เราเพิ่งโดนทิ้งมาเกือบจะ 2 เดือนแล้ว แรกๆเราจะเป็นจะตายให้ได้ ร้องไห้ทุกวันทุกนาทีทุกเวลาคือมันเจ็บมากเราไม่เคยเสียใจอะไรเท่านี้มาก่อน จนเราเริ่มทำใจได้ เริ่มเหนื่อยไง 55 เราเปิดใจคิดจะมีใครอีกสักครั้ง เราจึงคุยๆกับพี่ที่ทำงานคนนึง เราเป็นฝ่ายจีบเขาแหละ แรกๆมันก้อตื่นเต้นนะ มันทำให้เราลืมแฟนเก่าเราที่เขาทิ้งเราไป แต่พอคุยไปคุยมา เราว่ามันไม่ใช่ พี่เขาไม่เหมือนแฟนคนที่เขาทิ้งเราไป เห้อ แรกๆเราก้อคิดว่าจะพยายามจีบพี่คนนี้นะ ทำไปทำมามันไม่อยากตาม ไม่อยากวิ่งเข้าหา ไม่ได้รุ้สึกสนใจเป็นเหมือนกับแฟนคนเก่า ทุกวันนี้เรายังคอยมองคอยอยากรุ้เรื่องเขาเลย เราเห็นเขายิ้มมีความสุขหน้าสดใสใจเราคิดนะ คนที่แฟนเราเลือก เขาคงทำให้แฟนเก่าเรามีความสุข เราคบกับเขา 9 เดือน แล้วเราก้อโดนทิ้ง 55 ตลกมะ ก่อนที่เราจะมาคบกับแฟนคนนี้ เราทิ้งคนที่เราคบ มา 5 ปีเพื่อมาคบกับคนนี้ เวรกรรมมันตามเราทัน เรามีความสุขอยุ่แค่ 9 เดือน เรามาจับได้เขาคบกับอีกคนพร้อมกับเรา เรารุ้ว่าเขามีคนอื่นเรายังไม่เจ็บเท่าเขาทิ้งเราง่ายๆ เขาไม่เลือกเราเพราะแค่ว่าผู้หญิงคนนั้นเขาไห้ได้มากกว่าดีกว่าเราเยอะ ให้เงินเป็นแสนๆ ของแบรนเนม โทรสับ เปย์ให้ทุกอย่างขนาดกางเกงในยังเป็นเงินของผู้หญิงคนนั้นเลย ผุ้หญิงคนนั้นเขาถามเรานะยังอยากได้แฟนเราคืนไหมแต่มีข้อแม้นะเงินที่แฟนเราเอาไปต้องคืนให้หมดแล้ววจะไปอะละวาดที่ทำงาน เราต้องยอมพุดว่าพี่เอาไปเถอะ หนุไม่อยากไห้เขาลำบาก หัวใจตอนนั้นแทบพังไม่มีชิ้นดี กุต้องยอมยกหัวใจกุให้คนอื่น พอผ่านเหตุการนั้นมาสักพักเราก้อยอมกลับไปคบขาแบบลับๆนะ เพราะเขาบอกเขารักเราขอเวลาไปเคลีย เราก้อแลดูมีหวังยอมคบยอมทุกอย่างมีวันนึงเรากลับบ้านพร้อมเขาเรานั่งmrt กลับ เชื่อมะ มือข้างนึงมันจับมือเรา แต่อีกข้างต้องคอยรายงานอีกคน คือความรุ้สึกตอนนั้น เราน้ำตาคลอแล้ว ใจเราคิดเขายอมให้เราเจ็บแต่เขาทำไห้อีกคนสบายใจ มันเปนความรุ้สึกที่โคต พอเราแยกทางกับเขา เราเดินกลับบ้านแบบไม่หันมามองแฟนคนนั้นเราเลย เดินร้องไห้จากสถานนีเตาปูนถึงวังสุโขทัยเกือบถึงหน้าวชิระจนขาเราเดินไม่ไหวพอเราถึงบ้าน เราคิดจะกระโดดน้ำตายนะ คือ ณ ตอนนันคือ บอกตัวเอง กุไม่อยากอยุ่แล้ว กุเหนื่อยแล้ว กุต้องไปแล้ว จังหวะนั้นนิดเดียว เพื่อนสนิทเราโทรมา มาด่าเรา ทำแบบนี้ได้ไง พ่อแม่ คนที่เขารัก เขาจะไม่เสียใจรึไง เพื่อนเราด่าเราจนเราสงบ เราก้อเดินกลับบ้าน เหตุการวันนั้นมันทำไห้เราเจบมาก และไม่เคยลืมมันเลย พอเราก้าวข้ามผ่านความเสียใจได้ เราก้อได้คุยกับพี่ที่ทำงานที่อยุ่ด้วยกัน อย่างที่เราบอกแรกๆมันก้อดีหัวใจมันกระชุ่มกระชวย แต่พอเอาเข้าจริงๆ เราก้อยังไม่ลืมคนที่ทิ้งเราไป เราอยากรอ รอให้ถึงที่สุด เราอยากได้เขากลับมา กลับมาอยุ่กับเราแบบเดิม เราพร้อมเริ่มต้นใหม่กับเขานะ เห้อ ที่เราอยุ่ทุกวันนี้ เรามีคนคอยให้กำลังใจเรา พ่อ แม่ เพื่อน พี่ มีแต่คนบอกเราให้เราตัดใจ เดินหน้าแล้วจะถอยหลังทำไม คนดีๆมีอีกเยอะ มีคนเข้ามาในชีวิตเราเยอะนะ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ไม่มีใครแทน แฟนคนนั้นเราได้จริงๆ หรือว่าเรายังไม่เจอคนที่ใช่จริงๆไม่รุ้