เข้าใจความหมายของคำว่า 'เค้าเคยรักกันมาก่อน' ก็ตอนนี้เอง ทั้งเค้าและแฟนเก่าเค้าก็ต่างมีคนของตัวเองแล้วแต่!เค้าทั้ง2คนกลับทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรได้อย่างไม่รู้สึกผิดส่วนน้อยนะที่จะรับได้ว่าแฟนเรายังแอบคุยกับแฟนเก่า แอบไปหากัน มันแย่มากและรู้สึกเหมือนโดนสวมเขาและโดนแทงข้างหลัง
เรื่องมีอยู่ว่าแฟนเราบอกเราว่าต้องไปช่วยแม่แฟนเก่าขายของนะตอนที่คบกับแฟนเก่าแม่เค้าเอ็นดูเราบอกกับเราว่าไปอยู่บ้านเค้านะไปนอนบ้านแม่แฟนเก่าถามว่าตอนที่ได้ยินรู้ึกแย่นะระแวงไปหมด หวง กลัวใจเค้าที่ยังไม่ลืมแฟนเก่าถ้ากลับไปเจอกันเค้าจะกลับไปรู้สึกดีๆต่อกันอีกหรือป่าว เราคบกับเค้ามีแค่เพื่อนสนิทเค้าเพื่อนสนิทของเราเท่านั้นที่รู้เค้าบอกกับเราว่ายังไม่อยากเปิดตัว ยังไม่พร้อม รออะไรหลายๆอย่างให้มันเข้าที่กว่านี้หน่อยเราก็รอนะ จนมาถึงวันที่เรารู้นั่นแร่ะว่าเค้าแอบนัดเจอกันแอบไปบ้านแฟนเก่าด้วยกัน มันรู้สึกเหมือนคนเอามีดมาแทงแล้วย้ำๆอยู่ที่แผลเดิม เค้าไปทำงานที่บ้านแฟนเก่าเราก็ยังคุยกันปกติแต่พอถึงศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ทีไร เค้าจะคุยน้อยลง จะตอบบ้าง ไม่กล้าโทรมา ไม่วิดิโอมา ทำให้เราสงสัยจนได้ความว่าแฟนเก่ามาช่วยแม่เค้าช่วง ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เพราะเป็นวันหยุดมหาลัย และเค้าต้องนอนห้องเดียวกัน!! ซึ่งเราช้อคนะ คือพยายามขอให้คอลไว้ได้ไหม คอลไว้ให้เราสบายใจหน่อยนะแต่เค้ากลับไม่เคยทำ มีแต่บอกว่านอนก่อนนะ เหนื่อย ซึ่งเราก็ขัดใจไม่ได้ จนมาวันนี้อะไรๆก็ดูเปลี่ยนไปคุยน้อยลง ถามอะไรไปก็ตอบบ้าง ปล่อยให้รอบ้าง หลับไปก่อนบ้าง คนเราคุยกันมาตั้งนานถ้าคนๆนึงเปลี่ยนไปทำไมจะไม่รู้ แต่เค้าก็บอกเสมอว่าไม่มีอะไร อย่าคิดมาก ไม่กลับไปหรอกแฟนเก่าเค้าก็มีแฟนแล้ว เค้าเองก็มีเราแล้วจะกลับไปทำไม ตลอดเวลาที่คบกับเค้ามาเราทำดีมาตลอดเหงาก็ไม่เคยหาคนคุย บอกใครต่อใครว่าเรามีแฟนนะ ตอนเค้าอยู่หอเราอยู่บ้านซึ่งไกลจากกันพอสมควรเค้าทำงานเหนื่อยเราก็คอยซื้อข้าวซื้อน้ำไปให้ คอยดูแล คอยห่วงใย ใส่ใจเค้ามากๆ แต่พออยู่ไกลกันเราไม่ไ้ด้เจอกันทำได้แค่พิมคุยโทรคุยกัน ปากเค้าบอกนะว่าเค้าเห็นนะความดีของเราแต่การกระทำเค้าไม่ใช่เลย เค้าทำเหมือนว่ามีเราเป็นของตายที่เค้ามั่นใจว่าเราจะไม่ไปไหน จะคุยก็ได้ไม่คุยก็ได้ ไม่เคยบอกใครๆว่ามีแฟน อยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเหมือนเราเป็นคนอื่น แต่พออยู่กัน2คนก็ทำเหมือนรักเรามาก ทุกๆครั้งเราน้อยใจ เราเสียใจ เราร้องไห้ กลับมองว่าเรางี่เง่าน่ารำคาญ หรือบางทีก็ทำเหทือนเห็นใจเราแคร์เรา ความสุขที่เราเคยมีกับเค้ามันค่อยๆหายไปตั้งแต่เค้าไปทำงานบ้านแม่แฟนเก่า เราพยายามเข้าใจว่านั่นคือหน้าที่นะ แต่ในใจลึกๆเราก็ไม่ได้โอเค เคยขอให้กลับมาทำงานที่ๆอยู่ใกล้กันเค้าก็เอาแต่พูดว่าเดี๋ยวก่อนๆตลอด จนเราเลิกพูด เค้าแคร์แต่ฝั่งนั้นแต่ไม่เคยแคร์เราเลย เราเจ็บจนคิดว่าชินแล้วแต่ไม่ใช่เลยเจ็บจนบางทีก็พูดไม่ออกเหมือนกัน แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยจนรู้สึกตัวเองไม่มีค่า แต่เราก็รักเค้ามาก อยากสร้างอนาคตด้วย เค้าเคยบอกว่าเค้าเคยซื่อสัตย์ เคยไว้ใจมาก แต่พอโดนหักหลังความไว้ใจที่มีมามันเลยไม่เหลือ เราก็อดทนนะ อดทนทำดีต่อไปให้เค้าเข้าใจว่าเราไม่ได้มาทำร้ายแต่เรารักเค้าอยากดูแลเค้า อยากมีชีวิตไปกับเค้า ที่ยังอยู่เดิมเจ็บขนาดที่จะไม่มีแรงเราก็ยังอยากอยู่กับเค้า เรารู้ทุกอย่างแต่เราไม่พูดเพราะถ้าพูดเราจะทะเลาะกันจนเราอาจจะเสียเค้าไป ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เรารู้สึกแย่มากๆกับสิ่งที่ต้องเจออยู่ แค่หวังว่าสักวันเค้าจะเห็นค่าของเราบ้าง แค่เห็นว่าเราก็สำคัญกับเค้าเหมือนที่เค้าสำคัญกับเรามากเช่นกัน เราคิดว่าความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดนะแต่เรารู้สึกว่าเราจะพยายามเข้าใจเค้ามากกว่าใช้คำว่าอดทน เหนื่อยเหลือเกิน
ทำดีให้ตายสุดท้ายก็แพ้แฟนเก่า
เรื่องมีอยู่ว่าแฟนเราบอกเราว่าต้องไปช่วยแม่แฟนเก่าขายของนะตอนที่คบกับแฟนเก่าแม่เค้าเอ็นดูเราบอกกับเราว่าไปอยู่บ้านเค้านะไปนอนบ้านแม่แฟนเก่าถามว่าตอนที่ได้ยินรู้ึกแย่นะระแวงไปหมด หวง กลัวใจเค้าที่ยังไม่ลืมแฟนเก่าถ้ากลับไปเจอกันเค้าจะกลับไปรู้สึกดีๆต่อกันอีกหรือป่าว เราคบกับเค้ามีแค่เพื่อนสนิทเค้าเพื่อนสนิทของเราเท่านั้นที่รู้เค้าบอกกับเราว่ายังไม่อยากเปิดตัว ยังไม่พร้อม รออะไรหลายๆอย่างให้มันเข้าที่กว่านี้หน่อยเราก็รอนะ จนมาถึงวันที่เรารู้นั่นแร่ะว่าเค้าแอบนัดเจอกันแอบไปบ้านแฟนเก่าด้วยกัน มันรู้สึกเหมือนคนเอามีดมาแทงแล้วย้ำๆอยู่ที่แผลเดิม เค้าไปทำงานที่บ้านแฟนเก่าเราก็ยังคุยกันปกติแต่พอถึงศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ทีไร เค้าจะคุยน้อยลง จะตอบบ้าง ไม่กล้าโทรมา ไม่วิดิโอมา ทำให้เราสงสัยจนได้ความว่าแฟนเก่ามาช่วยแม่เค้าช่วง ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เพราะเป็นวันหยุดมหาลัย และเค้าต้องนอนห้องเดียวกัน!! ซึ่งเราช้อคนะ คือพยายามขอให้คอลไว้ได้ไหม คอลไว้ให้เราสบายใจหน่อยนะแต่เค้ากลับไม่เคยทำ มีแต่บอกว่านอนก่อนนะ เหนื่อย ซึ่งเราก็ขัดใจไม่ได้ จนมาวันนี้อะไรๆก็ดูเปลี่ยนไปคุยน้อยลง ถามอะไรไปก็ตอบบ้าง ปล่อยให้รอบ้าง หลับไปก่อนบ้าง คนเราคุยกันมาตั้งนานถ้าคนๆนึงเปลี่ยนไปทำไมจะไม่รู้ แต่เค้าก็บอกเสมอว่าไม่มีอะไร อย่าคิดมาก ไม่กลับไปหรอกแฟนเก่าเค้าก็มีแฟนแล้ว เค้าเองก็มีเราแล้วจะกลับไปทำไม ตลอดเวลาที่คบกับเค้ามาเราทำดีมาตลอดเหงาก็ไม่เคยหาคนคุย บอกใครต่อใครว่าเรามีแฟนนะ ตอนเค้าอยู่หอเราอยู่บ้านซึ่งไกลจากกันพอสมควรเค้าทำงานเหนื่อยเราก็คอยซื้อข้าวซื้อน้ำไปให้ คอยดูแล คอยห่วงใย ใส่ใจเค้ามากๆ แต่พออยู่ไกลกันเราไม่ไ้ด้เจอกันทำได้แค่พิมคุยโทรคุยกัน ปากเค้าบอกนะว่าเค้าเห็นนะความดีของเราแต่การกระทำเค้าไม่ใช่เลย เค้าทำเหมือนว่ามีเราเป็นของตายที่เค้ามั่นใจว่าเราจะไม่ไปไหน จะคุยก็ได้ไม่คุยก็ได้ ไม่เคยบอกใครๆว่ามีแฟน อยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเหมือนเราเป็นคนอื่น แต่พออยู่กัน2คนก็ทำเหมือนรักเรามาก ทุกๆครั้งเราน้อยใจ เราเสียใจ เราร้องไห้ กลับมองว่าเรางี่เง่าน่ารำคาญ หรือบางทีก็ทำเหทือนเห็นใจเราแคร์เรา ความสุขที่เราเคยมีกับเค้ามันค่อยๆหายไปตั้งแต่เค้าไปทำงานบ้านแม่แฟนเก่า เราพยายามเข้าใจว่านั่นคือหน้าที่นะ แต่ในใจลึกๆเราก็ไม่ได้โอเค เคยขอให้กลับมาทำงานที่ๆอยู่ใกล้กันเค้าก็เอาแต่พูดว่าเดี๋ยวก่อนๆตลอด จนเราเลิกพูด เค้าแคร์แต่ฝั่งนั้นแต่ไม่เคยแคร์เราเลย เราเจ็บจนคิดว่าชินแล้วแต่ไม่ใช่เลยเจ็บจนบางทีก็พูดไม่ออกเหมือนกัน แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยจนรู้สึกตัวเองไม่มีค่า แต่เราก็รักเค้ามาก อยากสร้างอนาคตด้วย เค้าเคยบอกว่าเค้าเคยซื่อสัตย์ เคยไว้ใจมาก แต่พอโดนหักหลังความไว้ใจที่มีมามันเลยไม่เหลือ เราก็อดทนนะ อดทนทำดีต่อไปให้เค้าเข้าใจว่าเราไม่ได้มาทำร้ายแต่เรารักเค้าอยากดูแลเค้า อยากมีชีวิตไปกับเค้า ที่ยังอยู่เดิมเจ็บขนาดที่จะไม่มีแรงเราก็ยังอยากอยู่กับเค้า เรารู้ทุกอย่างแต่เราไม่พูดเพราะถ้าพูดเราจะทะเลาะกันจนเราอาจจะเสียเค้าไป ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เรารู้สึกแย่มากๆกับสิ่งที่ต้องเจออยู่ แค่หวังว่าสักวันเค้าจะเห็นค่าของเราบ้าง แค่เห็นว่าเราก็สำคัญกับเค้าเหมือนที่เค้าสำคัญกับเรามากเช่นกัน เราคิดว่าความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดนะแต่เรารู้สึกว่าเราจะพยายามเข้าใจเค้ามากกว่าใช้คำว่าอดทน เหนื่อยเหลือเกิน