จากที่ปู่ผมเคยเล่าให้ฟังสมัยเด็กๆนะ

สมัยก่อนการเดินทางยังไม่ได้สะดวกสบายหรือมีถนนดีๆ และปั๊มน้ำมันตลอดเส้น เหมือนอย่างเหมือนทุกวันนี้ การเดินทางไปต่างจังหวัดไกลๆ ยังต้องมีการบุกป่าฝ่าดงหรือทางลูกรังที่ยังทำไม่เสร็จกันตลอดทาง เวลาเดินทางแต่ละทีต้องเตรียมเสบียงกันอุตลุด เพราะไม่มีร้านขายกลางทางแน่ๆ

และการกินข้าวลิงกลางทางก็จะเกิดก็ต่อเมื่อ เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นระหว่างการเดินทางด้วยพาหนะทางบก เช่น น้ำมันหมดกลางทาง
เบรคสะบัด คลัชเสีย เกียร์หลุด เครื่องสะดุด เพลาหัก สลักหายหัวเทียนห่าง ยางแฟบ แหนบตายไฟไม่จ่าย ไดไม่ชาจต์ สตารท์พัง เป็นต้น พอเครื่องพังกลางป่าแล้วทำไงล่ะ ถนนก็เปลี่ยว บ้านชาวบ้านที่ใกล้ที่สุดก็ 50 กิโล เสบียงก็ไม่ได้เตรียมมา กะไปกินเอาจุดหมาย ที่นี้ท้องก็หิว ก็ต้องเข้าป่าหาข้าวลิงกินแก้หิวประทังไปก่อน ข้าวลิงก็คืออะไร ก็พวก ผลหมากรากไม้ทั้งหลายเหล่ที่ลิงกินนั่นแหละครับ ปู่ผมบอกว่า ลิงกินได้คนก็ได้กิน ไม่มีพิษแน่ๆ  ก็เลยเป็นที่มาของคำว่ากินข้าวลิงกลางทาง

จริงไม่จริงไม่รู้ แต่ผมว่าปู่เล่าเรื่องอำผมแฮะ