เก็บไว้อ่าน บันทึกเมื่อ 15/11/60

อายุเรายังเด็กอยู่เลย อีก 5 วันจะครบ 20 ปีบริบูรณ์  
ชีวิตในวันข้างหน้าจะเจอคนที่ดีใช่มั้ยคะ

จากเด็ก ม.ต้นคนนึงที่มีแผลในใจจากการแยกทางของครอบครัวมาตั้งแต่อายุ 14
กลายเป็นเด็กที่เก็บตัว ไม่อยากพูดกับใคร ออกจากบ้านมาอยู่หอตั้งแต่เด็ก

สอบเข้าโรงเรียนหญิงประจำจังหวัด เพื่อแค่ว่าอยากมีที่เรียนที่ดี
พยายามจะทำรากฐานชีวิตตัวเองให้ดี เพราะอยากพบคนที่ดี

อยากให้ทุกอย่างมันดี..

มีคนมากหน้าหลายตาเข้ามาตามช่วงอายุ
ก็มีแต่เด็กง๊องแง๊ง ดูไร้สาระ

แล้วสุดท้ายใครคนนั้นที่เราใฝ่ฝันอยากจะได้ เขาก็เดินเข้ามาในชีวิต
เขาเป็นที่เราวาดไว้ทุกอย่าง เป็นที่รู้จักพอสมควร หน้าตาดี คารมดี

ที่สำคัญคืออายุมากกว่าเรา 12 ปี นั่นแหละคือคนในฝันของเรา
เราเริ่มคุยกันต้นปี 58 เจอกันครั้งแรกเพราะกิจกรรมในกลุ่มของจังหวัดที่เขาเป็นเจ้าของ

อืออ เขาดูดีไปหมด แล้วเราจะไปยุ่งกับเจาได้ยังไง
เจอกันอีกครั้งก็ที่เดิม Major big c เพราะกิจกรรมเดิม
เราได้คุยกันบ้าง เริ่มคุยกันมากขึ้น จนเราขึ้นมหาลัย

ย้ายหอมาอีกที่ มันบังเอิญเหลือเกินที่เอื้อต่อการเจอกัน
เขาสามารถมาหาเราได้ เจอกันจริงจังเดือน มิ.ย. 58 และเจอกันเรื่อยๆจากนั้น เป็นต้นมา
เราเริ่มรู้สึกว่าชอบเขาจริงๆ

แต่ความสัมพันธ์นี้มันไม่สวยงามอย่างที่ฝันไว้เลย
เรารักกันแบบความลับ ไม่มีใครรู้
ไม่เคยอกไปมองท้องฟ้าด้วยกัน
ด้วยวัยที่ต่างกัน เรากลัวเขาจะดูไม่ดี
เรายอมรับทุกอย่าง จนมันเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราว

เมื่อเรารู้สึกรัก และกำลังมีความสุขมาก
โดยไม่รู้เลยว่าความสุขมันกำลังจะจากไป

กลางเดือน มีนา 60
วันนั้นเขามาหาเรา เราอยู่ด้วยกัน มีความสุขกัน
แต่หลังจากที่เขากลับไป เราเปิดมาเจอคำขอข้อความจากใครบางคน

มีผู้หญิงคนนึงอายุประมาณเขาทักเรามา
เขา : น้องคะ คบกับผู้ชายคนนี้มานานยังคะ ที่ชื่อ....อะค่ะ
เรา : มีอะไรหรือเปล่าคะ หนูทำอะไรผิดหรือเปล่า
เขา : อ่อ ไม่ผิดหรอกค่ะ พอดีพี่เป็นภรรยาเขา
เรา : (อึ้งสิ รอไรล่ะ) ขอโทษนะคะพี่ เขาไม่เคยบอกอะไรหนูเลย หนูขอโทษจริงๆ
เขา : พี่ผิดเอง ที่ให้เขามีคนอื่น มีอะไรกันมานานแค่ไหนละ

บลาๆ ขี้เกียจพิมพ์ ตอนนั้นจำได้ว่าความรู้สึกคือ เราต้องเลิกกับเขาแล้ว พร้อมมวลน้ำตามหาศาลไหลมา

