อาจจะยาวหน่อย แต่เราอึดอัด ว่าจะบอกดีไหม รบกวนด้วยนะคะ
เรารู้จักกับเพื่อนชาวมาเลคนนึง เค้ามาติดตั้งเครื่องสายพานให้บริษัทเมื่อปีที่แล้ว ขอเกริ่น ครั้งแรกที่เจอกัน เราไปเช้คพนักงานในแวร์เฮ้า เจอหน้าเค้าเราก็ยิ้มปกติตามภาษาคนยิ้มเก่ง ด้วยความขี้เล่นของเรา ทุกเช้าที่เจอเค้ามาทำงาน เราก้อทัก Goodmorning หรือ How are you today (เราไม่เก่งภาษาเลยแต่บริษัทเราเป็นของฝรั่งเวลาเจอเราก็จะเล่นแบบนี้อยู่แล้ว) วันนึงพี่แผนก IT แกล้งเราไปบอกเพื่อนชาวมาเล (ขอเรียกว่า K) ว่าเราชอบนะ ซึ่งเราก็เขิล พูดได้แต่ No No (พูดไว้ก่อน เขิล) แต่ K หันมาหาเราแล้วยิ้ม วันนั้นอะไรดลใจให้เรียก K ไว้ตอนเดินผ่านโต๊ะก็ไม่รู้ วันนั้นเราขอเฟส K เลยแลกโทสับกันค้นหาเฟสของกันและกัน ตกเย็น K เดินผ่านเหมือนอยากบอกอะไร ก็เลยถามไปว่า Go home Malaysia? K ก็ตอบ Yes. ขออวยพร Goog luck. จากนั้นก็มีแชทคุยบ้างนิดหน่อย K ก็บอกตอนนี้เที่ยวยุนิวซีแลนด์ พอดีพี่สาวชวนไปมาเล ก็มีถามบ้างนิดหน่อยว่าที่ไหนน่าเที่ยวบ้าง K แนะนำดีมาก ส่งเว้ปมาให้ดู จากนั้นอาทิตย์นึงลางมีปัญหา K กลับมาที่แวร์อีกครั้ง เจอหน้าก็ยิ้มทักทายปกติ แต่วันสุดท้าย ก่อน K จะกลับ K เดินมาบอกตอนที่เราเช้คพนักงานยุ บอกจะกลับแล้ว จะไปเที่ยวมาเลตอนไหน เราบอกต้นปี ช่วงวันหยุด K บอกช่วงนั้นอาจจะไปทำงานที่อินโด มีคุย ถ่ายรุปกัน (ใช้โทสับกดให้อ่านบ้าง) ตอนอยู่มาเล K ก็แนะนำอาหาร ถามโน้นนี่นั่นดี (วันที่ไป K ทักมาบอกทำงานแต่อาจจะได้ไปไทยอีก 2 เดือน) หลังจากนั้น 2 เดือน K ทักมาบอก กำลังมาไทย เราก็โอเคตอนนั้นมีธุระยุแถวกรุงเทพก็บอก Kว่า เจอกัน พน นะ วันต่อมาตอนเที่ยง K ทักมาว่า ยูยุไหน เดินไปหาที่โต๊ะไม่เจอ ไปกินข้าวหรอ? เรากำลังจะตอบ แต่ดั้นมาจ๊ะเอ๋ K ตรงประตู เค้าก็ถาม กินข้าวยัง เย็นนี้กลับแล้วนะแต่ถ้าเสร็จงานจะเดินไปหาที่โต๊ะ ตอนเย็น K ก็เดินมาหา ถ่ายรุปกัน ถามว่าไปเที่ยวเป็นไงบ้างแล้วก็บอกลากัน จากนั้น มีทักคุยกันบ้าง ครั้งสุดท้ายเราเจอเค้าทำงานยุ ตกใจมาก แต่ก็ยิ้มให้กันตามปกติ ก็บอกเค้าเซอไพร์ที่เจอ ตกเยน K ทักมาว่าตอนนี้ยุแถวบางนา มาเมกะ ถามเราเลิกงานกี่โมง เราก้อตอบ 2 ทุ่ม เราก้อถามกินอะไรรึยัง K ก็ตอบว่า สนใจไปหาที่เมกะไหมถ้าไปเค้าสามารถรอได้ ไปกินกาแฟหรืออะไรก็ได้ เราบอกเลิก 2 ทุ่มนะ K บอกรอได้ เราไม่อยากให้เค้ารอเลยออกไปเลย (เราไม่มีเวลาเข้าออกงานตายตัวและ K ยังไม่ได้พักเลย ทำงานตั้งแต่เช้าจนเยน แล้วเที่ยงคืนต้องไปทำงานต่ออีก) เราก่อไปกินไอติมกัน ไปส่ง K ที่น่า รร เช้ามาเลยทำบราวนี่ไปตอบแทน K บอกขอบคุณนะ น่าทานมาก (เช้ามามีแต่คนถามว่าทำไมได้ไปกินติมกับKได้ นางเปนขวัญใจพนักงาน) พี่สาวบอกว่าเห็นนั่งมองกล่องอะไรไม่รุแล้วเล่นโทสับ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ (ตอนนั้นนางคุยกับเรายุพี่สาวไม่รุ) ตกเยนมา K ทักมาบอกกลับแล้วนะ เหนื่อยมากเลย เราก้อบอกให่นางพักผ่อน พี่เราถามKว่าคิดว่าเราเปนยังไง Kยิ้มไม่ตอบ ชวนคุยเรื่องอื่น (พี่เล่าให้ฟังระหว่างขับรถแวะส่ง K) วันที่ K กลับ เราไม่ได้เจอกัน
จากนั้นก้อไม่เจอกัน มีทักทายบ้าง บางครั้ง นานๆที (K เปนคนไม่ค่อยเล่นโซเชี่ยล งานยุ่งตลอด) ครั้งสุดท้ายที่ทักกัน เค้าบอกสบายดี ไม่เจอกันนานเลยนะ เราก่อบอก ไม่มาไทยเลย K บอกดีใจที่ได้ยินแบบนี้ ช่วงนี้ไม่มีงานที่ไทยเลย ถ้ามาแล้วจะบอกนะ
ขอบคุนที่อ่านจนจบนะคะ เราไม่รุเค้าคิดยังไง แต่เราจะบอกความรู่สึกของเรากับเค้าดีไหม
ควรบอกเค้าดีไหม
เรารู้จักกับเพื่อนชาวมาเลคนนึง เค้ามาติดตั้งเครื่องสายพานให้บริษัทเมื่อปีที่แล้ว ขอเกริ่น ครั้งแรกที่เจอกัน เราไปเช้คพนักงานในแวร์เฮ้า เจอหน้าเค้าเราก็ยิ้มปกติตามภาษาคนยิ้มเก่ง ด้วยความขี้เล่นของเรา ทุกเช้าที่เจอเค้ามาทำงาน เราก้อทัก Goodmorning หรือ How are you today (เราไม่เก่งภาษาเลยแต่บริษัทเราเป็นของฝรั่งเวลาเจอเราก็จะเล่นแบบนี้อยู่แล้ว) วันนึงพี่แผนก IT แกล้งเราไปบอกเพื่อนชาวมาเล (ขอเรียกว่า K) ว่าเราชอบนะ ซึ่งเราก็เขิล พูดได้แต่ No No (พูดไว้ก่อน เขิล) แต่ K หันมาหาเราแล้วยิ้ม วันนั้นอะไรดลใจให้เรียก K ไว้ตอนเดินผ่านโต๊ะก็ไม่รู้ วันนั้นเราขอเฟส K เลยแลกโทสับกันค้นหาเฟสของกันและกัน ตกเย็น K เดินผ่านเหมือนอยากบอกอะไร ก็เลยถามไปว่า Go home Malaysia? K ก็ตอบ Yes. ขออวยพร Goog luck. จากนั้นก็มีแชทคุยบ้างนิดหน่อย K ก็บอกตอนนี้เที่ยวยุนิวซีแลนด์ พอดีพี่สาวชวนไปมาเล ก็มีถามบ้างนิดหน่อยว่าที่ไหนน่าเที่ยวบ้าง K แนะนำดีมาก ส่งเว้ปมาให้ดู จากนั้นอาทิตย์นึงลางมีปัญหา K กลับมาที่แวร์อีกครั้ง เจอหน้าก็ยิ้มทักทายปกติ แต่วันสุดท้าย ก่อน K จะกลับ K เดินมาบอกตอนที่เราเช้คพนักงานยุ บอกจะกลับแล้ว จะไปเที่ยวมาเลตอนไหน เราบอกต้นปี ช่วงวันหยุด K บอกช่วงนั้นอาจจะไปทำงานที่อินโด มีคุย ถ่ายรุปกัน (ใช้โทสับกดให้อ่านบ้าง) ตอนอยู่มาเล K ก็แนะนำอาหาร ถามโน้นนี่นั่นดี (วันที่ไป K ทักมาบอกทำงานแต่อาจจะได้ไปไทยอีก 2 เดือน) หลังจากนั้น 2 เดือน K ทักมาบอก กำลังมาไทย เราก็โอเคตอนนั้นมีธุระยุแถวกรุงเทพก็บอก Kว่า เจอกัน พน นะ วันต่อมาตอนเที่ยง K ทักมาว่า ยูยุไหน เดินไปหาที่โต๊ะไม่เจอ ไปกินข้าวหรอ? เรากำลังจะตอบ แต่ดั้นมาจ๊ะเอ๋ K ตรงประตู เค้าก็ถาม กินข้าวยัง เย็นนี้กลับแล้วนะแต่ถ้าเสร็จงานจะเดินไปหาที่โต๊ะ ตอนเย็น K ก็เดินมาหา ถ่ายรุปกัน ถามว่าไปเที่ยวเป็นไงบ้างแล้วก็บอกลากัน จากนั้น มีทักคุยกันบ้าง ครั้งสุดท้ายเราเจอเค้าทำงานยุ ตกใจมาก แต่ก็ยิ้มให้กันตามปกติ ก็บอกเค้าเซอไพร์ที่เจอ ตกเยน K ทักมาว่าตอนนี้ยุแถวบางนา มาเมกะ ถามเราเลิกงานกี่โมง เราก้อตอบ 2 ทุ่ม เราก้อถามกินอะไรรึยัง K ก็ตอบว่า สนใจไปหาที่เมกะไหมถ้าไปเค้าสามารถรอได้ ไปกินกาแฟหรืออะไรก็ได้ เราบอกเลิก 2 ทุ่มนะ K บอกรอได้ เราไม่อยากให้เค้ารอเลยออกไปเลย (เราไม่มีเวลาเข้าออกงานตายตัวและ K ยังไม่ได้พักเลย ทำงานตั้งแต่เช้าจนเยน แล้วเที่ยงคืนต้องไปทำงานต่ออีก) เราก่อไปกินไอติมกัน ไปส่ง K ที่น่า รร เช้ามาเลยทำบราวนี่ไปตอบแทน K บอกขอบคุณนะ น่าทานมาก (เช้ามามีแต่คนถามว่าทำไมได้ไปกินติมกับKได้ นางเปนขวัญใจพนักงาน) พี่สาวบอกว่าเห็นนั่งมองกล่องอะไรไม่รุแล้วเล่นโทสับ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ (ตอนนั้นนางคุยกับเรายุพี่สาวไม่รุ) ตกเยนมา K ทักมาบอกกลับแล้วนะ เหนื่อยมากเลย เราก้อบอกให่นางพักผ่อน พี่เราถามKว่าคิดว่าเราเปนยังไง Kยิ้มไม่ตอบ ชวนคุยเรื่องอื่น (พี่เล่าให้ฟังระหว่างขับรถแวะส่ง K) วันที่ K กลับ เราไม่ได้เจอกัน
จากนั้นก้อไม่เจอกัน มีทักทายบ้าง บางครั้ง นานๆที (K เปนคนไม่ค่อยเล่นโซเชี่ยล งานยุ่งตลอด) ครั้งสุดท้ายที่ทักกัน เค้าบอกสบายดี ไม่เจอกันนานเลยนะ เราก่อบอก ไม่มาไทยเลย K บอกดีใจที่ได้ยินแบบนี้ ช่วงนี้ไม่มีงานที่ไทยเลย ถ้ามาแล้วจะบอกนะ
ขอบคุนที่อ่านจนจบนะคะ เราไม่รุเค้าคิดยังไง แต่เราจะบอกความรู่สึกของเรากับเค้าดีไหม