อยากเขียนบทความนี้เพื่อให้มนุษย์ตระหนักถึงธรรมะและจิตวิญญาณมากที่สุด เพราะสิ่งเหล่านี้มันได้หายไปจากเหล่าวิถีชีวิตมนุษย์ ความจริงแล้วธรรมะและจิตวิญญาณเป็นเรื่องปกติที่น่าจะสามารถคุยได้ในวงการสังคมทุกสังคม แต่ก็มีสังคมในวัดหรือพระเท่านั้นที่พูด นอกนั้นถ้าเราอยู่ในสังคมวัฒนธรรมที่แข่งขัน เอารัดเอาเปรียบทุกวันนี้แล้วล่ะก็ การพูดเรื่องวิญญาณแทรกดูจะไม่น่าอภิรมณ์ในสังคม แต่ที่จริงแล้วทุกความสัมพันธ์ของมนุษย์การพูดเรื่องจิตวิญญาณน่าจะทำให้เรื่องเป็นปกติ เรื่องจิตวิญญาณกับเรื่องธรรมะ คือเรื่องเดียวกัน แต่เรียกว่าจิตวิญญาณดีกว่า เพราะดูลึกกว่า น่าค้นหากว่า มันไม่ใช่เรื่องลี้ลับอะไรเลย มันอยู่ใกล้ตัวเรามาก แต่เรากลับไม่รู้ตัวเอง ดังนั้นการที่สังคมไทยหรือสังคมโลกสนใจแต่เรื่องซุบซิบนินทา ข่าวดารา ข่าวอาชญกรรม ข่าวกีฬา ฯลฯ หลายคนเสพข่าวเพื่อลืมตัวเอง กลายเป็นขี้หงุดหงิด ไม่ได้ดังใจ โมโหโกรธง่าย และสุดท้ายก็ลืมง่าย เราดูข่าวประจำทุกวัน สิ่งที่เห็นทุกๆวันก็คือ เรามักบ่นพร่ำกับเรื่องไร้สาระของชีวิต ขณะที่สัจธรรมชีวิตเราหลงลืม เราหลงลืมการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เราสูญเสียความอ่อนโยนภายในจิตใจไป
การที่เราใช้ชีวิตเสพข่าวหรือเรื่องอะไรก็ตามมันทำให้จิตใจเราเสื่อม เพราะทุกวันนี้เราก็มีปัญหาทุกวันอยู่แล้ว เราไม่เคยหันมาสนใจในการรู้จักตนเอง เราหลงละลืมตนเอง ว่ามีธรรมชาติแห่งความรักและความเมตตาอยู่ภายใน การใช้ชีวิตของพวกเราส่วนใหญ่เสพเรื่องไร้สาระ พูดเรื่องไร้สาระ ซึ่งแทบจะหาทางออกชีวิตกันไม่ได้ แต่เราก็ยังทำตัวไร้สาระและเละเทะทุกที่ การที่เราเห็นสังคมหรือการเมือง เศรษฐกิจไม่ดี แล้วเราก็พร่ำบน โทษนั้น โทษนี้ โดยที่เราไม่เคยใส่ใจตัวเราเองเลย ตัวเราต้องการอะไร เราใช้ชีวิตโดยไร้จุดเป้าหมาย เราหาความฝันกันไม่เจอ ว่าสิ่งที่เราต้อการคืออะไรกันแน่ เรื่องสัจธรรมจิตวิญญาณกลายเป็นเรื่องหาคนศึกษายากมากๆ บอกไว้ก่อนเลย คนที่เข้าศึกษาจิตวิญญาณและ Light Worker ส่วนใหญ่มีความรักและความเมตตา บทความนี้พยายามเปิดประเด็นในสังคมที่สังคมแทบไม่เคยพูดถึงมัน ไม่เคยพูดถึงตัวตนของ Light Worker เราหลงละลืมจิตวิญญาณที่มีการให้และกรุณาที่แท้จริง เราใช้ชีวิตประจำวันไปกับการเสพเรื่องบันเทิง และหาความสุขเพลินเพลิดหรือความตื่นเต้นของมัน ถ้าหากเธอจะตระหนักรู้ได้ว่าสังคมมันพยายามจะเสื่อม แล้วสังคมกลัวคนคิดเห็นต่างมากๆ ถ้าหากเรามาแนวสนใจจิตวิญญาณ ไปสนทนากับใคร เขาจะมองว่าเราบ้าหรือเพี้ยน แม้กระทั้งการคุยเรื่องธรรมะหรือคำสอนพระพุทธเจ้า ทุกคนยังหนีห่างเลย แล้วเรามาบอกว่านี้คือสังคมพุทธ แต่ดูเหมือนเป็นสังคมอยู่เพราะความกลัวมากกว่า ถ้าสังคมมันจะดี มันต้องกล้าเอาทุกเรื่องตีแผ่ ไม่ใช่แต่เรื่องข่าวแค่หน้าหนังสือพิมพ์ อันนี้เขียนโดยรวม ไม่ได้พยายามพาดพิงเรื่องของฉัน แต่ฉันกำลังบอกว่าสังคมหรือสื่อส่วนใหญ่ไม่กล้าเล่นประเด็นเรื่องจิตวิญญาณ เพราะรัฐบาลกลัวคนตื่นรู้ทางจิตวิญญาณ
