สวัสดีค่ะ วันนี้ขอมาเล่าประสบการณ์บนท้องถนนในกรุงเทพมหานคร
เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมาเวลาประมาณ 5 โมงครึ่ง เราขับรถกลับบ้าน ซึ่งเป็นวันศุกร์ รถก็เลยติดมากๆ เราไปติดอยู่ฝั่งตรงข้ามกระทรวงการต่างประเทศ
ตอนนั่งอยู่ในรถก็เห็นเด็กผู้ชาย อายุประมาณ 10 ปี+ เดินขายดอกไม้ แวะไปรถคันนู้นบ้าง คันนี้บ้าง เดินมาใกล้เรื่อยๆ พอเห็นท่าทีจะแวะมาที่รถเรา ก็มองไปทางอื่น พยายามไม่สบตา
เด็กมาเกาะฝั่งซ้ายของรถ เราก็ไม่ได้มอง เด็กก็เรื่มเคาะ กระจกก๊อกๆ เราก็ยังนิ่ง สักพักเคาะรัวๆๆ เราก็เลยหันไม่บอกว่าไม่เอาค่ะและโบกมือปฏิเสธไป เด็กยังไม่ไปยืนอยู่ที่เดิม
ซักพักเด็กเริ่มทำหน้าออดอ้อน พูดว่า พี่ครับ 20 บาทครับ ช่วยซื้อหน่อยนะครับ เราปฏิเสธอีกครั้ง แต่เด็กไม่ยอมแพ้แล้วบอกว่า พี่ซื้อเถอะนะ 20 บาท ผมขายไม่ได้ผมจะไม่ได้กลับบ้าน แล้วทำหน้าตาน่าสงสารเหมือนจะร้องไห้ ตอนนั้นใจเราก็สงสารน้องเขานะ แต่ไม่สนับสนุนการใช้เด็กมาขายของบนถนน เลยใจแข็งปฏิเสธไปอีก แล้วหันกลับไปมองอย่างอื่นทำหน้าไม่สนใจ คิดว่าเด็กจะไป
แต่เด็กก็ยังยืนที่เดิม!! ทีนี้พนมมือ พูดว่าพี่ครับ กราบละครับ ช่วยซื้อหน่อยนะครับ ไหว้ละครับ โค้งหัว จากสงสารเริ่มอึดอัด ทำไมยังไม่ไปอีกง่ะ เด็กก็เกาะกระจก ส่องเข้ามายืนอย่างนั้นนานมาก ไม่ยอมไปรถคันอื่น เราก็ภาวนาให้ไฟเขียวเร็วๆเถอะ หันไปทางอื่น เด็กก็เรียกพี่ครับๆๆๆๆ ไฟแดงก็นานจริงๆ สุดๆๆ
ซักพักข้างหน้าของเลนข้างๆขยับ เด็กยังเกาะอยู่ เราชี้มือไปที่ไฟแดง บอกเด็กไปว่าจะเขียวแล้วๆ เพื่อให้เด็กถอยไป เด็กก็หันไปมอง แต่ไม่ขยับออก! เลนข้างๆเคลื่อนไปสามสี่คันก็นิ่งเหมือนเดิม แต่เลนเราไม่ขยับเลย
ทีนี้เราเริ่มมองไปรอบๆ หาตำรวจ แต่ไม่มี เจอแต่พี่รปภ.หน้ากระทรวง ไม่มีใครช่วยได้เลย ทีนี้ก็หยิบมือถือ จะถ่ายรูปเด็ก เด็กเห็นปุ๊ปถอยออกเลยไวมาก เรานี่กดไม่ทัน แต่ก็ดีแล้ว คิดในใจ รอดแล้วเรา โล่ง!!
แปปเดียวเท่านั้น !!! เด็กย้ายฝั่งมาเกาะด้านขวาข้างคนขับ ใกล้กว่าเดิมอี๊กก คือเดินอ้อมหลังรถย้ายฝั่งมา เราก็ตกใจดิ ความสงสารตอนแรกหายไปหมด เริ่มกลัวแล้วทีนี้ พยายามคิดหาหนทาง เด็กก็พี่ครับๆๆๆ มุกถ่ายรูปก็ใช้ไปแล้ว เหลือมุกโทร!!!
