สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะมาปรึกษาครับผมเครียดมากไม่เป็นอันทำอะไรเลยครับ รบกวนช่วยรับฟังปัญหาของผมด้วยนะครับ
คือผมมีเพื่อนอยู่คนนึงครับ ผมกับมันรู้จักกันมาตั้งแต่ม1 จนตอนนี้ม6ครับ ผมกับมันไม่ได้สนิทกันเท่าไร แต่พอผ่านมาช่วงปิดเทอม ม5ขึ้นม6ครับ ผมไปไหนมันก็ชอบโทรหาแล้วตามมาถึงที่เลยครับ ถ้าเป็น%ที่มันตามผมมาผมว่าน่าจะ80%(ผมเดาว่ามันไม่รู้จะไปไหน) ยอมรับว่าช่วงนั้นรำคานมันมาก เพราะมันเป็นคนพูดมาก ขี้อวด เป็นผู้ชายพูดจาแรงๆอะครับ พูดจาแบบมะนาวไม่มีน้ำอะครับ รวมๆแล้วเซงอารมณ์แบบตามมาทำไม!! เพราะผมเป็นคนเงียบๆชอบอยู่คนเดียวแนวๆแบบintrovert อะครับ ยิ่งมาเจอแบบนี้เซงสุดๆแต่ด้วยความเป็นคนขี้เกรงใจเลยปฏิเสธไม่ลง- - แต่หลังๆผมบล์อคเบอร์มันไม่ให้มันโทรมาเลยครับ ผลปรากฏว่าก็ดีขึ้นชีวิตก็สงบ แต่มันก็ยังมีไลน์อะครับ ผมไม่กล้าบล์อคเพื่อน ทุกอย่างเลยเป็นเหมือนเดิน เป็นแบบนี้มา เกือบปีอะครับ จนผมก็รับมันได้ คุยกันสนุกขึ้น ทุกอย่างมันดีครับเพราะผมไม่เคยมีเพื่อนสนิท ผมชอบเวลารู้สึกว่าตัวเองสำคัญสำหรับใครอะครับ (ปรกติผมรักเพื่อนนะครับ ชอบอยู่กับเพื่อนเยอะๆแต่ไม่มีใครเห็นผมสำคัญเลยรับรู้จากหลายๆอย่างที่เพื่อนทำอะครับผมเลยชอบอยู่คนเดียว) ผมไปไหนมันไปด้วย กินข้าวด้วยกัน ตอนเย็นก็หาข้าวกินด้วยกันก่อนกลับบ้าน ถึงบ้านก็ไลน์หากัน คุยกันทุกวัน ทุกวันจริงๆครับ คอลกันด้วย แต่ทุกครั้งที่คอลกันมันก็จะพูดแต่เรื่องของมัน เล่าว่าชอบคนนู๊นชอบคนนี้ ผญคนนี้ทักมาบลาๆแบบนี้ทุกรอบคือมันคุยตามภาษาเพื่อนสนิทอะครัย จนผมรู้ตัวว่าหลังๆทุกครั้งที่มันเล่าเกี่ยวกับผญที่มันชอบหรือว่าชอบมัน(มันหลงตัวเองมากครับ) ผมจะไม่พอใจและโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จนมาถึงวันนี้แหละครับ ถ้า1-100ถามว่าผมรักมันเท่าไรผมให้100เลยครับ แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย บอกไปก็ไม่ได้ จะทิ้งไปก็เห็นแก่ตัวมากๆ ทุกวันนี้จะอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย ไม่มีสมาธิเลยครับ คิดแต่เรื่องนี้ ถ้าวันนั้นผมเด็ดขาดไม่คุยกับมันตอนนี้ผมคงไม่เป็นแบบนี้
ป.ล. ผมอาจจะเล่าๆงงนะครับเพราะน่าจะเป็นครั้งแรกๆที่มาเขียนครับ เขียนภาษาไทยผิดตรงไหนขอโทษด้วยนะครับ
สรุปง่ายๆ คือ ผมชอบเพื่อนสนิทตัวเอง ครับ
