เราเคยตั้งกระทู้หลายครั้งแล้วนะคะเกี่ยวกับปัญหาในชีวิตคู่
ส่วนมากมันคือการถูกนอกใจ
ครั้งนี้ก็ไม่เชิงนอกใจแต่เหมือนเค้าปันใจไปจากเราแล้ว
ล่าสุดเราบอกเลิกเค้าไปเค้าก็ดูมีท่าทีเหมือนจะปล่อยผ่านละเอาเวลาไปเล่นเกมส์
เรื่องของเรื่องเกิดจาก
ต้นเดือนช่วงลอยกระทงเค้าหายไปจากบ้านติดต่อไม่ได้เลย 1 คืน
แต่ก็ให้เหตุผลว่าไปเที่ยวกับเจ้ เราก็อ่ะไม่เป็นไร ยอมโง่
ครั้งที่สองเค้ากลับไปนอนบ้านแล้วเหมือนไปอยู่กับคนอื่น
ก็ให้เหตุผลว่าไปเที่ยว เราก็อ่ะไม่เป็นไรเราไม่มีหลักฐาน
ครั้งนี้เมื่อคืนเค้ามาหาเราที่บ้านตอนแรกเค้าจะไปทานข้าวกับเจ้
แต่พอดีไม่ได้ไป พอเจ้กลับมาเค้าก็ให้เหตุผลว่าอยากกลับไปนอนบ้านให้เราไปส่ง
เราก็อ่ะไปก็ไป ดึกแค่ไหนเราก็ไปส่งทั้งๆที่ทางก็เปลี่ยว แต่ในใจเราคิดว่าเค้าไปนอนที่ไหนแน่ๆ
เมื่อเช้าเราเลยเข้าไปที่บ้านเค้าปรากฎว่าชุดที่เค้าใส่เมื่อคืนก็หายไปเหมือนเค้าไม่ได้นอนบ้าน
แล้วเปลี่ยนชุดมาทำงานจากที่อื่น แต่เค้าก็ให้เหตุผลว่าเค้าจะไปนอนบ้านเจ้คืนนี้เลยเตรียมเอาเสื้อผ้าชุดเมื่อคืน
มาด้วยไม่อยากเข้าบ้านตอนเย็น
แต่ใจเรามันคิดว่ามันแปลกๆหลายๆอย่างหลายๆครั้งที่เค้าหายไป
เหตุผลที่เค้าให้มันดูไม่มากพอแล้วเราก็เหนื่อยกับปัญหาแบบนี้
เค้านอกใจเรามาเป็นร้อยๆครั้งเราให้อภัยเค้าก็ทำอีก
ทั้งๆที่มีลูกก็ไม่เคยจะมาสนใจ เราเหนื่อยเลยคิดว่าพอดีกว่า
เราเลิกบอกว่าพอเลิกให้เลิกๆกันไป เค้าก็หาว่าเราคิดไปเอง
แต่เค้าก็ไม่ง้อเรานะเค้าบอกว่าไม่มีอารมณ์จะง้อ
ล่าสุดสมัครเฟสใหม่แอดสาวๆเพียบเลยแล้วเล่นเกมส์สบายใจ
ถามว่าเราเสียใจมั้ย ในใจลึกๆเราเสียใจนะคะมันคือความรักความผูกพันธ์
เราคบกันมา 6 ปี มันค่อนข้างนานแต่เค้าก็ทำผิดกับเรื่องซ้ำๆเดิมๆ
ลูกถามหาเค้าทุกวันที่เค้าไม่อยู่ เราเป็นแม่ค่อนข้างจะเสียใจนะคะเหมือนเค้าไม่เห็นความสำคัญของเรากับลูก
เมื่อก่อนเราขับรถไม่เป็นเราก็พยายามหัดเราพยายามไม่ให้เค้าต้องมาลำบากเวลารับส่งเราไปไหนมาไหน
แล้วเราก็ทำอาหารไปให้เค้าทานกลางวันทุกวัน จะตากแดดตากฝนเราก็ไป
เราตั้งใจแล้วเราก็จริงใจทุกอย่างที่เราทำไม่เคยหวังผลตอบแทน ไม่เคยหวังความสงสารหรือเห็นใจ
แต่เราแค่ต้องการความรักความซื่อสัตย์ เลี้ยงลูกเราแทบไม่เคยของเงินเค้ามาเลี้ยงเลย
เราทำงานเลี้ยงเองดูแลเองหมดตั้งแต่คลอดยันลูก 3 ขวบ ถ้าไม่เดือดร้อนเราก็ไม่เคยเอ่ยปากบอกเค้า
เราเป็นคนไม่สวยนะคะแต่เราไม่เคยนอกในเค้า เราพยายามซื่อสัตย์และประคับประครองคำว่าครอบครัว
เพราะตอนเด็กพ่อแม่เราแยกกันอยู่ เราค่อนข้างเข้าใจในความรู้สึกที่ขาดของลูก
แต่เรากลับได้คนแบบนี้มาเป็นพ่อของลูก เราไม่รุ้ควรจะทำไงต่อดีค่ะ
บางครั้งเหมือนเค้าจะคิดได้ บางครั้งเค้าก็ลืมเค้าละเลย
เราเสียใจนะคะ แล้วเราก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะเราไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นคนอื่น
เราก็มีแต่เค้ามีแต่ลูก จะไปไหนทำอะไรกินอะไรเรารอแล้วนึกถึงเค้าตลอด
แต่เหมือนทุกอย่างมันจะพังลง เค้าคงคิดไม่ได้ ... แล้วเราคงต้องยอมแพ้แล้ว