เราทักหาพี่เขาทันที เขาโทรกลับมา
เราเริ่มพูดด้วยเสียงสั่นๆที่กลั้นสะอื้น
เรา : หนูรู้แล้วนะ
ช : รู้อะไร หือ
เรา : พี่มีเมียอยู่แล้ว พี่มาหลอกหนูทำไม /ปล่อยโฮแบบลั่นไม่อายเลย
ช : หนู ใจเย็นๆก่อน พี่อธิบายได้
เรา : อธิบายอะไรอีก พี่มีเมียแล้ว เราเลิกกันเถอะ /พูดไปร้องไป

เราเคลียร์กันเกือบ 4 ชั่วโมง
บทสรุปที่เขาบอกเราคือ เขาแยกกันอยู่แล้ว เมียเขาออกจากบ้านไปนานแล้ว
เขารั้งเราไว้ ไม่อยากให้เราไป เขาใช้คำพูดที่ทำให้ใจเราบาง
ถามเขาว่าจะมีใครโผล่มาอีกไหม เขาบอกเราว่าไม่มี..

จนสุดท้ายเราก็ยังอยู่ข้างเขา


เวลาผ่านไป เราไม่ลืมว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ด้วยความระแวงมาตลอด
แล้วมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง..

ปลายเดือน มิ.ย 60
เขามาหาเรา เราอยู่ด้วยกัน เรามีความสุข จนถึงเวลาที่เขาต้องกลับ
เขาถามเราว่าลงไปส่งหน่อยได้ไหม เราบอกลงไปเอง ขี้เกียจ

พอเขาลงไป เราก็ตามลงไปเพราะจะไปข้างนอกพอดี
เปิดประตูหอออก เดินมาเจอรถเก๋งจอดขวางรถเราอยู่
ทันทีที่เราเดินไปถึงหน้ารถเขา เขาเปิดกระจกลง
เราเห็นคนที่เรารัก นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ และเห็นผู้หญิงรุ่นป้าคนรึง
ป้า : ไหน มาคุยกันหน่อย ขึ้นรถมา (อายุ30ปลายๆ)
เรา : (อะไรวะ ใครเนี่ย ทำไมไม่เคยเห็น) เขาก็ขับรถออกไป
ป้า : ไหน จะเอายังไง
พี่ ช : เอาอะไร
ป้า : เราอยู่กันมากี่ปีแล้ว
พี่ ช : 3 ปี
ป้า : ไม่ใช่อะ มัน4ปีแล้ว
/โอ้โห ความรู้สึกตอนนั้นมันยังอึ้ง มันงง มันอะไรวะเนี่ย
พี่ ช : แล้วจะทำแบบนี้ทำไม
ป้า : เลือกมาเลย ว่าจะเอายังไง
พี่ ช : ทำไมผมต้องเลือก
ป้า : แล้วทำไม ช ไม่เลือกอะ
พี่ ช : ใครอยู่กับผมได้ก็อยู่
ป้า : (หันมาถามเรา) แล้วนี่จะเอายังไง
เรา : แล้วแต่พี่สองคนอะค่ะ (น้ำตาเริ่มมาหลังจากงงอยู่)
ป้า : เราตกลงกันแล้วนะ ช ว่าถ้าจะมาหาน้อง ให้บอกพี่ก่อน
ก็สังหรใจว่าจะมาหากันมั้ย วนรถมาเจอรถจอดอยู่
นี่รอตั้ง 11 โมง รอในรถ โทรหาก็ไม่รับ จน 4 โมงถึงพากันลงมา
พี่ ช : ผมยอมรับ ผมผิดเอง
ป้า : (หันมาถามเรา) รู้มั้ยว่าเขามีใคร
เรา : ไม่รู้ว่าเป็นพี่ค่ะ (กูรู้แค่เมียคนนั้น)
พี่ ช : พอแล้ว น้องเขาร้องไห้แล้ว
ป้า : แล้วจะเอายังไง จะอยู่กันไปแบบนี้ไม่ได้  ช บอกว่าพี่เป็นเมีย แล้ว..
พี่ ช : อืม ผมผิดเอง ผมยอมรับ
ป้า : (หันมาถามเรา) เขาบอกว่าไง เขาบอกว่ารักมั้ย
พี่ ช : บอก
ป้า : งั้น ช ก็เลือกมาเลย บอกเลิกพี่ต่อหน้าน้องเขา น้องเขาจะได้สบายใจ

