ผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายนะครับ **//**
สมัยมหาลัยผมเคยคบกับแฟนมา 5 ปี แบบเปิดเผยที่บ้านทั้งสองฝ่ายรับรู้ ตอนนั้นก็มีทั้งความสุขแล้วก็ทุกข์บ้างบางเวลา แต่มันก็มาถึงจุดนึงที่เราก็ต้องจากกันไป พอนึกถึงเห็นผลว่าเลิกกันทำไม ***ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุผลที่เลิกกันมันคือเหตุผลนั้นจริงๆเหรอ เพราะพอมองกลับไปมันไม่ใช่ปัญหาที่จะทำให้คนเลิกกันได้*** มันอาจเป็นเพราะว่าเราถึงจุดอิ่มตัวหรือเปล่าว่ะ ทั้งๆที่ก็มีแผนจะแต่งงานกัน แต่มันก็เลิกกัน นึกถึงก็ยิ้มพร้อมน้ำตาเหมือนกันนะ 555
แต่ช่างมันเหอะก็เลิกกันไปแล้วนิ แต่เรากับเขาก็ยังคุยกันอยู่นะในฐานะพี่น้องคนรู้จัก อีกอย่างเขาก็มีคนใหม่ไปแล้ว (ซึ่งเรายังไม่ใครและดูเหมือนจะไม่มีใครเข้ามาเลยด้วยซ้ำ) เขายังคงพาแฟนใหม่เขาไปกินข้าวที่บ้านเรา (เราทำงานอยู่ต่างจังหวัด ส่วนเขาทำงานแถวบ้านเขา บ้านเขาอยู่ใกล้ๆบ้านเรา ประมาณ 23 กิโล และเราก็ยังคงคุยกับแม่เขาเรื่องสุขภาพเรื่องต่างๆ) ก็คิดถึงมันนะ นึกถึงตลอด ไปไหนก็คิดถึงมัน เพราะเคยไปด้วยกันตลอด 5 ปีไม่เคยห่างกัน แต่มาถึงตอนนี้เราก็ต้องอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว กินเหล้าคนเดียว เดินตลาดนัดคนเดียว ซักผ้า ล้างจาน ทำงานบ้าน คนเดียว.....ซึ่งเมื่อก่อนเคยมีมัน
ย้อนไปเมื่อสองปีก่อนตอนที่เราเลิกกันแล้วงานรับปริญญาเรามันครอบครัวมันก็มางานเราไปกินข้าวด้วยกัน และมันก็ยังง้อเราอยู่แต่เราเลือกที่จะไม่กลับไป ใจจริงตอนนั้นใจจะอ่อนแล้วนะถ้าไม่มารับรู้ว่าตอนที่มันง้อเราอยู่มันกำลังจะคบกับคนใหม่ซึ่งเป็นแฟนปัจจุบันของมัน ณ ตอนนี้ เราก็คิดว่าเราคิดถูกนะที่จะไม่กลับไป
ทุกวันนี้เราก็อยู่คนเดียวแบบไม่มีคนคุยเลยแม้แต่คนเดียวยกเว้นว่าเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน ในเฟส ในไอจี ในไลน์เรา ดูเหมือนเป็นคนมีความสุขมาก ไปเที่ยวนู้น กินนี่ นอนนั้น ไปเที่ยวต่างประเทศมั้ง โพสไปเที่ยวต่างจังหวัดมั้ง โพสรูปดวงดาวมั้ง โพสไปกินเหล้ากับเพื่อนมั้ง จนหลายๆคนคิดว่าเรา
ชีวิตโคตรดี แต่รู้ป่ะเรา
โคตรเหงาเลย เจอเพื่อน เพื่อก็คอยถามว่ายังไม่มีคนใหม่เหรอ พอเราบอกไม่มีก็ไม่มีใครเชื่อ คิดว่าเรามีคนคุยเยอะ ไปเที่ยวก็คิดว่าเราไปเที่ยวกับเด็กมั้ง พอเราอยู่แต่ห้องไม่ออกไปเจอเพื่อน เพื่อนก็คิดว่าเรามีตัวมั้งไม่ยอมออกจากห้อง คือไม่มีใครรู้ถึงความรู้สึกเราจริงๆ เหรอว่ะว่าเราเหงา และที่ไม่อยากออกไปไหนก็เพราะมันเหนื่อยและเบื่อที่จะต้องออกไปไหน ทั้งที่ลึกๆ อยากออกไปเจอคนนู้นคนนี่ แต่ก็เลือกที่จะอยู่คนเดียวในห้องเงียบๆ เล่นโทรศัพท์เลื่อนไปเลื่อนมา ไม่ได้คุยกับใคร แต่เรามีความสุขทุกครั้งที่เห็นคนอื่นรักกัน เห็นอะไรหวานๆที่เขามอบให้กัน (แอบนึกถึงตัวเองเมื่อก่อนตอนมีแฟน555)
