แชร์ประสบการณ์ ออกไปแตะขอบฟ้าที่เปรู กับ IYF!!!!!!!!!!

กระทู้สนทนา

ชีวิตในต่างแดน ภาษาต่างประเทศ ภาษาสเปน มหาวิทยาลัย ประเทศเปรู

ไดอารี่หน้า 1: เหินลัดฟ้าลาละการบ้าน

Hola!!!!!!!!!!!! Cómo estás???????

ยู้ฮูวววว!!!!!!!!!! ก่อนอื่นต้องขอกล่าวคำทักทายเป็นภาษาสเปนสักหน่อย เพราะเราเพิ่งกลับจากการเป็นอาสาสมัครจาก ดินแดนแห่งอารยะธรรมอินคาอันเลื่องชื่อ กับโบราณสถานที่ได้ชื่อว่าเป็น “The Lost City of the Incas” มาชูปิชู เปรู!!!!!!!!!! อารมณ์เหมือนตอนมิสยูนิเวิร์สประกาศชื่อประเทศตัวเองเลยเน๊อะ 55555

ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยละกันหลังจากที่พล่ามมานาน เราชื่อ แต๋ม อายุ 21 ปี กำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยขอนแก่น คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สาขาภาษาสเปน ชั้นปีที่ 3 จริงๆเรากลับจากการเป็นอาสาสมัครมาได้สักพักแล้ว แต่เพิ่งจะมีเวลามาเขียน

งั้นเข้าเรื่องเลยเน๊อะ จริง ๆ เราอยากให้บล็อกนี้เป็นเหมือนไดอารี่ที่เก็บไว้ดูในตอนคิดถึงแล้วก็อยากแชร์ประสบการณ์ให้เพื่อนๆได้ฟังกันด้วย ว่าหนึ่งปีของการเป็นอาสาสมัครของเรา มันจะ โหดมันส์ฮาเหงาเศร้าซึ้ง ขนาดไหน

เราเป็นอาสาสมัครผ่านทางโครงการ Good News Corps (GNC) ที่อยู่ภายใต้การดูแลของมูลนิธิเยาวชนสัมพันธ์นานาชาติ หรือที่รู้จักกันในนามของ IYF (International Youth Fellowship) มีศูนย์มากกว่า 80 ประเทศเลยนะ ซึ่งสามารถเลือกได้ตามใจชอบเลยว่าอยากไปประเทศไหน ไม่มีค่าโครงการใดๆทั้งสิ้น ออกแค่ค่าเครื่องบิน ค่าวีซ่า แล้วก็ค่าของใช่ส่วนตัวเท่านั้น และที่สำคัญขอแนะนำให้เตรียมใจไปด้วย เพราะแน่นอนว่าคุณจะเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ไม่ว่าจะในรูปแบบใดก็ตาม
(ข้อมูลเพิ่มเติมสามารถตามอ่านได้ที่เพจ IYF THAILAND)

จริง ๆ เท้าความเลยว่าเราไม่ได้ตั้งใจคิดตัดสินใจดรอปเรียนไปกลางคันหรอก เพราะอยากจบไว ๆ และเราก็ไม่ได้ว่าเรียนตกอะไรขนาดนั้นนะแต่ว่ามันเป็นอารมณ์แบบ ให้กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง คือภาษาสเปนมันยากมากจริงๆนะคะท่านผู้ช้มมมมมมมม มึนตึ๊บ

แล้วมันก็ไม่มีแรงบัลดาลใจใดๆทั้งสิ้น แบบไฟมันหมดแล้วจริง ๆ เราก็เลยหนีไปเลย หนีไปแบบไม่รู้ด้วยว่าชีวิตหนึ่งปีข้างหน้านี้จะต้องเจอกับอะไร แค่อยากลองเดินออกจากชีวิตที่เป็นวงกลมดูเผื่อจะเจอแรงบันดาลใจใหม่ ๆ

และนี่คือโฉมหน้าเพื่อนคนเปรูที่ IYF ไทยเมื่อปีที่แล้ว พวกนางการตลาดดีเยี่ยม บิ๊วจนเราอตัดสินใจไปเปรูเลย

ได้เวลาเก็บกระเป๋าแว้วววว ของฝากพร้อม มาม่าพร้อม น้ำพริกพร้อม ผงปรุงสำเร็จรูปพร้อม ขนมพร้อม คิดในใจว่า ตรูจะไม่ตายแน่เพราะตรูเอาของกินไปตั้งหนึ่งกระเป๋าเดินทางใหญ่ ส่วนเสื้อผ้านั้นเอาไปหนึ่งกระเป๋าเป้กลางก็พอ เพราะได้ยินพี่อาสาสมัครแอฟริกาพูดว่า “ก็ใส่แค่ตัวเดิมๆอะ เอาของใช้จำเป็นไปดีกว่า” แล้วตรูก็เชื่อ และนี้ก็คือหนึ่งอย่างที่ทำให้เรารู้จักรู้จักคำว่าขอบคุณ เพราะอาจารย์ที่นั้นซื้อเพิ่มให้ทั้งหมดเลย

ได้เวลาออกเดินทางไปตะลุยโลกกว้างแล้ว เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เพี้ยนแว๊น

จำได้ว่าเราแทบจะไม่ร้องไห้เลย ในใจมันคิดแค่ว่า “ดีจังไม่ต้องทำการบ้านตั้งหนึ่งปี” เราใช้เวลาเกือบ 2 วันกว่าจะเดินทางถึงเปรู พักเครื่องที่เนเธอร์แลนด์แดนกังหันลม ตอนที่เครื่องมันกำลังจะกำลังแลนดิ้งนะ คือสวยมากกกก กอไก่ล้านตัว มีกังหันลมเป็นแถบๆ พื้นหญ้านี่เขียวชอุ่ม พี่วัวก็แทะเล็มหญ้ากันอย่างเมามัน บ้านเรือนก็สวยงามเป็นระเบียบตามสไตล์ยุโรป เสียดายที่ได้เห็นผ่านเพียงช่องน้อยของหน้าต่างเท่านั้น

แต่แล้วความตื่นเต้นของน้องกระเหรี่ยงน้อยก็เข้ามาแทนที่ด้วยความกลัว ทึ่ง!!! เมื่อน้องนั้นต้องรอที่สนามบินคนเดียวนานถึง 10 ชม.!!!!!!! เราถึงประมาณตีสอง แล้วมันง่วงมาก ก็เลยไปแอบหลบนอนในที่มืด ๆ เอา จะหลับก็หลับไม่เต็มตา ถึงแม้หนังหน้าเราจะไม่สวยขั้นคริสเตน สจ๊วต แต่การอยู่คนเดียวในที่แบบนี้ก็คงจะไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ ก็เลยต้องเปลี่ยนที่นอนทุก ๆ สองชั่วโมง แล้วก่อนขึ้นเครื่องเพียงไม่ถึงชั่วโมงเราก็โดนขโมยถุงนอนตอนเข้าห้องน้ำอีก ดีนะไม่โดนขโมยของสำคัญ ตอนนั้นแหละค่ะที่น้ำตาหยดแรกของน้องกระเหรียงน้อยไหลแหมะ ต่อให้พี่แอร์กราวนด์จะสวยแค่ไหนก็ช่วยอะไรน้องไม่ได้ หือออออ ก็เลยต้องจำใจขึ้นเครื่องไป

หลังจากที่นั่งเครื่องมานานก็มาถึงสักที
เมื่อเข้าน่านฟ้าเปรูใจก็เต้นตุ๊บ ๆ หนึ่งปีต่อจากนี้ต้องเจออะไรนะ จะใช้ชีวิตยังไง จะทนได้ไหม คิดผิดหรือเปล่าที่ดรอป เอาหว่า!จะหนีกลับก็ไม่ทันละ fighting!!! นั่งทำใจมาสักพักก็ถึง มีคนมาต้อนรับอย่างอบอุ่น