💖❤🌼 ถุงมือนักเขียน (ครึ่งหลัง) เรื่องที่ 18 "ความรักของจิว" โดย ถุงมือ "กันเอง" ครับ 🌼💖❤

เข้าใกล้หลักยี่สิบแล้วครับสำหรับจำนวนเรื่องสั้นในกิจกรรม "ถุงมือนักเขียน"

เรื่องที่ 18 "ความรักของจิว" นี่ก็เกี่ยวกับจีนอีกแล้วครับ แต่เป็นจีนสมัยใหม่

ความรักของจิว จะเป็นอย่างไร ? สดใส ซาบซึ้ง หรือเศร้า ? ตามมาดูกันครับ...






ที่จุดนัดพบ..

“รอนานมั๊ย !”

หญิงสาวพูดกับชายหนุ่ม ที่ยืนรออยู่ริมถนนหน้าตลาดสด ..

“ไม่นานหรอก เราก็เพิ่งมาถึงไม่นาน” ..

“วันนี้จะไปไหนกันดี” หญิงสาวเอ่ยถาม

“ไปเขาดินดีมั๊ย เขามีจัดงานด้วย”

“ก็ดี”

ฝ่ายหญิงมีบ้านอยู่ในซอยใกล้ๆ นี้ เธอเป็นลูกสาวเจ้าของกิจการหลายอย่าง ครอบครัวมีฐานะพอสมควร มีรถสิบล้อหลายคัน  พ่อ-แม่เป็นคนจีน  อายุของเธอ 17 ปี เรียนหนังสือระดับ ปวช ที่โรงเรียนพาณิชยการ ส่วนฝ่ายชาย เคยเรียนช่างกล..แต่ไม่จบ หางานทำไปเรื่อยๆๆ อายุมากกว่าจิวหลายปี.. ...

ที่ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน เพราะมีบ้านอยู่ในซอยเดียวกัน แต่ฐานะต่างกันมาก ฝ่ายชายอยู่กับแม่และน้องชาย บ้านต้องเช่า แม่มีอาชีพขายของที่ตลาดสดหน้าปากซอย ..บางวันเขาต้องไปช่วยแม่ขายของที่ตลาด และเมื่อเลิกขายก็จะขนของผ่านหน้าบ้านฝ่ายหญิง...บ่อยๆๆ…

ที่บ้านจิว...

“จิว ลื้อไปไหนมา กลับบ้านจนเย็นมืด” หญิงจีนสูงอายุร้องถามกับลุกสาวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว..

ผู้ที่ถูกถาม ไม่ตอบ เดินเข้าบ้านไปด้วยความรวดเร็ว และไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของผู้เป็นแม่..

“มีลูกสาวเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน..” หญิงสูงอายุยังบ่นไม่หยุด..

“มัน คงแอบไปเที่ยวกับ อ้ายศักดิ์  ลูกยายแดง แม่ค้าขายของที่ตลาดนะซิ อาแมะ “ ซ้ง น้องชายจิว ฟ้องกับแม่..

“เมื่อเช้า อั๊ว เห็นมันยืนคุยกันที่หน้าตลาด” ซ้งพูดต่อ..

“ไม่รู้จะทำอะไรกับมันดี มันเคยเชื่อฟังแม่ซะที่ไหน ไม่เหมือนอีเกียว ไม่เคยเหลวไหล”


เธอหมายถึงพี่สาวจิว ที่ไม่เคยนอกลู่นอกทางไปไหน เพราะชอบอยู่กับบ้าน และไม่เคยคบผู้ชาย เชื่อฟังเตี่ยกับแม่ทุกอย่าง คงเป็นเพราะ เกียว ไม่ได้เรียนหนังสือต่อ หลังจากจบ ชั้น ป.7 ก็อยู่ช่วยงานที่บ้าน เพราะคนจีนโบราณไม่ค่อยให้ลูกผู้หญิงเรียนสูงมากนัก  ต่างกับจิว ที่เป็นคนหัวแข็ง เธอไม่ยอมหยุดเรียน ทะเลาะกับทางบ้านก็เรื่องเรียนต่อ แทบจะตัดพ่อตัดลูก ..แต่ด้วยความรักลูกสาว ก็เลยต้องตามใจ ..

ความจริงเรื่องแอบคบกับ ศักดิ์ ทางบ้าน จิว รู้ระแคะระคายมาบ้างแล้ว แต่ก็ห้ามลูกสาวไม่ได้ ถ้าบีบคั้นมากๆก็กลัวลูกสาวจะหนีออกจากบ้าน จึงต้องทน.....เพราะรู้จักนิสัยลุกสาวคนนี้ดี ช่างผิดพี่ผิดน้องมากนัก

ศักดิ์ เป็นคนหน้าตาดี ผิวขาวหล่อ ส่วนจิวก็ไม่แพ้กัน เธอเป็นคนน่ารัก ขาวสวยแบบหมวยๆ....


สี่โมงเย็นโรงเรียนเลิก

จิวเดินออกมาจากโรงเรียนกับนิดซึ่งเป็นเพื่อนสนิท วันนี้นัดกันว่าจะไปเดินเที่ยวที่ศูนย์การค้าก่อนกลับบ้าน พอเดินมาถึงหน้าโรงเรียน ปรากฏว่าศักดิ์ มายืนรอดักอยู่ พอเห็นจิวเขารีบเดินเข้ามาหา.

“จิว วันนี้ไปเดินเที่ยวกัน ก่อนกลับบ้านนะ”

นิดเพื่อนจิวทำหน้างงๆ...

“ใคร หรือ จิว ?”

“อ๋อ เพื่อนเราเอง อยู่ซอยเดียวกัน”

เพื่อนหรือ ? นิดสงสัย เพราะไม่เคยรู้ว่า จิวคบกับผู้ชายหรือสนิทกับใคร

“เธอ นัดกับเขาไว้หรือไง ?”

“เปล่า เขามาเอง แต่ว่า เดี๋ยวเราแยกกับนิดที่นี่แล้วกัน เราจะไปกับเขา”

นิดรู้สึกเคือง ยิ่งเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ ดูท่าทางมันหยิ่ง เหมือนว่ากูหล่อซะเต็มประดา..แต่ก็ไม่พูดอะไร พยักหน้าให้เพื่อน แล้วก็เดินแยกไป..

“ ยัยอ้วน ท่าทางจะโกรธ” เขาหมายถึงนิด

“ไม่หรอก นิดเป็นคนแบบนี้แหละ” จิวตัดบท

ทั้งสองเดินไปเที่ยวศูนย์การค้า ด้วยความสนุก พอเย็นก็แยกกันเข้าบ้าน ต่างคนต่างแยกกันเดิน  เพราะจิวต้องปิดบังที่บ้าน ไม่อยากให้รู้ว่าไปเที่ยวกับใคร..

ทั้งศักดิ์และจิว เหมือนเป็นการคบกันตามประสาวัยรุ่น ยังไม่มีอะไรเกินเลย เพียงแต่เมื่อศักดิ์นัดให้ออกมาพบ จิวก็มาทุกครั้ง แต่ทุกครั้งก็แค่ไปดูหนัง ไปเดินเล่นตามศูนย์การค้า..บางครั้งก็ไปเขาดิน ..

ศักดิ์ นั้นก็เหมือนผู้ชายทั่วไป เขามองอะไรไปมากกว่านั้น โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างจิว ทั้งสวยน่ารัก ทั้งรวย

วันหยุดวันหนึ่ง เขานัดจิวไปเที่ยวที่สวนสามพราน ก็เหมือนเคย จิวไม่ทำให้ศักดิ์ผิดหวัง เธอรับปากอย่างง่ายดาย

ทั้งสองคนนั่งรถเมล์สายนครปฐมไปลงที่หน้าสวนสามพราน เดินเที่ยวกันอย่างเพลิดเพลิน ผู้คนมากมาย มากันทั้งครอบครัว และบ้างก็มากันเป็นคู่ๆของชายและหญิง ซึ่งเป็นคู่รักที่ต้องการมาหาบรรยากาศแห่งความรัก..