แต่ผมเป็นผู้ชายมันก็ผู้ชาย แล้วก็สนิทกันมาก ผมตันไปหมดแล้วครับตอนนี้
ผมแอบชอบเพื่อนสนิทครับอยากได้คำแนะนำในการใช้ชีวิตต่อไป
คือผมมีเพื่อนอยู่คนนึงครับ ผมกับมันรู้จักกันมาตั้งแต่ม1 จนตอนนี้ม6ครับ ผมกับมันไม่ได้สนิทกันเท่าไร แต่พอผ่านมาช่วงปิดเทอม ม5ขึ้นม6ครับ ผมไปไหนมันก็ชอบโทรหาแล้วตามมาถึงที่เลยครับ ถ้าเป็น%ที่มันตามผมมาผมว่าน่าจะ80%(ผมเดาว่ามันไม่รู้จะไปไหน) ยอมรับว่าช่วงนั้นรำคานมันมาก เพราะมันเป็นคนพูดมาก ขี้อวด เป็นผู้ชายพูดจาแรงๆอะครับ พูดจาแบบมะนาวไม่มีน้ำอะครับ รวมๆแล้วเซงอารมณ์แบบตามมาทำไม!! เพราะผมเป็นคนเงียบๆชอบอยู่คนเดียวแนวๆแบบintrovert อะครับ ยิ่งมาเจอแบบนี้เซงสุดๆแต่ด้วยความเป็นคนขี้เกรงใจเลยปฏิเสธไม่ลง- - แต่หลังๆผมบล์อคเบอร์มันไม่ให้มันโทรมาเลยครับ ผลปรากฏว่าก็ดีขึ้นชีวิตก็สงบ แต่มันก็ยังมีไลน์อะครับ ผมไม่กล้าบล์อคเพื่อน ทุกอย่างเลยเป็นเหมือนเดิน เป็นแบบนี้มา เกือบปีอะครับ จนผมก็รับมันได้ คุยกันสนุกขึ้น ทุกอย่างมันดีครับเพราะผมไม่เคยมีเพื่อนสนิท ผมชอบเวลารู้สึกว่าตัวเองสำคัญสำหรับใครอะครับ (ปรกติผมรักเพื่อนนะครับ ชอบอยู่กับเพื่อนเยอะๆแต่ไม่มีใครเห็นผมสำคัญเลยรับรู้จากหลายๆอย่างที่เพื่อนทำอะครับผมเลยชอบอยู่คนเดียว) ผมไปไหนมันไปด้วย กินข้าวด้วยกัน ตอนเย็นก็หาข้าวกินด้วยกันก่อนกลับบ้าน ถึงบ้านก็ไลน์หากัน คุยกันทุกวัน ทุกวันจริงๆครับ คอลกันด้วย แต่ทุกครั้งที่คอลกันมันก็จะพูดแต่เรื่องของมัน เล่าว่าชอบคนนู๊นชอบคนนี้ ผญคนนี้ทักมาบลาๆแบบนี้ทุกรอบคือมันคุยตามภาษาเพื่อนสนิทอะครัย จนผมรู้ตัวว่าหลังๆทุกครั้งที่มันเล่าเกี่ยวกับผญที่มันชอบหรือว่าชอบมัน(มันหลงตัวเองมากครับ) ผมจะไม่พอใจและโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จนมาถึงวันนี้แหละครับ ถ้า1-100ถามว่าผมรักมันเท่าไรผมให้100เลยครับ แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย บอกไปก็ไม่ได้ จะทิ้งไปก็เห็นแก่ตัวมากๆ ทุกวันนี้จะอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย ไม่มีสมาธิเลยครับ คิดแต่เรื่องนี้ ถ้าวันนั้นผมเด็ดขาดไม่คุยกับมันตอนนี้ผมคงไม่เป็นแบบนี้
ป.ล. ผมอาจจะเล่าๆงงนะครับเพราะน่าจะเป็นครั้งแรกๆที่มาเขียนครับ เขียนภาษาไทยผิดตรงไหนขอโทษด้วยนะครับ
สรุปง่ายๆ คือ ผมชอบเพื่อนสนิทตัวเอง ครับ
แต่ผมเป็นผู้ชายมันก็ผู้ชาย แล้วก็สนิทกันมาก ผมตันไปหมดแล้วครับตอนนี้