ถ้าคนหนึ่งตื่นรู้ทางจิตวิญญาณ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครเลย เขาไม่จำเป็นต้องกลัวเศรษฐกิจเจ๋ง เพราะเขาอยู่ได้ ในขณะที่คนสามัญสำนึกธรรมดา จะก่นบ่นในใจว่า “ฉันอยู่ไม่ได้ ถ้าเจ้าของเลิกกิจการหรือบริษัทล้มละลาย ฉันต้องตายแน่ๆ” แต่ขณะคนที่ศึกษาจิตวิญญาณ จะมีจิตใจที่แตกต่างมากๆ เพราะเขารู้ดีว่าชีวิตของเขามีขึ้นมีลงเป็นธรรมดา ขณะที่สำนึกแบบโลกๆคิดกลัวไปก่อน และด้วยค่านิยมการสอนการเรียนรู้ที่ผิดจากธรรมชาติ ทำให้มนุษย์หลงลืมที่จะค้นหาความจริงด้วยตัวเอง ค่านิยมของเราอยู่ในแบบการสอนที่ดี แต่เมื่อปฏิบ้ติจริงๆ มันย่อมมีความแตกต่างมากโข เพราะมนุษย์มีความอิสระชน ที่สามารถคิดในหลายแง่ในมุม คุณไม่สามารถยัดเยียดวัฒนธรรมประเพณีเก่าที่ตายแล้ว ให้คนรุ่นใหม่หรอก เพราะคนรุ่นใหม่รู้ว่าการเรียนรู้เปิดกว้าง แต่คนรุ่นใหม่จะต้องรู้จักตนเองภายใน ซึ่งเรื่องนี้หากเข้าศึกษาในการศึกษาจิตใจตนเองมากๆเข้า อาจพบโลกอีกมิติหนึ่ง ซึ่งเรียกว่าโลกแห่งจิตวิญญาณ มนุษย์จะต้องตระหนักเสมอ โลกไม่ใช่วัตถุนิยมโดดๆ แต่โลกนี้มีโลกภายในที่มนุษย์ปัจจุบันยังมองไม่เห็นความจริง
ความพิกลพิการในทางจิตใจเรานั้นเอง ที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ เราเห็นแก่ตัว เราตระหนี่ เราไม่เคยมีการให้ที่แท้ สังคมเราจะดีได้จะต้องรู้จักการแบ่งปัน เหนืออื่นใดเราจะต้องร่วมปฏิวัติสังคมทั้งหมด ด้วยค่านิยมอันเก่าคร่ำครึก ไม่ได้ช่วยคุณภาพให้ผู้คนสนใจตนเอง หรือรู้จักตนมากเลย เราหันไปสนใจแต่เรื่องภายนอก โดยละลืมโลกภายใน การทำความเข้าใจโลกปัจจุบัน จะเห็นว่าเราเป็นคนสร้างสังคมนี้มาเอง เราจะต้องปฏิวัติตนเอง เปลี่ยนแปลงตนเอง ปล่อยให้ผู้คนให้ใช้ชีวิตตามวัตถุนิยมต่อไป แต่เราต้องกล้าทวนกระแสสังคม กล้าที่จะใช้ชีวิตแบบมีความรักและความเมตตาในแบบฉบับของตัวเอง โดยไม่เลียนแบบใคร
25/07/2560
ติดตามได้ที่เพจ : Suzutsuki Tomoyo
ค่านิยมสังคมปัจจุบันที่สนใจแต่วัตถุนิยม
การที่เราใช้ชีวิตเสพข่าวหรือเรื่องอะไรก็ตามมันทำให้จิตใจเราเสื่อม เพราะทุกวันนี้เราก็มีปัญหาทุกวันอยู่แล้ว เราไม่เคยหันมาสนใจในการรู้จักตนเอง เราหลงละลืมตนเอง ว่ามีธรรมชาติแห่งความรักและความเมตตาอยู่ภายใน การใช้ชีวิตของพวกเราส่วนใหญ่เสพเรื่องไร้สาระ พูดเรื่องไร้สาระ ซึ่งแทบจะหาทางออกชีวิตกันไม่ได้ แต่เราก็ยังทำตัวไร้สาระและเละเทะทุกที่ การที่เราเห็นสังคมหรือการเมือง เศรษฐกิจไม่ดี แล้วเราก็พร่ำบน โทษนั้น โทษนี้ โดยที่เราไม่เคยใส่ใจตัวเราเองเลย ตัวเราต้องการอะไร เราใช้ชีวิตโดยไร้จุดเป้าหมาย เราหาความฝันกันไม่เจอ ว่าสิ่งที่เราต้อการคืออะไรกันแน่ เรื่องสัจธรรมจิตวิญญาณกลายเป็นเรื่องหาคนศึกษายากมากๆ บอกไว้ก่อนเลย คนที่เข้าศึกษาจิตวิญญาณและ Light Worker