แม้ว่ามันจะบ้ามากก็ตาม -..- เพื่อนกลุ่มนี้เราไปเที่ยวกับพวกมันมากกว่ากลุ่มเก่าอีก ไปกินข้าวนอกมอ.ด้วยกันบ่อยกว่า เราไม่สนใจเลยนะว่าพวกมันจะยอมรับเรารึเปล่า แต่เราก็หน้าด้านขอเข้ากลุ่มไลน์ไปละ อยู่กลุ่มนี้เรากล้าพูดมากขึ้นถึงจะยังอายๆอยู่ก็ตาม เราปรับตัวตามพวกมัน อยู่กลุ่มนี้แล้วชีวิตดีขึ้นจนเราคิดว่าสนิทกับพวกมันไปแล้ว แต่ก็แอบกลัวอยู่นะ ว่าถ้าเรายังทำตัวเหมือนเดิมอีกคือคิดมาก ขี้น้อยใจแล้วละก็ เราคงไม่เหลือใคร จริงๆ แล้ว ไม่มีใครที่เราไว้ใจได้เลยนอกจากตัวเรา เวลาที่ต้องอยู่คนเดียวใจมันคิดฟุ้งซ่านได้ง่ายมาก พ่อแม่คือคนที่เราปรึกษาด้วยมากที่สุด ชีวิตเรานั้นถึงจะไม่ได้มีทุกอย่าง แต่ก็ยังมีพ่อแม่ที่เข้าใจ เราไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย นอกจากจากเรื่องเพื่อนที่เราขาดไป และเราต้องการมาก
เราอยากจะรู้จริงๆ ว่า ถ้าเราต้องใช้ชีวิตคนเดียวในมหาลัยเดียวกัน มันจะอยู่รอดมั้ย ได้ยินคำคนอื่นมามากมายว่า อยู่คนเดียวไม่รอดหรอก ต้องมีเพื่อน มีคอเน็คชั่น เพื่อนจะคอยช่วยเหลือเรา ช่วยติวให้กัน สู้เพื่อผ่านเอฟไปด้วยกัน...เหอะ แต่ช่วยเหลือตัวเองมันคงง่ายกว่า ติวหรอ? บางคนก็กั๊กถ้างั้นอย่าเลย อ่านเองก็ได้ ...เลยอยากจะได้กำลังใจค่ะ หรือช่วยด่าเราก็ได้ว่าอ่อนแอเกินไป เราคิดมากเรื่องนี้จนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เอาออกไปจากสมองไม่ได้เลย ทั้งที่ควรสนใจตัวเองมากๆ แต่ก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวเกินไป ควรทำยังไงดี TT
ชีวิตรันทดคิดมากหลายเรื่อง หนักสุดคือกลัวการไม่มีเพื่อน (แต่บางทีมีไปก็เท่านั้น)
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด เข้ามาเรียนกรุงเทพฯและมีเพื่อนจังหวัดเดียวกันที่มาเรียนที่มอ.ที่นี่เหมือนกันและมอ.เดียวกันด้วยซึ่งเราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันนัก ต่างคนต่างใช้ชีวิตมากกว่า บางคนมาจากโรงเรียนเดียวกันยังไม่ค่อยทักกันเลย เราเรียนคณะวิศวะม.หนึ่งในสามพระจอมค่ะ อยู่หอคนเดียว เพราะตอนมาสัมภาษณ์พลาดโอกาสจับคู่เมทกับเพื่อนจังหวัดไป เสียดายสุดๆ เพราะตอนนั้นรีบกลับเกินละไม่ทันได้ดูหอด้วย ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนอะไรประมาณนั้น มาดูหอทีหลังก็บังเอิญเจอกับเจอลุงวินมอไซค์ที่มีภรรยาอยู่จังหวัดเดียวกับเรา เขาเลยพามาดูหอที่เขาประจำซอยอยู่แถวนั้น...ราคาค่าหอเดือนนึง 4,000 ซึ่งแพงมาก พ่อเราทำงานแค่คนเดียวแถมรายได้ไม่แน่นอนด้วย เราก็กู้กยศ.มาช่วยแบ่งเบาอะไรบ้างประหยัดไรได้ก็ประหยัด แล้วที่นี้อยู่คนเดียวมันก็เหงาน่ะสิ แม้ใครต่อใครจะอิจฉาว่าอยู่คนเดียวจะสบายก็เถอะ แต่ตรู
ทีนี้ก็มาเข้าเรื่องเพื่อนกันเลยค่ะ...ปี 1 นี้เรามีเพื่อนไม่มากเลยจริงๆ อาจเป็นเพราะเพิ่งเข้ามามันเลยยังไม่ลงตัวไรนัก คณะเรามันก็มีกิจกรรมให้ทำ เราก็เข้าได้รู้จักเพื่อนหลายๆ คนจากต่างภาค แต่ก็นะ...หลังจบกิจกรรมมันก็ลืมกันไปเลยอะ จะทักมันก็จำเราไม่ได้แล้ว เราได้รู้จักเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันคนนึง คือคณะเรามันมีระบบห้องอ่ะค่ะ...