เดินเที่ยวดูนั่นนี่ในสวนจนเหนื่อย  จึงพากันเดินมาที่ม้านั่งริมต้นไม้ใหญ่ คิดว่าจะหาที่นั่งพักสักหน่อย  บริเวณนี้ดูเงียบไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน.

เมื่อจิวหย่อนตัวนั่งลงที่ม้านั่ง แทนที่ศักดิ์ จะอ้อมไปนั่งม้านั่งฝั่งตรงกันข้าม เขากลับ หย่อนตัวนั่งที่ม้านั่งฝั่งเดียวกับ จิว ซึ่งม้านั่งตัวนี้ ไม่กว้างนัก ทำให้ทั้งสองนั่งเกือบชิดกัน ..

จิว ทำหน้า งงๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร ...

ลมเย็นพัดมาเอื่อยๆ เพราะอยู่ใกล้ริมแม่น้ำ บรรยากาศสุดแสนจะโรมานติค..

ไม่ทันได้ระวังตัว ..ศักดิ์เอื้อมมือไปคว้ามือข้างหนึ่งของจิว มากุมไว้ แต่สัญชาติญาณของผู้หญิง จิวรีบชักมือกลับ..

“อะไรหรือ ศักดิ์”

“จิว เรารักจิวนะ จิว รักเราบ้างหรือเปล่า ?”

จิวหันไปมองหน้าศักดิ์ โดยที่ศักดิ์ก็ส่งสายตามาที่จิว....

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ได้มั๊ย เอาว่า ชอบก็แล้วกัน นะ” จิวพูดเบาๆ..

“แค่ชอบ หรือ ?”

“เอาเถอะ ไว้ค่อยพูดกันใหม่” จิวยังมีใจกับศักดิ์อยู่บ้าง..

ลมพัดจนผมปลิวไปตามลม ทั้งสองยังนั่งพูดคุยกันตามประสาชายหญิง  ในสมองของศักดิ์ เขามีความคิดมากมาย …..

ลมพัดแรงขึ้น กิ่งไม้ใบหญ้า พัดสะบัด ใบไม้แห้งปลิวกันว่อน....เมฆบนฟ้าพากันเคลื่อนตัวด้วยความเร็วกว่าปกติ..

“ฝนจะตกแล้ว กลับกันเถอะ ศักดิ์” พูดพร้อมลุกขึ้นยืน

“กลับก็กลับ “ ศักดิ์พูดเสียงเอื่อยๆเหมือนยังไม่อยากไปไหน.

ก่อนจะแยกกันที่ปากซอย..ศักดืเอ่ยปากนัดจิว

“พรุ่งนี้โรงเรียนจิวหยุด... ตอนเช้ามาเจอกันที่เดิมนะ เราจะไปงานวันเกิดเพื่อน ที่บางเขน”

“ได้ๆๆ..แล้วเจอกัน”...จิวตอบ.. .

เมื่อเข้าบ้าน จิว โดนแม่บ่นด่าอีกตามเคย แต่ก็เหมือนเดิม คำบ่น ด่าไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกของจิว

อาบน้ำเสร็จ มานั่งกินข้าวอยู่คนเดียว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...

“ จิว โทรศัพท์” เกียวพูดเสียงห้วนๆๆ..

“ฮัล โหล...นิดเหรอมีอะไร”..

“พรุ่งนี้ ตัวเอง ไปไหนหรือเปล่า ?”

“ทำไม หรือ ?”

“เราจะชวนตัว ไปเที่ยว ทะเลที่บางแสน พ่อเราและที่บ้านไปกันทั้งบ้าน  ไปด้วยกันนะ”

“เราไม่ว่าง เรานัดศักดิ์ ไปงานวันเกิด เพื่อนเขาที่บางเขน”

“หะ ! อะไรนะ ไปกับอ้าย ขี้เก๊ก นั่นนะเหรอ “ นิดตกใจไม่น้อย เพราะเธอไม่ค่อยชอบหน้าศักดิ์ ทั้งยังไม่ไว้ใจอีกด้วย..

“เรานัดกับศักดิ์แล้ว ไม่อยากเสียคำพูด”

“ก็ไม่เป็นไร  ไว้คราวหน้าค่อยนัดกันใหม่ เสียดายแทนจริงๆๆ”....นิดพูดเสียงอ่อยๆ..