รถวนมาจอดที่หอเหมือนเดิม เราร้องไห้มาตลอดทาง เจอเซอร์ไพรส์ใหญ่จัด
พี่ ช : อย่าทำน้อง น้องร้องไห้ใหญ่แล้ว
ป้า : แล้วจะยังไงอะ ต่างคนต่างเจ็บ มันไม่มีใครมีความสุข
พี่ ช : ให้น้องเขาไปคิดดูก่อน

เราได้ยินว่าเราไปได้แล้ว ก็เปิดประตูรถลงมา
ลงรถได้ก็ปล่อยเต็มที่ ร้องแบบไม่ห่วงสวยเลย
วิ่งไปขึ้นรถตัวเอง ถอยหลังออก ขับออกมาจากตรงนั้น
ไม่ได้คิดว่าเขาจะไปยังไงอะไรกันต่อ
เราแค่อยากออกมาจากตรงนั้น..
ซึ่งเพิ่งออกรถมาได้ไม่กี่อาทิตย์ ขับยังไม่แข็งเลยอีผี
ขับไปตามถนน น้ำตาที่ไหลบดบังหมดเลย ต้องเช็ดน้ำตาเอง

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พี่ ช โทรมาไม่ได้รับหลายสาย
แล้วเขาก็โทรมาอีก จนเราตัดสินใจกดรับ แต่ยังร้องไห้หนักอยู่

พี่ ช : นัทชา ร้องไห้ทำไม มันไม่มีอะไร
เรา : (ไม่มีอะไรเชี่ยไรล่ะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังพูดแบบนี้อีก)
พี่ ช : ขับรถออกไปแบบนั่น พี่เป็นห่วง เรายังขับไม่แข็งเลย
เรา : (ร้องไห้)
พี่ ช : หยุดร้องได้แล้ว พี่อธิบายได้
เรา : พูดมา
พี่ ช : อือ พี่กับเขาก็รู้จักกันมานานแล้ว
เรา : พอเหอะ แม่ ง ก็คือเมีย ต้องอธิบายอะไรอีก หนูเคยถามพี่แล้วว่า
พี่ ช : นัท ฟัง (เสียงเข้มหน่อย ยังมีหน้ามาดุเหรอ ใครมันเลววะ)
เรา : หนูไม่ไหวแล้ว หนูรับไม่ไหว ทั้งที่หนูเคยถามพี่แล้ว ฮืออ อ
พี่ ช : ฟังก่อน เขาถามพี่ก็บอกนี่ว่าพี่รักเรา
เรา : แล้วเขาอะ
พี่ ช : ทันเกอดมานานแล้ว พี่ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ พี่ผิเอง
พี่เป็นห่วงเรานะ  เราขับรถออกไปเร็ว กลัวจะเป็นอะไร ถ้าเราเป็นไรไป พี่ก็โทษเขา

เราปล่อยให้เขาพูด เราแทบไม่ได้ฟังอะไร
ในสมองคิดแค่ว่า อีกแล้วเหรอ ทำไมต้องเป็นแบบนี้
เลยบอกเขาไปว่า ไว้ค่อยคุย

สองสามวันผ่านไป เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทักเรามาปกติ คุยกับเราปกติ
เราบอกเลิกเขา เขารั้งเรา สุดท้ายเป็นเราที่ตัดเขาไม่ได้

เรายังอยู่ข้างๆเขา

แรกๆมันทรมานมาก เราหวังว่าเวลาผ่านไปเราจะเจ็บน้อยลง
แต่ไม่เลย การที่ต้องรู้ว่าเขามีอีกคน
เขาไปหากัน เจาไปนอนด้วยกัน
เราต้องนอนร้องไห้ทุกคืน แต่เราก็ทนนะ
เพราะเรารักเขา..

ผ่านไป 20 วัน ป้าทักมาคุยกับเรา
มายอกว่าเลิกกับพี่ ช แล้วนะ เป็นแค่คนรู้จักกันแล้ว
ตอนนั้นเรารู้สึกว่า เราเป็นคนทำให้เขาเลิกกัน
เราเป็นคนมาทีหลัง เราขอโทษเขา ขอโทษเขาทุกอย่าง
เขาบอกว่าให้เราสบายใจ เขากับพี่ ช ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว
เราขอโทษถ้าเราเป็นต้นเหตุ

