สวัสดีค่ะ ต้องขอบอกก่อนว่าตัวเราเป็นผู้หญิงปกติ ไม่เคยมีโรคอะไรนะค่ะ
มีความรู้สึกว่าพักหลังมานี้ เราเครียดอยู่บ่อยๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องงานเองก็ด้วย(โปรเจค) เรื่องเพื่อนด้วย รวมๆก็แทบจะทุกเรื่องเลยค่ะ เครียดมาก
ปกติจะเป็นคนที่ไม่ค่อยเครียดนะค่ะ เฮฮาๆ ยิ้มง่าย แจ่พอพักหลังๆ เมื่อราวๆ 3-4 ปีที่แล้ว ก็เริ่มจะซึมๆ (นี่นึกอาการช่วงแรกๆของตัวเองเลยนะค่ะ ที่รู้สึกว่าเริ่มเป็น) คุยกับคนยากขึ้น กับคนในครอบครัวก็เป็นเช่นกัน คำพูดรุนแรงแต่ก็ยังไม่ได้แรงขนาดทำร้ายจิตใจคน แต่แค่แรงพอให้คนเกลียดเราได้ (-_-) กินข้าวน้อยลงเรื่อยๆ จากที่ผอมอยู่แล้ว ก็ผอมลงเรื่อยๆ จนปัจจุบันนี้ ก็มีคนทักว่าผอมจนน่าเกียจ(ปกติจะใกล้ๆกับคำว่าสมส่วนค่ะ หุ่นดีล่ะ เอาง่ายๆ) แล้วอาการที่ชักจะเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก็พวก ท้อแท้ ตัดพ้อบ้างอะไรบ้าง(กับตัวเองตลอด แต่กับคนอื่น จะทำเป็นไม่เป็นอะไรค่ะ)อ่อนเพลียแทบจะตลอดเวลา นอนไม่ค่อยหลับ นอนทีก็ตี 2 ตี 3 ในวันที่ต้องตื่นไปมอ 6 โมงแบบนี้ รุ้สึกว่า อาการแบบนี้ไม่ได้เป็นทุกวันนะคะ บ้างวันก็ไม่ทีอาการ หรือความคิดแย่ๆ แต่บางวันก็หนัก ถึงขั้นจะฆ่าตัวเอง เคยมีอยู่ครั้งนึง เครียดเรื่องครอบครัวมาก ทะเลาะกับแม่ เราก็คิดแต่ว่า จะตายๆ เตรียมจดหมาย รวมถึงอุปกรณ์การฆ่าตัวตายไว้หมดแล้ว แล้วก็รู้สึกอยากกอดแม่ครั้งสุดท้าย แล้วก็ไปกอดเค้า แล้วความรู้สึกก็ค่อยๆหายไป กลายเป็นเราเลือกที่จะไม่ทำ แต่ก็ยังมีความอยู่ตลอดว่าอยากจะฆ่าตัวตาย อยากจะตายๆไปซะ คนอื่นจะได้ไม่ต้องลำบาก แต่ตัวเราก็ไม่กล้าพอ มันเริ่มมาคิดตอนที่ได้อ่านบทความเกี่ยวกับโรคซึมเศร้านะค่ะ กลัวว่าเราจะเป็น แล้วควรจะไปรักษาไหม คนให้ปรึกษาเราก็ไม่มี ไม่รู้ว่าควรทำยังไง หรือเราคิดไปเงหรือเปล่า กลัวค่ะ กลัวว่าซัดวันนึง จากความไม่กล้า ซักวันจะพัฒนาเป็นกล้าพอ แล้วมันจะสายไป (นี่คือความคิดในวันที่ยังคิดว่าเรายังปกติดีนะคะ)
เครียดตลอดเลยค่ะตอนนี้ ยิ่งพิมพ์ หรือยิ่งคิด ก็ยิ่งปวดหัว
มีอาการเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า
มีความรู้สึกว่าพักหลังมานี้ เราเครียดอยู่บ่อยๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องงานเองก็ด้วย(โปรเจค) เรื่องเพื่อนด้วย รวมๆก็แทบจะทุกเรื่องเลยค่ะ เครียดมาก
ปกติจะเป็นคนที่ไม่ค่อยเครียดนะค่ะ เฮฮาๆ ยิ้มง่าย แจ่พอพักหลังๆ เมื่อราวๆ 3-4 ปีที่แล้ว ก็เริ่มจะซึมๆ (นี่นึกอาการช่วงแรกๆของตัวเองเลยนะค่ะ ที่รู้สึกว่าเริ่มเป็น) คุยกับคนยากขึ้น กับคนในครอบครัวก็เป็นเช่นกัน คำพูดรุนแรงแต่ก็ยังไม่ได้แรงขนาดทำร้ายจิตใจคน แต่แค่แรงพอให้คนเกลียดเราได้ (-_-) กินข้าวน้อยลงเรื่อยๆ จากที่ผอมอยู่แล้ว ก็ผอมลงเรื่อยๆ จนปัจจุบันนี้ ก็มีคนทักว่าผอมจนน่าเกียจ(ปกติจะใกล้ๆกับคำว่าสมส่วนค่ะ หุ่นดีล่ะ เอาง่ายๆ) แล้วอาการที่ชักจะเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก็พวก ท้อแท้ ตัดพ้อบ้างอะไรบ้าง(กับตัวเองตลอด แต่กับคนอื่น จะทำเป็นไม่เป็นอะไรค่ะ)อ่อนเพลียแทบจะตลอดเวลา นอนไม่ค่อยหลับ นอนทีก็ตี 2 ตี 3 ในวันที่ต้องตื่นไปมอ 6 โมงแบบนี้ รุ้สึกว่า อาการแบบนี้ไม่ได้เป็นทุกวันนะคะ บ้างวันก็ไม่ทีอาการ หรือความคิดแย่ๆ แต่บางวันก็หนัก ถึงขั้นจะฆ่าตัวเอง เคยมีอยู่ครั้งนึง เครียดเรื่องครอบครัวมาก ทะเลาะกับแม่ เราก็คิดแต่ว่า จะตายๆ เตรียมจดหมาย รวมถึงอุปกรณ์การฆ่าตัวตายไว้หมดแล้ว แล้วก็รู้สึกอยากกอดแม่ครั้งสุดท้าย แล้วก็ไปกอดเค้า แล้วความรู้สึกก็ค่อยๆหายไป กลายเป็นเราเลือกที่จะไม่ทำ แต่ก็ยังมีความอยู่ตลอดว่าอยากจะฆ่าตัวตาย อยากจะตายๆไปซะ คนอื่นจะได้ไม่ต้องลำบาก แต่ตัวเราก็ไม่กล้าพอ มันเริ่มมาคิดตอนที่ได้อ่านบทความเกี่ยวกับโรคซึมเศร้านะค่ะ กลัวว่าเราจะเป็น แล้วควรจะไปรักษาไหม คนให้ปรึกษาเราก็ไม่มี ไม่รู้ว่าควรทำยังไง หรือเราคิดไปเงหรือเปล่า กลัวค่ะ กลัวว่าซัดวันนึง จากความไม่กล้า ซักวันจะพัฒนาเป็นกล้าพอ แล้วมันจะสายไป (นี่คือความคิดในวันที่ยังคิดว่าเรายังปกติดีนะคะ)
เครียดตลอดเลยค่ะตอนนี้ ยิ่งพิมพ์ หรือยิ่งคิด ก็ยิ่งปวดหัว