เราเป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงนี่แหละ อายุย่าง22ละ เรามีเรื่องที่อึดอัดใจมาก เราไม่สามารถที่จะเล่าหรือระบายให้กับคนที่สนิทฟังได้เพราะมันจะทำให้เราร้องไห้เป็นผีบ้าได้ นี่เลยเป็นเหตุผลที่สมัครกระทู้ใหม่เอี่ยมมาเล่าให้คนที่ไม่รู้จักฟังดีกว่า เอาล่ะมาเริ่มกันเลย
เราอึดอัดมากเลยเราไม่รู้ว่าเราเกิดมาทำไมอ่ะ ในชีวิตเรามีสิ่งที่พ่อกับแม่ให้สิ่งที่เราอยากได้ก็จริงแต่ก็ไม่ได้ทุกอย่างนะ เราก็ไม่เคยดื้อ เกเร ออกนอกลู่นอกทางเลย เราเรียนมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เกรดเราก็ 3.00+ ไม่เคยตกกว่านี้เลย เราไม่ได้แรดติดผู้ชาย ไปเอากับผู้ชายมั่วซั่ว เราแค่ชอบไปเที่ยวร้านเหล้า ใช่ค่ะ ร้านเหล้า เพราะเราชอบกินเหล้า ชอบเมา นั่งคุยกับเพื่อน กับคนรู้จัก เราชอบเพื่อนรีกเพื่อนติดเพื่อนมาก เราไม่เคยหิ้วผู้ชายกลับบ้านเลย เราไม่เคยแม้แต่นัดเจอผู้ชายที่ไม่รู้จักด้วยซ้ำ เราไว้ใจเพื่อนไว้ใจพี่ที่ไปด้วยเพราะเค้าเป็นญาติเรา เป็นลูกของป้าเรา เค้าสามารถที่จะดูแลเราได้ควบคู่กับที่เราอายุ21ย่าง22ที่ดูแลตัวเองได้ในระดับนึง ถึงแม้เราจะไปเที่ยวร้านเหล้าเราไม่เคยขอเงินพ่อแม่สักบาท พี่เราเลี้ยงหมด เวลาไปกับเพื่อนเราก็เอาเงินที่เราเก็บไปเที่ยว แต่ในขณะเดียวกันตามหัวกระทู้เลยแม่ยังเป็นแม่เราอยู่รึเปล่า? เราจะเล่าคร่าวๆให้ฟังละกัน มันเป็นเหตุการณ์ที่เราจำฝังใจมากๆเลยเกิดคำถามนี้ขึ้นกับเรา
เหตุการณ์แรก : ตอนเด็กๆอายุ9-10ขวบนี่แหละ เราไปงานวัดกับพ่อแม่ วันนั้นอ่ะแม่เราก็กินเบียร์กับเพื่อนๆแล้วไปเต้นหน้าเวที ด้วยความที่เราเด็ก เราเห็นมันดึกแล้วเราเลยไปเรียกแม่ที่เต้นๆอยู่ว่าดึกแล้วอยากกลับบ้าน แม่เราบอกว่า อีกเพลงเดียวๆ เราก็โอเค พอจบเพลงแม่เรายังไม่มา เราก็เลยเดินไปเรียกอีกรอบ แม่โมโหมากจนตบหน้าเรา เราก็ร้องไห้เดินออกมา แล้วมีลุงที่เห็นเหตุการณ์เป็นคนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน เค้าเห็นเราร้องไห้ เค้าเลยตามมาปลอบแล้วบอกว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจหรอก แล้วสักพักพ่อก็มา แม่ก็มาพาเรากลับบ้าน พอถึงบ้านเราก็อาบน้ำนอน(ตอนนั้นนอนแยกห้องกับพ่อแม่แล้ว) เรากำลังนอนได้สักพัก แม่เปิดประตูเข้ามาลูบหัวขอโทษที่ตบหน้าเรา เราก็บอกไม่เป็นไร แม่ก็ปลอบละออกห้องไป
เหตุการณ์ที่2 : ตอนม.4เราจะไปเที่ยวสวนสัตว์กับเพื่อน เราตื่นประมาณ7โมงเช้า เราก็บอกแม่ว่าทำกับข้าวให้หน่อย ไข่ทอดไข่เจียวไรงี้ก็ได้ จะห่อไปกินกับเพื่อนที่สวนสัตว์ เรื่องแค่นี้เองทำแม่ของขึ้นด่าเราเป็นฟืนเป็นไฟว่าจะไปเที่ยวเองแท้ๆทำไมไม่ตื่นเช้ากว่านี้มาทำเอง ตื่นสายทำไมล่ะ(พูดเหมือนเป็นภาระที่หนักหน่วงมาก) เราก็บอกว่าอ่างั้นไม่เป็นไร ไม่ต้องทำละ เดี๋ยวไปหากินข้างหน้าก็ได้ แม่กลับมาด่าเราอีกว่า รู้งี้กูไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาเป็นภาระ ก็แค่จะตื่นมาทำเองแค่นี้ทำไม่ได้ จะไปตายที่ไหนก็ไป แม่พูดอย่างงี้จริงๆค่ะทุกคน เราก็อ้าวทำไมแม่พูดงี้เราได้เถียงไปคำนึงแต่จำไม่ได้ว่าเถียงไร พ่อก็เดินมาพูดกับเราว่า อย่าเถียงให้มันมากเดี๋ยวเอาค้อนทุบให้ฟันหักเลย