เนื่องจากมีนัดกับศักดิ์ไว้ ในตอนเช้า จิวจึงรีบเข้านอนแต่หัวค่ำ ไม่อยากนอนดึก...

เช้าวันใหม่ จิวแต่งตัวสวยกำลังออกจากบ้าน...

“ไปไหนแต่เช้าละจิว ”  แม่ถาม

“จะไปซื้อหนังสือกับเพื่อน ที่สนามหลวง” จิวตอบและรีบเดินออกไปเพราะกลัวศักดิ์จะรอนาน..

ศักดิ์ยืนรอที่จุดนัดพบ...พอจิวเดินมาถึง.....

“จิว สวยจังวันนี้” ศักดิ์พูดทัก..

ทั้งสองนั่งรถเมล์ไปยังเป้าหมายที่ย่านบางเขน..ศักดิ์พาลงจากรถเมล์ที่ปากซอยแห่งหนึ่ง และเดินเข้าไปในซอย สองข้างทางมีบ้านสร้างอยู่ข้างทางประปราย ยิ่งเดินลึกเข้าไปบ้านก็ยิ่งน้อยลง บางแห่งเป็นที่ว่างต้นไม้ขึ้นจนรก จนมาถึงบ้านไม้หลังหนึ่ง เป็นบ้านชั้นเดียวยกพื้นด้านล่างเป็นใต้ถุนเตี้ยๆ. ดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นบ้านเช่า เพราะในบริเวณเดียวกัน มีบ้านสร้างไว้รวม 4 หลัง รูปร่างเหมือนกันหมด

“ เฮ้ย ! อ้ายต้อย กูมาแล้ว” ศักดิ์ตะโกนเสียงดัง..

ภายในบ้าน มีชายหนุ่มนั่งกินเหล้ากันอยู่สามคน ท่าทางแต่ละคน น่าจะไม่ได้เรียนหนังสือแล้ว ..

“อ้าย หนุ่ย ไปดูซิ ใคร มาเรียกกู ที่หน้าบ้าน” คนที่ถูกเรียกชื่อ หันไปบอกกับอ้ายคนผอมที่นั่งอยู่ข้างๆ..

ไม่กี่อึดใจ อ้ายผอมมารายงาน

“ พี่ต้อย อ้ายศักดิ์ พาผู้หญิงมาฟัน อีกแล้ว คนนี้สวยน่ารักด้วยพี่”

ทั้งสามพากันไปที่หน้าบ้าน จริงอย่าง อ้าย หนุ่ยผอมว่า เด็กอ้ายศักดิ์คนนี้ สวยน่ารักจริงๆ..

ศักดิ์ทำขยิบตากับอ้ายต้อย..

“สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อน”..

“อื้อๆๆๆ ขอบใจโว้ย”  อ้ายต้อยรีบรับลุก..

“ไปจิว ขึ้นบ้านก่อน เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักกับเพื่อน” ศักดิ์หันมาบอกกับจิว

พอขึ้นไปบนบ้าน จิว รู้สีกแปลกใจเพราะ ไม่มีใครนอกจาก สามคน ที่เห็น และตรงกลางบ้าน มีขวดเหล้าและกับแกล้มเหล้า เหล้าที่กินกันก็เป็นเหล้าขาว 35 ดีกรี..และที่สำคัญ เจ้าสามคนนั้น พวกมันมองเธอด้วยสายตาพิกล...

บ้านแต่ละหลังสร้างห่างกันพอสมควร มันจึงเหมือนบ้านตั้งอยู่โดดเดี่ยว ..

จิวมีความรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล เพราะมันไม่น่าจะมีงานวันเกิดอะไร....

เธอหันมาบอกกับศักดิ์..

“ศักดิ์ เราไม่อยากอยู่แล้วกลับกันเถอะ..”

“เอาน่า นั่งสักพัก งานวันเกิดยังไม่เริ่ม เดี๋ยวก็มีคนมา เชื่อสิ”

“ อย่านานนักนะ เราอยากไปที่อื่น”...

อ้ายสามคนสุมหัวคุยกัน..

