สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพื่อนเลวยังไงก็ไม่รู้
คือเรามีเพื่อนคนนึงเขา เรามักอิจฉาเขาบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ไปแย่งชิงหรือทำอะไรนะคะ แค่อิจฉา.. บ่อยครั้งที่เวลาเราอยากได้อะไร เราต้องเก็บเงินซื้อ แต่พอเพื่อนแค่อยากได้เฉยๆ ก็ใช้เงินพ่อแม่ซื้อมาได้ทันที..
เคยมีครั้งนึง เราอยากได้กล้อง เราบอกกับเพื่อนว่า " กูอยากได้กล้อง กูจะเก็บเงินซื้อให้ได้" ไม่กี่วันต่อมา เพื่อนเราก็ซื้อเลยค่ะ ในวันนั้นเราอิจฉามากๆ แต่ก็ได้แต่เก็บเอาไว้..
อีกเรื่องนึงที่เรารู้สึกไม่ดีต่อเพื่อนก็คือ เพื่อนเรามักจะขอยืมนู่นยืมนี่ ขอกินนู่นกินนี่ ทั้งๆที่เงินตัวเองก็มีเยอะกว่าเรา ทำไมไม่ไปซื้อเอง? เรารู้ว่าเป็นเพื่อนกันก็ต้องเเบ่งกันสิ แต่บางครั้งมันก็เกินไป เขาไม่เคยพกของมาโรงเรียนเลย ไม่มีอะไรก็ยืมเอาตลอด หายก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่พยายามหาคืนหรือรับผิดชอบอะไร เราก็ไม่ใส่ใจ คิดแค่ "มันก็แค่ด้ามละ10บาทเอง ไม่เป็นไรหรอก" แต่มันไม่ใช่แค่ด้ามเดียวนี่สิ..
ล่าสุดเรามีกินเลี้ยงในกลุ่มคนที่ไปแข่งขันวิชาการ ใช้เงินจากคนที่ไปแข่งขันมารวมกัน เอาไปซื้อ เพื่อนเราบอกว่าจะมาขอกินด้วย ตอนนั้นเราปฏิเสธไป เพราะนี่เป็นเงินที่พวกเราออกกันเอง แทนความเหนื่อยจากการติวทุกๆวันตอนเย็น เพื่อนไม่ช่วยและไม่มีส่วนในการแข่งนี้เลย
เราเห็นแก่ตัวมากไหมคะ เรารู้สึกผิดและอึดอัดมากๆที่ตัวเองดันรู้สึกแบบนี้.. แต่เราห้ามใจไม่ได้จริงๆที่จะรู้สึกแบบนี้ เราควรจะทำยังไงดีคะ?
พิมพ์งงไปก็ขอโทษด้วยนะคะ
เราถือว่าเป็นเพื่อนเลวหรือเปล่าคะ?
คือเรามีเพื่อนคนนึงเขา เรามักอิจฉาเขาบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ไปแย่งชิงหรือทำอะไรนะคะ แค่อิจฉา.. บ่อยครั้งที่เวลาเราอยากได้อะไร เราต้องเก็บเงินซื้อ แต่พอเพื่อนแค่อยากได้เฉยๆ ก็ใช้เงินพ่อแม่ซื้อมาได้ทันที..
เคยมีครั้งนึง เราอยากได้กล้อง เราบอกกับเพื่อนว่า " กูอยากได้กล้อง กูจะเก็บเงินซื้อให้ได้" ไม่กี่วันต่อมา เพื่อนเราก็ซื้อเลยค่ะ ในวันนั้นเราอิจฉามากๆ แต่ก็ได้แต่เก็บเอาไว้..
อีกเรื่องนึงที่เรารู้สึกไม่ดีต่อเพื่อนก็คือ เพื่อนเรามักจะขอยืมนู่นยืมนี่ ขอกินนู่นกินนี่ ทั้งๆที่เงินตัวเองก็มีเยอะกว่าเรา ทำไมไม่ไปซื้อเอง? เรารู้ว่าเป็นเพื่อนกันก็ต้องเเบ่งกันสิ แต่บางครั้งมันก็เกินไป เขาไม่เคยพกของมาโรงเรียนเลย ไม่มีอะไรก็ยืมเอาตลอด หายก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่พยายามหาคืนหรือรับผิดชอบอะไร เราก็ไม่ใส่ใจ คิดแค่ "มันก็แค่ด้ามละ10บาทเอง ไม่เป็นไรหรอก" แต่มันไม่ใช่แค่ด้ามเดียวนี่สิ..
ล่าสุดเรามีกินเลี้ยงในกลุ่มคนที่ไปแข่งขันวิชาการ ใช้เงินจากคนที่ไปแข่งขันมารวมกัน เอาไปซื้อ เพื่อนเราบอกว่าจะมาขอกินด้วย ตอนนั้นเราปฏิเสธไป เพราะนี่เป็นเงินที่พวกเราออกกันเอง แทนความเหนื่อยจากการติวทุกๆวันตอนเย็น เพื่อนไม่ช่วยและไม่มีส่วนในการแข่งนี้เลย
เราเห็นแก่ตัวมากไหมคะ เรารู้สึกผิดและอึดอัดมากๆที่ตัวเองดันรู้สึกแบบนี้.. แต่เราห้ามใจไม่ได้จริงๆที่จะรู้สึกแบบนี้ เราควรจะทำยังไงดีคะ?
พิมพ์งงไปก็ขอโทษด้วยนะคะ