ส่วนใหญ่มีความรักและความเมตตา บทความนี้พยายามเปิดประเด็นในสังคมที่สังคมแทบไม่เคยพูดถึงมัน ไม่เคยพูดถึงตัวตนของ Light Worker เราหลงละลืมจิตวิญญาณที่มีการให้และกรุณาที่แท้จริง เราใช้ชีวิตประจำวันไปกับการเสพเรื่องบันเทิง และหาความสุขเพลินเพลิดหรือความตื่นเต้นของมัน ถ้าหากเธอจะตระหนักรู้ได้ว่าสังคมมันพยายามจะเสื่อม แล้วสังคมกลัวคนคิดเห็นต่างมากๆ ถ้าหากเรามาแนวสนใจจิตวิญญาณ ไปสนทนากับใคร เขาจะมองว่าเราบ้าหรือเพี้ยน แม้กระทั้งการคุยเรื่องธรรมะหรือคำสอนพระพุทธเจ้า ทุกคนยังหนีห่างเลย แล้วเรามาบอกว่านี้คือสังคมพุทธ แต่ดูเหมือนเป็นสังคมอยู่เพราะความกลัวมากกว่า ถ้าสังคมมันจะดี มันต้องกล้าเอาทุกเรื่องตีแผ่ ไม่ใช่แต่เรื่องข่าวแค่หน้าหนังสือพิมพ์ อันนี้เขียนโดยรวม ไม่ได้พยายามพาดพิงเรื่องของฉัน แต่ฉันกำลังบอกว่าสังคมหรือสื่อส่วนใหญ่ไม่กล้าเล่นประเด็นเรื่องจิตวิญญาณ เพราะรัฐบาลกลัวคนตื่นรู้ทางจิตวิญญาณ
ถ้าคนหนึ่งตื่นรู้ทางจิตวิญญาณ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครเลย เขาไม่จำเป็นต้องกลัวเศรษฐกิจเจ๋ง เพราะเขาอยู่ได้ ในขณะที่คนสามัญสำนึกธรรมดา จะก่นบ่นในใจว่า “ฉันอยู่ไม่ได้ ถ้าเจ้าของเลิกกิจการหรือบริษัทล้มละลาย ฉันต้องตายแน่ๆ” แต่ขณะคนที่ศึกษาจิตวิญญาณ จะมีจิตใจที่แตกต่างมากๆ เพราะเขารู้ดีว่าชีวิตของเขามีขึ้นมีลงเป็นธรรมดา ขณะที่สำนึกแบบโลกๆคิดกลัวไปก่อน และด้วยค่านิยมการสอนการเรียนรู้ที่ผิดจากธรรมชาติ ทำให้มนุษย์หลงลืมที่จะค้นหาความจริงด้วยตัวเอง ค่านิยมของเราอยู่ในแบบการสอนที่ดี แต่เมื่อปฏิบ้ติจริงๆ มันย่อมมีความแตกต่างมากโข เพราะมนุษย์มีความอิสระชน ที่สามารถคิดในหลายแง่ในมุม คุณไม่สามารถยัดเยียดวัฒนธรรมประเพณีเก่าที่ตายแล้ว ให้คนรุ่นใหม่หรอก เพราะคนรุ่นใหม่รู้ว่าการเรียนรู้เปิดกว้าง แต่คนรุ่นใหม่จะต้องรู้จักตนเองภายใน ซึ่งเรื่องนี้หากเข้าศึกษาในการศึกษาจิตใจตนเองมากๆเข้า อาจพบโลกอีกมิติหนึ่ง ซึ่งเรียกว่าโลกแห่งจิตวิญญาณ มนุษย์จะต้องตระหนักเสมอ โลกไม่ใช่วัตถุนิยมโดดๆ แต่โลกนี้มีโลกภายในที่มนุษย์ปัจจุบันยังมองไม่เห็นความจริง
ความพิกลพิการในทางจิตใจเรานั้นเอง ที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ เราเห็นแก่ตัว เราตระหนี่ เราไม่เคยมีการให้ที่แท้ สังคมเราจะดีได้จะต้องรู้จักการแบ่งปัน เหนืออื่นใดเราจะต้องร่วมปฏิวัติสังคมทั้งหมด ด้วยค่านิยมอันเก่าคร่ำครึก ไม่ได้ช่วยคุณภาพให้ผู้คนสนใจตนเอง หรือรู้จักตนมากเลย เราหันไปสนใจแต่เรื่องภายนอก โดยละลืมโลกภายใน การทำความเข้าใจโลกปัจจุบัน จะเห็นว่าเราเป็นคนสร้างสังคมนี้มาเอง เราจะต้องปฏิวัติตนเอง เปลี่ยนแปลงตนเอง ปล่อยให้ผู้คนให้ใช้ชีวิตตามวัตถุนิยมต่อไป แต่เราต้องกล้าทวนกระแสสังคม กล้าที่จะใช้ชีวิตแบบมีความรักและความเมตตาในแบบฉบับของตัวเอง โดยไม่เลียนแบบใคร
25/07/2560
ติดตามได้ที่เพจ : Suzutsuki Tomoyo