“งานนี้กูไม่ยอมให้ อ้ายศักดิ์ ฟันคนเดียว พวกเราต้องได้ด้วย มันเคยพามาหลายคน กูไม่เคยยุ่งแต่ รายนี้ ต้องแบ่งกู บ้าง จริงมั๊ย อ้าย หนุ่ย “

“จริงพี่ต้อย อ้ายศักดิ์ มันเอาเปรียบ”...

ศักดิ์ เดินเลี่ยงออกมา จากจิว ตรงมาที่สามคนยืนคุยกันอยู่..พร้อมควักเงินจากกระเป๋าออกมา 100 บาท ยื่นให้อ้ายต้อย..

“พวกเอาเงินนี่ไปนั่งกินเหล้า ที่ร้าน ยัยน้อย ปากซอย ถ้าเหล้าไม่หมดยังไม่ต้องกลับมา นะ”

ศักดิ์เดินกลับมาที่ จิว…ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกกลัว..เธอคบกับศักดิ์เพราะคิดว่าเป็นคนดี ช่วยแม่ขายของในตลาด ความใกล้ชิดไม่ถึงกับมีความรักอะไร เพียงแค่ถูกใจและสงสาร เพราะจิวเป็นคนมองโลกในแง่ดี..งานนี้เธอพลาดมาทั้งตัว..

และสิ่งที่ทำให้ จิว ต้องใจหายวาบ  เมื่อศักดิ์หันไปล๊อคประตู..

“จิว ศักดิ์รักจิวนะ รักมากด้วย จิวรักศักดิ์ บ้าง ไหม ?” เสียงของเขาดูน่ากลัว.

“ศักดิ์ พาจิวกลับบ้านเถอะ จิว กลัว”

“เดี๋ยวซิ เรายังไม่ได้มีอะไรกันเลย เสร็จแล้วค่อยกลับ”

“ทำอะไร มีอะไร เราไม่รู้เรื่อง”

“เดี๋ยวก็รู้”

สภาพของศักดิ์ ไม่เหมือนศักดิ์ที่จิวเคยรู้จัก

เขาเดินเข้ามากอดจิว แล้วกดตัวให้นอนลง เอามือล้วงควานเข้าไปในเสื้อ จิวดิ้นสู้แต่ไม่ไหว เพราะเขากดทับอยู่ หน้าของศักดิ์ ซุกไซร้ไปที่ซอกคอ และพยายามเอาปากประกบที่ปากจิว..มือสองข้างก็ยุ่มย่าม อยู่ที่ของสงวนของ จิว ..ทั้งล้วงทั้งควัก  จน จิว ต้องบิดตัวหนี..

ศักดิ์ เอามือกระชากเสื้อของจิว จนกระดุมหลุด มองเห็นเสื้อชั้นในที่ห่อหุ้ม ทรวงอกที่ขาวผ่อง ไม่รอช้าเขาเอานิ้วเกี่ยว เสื้อตัวน้อยจนขาดติดมือออกมา มองเห็นเต้านมที่เปลือยเปล่า ขาวผ่องเป็นยองใย จัดการกับเสื้อแล้ว ศักดิ์หันมาจัดการกับกางเกงของ จิว เขาถลกที่เดียว กางเกงไปกองที่เข่า กางเกงชั้นในตัวจิ๋ว จะเป็นด่านต่อไป..และไม่นานมันก็หลุดติดมือออกมา..

ทันใดนั้น เสียงดันประตูจนหลุด เปิดอ้า ..

“อ้ายศักดิ์ ขอพวกกรู บ้าง ..กรูก็เป็นคนนะโว้ย”

พวกมันไม่ฟังเสียงอ้ายศักดิ์ ตรงมาที่ จิว นอนเปลือยอยู่ เข้ามารุมขยำขยี้อย่างเมามัน..

“โอ๊ยๆๆๆๆ กลัวแล้วๆๆๆๆ” เสียงของจิวตะโกนด้วยความเจ็บปวด...เสียงดังมาก  จน..

แม่ไม่ด่าจิว.....

จิวตกใจตื่น เกือบตีหนึ่ง หลังจากตะโกนจนลั่นบ้าน  

(มีต่ออีกนิดครับ)