เราควรจะปล่อยให้เลิกกันไปเลยมั้ย
ส่วนมากมันคือการถูกนอกใจ
ครั้งนี้ก็ไม่เชิงนอกใจแต่เหมือนเค้าปันใจไปจากเราแล้ว
ล่าสุดเราบอกเลิกเค้าไปเค้าก็ดูมีท่าทีเหมือนจะปล่อยผ่านละเอาเวลาไปเล่นเกมส์
เรื่องของเรื่องเกิดจาก
ต้นเดือนช่วงลอยกระทงเค้าหายไปจากบ้านติดต่อไม่ได้เลย 1 คืน
แต่ก็ให้เหตุผลว่าไปเที่ยวกับเจ้ เราก็อ่ะไม่เป็นไร ยอมโง่
ครั้งที่สองเค้ากลับไปนอนบ้านแล้วเหมือนไปอยู่กับคนอื่น
ก็ให้เหตุผลว่าไปเที่ยว เราก็อ่ะไม่เป็นไรเราไม่มีหลักฐาน
ครั้งนี้เมื่อคืนเค้ามาหาเราที่บ้านตอนแรกเค้าจะไปทานข้าวกับเจ้
แต่พอดีไม่ได้ไป พอเจ้กลับมาเค้าก็ให้เหตุผลว่าอยากกลับไปนอนบ้านให้เราไปส่ง
เราก็อ่ะไปก็ไป ดึกแค่ไหนเราก็ไปส่งทั้งๆที่ทางก็เปลี่ยว แต่ในใจเราคิดว่าเค้าไปนอนที่ไหนแน่ๆ
เมื่อเช้าเราเลยเข้าไปที่บ้านเค้าปรากฎว่าชุดที่เค้าใส่เมื่อคืนก็หายไปเหมือนเค้าไม่ได้นอนบ้าน
แล้วเปลี่ยนชุดมาทำงานจากที่อื่น แต่เค้าก็ให้เหตุผลว่าเค้าจะไปนอนบ้านเจ้คืนนี้เลยเตรียมเอาเสื้อผ้าชุดเมื่อคืน
มาด้วยไม่อยากเข้าบ้านตอนเย็น
แต่ใจเรามันคิดว่ามันแปลกๆหลายๆอย่างหลายๆครั้งที่เค้าหายไป
เหตุผลที่เค้าให้มันดูไม่มากพอแล้วเราก็เหนื่อยกับปัญหาแบบนี้
เค้านอกใจเรามาเป็นร้อยๆครั้งเราให้อภัยเค้าก็ทำอีก
ทั้งๆที่มีลูกก็ไม่เคยจะมาสนใจ เราเหนื่อยเลยคิดว่าพอดีกว่า
เราเลิกบอกว่าพอเลิกให้เลิกๆกันไป เค้าก็หาว่าเราคิดไปเอง
แต่เค้าก็ไม่ง้อเรานะเค้าบอกว่าไม่มีอารมณ์จะง้อ
ล่าสุดสมัครเฟสใหม่แอดสาวๆเพียบเลยแล้วเล่นเกมส์สบายใจ
ถามว่าเราเสียใจมั้ย ในใจลึกๆเราเสียใจนะคะมันคือความรักความผูกพันธ์
เราคบกันมา 6 ปี มันค่อนข้างนานแต่เค้าก็ทำผิดกับเรื่องซ้ำๆเดิมๆ
ลูกถามหาเค้าทุกวันที่เค้าไม่อยู่ เราเป็นแม่ค่อนข้างจะเสียใจนะคะเหมือนเค้าไม่เห็นความสำคัญของเรากับลูก
เมื่อก่อนเราขับรถไม่เป็นเราก็พยายามหัดเราพยายามไม่ให้เค้าต้องมาลำบากเวลารับส่งเราไปไหนมาไหน
แล้วเราก็ทำอาหารไปให้เค้าทานกลางวันทุกวัน จะตากแดดตากฝนเราก็ไป
เราตั้งใจแล้วเราก็จริงใจทุกอย่างที่เราทำไม่เคยหวังผลตอบแทน ไม่เคยหวังความสงสารหรือเห็นใจ
แต่เราแค่ต้องการความรักความซื่อสัตย์ เลี้ยงลูกเราแทบไม่เคยของเงินเค้ามาเลี้ยงเลย
เราทำงานเลี้ยงเองดูแลเองหมดตั้งแต่คลอดยันลูก 3 ขวบ ถ้าไม่เดือดร้อนเราก็ไม่เคยเอ่ยปากบอกเค้า
เราเป็นคนไม่สวยนะคะแต่เราไม่เคยนอกในเค้า เราพยายามซื่อสัตย์และประคับประครองคำว่าครอบครัว
เพราะตอนเด็กพ่อแม่เราแยกกันอยู่ เราค่อนข้างเข้าใจในความรู้สึกที่ขาดของลูก
แต่เรากลับได้คนแบบนี้มาเป็นพ่อของลูก เราไม่รุ้ควรจะทำไงต่อดีค่ะ
บางครั้งเหมือนเค้าจะคิดได้ บางครั้งเค้าก็ลืมเค้าละเลย
เราเสียใจนะคะ แล้วเราก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะเราไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นคนอื่น
เราก็มีแต่เค้ามีแต่ลูก จะไปไหนทำอะไรกินอะไรเรารอแล้วนึกถึงเค้าตลอด
แต่เหมือนทุกอย่างมันจะพังลง เค้าคงคิดไม่ได้ ... แล้วเราคงต้องยอมแพ้แล้ว