เราไปคุยกับพี่ ช ว่าทำไมป้าเขามาพูดแบบนี้
พี่ไปพูดอะไรกับเขาหรือเปล่า
พี่เขาก็บอกประมาณ พอใจเราแล้วใช่มั้ย ที่เป็นแบบนี้ บลาๆ
เออ กูผิดอีก

เรารู้สึกดีขึ้นนะ รู้สึกดีได้ไม่กี่วัน

พี่ ช มาหาเรา เราถามเรื่องนี้ให้เคลียร์
พี่ ช พูดทุกอย่าง บอกทุกอย่าง
ว่า ก็เหมือนเดิม ทำไมพี่ต้องเลิกกับเขา เขาไม่ได้ทำไรผิด

สุดท้ายเขาสองคนก็ยังไปเอากันอยู่เหมือนเดิม
ความรู้สึกเราที่อยากถามป้าคือแบบ
ทำไมต้องมาโกหก ทำไมต้องทำเหมือนเสียสละผัวให้คนอื่น
ยอมรับว่าจากเฉยๆกลายเป็นเกลียดมาก

หลังจากที่รู้ความจริงว่าทุกอย่างเหมือนเดิม
เราอยู่ด้วยความเกลียดแค้น มาตลอด
และยังคบกับพี่ ช มาตลอดเช่นกัน

อยู่กันมา 3 คน แย่งผู้ชายกันใช้ จนถึงทุกวันนี้
เพื่อนถามว่าเราทนได้ยังไง เราเองก็งง ว่าเราทนได้ยังไง
คำพูดเขาไม่กี่คำ ทำให้ใจเราอ่อน
บอกเลิกเขาเป็นร้อยครั้ง เป็นเราเองที่ตัดใจจากเขาไม่ได้

เรายังทำดีกับพี่เขาทุกอย่าง
เรายอมเขาทุกอย่าง ถึงเขาจะไปเอากับคนอื่น
เราไม่รู้ว่าเราจะทนได้ถึงเมื่อไหร่
เพราะทุกครั้งที่เราบอกเลิกเขา เรายังหวังให้เขารั้งเราไว้

จนวันนี้ ไปเจออีกเรื่องนึง
เจอเฟสบุ๊คผู้หญิงคนนึง มีรูปคู่ด้วยกัน หอมแก้มกัน กอดกัน
ลงไว้เมื่อปี 58 ก่อนจะหยุดลงและหมดไป
แสดงว่าความสัมพันธ์ต้องมาก่อนนั้น
แล้วปัจจุบันคือยังมาคอมเมนท์กันแบบสนิทสนม
จนเราสงสัยเลยไปส่องเจอ
คือปกติคนคอมเมนท์โพสพี่เขาเยอะอยู่แล้ว
แต่เซนท์มันจะบอกเองว่าคนนี้มันมากกว่าคนรู้จักแน่ๆ
แล้วก็ใช่จริงๆ
แต่ที่คาใจมากๆคือ

ป้า : อยู่กันมา 4 ปี
เมียคนที่แต่งด้วย : แต่งตั้งแต่พี่ ช จบโทสักพัก
อายุก็ประมาน 25-26 ตอนนี้ 32 = ผ่านมาแล้ว 6 ปี
เมียคนที่เราเจอรูปล่าสุด : รูปกอดหอมนั้นผ่านมาแล้ว 2 ปี (เขาบอกว่าเลิกกันนานแล้ว)
เรา : รู้จักกันมา 3 ปี

คือเชี่ยไรเนี่ยยยยยย
ใครก็ได้เอาไม้มาตีหัวเราให้ตายทีเถอะ ได้โปรด
ทรมานมากๆ เขาเป็นบนาดนี้เรายังตัดใจไม่ได้เลย..

วันนี้คิดว่าจะลองหายไปสัก5วัน
แต่ทุกครั้งที่ลอง เป็นเราที่ทนไม่ได้ตั้งแต่วันแรก

มีคนเข้ามาแต่มันไม่พอ มันแทนเขาไม่ได้
อยากไปบวชมาก ชีวิตประจำวันเราว่างมากๆ
คิดแต่เรื่องพวกนี้ตลอด วันนึงร้องไห้บ่อยมาก
ยิ่งตอนขับรถ ร้องไห้ง่ายมาก

เราได้แต่หวังว่าสักวันเราจะเข้มแข็ง
เดินออกมาโดยไม่หันหลังกลับไปมองเขาอีก สักวันหนึ่งจริงๆ