ไม่รู้เหมือนกันว่าอารมณ์ไหนถึงมาเขียนอะไรแบบนี้ ทั้งๆที่ ไม่ได้เพ้ออะไรแบบนี้ก็นานแล้ว แค่คงอยากแชร์ความรู้สึกมั้งเพราะคงไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ อารมณ์แบบอยากเจอคนที่ใช่ในวันที่ยังลืมคนเก่าไม่ได้ หรือเราเจอแต่คนที่เขาเข้ามาแล้วออกไปมันก็เลยทำให้เรายิ่งคิดถึงคนเก่าก็ไม่รู้ แต่เราก็คิดว่าเราอยู่คนเดียวได้นะ ถึงมันจะเหงาก็ตาม
เข้มแข็งในวันที่อ่อนแอ ขอบคุณครับที่ทนอ่าน
เคยป่ะ แกล้งทำเป็นเข้มแข็ง แต่:)โคตรเหงา
สมัยมหาลัยผมเคยคบกับแฟนมา 5 ปี แบบเปิดเผยที่บ้านทั้งสองฝ่ายรับรู้ ตอนนั้นก็มีทั้งความสุขแล้วก็ทุกข์บ้างบางเวลา แต่มันก็มาถึงจุดนึงที่เราก็ต้องจากกันไป พอนึกถึงเห็นผลว่าเลิกกันทำไม ***ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุผลที่เลิกกันมันคือเหตุผลนั้นจริงๆเหรอ เพราะพอมองกลับไปมันไม่ใช่ปัญหาที่จะทำให้คนเลิกกันได้*** มันอาจเป็นเพราะว่าเราถึงจุดอิ่มตัวหรือเปล่าว่ะ ทั้งๆที่ก็มีแผนจะแต่งงานกัน แต่มันก็เลิกกัน นึกถึงก็ยิ้มพร้อมน้ำตาเหมือนกันนะ 555
แต่ช่างมันเหอะก็เลิกกันไปแล้วนิ แต่เรากับเขาก็ยังคุยกันอยู่นะในฐานะพี่น้องคนรู้จัก อีกอย่างเขาก็มีคนใหม่ไปแล้ว (ซึ่งเรายังไม่ใครและดูเหมือนจะไม่มีใครเข้ามาเลยด้วยซ้ำ) เขายังคงพาแฟนใหม่เขาไปกินข้าวที่บ้านเรา (เราทำงานอยู่ต่างจังหวัด ส่วนเขาทำงานแถวบ้านเขา บ้านเขาอยู่ใกล้ๆบ้านเรา ประมาณ 23 กิโล และเราก็ยังคงคุยกับแม่เขาเรื่องสุขภาพเรื่องต่างๆ) ก็คิดถึงมันนะ นึกถึงตลอด ไปไหนก็คิดถึงมัน เพราะเคยไปด้วยกันตลอด 5 ปีไม่เคยห่างกัน แต่มาถึงตอนนี้เราก็ต้องอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว กินเหล้าคนเดียว เดินตลาดนัดคนเดียว ซักผ้า ล้างจาน ทำงานบ้าน คนเดียว.....ซึ่งเมื่อก่อนเคยมีมัน
ย้อนไปเมื่อสองปีก่อนตอนที่เราเลิกกันแล้วงานรับปริญญาเรามันครอบครัวมันก็มางานเราไปกินข้าวด้วยกัน และมันก็ยังง้อเราอยู่แต่เราเลือกที่จะไม่กลับไป ใจจริงตอนนั้นใจจะอ่อนแล้วนะถ้าไม่มารับรู้ว่าตอนที่มันง้อเราอยู่มันกำลังจะคบกับคนใหม่ซึ่งเป็นแฟนปัจจุบันของมัน ณ ตอนนี้ เราก็คิดว่าเราคิดถูกนะที่จะไม่กลับไป
ทุกวันนี้เราก็อยู่คนเดียวแบบไม่มีคนคุยเลยแม้แต่คนเดียวยกเว้นว่าเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน ในเฟส ในไอจี ในไลน์เรา ดูเหมือนเป็นคนมีความสุขมาก ไปเที่ยวนู้น กินนี่ นอนนั้น ไปเที่ยวต่างประเทศมั้ง โพสไปเที่ยวต่างจังหวัดมั้ง โพสรูปดวงดาวมั้ง โพสไปกินเหล้ากับเพื่อนมั้ง จนหลายๆคนคิดว่าเรา
ไม่รู้เหมือนกันว่าอารมณ์ไหนถึงมาเขียนอะไรแบบนี้ ทั้งๆที่ ไม่ได้เพ้ออะไรแบบนี้ก็นานแล้ว แค่คงอยากแชร์ความรู้สึกมั้งเพราะคงไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ อารมณ์แบบอยากเจอคนที่ใช่ในวันที่ยังลืมคนเก่าไม่ได้ หรือเราเจอแต่คนที่เขาเข้ามาแล้วออกไปมันก็เลยทำให้เรายิ่งคิดถึงคนเก่าก็ไม่รู้ แต่เราก็คิดว่าเราอยู่คนเดียวได้นะ ถึงมันจะเหงาก็ตาม
เข้มแข็งในวันที่อ่อนแอ ขอบคุณครับที่ทนอ่าน