แล้วคนนี้นะเราเล่าทุกเรื่องที่เราคิดมากให้มันฟังเช่น เรื่องเพื่อนนี้ล่ะ ละมันก็บอกว่าเคยเป็นแบบเรามาก่อน มันเลยเข้าใจเราซึ่งเราดีใจมากๆ แต่จะดีกว่านี้ถ้ามันอยู่ภาคเดียวกัน TT ส่วนเพื่อนในภาคเรานี่ล่ะที่มีปัญหา ตอนแรกๆ เราอยู่กับเพื่อนกลุ่มหนึ่งแต่ตอนนี้เราออกกลุ่มนั้นมาแล้ว รู้สึกไม่เข้ากับพวกมัน รู้สึกเหมือนเป็นแกะดำยังไงไมรู้ พวกมันเฮฮา ปาร์ตี้ มีแต่เราที่นั่งเงียบจ๋อย คือมันอาจเป็นตัวตนเราจริงๆ ที่เป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้มด้วยเพราะขี้อาย อันนี้ไม่มีใครเข้าใจเราหรอก แต่เราพูดคำหยาบ แล้วเพื่อนก็จะบอกว่าเราเป็นคนเงียบแต่หยาบ คือไร? พวกมันไม่พูดกันหรอ อันนี้เราว่ามันไม่เกี่ยวเลย บางคนก็คิดว่าเราหยิ่งไปบ้างละ
อยู่ในกลุ่มถ้าไม่มีนัดเจอกัน หรือนัดแล้วเราไม่ไป บางทีพวกมันก็ลืมเราไปเลย เหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น บางครั้งเราลองแสดงความคิดเห็นของเราออกไปบ้าง มันก็ชอบพูดบัพเราเหมือนว่าความคิดเราผิด เราคิดไม่เหมือนมันอะไรประมาณนั้น เราค่อนข้างอึดอัดเลยเป็นฝ่ายเดินออกมา โดยไม่มีการบอกกล่าวใดๆ ทั้งสิ้น...คิดแค่ว่าถ้ามันแย่ก็ แค่เดินออกมา
พอวันต่อมาพวกมันก็หน้าตึงใส่เลย คงเข้าใจว่าเราไปโกรธอะไรพวกมันมั้ง...ก่อนที่เราจะออกมา ก็ยอมรับว่าได้ทำหน้าบิ้งใส่เหมือนโกรธ เดินมาก่อนพวกมันที่เดินกันเป็นกลุ่มแล้วทิ้งเราไว้ข้างหลังคนเดียว ทั้งที่ทางแคบขนาดนั้นก็ยังจะเดินเรียงกันได้แต่กลับปล่อยเราไว้คนเดียว นั่นทำให้เราไม่ได้คุยกับวพกมันอีกเลย เพราะต่างฝ่ายต่างคิดว่าโกรธกัน เราไม่ได้เคลียร์อะไรกัน ปล่อยไปเลยใครอยากจะคิดแบบไหนก็เชิญ บางทีก็งง ว่าเราคิดมาก หรอไม่คิดมากกันแน่?...ทีนี้เราเลยมาอยู่กลุ่มใหม่ที่มีเพื่อนผู้ชายที่ชอบแซวเรา แต่ก่อนเราไม่ชอบ แต่พอรู้จักมันจริงๆแล้ว ก็พบว่ามันเป็นคนที่พึ่งพาได้ได้เลยทีเดียว แม้ว่ามันจะบ้ามากก็ตาม -..- เพื่อนกลุ่มนี้เราไปเที่ยวกับพวกมันมากกว่ากลุ่มเก่าอีก ไปกินข้าวนอกมอ.ด้วยกันบ่อยกว่า เราไม่สนใจเลยนะว่าพวกมันจะยอมรับเรารึเปล่า แต่เราก็หน้าด้านขอเข้ากลุ่มไลน์ไปละ อยู่กลุ่มนี้เรากล้าพูดมากขึ้นถึงจะยังอายๆอยู่ก็ตาม เราปรับตัวตามพวกมัน อยู่กลุ่มนี้แล้วชีวิตดีขึ้นจนเราคิดว่าสนิทกับพวกมันไปแล้ว แต่ก็แอบกลัวอยู่นะ ว่าถ้าเรายังทำตัวเหมือนเดิมอีกคือคิดมาก ขี้น้อยใจแล้วละก็ เราคงไม่เหลือใคร จริงๆ แล้ว ไม่มีใครที่เราไว้ใจได้เลยนอกจากตัวเรา เวลาที่ต้องอยู่คนเดียวใจมันคิดฟุ้งซ่านได้ง่ายมาก พ่อแม่คือคนที่เราปรึกษาด้วยมากที่สุด ชีวิตเรานั้นถึงจะไม่ได้มีทุกอย่าง แต่ก็ยังมีพ่อแม่ที่เข้าใจ เราไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย นอกจากจากเรื่องเพื่อนที่เราขาดไป และเราต้องการมาก
เราอยากจะรู้จริงๆ ว่า ถ้าเราต้องใช้ชีวิตคนเดียวในมหาลัยเดียวกัน มันจะอยู่รอดมั้ย ได้ยินคำคนอื่นมามากมายว่า อยู่คนเดียวไม่รอดหรอก ต้องมีเพื่อน มีคอเน็คชั่น เพื่อนจะคอยช่วยเหลือเรา ช่วยติวให้กัน สู้เพื่อผ่านเอฟไปด้วยกัน...เหอะ แต่ช่วยเหลือตัวเองมันคงง่ายกว่า ติวหรอ? บางคนก็กั๊กถ้างั้นอย่าเลย อ่านเองก็ได้ ...เลยอยากจะได้กำลังใจค่ะ หรือช่วยด่าเราก็ได้ว่าอ่อนแอเกินไป เราคิดมากเรื่องนี้จนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เอาออกไปจากสมองไม่ได้เลย ทั้งที่ควรสนใจตัวเองมากๆ แต่ก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวเกินไป ควรทำยังไงดี TT