ที่พักใจ...ยามเหนื่อยล้า

อาทิตย์คล้อยลอยต่ำค่ำลงแล้ว ลมพัดแผ่วแว่วกล่อมย้อมอุษา เงาไม้ทอดแนวยาวคราวนิทรา กลบเวลาทั้งวันอันเหนื่อยล้า ฝูงนกน้อยล่องลมกลับรังเร้น สยายเส้นปีกโบยพลอยอ่อนค่า เสียงเจื้อยแจ้วแว่วหายกลางเวหา ดั่งลาท

อันคนเรา อยุ่ได้ ด้วยความหวัง ยามทำผิด พลาดพลั้ง หวังเริ่มใหม่ ยามทุกข์ร้อน หวังมีคน ช่วยพ้นภัย ยามท้อแท้ กำลังใจ หวังได้มา ยามเหนื่อยล้า ย่อมหวัง ได้พักผ่อน ยามหลับนอน หวังสงบ พบสุขหนา ยามเจ็บไข้ หว

ขอบคุณนะที่รักกัน ขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆยามอ่อนล้า ขอบคุณนะที่คอยซับน้ำตา ขอบคุณนะที่ทำให้รู้ว่าคำว่ารักเป็นยังไง^^

ผมเป็นแบบนี้มานานแล้วครับ ซึ่งก็ไม่รู้สาเหตุ ขณะที่พักผ่อน นอนเต็มที่ แต่ยังรู้สึกเหนื่อย เฉื่อย ชา ไร้ความรู้สึก อาการเหนื่อยล้าชนิดที่ว่าไม่อยากแม้จะลุกมาทำกิจวัตรประจำวัน สิ่งที่เคยชอบเคยมีความสุข

ไม่มีความ หวังพบ จุดมุ่งหมาย เกินปีนป่าย สุดมือ เอื้อมให้ถึง ไม่มีความ ทรงจำ หวนคำนึง ด้วยว่าใคร คนหนึ่ง บอกอย่าจำ ไม่มีเสียง ปลอบโยน ตอนเหนื่อยล้า ตื่นลืมตา ภาพเก่า ถูกฉายซ้ำ ไม่มีเสียง พูดคุย ป้อนน

เปลวแสงเทียนเริ่มต้นฉายลำแสง เปลวส้มแดงเพียงสว่างเพียงไสว จุดปะทุความอบอุ่นขยายไป ส่งต่อไฟส่องสว่างเช่นหมู่ดาว เป็นหมู่เทียนโดดเด่นในยามนี้ แสงที่มีสีส้มใช่สีขาว เป็นหมู่ไฟอบอุ่นด้วยเรื่องราว ที่ทอดย