คือเรา เรียนอยู่มัธยมต้นเรียน จันทร์-ศุกร์ แล้วก็เรียนพิเศษวันเสาร์ มีเวลาพักวันเดียวคือวันอาทิตย์ จันทร์-ศุกร์ เราเรียน7-8คาบเรียน คาบว่าง1คาบ วิชาละ50นาที เวลาเปลียนคาบเรียนก็ต้องเดินเอา และบางวันก็เรียนเต็มวัน ไม่มีคาบว่าง และเราก็อยู่ชมรมกีฬาเพราะอยากออกกำลังกายด้วย
เราเลิกเรียน16:00นาฬิกา พอกลับถึงบ้างเราก็นอนพักนิดหน่อย ที่บ้านเราอยู่กับตา ยาย น้า และน้อง พ่อกับแม่2-3อาทิตย์ถึงจะมาหาบ้าง บางวันกลับมาเราก็จะซักผ้าของตัวเองเพราะไม่มีใครคอยซักให้ ยกเว้นบางครั้งเวลาอยู่กับแม่แม่จะซักให้ เราซักเสื้อผ้าตัวเองตั้งแต่อยู่ ประถมต้น
เพราะแม่บอกให้ซักเอง การซักผ้าเป็นอะไรที่ขี้เกียจมากกก5555 แต่ก็ต้องทำเพราะไม่มีใครซักให้ขนาดนั้น
แต่ละวันเราก็เหนื่อยมาก ไหนจะการบ้านที่เยอะแยะจนทำแทบไม่ทัน บางวิชาทำไม่ทันก็ไปขอลอกเพื่อนที่โรงเรียน
คือ เรียนแต่ละวันนี่ได้การบ้านทุกวันแล้วก็ได้เยอะอีกตังหากครูบางคนนี่ก็สั่งเอาๆๆสั่งๆๆๆ หัวหมุนไปหมด งานของผมก็ส่งบ้างไม่ส่งบ้าง5555 แต่ก็ส่งเป็นส่วนใหญ่ แต่เกรดที่ได้มานั้นมันโหดร้ายมากก555 ไม่เคยได้เกรด3อัพกับเราเลย
ผมก็เลยลอกไปเรียนพิเศษกับเพื่อนดู ผลปรากฏว่าก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลยก็แค่ตอนคำถามเวลาครูถามในห้องเรียนแต่เวลาสอบมันก็มึนพอๆกับไม่ได้เรียนพิเศษนั่นแหละ55555
แถวยังเหนื่อยยยยมากกกกอีกด้วยเลยตัดสินใจเลิกเรียนพิเศษ แต่แม่อยากให้เราเรียนพิเศษเราเลยบอกแม่ว่า “แม่ไม่อยากเรียนพิศษอ่ะ” แม่เลยถามว่า “ทำไม”เราจึงบอกว่า “เหนื่อย พร้อมกับเสียงสั่นๆ” แม่เลยบอกว่า “เหนื่อยอะไรนักหนาแค่เรียนหนะ!!” เราพูดไม่ออกและน้ำตาก็ไหนออกมาแต่เราไม่ให้แม่เห็นน้ำตาเราจึงนั่งฟังแม่บ่นๆ ปกติเราจะไม่แสดงความคิดเห็นใดๆเวลาแม่บ่น เพาราะจะชอบบอกว่าเราเถียง แต่คือบางที่เราก็คิดว่าเราพูดมีเหตุผลนะแต่แม่ไม่ฟังและเอาแต่ความคิดตัวเอง หลังจากเรานั่งฟังแม่บ่นน้ำตาก็ไม่หยุดไหนสักที เราเลยเดินเข้าห้องแบบเงียบๆ แล้วก็รีบร้องไห้ออกมาให้หมด จากนั้นแม่ก็เรียกเราออกมา เราก็ออกไป แม่พูดว่า “ต้องไปเรียนพิเศษนะแค่นี้ไม่เหนื่อนหรอก” เราเลยบอกว่า “ไปก็ได้” แต่จริงๆแล้วเราไม่อยากไปหรอก แต่เราก็มองโลกในแง่ดี พยายามไม่เครียด
#แต่ที่เราน้อยใจก็คือแม่ไม่เคยพูดให้กำลังใจเวลาเราบอกว่าเหนื่อนจากการเรียน แต่กลับบ่นๆๆๆให้เรา แต่เราก็ไม่เคยอธิบายว่าทุกๆวันเราทำอะไรบ้างถึงเหนื่อย เราคิดว่าจะไม่อธิบายหรอกไม่อยากโดนบ่นอีก55555
#ถึงเราจะน้อยใจแค่ไหนเราก็รักพ่อกับแม่เพราะท่านคงมีเหตุผลของท่านอยู่นั่นแหละ แต่บางทีท่านไม่เข้าใจเรา ก็ต้องเรารู้ชีวิตไปจนกว่าจะเข้าใจอย่างแท้จริง
#ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ🙂
เพื่อนๆรู้สึกยังเมื่อบอกพ่อกับแม่ว่าเหนื่อยจากการเรียนแต่ท่านกลับต่อว่าเรา
เราเลิกเรียน16:00นาฬิกา พอกลับถึงบ้างเราก็นอนพักนิดหน่อย ที่บ้านเราอยู่กับตา ยาย น้า และน้อง พ่อกับแม่2-3อาทิตย์ถึงจะมาหาบ้าง บางวันกลับมาเราก็จะซักผ้าของตัวเองเพราะไม่มีใครคอยซักให้ ยกเว้นบางครั้งเวลาอยู่กับแม่แม่จะซักให้ เราซักเสื้อผ้าตัวเองตั้งแต่อยู่ ประถมต้น
เพราะแม่บอกให้ซักเอง การซักผ้าเป็นอะไรที่ขี้เกียจมากกก5555 แต่ก็ต้องทำเพราะไม่มีใครซักให้ขนาดนั้น
แต่ละวันเราก็เหนื่อยมาก ไหนจะการบ้านที่เยอะแยะจนทำแทบไม่ทัน บางวิชาทำไม่ทันก็ไปขอลอกเพื่อนที่โรงเรียน
คือ เรียนแต่ละวันนี่ได้การบ้านทุกวันแล้วก็ได้เยอะอีกตังหากครูบางคนนี่ก็สั่งเอาๆๆสั่งๆๆๆ หัวหมุนไปหมด งานของผมก็ส่งบ้างไม่ส่งบ้าง5555 แต่ก็ส่งเป็นส่วนใหญ่ แต่เกรดที่ได้มานั้นมันโหดร้ายมากก555 ไม่เคยได้เกรด3อัพกับเราเลย
ผมก็เลยลอกไปเรียนพิเศษกับเพื่อนดู ผลปรากฏว่าก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลยก็แค่ตอนคำถามเวลาครูถามในห้องเรียนแต่เวลาสอบมันก็มึนพอๆกับไม่ได้เรียนพิเศษนั่นแหละ55555
แถวยังเหนื่อยยยยมากกกกอีกด้วยเลยตัดสินใจเลิกเรียนพิเศษ แต่แม่อยากให้เราเรียนพิเศษเราเลยบอกแม่ว่า “แม่ไม่อยากเรียนพิศษอ่ะ” แม่เลยถามว่า “ทำไม”เราจึงบอกว่า “เหนื่อย พร้อมกับเสียงสั่นๆ” แม่เลยบอกว่า “เหนื่อยอะไรนักหนาแค่เรียนหนะ!!” เราพูดไม่ออกและน้ำตาก็ไหนออกมาแต่เราไม่ให้แม่เห็นน้ำตาเราจึงนั่งฟังแม่บ่นๆ ปกติเราจะไม่แสดงความคิดเห็นใดๆเวลาแม่บ่น เพาราะจะชอบบอกว่าเราเถียง แต่คือบางที่เราก็คิดว่าเราพูดมีเหตุผลนะแต่แม่ไม่ฟังและเอาแต่ความคิดตัวเอง หลังจากเรานั่งฟังแม่บ่นน้ำตาก็ไม่หยุดไหนสักที เราเลยเดินเข้าห้องแบบเงียบๆ แล้วก็รีบร้องไห้ออกมาให้หมด จากนั้นแม่ก็เรียกเราออกมา เราก็ออกไป แม่พูดว่า “ต้องไปเรียนพิเศษนะแค่นี้ไม่เหนื่อนหรอก” เราเลยบอกว่า “ไปก็ได้” แต่จริงๆแล้วเราไม่อยากไปหรอก แต่เราก็มองโลกในแง่ดี พยายามไม่เครียด
#แต่ที่เราน้อยใจก็คือแม่ไม่เคยพูดให้กำลังใจเวลาเราบอกว่าเหนื่อนจากการเรียน แต่กลับบ่นๆๆๆให้เรา แต่เราก็ไม่เคยอธิบายว่าทุกๆวันเราทำอะไรบ้างถึงเหนื่อย เราคิดว่าจะไม่อธิบายหรอกไม่อยากโดนบ่นอีก55555
#ถึงเราจะน้อยใจแค่ไหนเราก็รักพ่อกับแม่เพราะท่านคงมีเหตุผลของท่านอยู่นั่นแหละ แต่บางทีท่านไม่เข้าใจเรา ก็ต้องเรารู้ชีวิตไปจนกว่าจะเข้าใจอย่างแท้จริง
#ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ🙂