เราหยิบโทรศัพท์ กดโทรหาพ่อ รถเราต่อบลูทูธออกลำโพงรถไว้ก็จริง แต่แกล้งยกแนบหูให้เด็กเห็น แล้วก็คุยๆๆๆๆ แบบแนบหู แต่เสียงออกทางลำโพงรถนั่นแหละ สักพักเด็กเดินไปจากรถเรา
เราก็สังเกต เด็กก็ไปรถคันอื่นนะ แต่แวะแปปๆ ไม่เกาะเหมือนรถเรา เรายังไม่เห็นใครซื้อสักคนเลยนะ สักพักเราก็เห็นผู้ชายวัยประมาณ 20-30 ถือดอกไม้เหมือนกัน คุยๆกับเด็ก แล้วก็เดินขาย มาที่รถเราอีก เราปฏิเสธแต่ก็ไม่ตอแยอะไร เด็กก็ไม่กลับมาอีก
ตั้งแต่ขับรถมาไม่เคยเจอเด็กตื้อขนาดนี้ บอกตรงๆว่ากลัว หรือเห็นเราเป็นผู้หญิงขับรถคนเดียวก็ไม่รู้
จบละค่ะ หลายๆคน คงเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน ขอแชร์ไว้เป็นอุทาหรณ์ค่ะ
แชร์ประสบการณ์ โดนกดดันจากเด็กขายพวงมาลัย และการเอาตัวรอด
เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมาเวลาประมาณ 5 โมงครึ่ง เราขับรถกลับบ้าน ซึ่งเป็นวันศุกร์ รถก็เลยติดมากๆ เราไปติดอยู่ฝั่งตรงข้ามกระทรวงการต่างประเทศ
ตอนนั่งอยู่ในรถก็เห็นเด็กผู้ชาย อายุประมาณ 10 ปี+ เดินขายดอกไม้ แวะไปรถคันนู้นบ้าง คันนี้บ้าง เดินมาใกล้เรื่อยๆ พอเห็นท่าทีจะแวะมาที่รถเรา ก็มองไปทางอื่น พยายามไม่สบตา
เด็กมาเกาะฝั่งซ้ายของรถ เราก็ไม่ได้มอง เด็กก็เรื่มเคาะ กระจกก๊อกๆ เราก็ยังนิ่ง สักพักเคาะรัวๆๆ เราก็เลยหันไม่บอกว่าไม่เอาค่ะและโบกมือปฏิเสธไป เด็กยังไม่ไปยืนอยู่ที่เดิม
ซักพักเด็กเริ่มทำหน้าออดอ้อน พูดว่า พี่ครับ 20 บาทครับ ช่วยซื้อหน่อยนะครับ เราปฏิเสธอีกครั้ง แต่เด็กไม่ยอมแพ้แล้วบอกว่า พี่ซื้อเถอะนะ 20 บาท ผมขายไม่ได้ผมจะไม่ได้กลับบ้าน แล้วทำหน้าตาน่าสงสารเหมือนจะร้องไห้ ตอนนั้นใจเราก็สงสารน้องเขานะ แต่ไม่สนับสนุนการใช้เด็กมาขายของบนถนน เลยใจแข็งปฏิเสธไปอีก แล้วหันกลับไปมองอย่างอื่นทำหน้าไม่สนใจ คิดว่าเด็กจะไป
แต่เด็กก็ยังยืนที่เดิม!! ทีนี้พนมมือ พูดว่าพี่ครับ กราบละครับ ช่วยซื้อหน่อยนะครับ ไหว้ละครับ โค้งหัว จากสงสารเริ่มอึดอัด ทำไมยังไม่ไปอีกง่ะ เด็กก็เกาะกระจก ส่องเข้ามายืนอย่างนั้นนานมาก ไม่ยอมไปรถคันอื่น เราก็ภาวนาให้ไฟเขียวเร็วๆเถอะ หันไปทางอื่น เด็กก็เรียกพี่ครับๆๆๆๆ ไฟแดงก็นานจริงๆ สุดๆๆ
ซักพักข้างหน้าของเลนข้างๆขยับ เด็กยังเกาะอยู่ เราชี้มือไปที่ไฟแดง บอกเด็กไปว่าจะเขียวแล้วๆ เพื่อให้เด็กถอยไป เด็กก็หันไปมอง แต่ไม่ขยับออก! เลนข้างๆเคลื่อนไปสามสี่คันก็นิ่งเหมือนเดิม แต่เลนเราไม่ขยับเลย
ทีนี้เราเริ่มมองไปรอบๆ หาตำรวจ แต่ไม่มี เจอแต่พี่รปภ.หน้ากระทรวง ไม่มีใครช่วยได้เลย ทีนี้ก็หยิบมือถือ จะถ่ายรูปเด็ก เด็กเห็นปุ๊ปถอยออกเลยไวมาก เรานี่กดไม่ทัน แต่ก็ดีแล้ว คิดในใจ รอดแล้วเรา โล่ง!!
แปปเดียวเท่านั้น !!! เด็กย้ายฝั่งมาเกาะด้านขวาข้างคนขับ ใกล้กว่าเดิมอี๊กก คือเดินอ้อมหลังรถย้ายฝั่งมา เราก็ตกใจดิ ความสงสารตอนแรกหายไปหมด เริ่มกลัวแล้วทีนี้ พยายามคิดหาหนทาง เด็กก็พี่ครับๆๆๆ มุกถ่ายรูปก็ใช้ไปแล้ว เหลือมุกโทร!!!
เราหยิบโทรศัพท์ กดโทรหาพ่อ รถเราต่อบลูทูธออกลำโพงรถไว้ก็จริง แต่แกล้งยกแนบหูให้เด็กเห็น แล้วก็คุยๆๆๆๆ แบบแนบหู แต่เสียงออกทางลำโพงรถนั่นแหละ สักพักเด็กเดินไปจากรถเรา
เราก็สังเกต เด็กก็ไปรถคันอื่นนะ แต่แวะแปปๆ ไม่เกาะเหมือนรถเรา เรายังไม่เห็นใครซื้อสักคนเลยนะ สักพักเราก็เห็นผู้ชายวัยประมาณ 20-30 ถือดอกไม้เหมือนกัน คุยๆกับเด็ก แล้วก็เดินขาย มาที่รถเราอีก เราปฏิเสธแต่ก็ไม่ตอแยอะไร เด็กก็ไม่กลับมาอีก
ตั้งแต่ขับรถมาไม่เคยเจอเด็กตื้อขนาดนี้ บอกตรงๆว่ากลัว หรือเห็นเราเป็นผู้หญิงขับรถคนเดียวก็ไม่รู้
จบละค่ะ หลายๆคน คงเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน ขอแชร์ไว้เป็นอุทาหรณ์ค่ะ