ไม่รู้จะทำยังไงกับความรักครั้งนี้ สับสนมาก

เราเลิกกับแฟนตั้งแต่ 31 ก.ค 60 ก็ 3 เดือนกว่าๆเราก็ยังคุยกันอยู่เรื่อยๆบางวันเขาก็อยากคุยบางวันเขาก็ไมาอยากคุยเขาบอกเราเสมอทุกครั้งที่เราขอให้เขากลับมาเราก็บอกว่าไม่กลับ วันที่ 1 ส.ค เราก็ไปง้อเขาที่มอซึ่งเราเรียนคนละที่กันเราก็นั่งรถไปหาพอเจอหน้าเขาก็ร้องไห้อ้อนวอนให้เขากลับมาแต่ก็ไม่เป็นผลเราเลยขอให้เขามาหาเราที่ กทม วันที่ 19 ส.ค แล้วให้เขามานอนที่ กทม 1 คืนเพราะวันที่ 20 ส.ค วันเกิดเขา พอถึงวันเขาก็มาคะเราก็ทำของขวัญวันเกิดเป็นกรอบรูปให้เขา แล้วพอถึงวันเกิดเรา 31 ส.ค เราขอไม่ให้เขาอวยพรเพราะเราขอของขวัญจากเขาคือให้เขากลับมาแต่เขาบอกไม่กลับแต่เขาสัญญาว่าขอเวลาหน่อยเดี๋ยวกลับไปแน่ๆเราก็รอแต่รู้ลึกๆแล้วว่าถ้ามีเปลี่ยนใจแบบนี้เดี๋ยวก็เปลี่ยนฝจอีกซึางมันก็เกิดขึ้นจริงๆ เขาซ้อมกรฬาเหนื่อยๆเรียนเหนื่อยๆเราก็ถามเขาว่าเขาชอบที่เราเป็นแบบไหนเพราะเรากลัวเสียเขาไปเพราะนิสัยเรสอีกที่ผ่านมาเราชอบบอกเลิกเขาแต่เขาก็ทนกับเรามาตลอดตอนที่คบกันเขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยทำผิดเราก็ให้อภัยเขามาตลอดเช่นกัน แล้วเขาก็โวยวายใส่เราว่าเหนื่อยแล้วยังจะให้เลือกหลังจากนั้นเขาก็ๆม่กลับมาเขาขออยู่คนเดียว ตั้งแต่นั้นใาเขาก็ไม่อยากคุยกับเราแต่เราก็ไปหาเขาเรารู้สึกหน้าด้านมากที่ยังไปหาแล้วเราก็ขอดูไอจีเขาเราก็เห็นเขาคุยกับแฟนเก่าตั้งแต่วันแรกที่เลิกกันวันที่ 1-7 เขาก็ดูเป็นห่วงกันซึ่งต่างจากเราที่เขาไม่คิดจะถามว่ากินข้าวยังแล้วก็เห้นที่เขาคุยกับเพื่อนเราว่า วันที่เราให้เขาไปหาเราที่ กทม แล้วเราร้องไห้ต่อหน้าเขาเพื่ออะไร พอเราเห็นเราก็ทั้งเจ็บทั้งจุกมากเราพยายามทำทุกๆอย่างให้เหมือนเดิมจนเราบอกว่าเราไม่เจ็บหรอกเราเลิกพยายามแล้ว หลังจากนั้นมาเขาก็ดูอยากคุยกับเรามาก แล้ววันทีา 4 พย เขามาดูหนังกับเราซึ่งเขาเป็นคนชวนเขาไม่จับมือเราเลย หลังจากที่เขากลับไปมอเขาก็ไปร้านเหล้าในวันเกิดเพื่อเราก็นอนไม่หลับเขาก็ไม่พูดรวามจริงหลายๆอย่างให้เรารู้แต่เราก็รู้เองในวันนั้นเขาดูสนิทสนมกับ ผญ คนนึงมากแต่เขาบอกเด็กเพื่อนเาาเห็นใสวิดีโอแต่เราก็เชื่อเขาแต่แค่เคืองว่ากับเราแค่มือยังๆม่กล้าจับแต่ ผญ คนนั้นเขาเป็นใครไม่รู้ยังกล้าใกล้ชิด แล้ววันนี้เขามีแข่งเราก็ไปเชียร์ซึ่งเราบอกเขาๆว้ว่าเราจะไม่ให้เขาเห็นแต่เขาก็ต้องเห็นเพราะคนมันน้อยเราตื่นเช้ามากเพื่อจะไปดูเขาแข่งคือมันต้องต่อรถหลายต่อข้าวก็ไม่ได้กินเราไปถึงเขาก็ไม่ถามไรเรานะว่าเรากินไรมายังดูเฉยๆมากพอเขาเดินมาหาเขาก็เฉยๆ เราก็ไปนั่งดูเขาแข่งเขาก็ไม่ๆด้สนใจอะไรเราแม้กระทั่งตอนเดินเข้าสนามยังไม่มองเราพอแข่งเสร็จเขาก็เดินมาถามเราว่ากลับตอนไหนจะไปส่งเราก็บอกไม่เป็นไรแล้วเขาห็เดินไปซึ่งตอนนั้นพวกเพื่อนๆเขาก็มานั่งไม่ไกลเราเป็นกลุ่มเราก็นั่งคนเดียวแล้วเขาก็ไปนั่งกับเพื่อนเขาแล้วเขาก็ทักเฟสมาว่าไปไหนต่อ เราก็บอกจะกลับแล้ว เรารู้สึกว่าเขาทำเหมือนเราเป็นใครก็ไม่รุ้ในสายตาคนอื่นไม่กล้าคุยกับเรามากหลอถึงคุยเฟสเราเลยกลับซึ่งเขาก็เดินตามมาส่งเราก็ร้องไห้แล้วเขาก็จับมือเราบอกขอโทษซึ่งตอนนั้นโกรธมากแล้วเขาก็รอส่งเราขึ้นรถแต่รถไม่ค่อยมีเราก็บอกให้เขากลับเขาก็ๆม่กลับแล้วเพื่อนเขาก็ทักเฟสเขามาว่าจะกลับแล้วเขาก็เลยกลับแต่เขาจับมือเราแล้วจับแก้มเราแล้วพูดว่าขอโทษนะที่ๆม่ได้อยู่ส่งดูแลตัวเองดีๆนะกินข้าวด้วยแล้วเขาก็ร้องไห้ตอนเดินขึ้นไปเขาก็มองเรา เราก็เสียใจมากแต่เขาก็คุยกับเราดีแต่เรารู้สึกว่าเขาไม่อยากคุยไม่อยากเจอตอนนี้เราสับสนมากไม่รู้จะทำยังไง จะออกไปจากชีวิตเขาใจก็ไม่แข็งพอไม่กล้าทำไรสักอย่างสับสนไปหมดเขาก็บอกรักเราแต่ก็คงกลับมาไม่ได้ เราไม่รู้จะทำยังไง