ทุกวันนี้เรายังจำเหตุการณ์นี้ได้ดีอยู่เหมือนเดิม แต่เราจะไม่เก็บมาคิดมากถ้ามันไม่มีเหตุการณ์ต่อไป
ปล.เรารักพ่อกับแม่นะ เราไม่เคยคิดไม่ดี เราไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเพราะเรากลัวตัวเองเจ็บ5555
เหตุการณ์ที่3 : เรากับเพื่อน 2คน ขับมอไซด์ไปบ้านเพื่อนในละแวกอำเภอเดียวกันไปขายของช่วยเพื่อนละพอดีมันมีงานวัดด้วยเราเลยอยู่กินไรกับเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านนั้น เราก็โทรบอกแม่ก่อนแล้วว่าเออเนี่ยจะอยู่กับเพื่อนก่อนนะไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวกลับ แม่ก็โอเค เราก็นั่งกินคุยกับเพื่อนต่อจนถึง2ทุ่ม แม่ก็โทรมาอีกถามว่าอยู่ไหน เราก็บอกอยู่ที่เดิมแหละ งานกำลังเริ่มเลยอีกสักพักจะกลับ แม่ก็เออถามหารถว่ารถล่ะเอาไว้ไหน เราก็บอกรถก็เอามาด้วยไง จอดอยู่นี่แหละ แม่ก็เออโอเควางสายไป จนถึงเวลา3ทุ่มนิดๆ แม่โทรมาอีกเราก็รับ แม่ก็ตะโกนใส่ว่ายังไม่กลับอีกหรอ เนี่ยจะบอกไรให้นะ จะไปอยู่ที่ไหนก็ไปเลยป่ะ ทั้งดื้อทั้งด้านอยู่ในตัวหมด เราก็บอกแม่ใจเย็นๆนะ ก็อยู่ที่เดิมนี่แหละกำลังจะกลับ แม่ไม่สนใจด่าเราอีกว่า ไปเถอะไปไหนก็ไป ตายมานะกูไม่เสียดายเลย เราก็กำลังจะกลับแม่ขับรถแปปนึงโอเคนะ เรากดวางรีบขับรถจากงานวัดไปบ้านเพื่อนเพื่อเอาเสื้อกันหนาวกับหมวกกันน้อค กำลังเสื้อใส่แขนยาว พ่อโทรมาเรารับละบอกว่ามีไรพ่อกำลังขับรถกลับเนี่ย พ่อบอกเออดีมีไรมาคุยกันที่บ้าน เราก็วางบิดมอไซ100+ถึงบ้านตอน4ทุ่ม20นาที เดินไปเปิดตู มันเปิดไม่ได้เพราะล้อคกลอนจากข้างใน เราเลยโทรเข้าเบอร์แม่จะบอกให้แม่มาเปิดประตู แต่แม่ปิดโทรศัพท์ เราเลยโทรเข้าเบอร์พ่อ โทรติด แล้วพ่อก็มาเปิดประตูแล้วถามเราว่าไปไหนมา เราก็บอกว่าบ้านเพื่อนช่วยมันขายของแล้วเที่ยวงานวัด พ่อบอกไม่ต้องไปขาย ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น วันหลังถ้าจะไปไหนต้องขออนุญาตพ่อก่อนเท่านั้น เราก็บอกว่าบอกแม่แล้วนะว่าไปไหน แม่ไม่บอกพ่อหรอ พ่อก็บอกว่า บอกมาแล้ว เราก็เงียบ พ่อก็บอกวันหลังไม่ต้องไหนละกินๆนอนๆอยู่บ้านนี่แหละ เราก็ตอบไปคำเดียวว่า อืม
((เราผิดมากใช่มั้ยที่เราเกิดมาเป็นผู้หญิงแล้วไปเที่ยวกลับดึก เรารู้นะว่าเราเป้นผุ้หยิงไปไหนมา/หนกลับดึกพ่อแม่เป็นห่วง แตาเราไม่ได้ไปคนเดียวไงเราไปกับเพื่อน))
นี่เป็นแค่3เหตุการณ์หลักและคำพูดเจ็บๆจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อกับแม่เรา อันนี้เราเล่าจากเหตุการณ์ที่เป็นความจริง100% มีเหตุการณ์อื่นๆอีกแต่เราคิดว่าเป็นเรื่องเล็กๆเลยไม่ได้จำสักเท่าไหร่ เราอยากถามพ่อกับแม่เราแบบตรงๆนะว่าเกิดเรามาทำไม ถ้าจะทำแบบนี้กับเรา เราเป็นผู้หญิงที่อายุใกล้จะ22ละนะ เราอยากทำไรที่เราอยากทำบ้างไม่ใช่แค่อยู่ในกรอบที่เค้ากำหนดมาไรงี้ เราอยากมีชีวิตที่เราอยากเป็นบ้าง อีกอย่างเราไม่ได้ไปทำร้ายใคร เราไม่ได้ทำใครเดือดร้อนเลยนะ เรียนประถม ม.ต้น-ม.ปลาย เราไม่เคยทะเลาะวิวาทกับใครเลย เราไม่เคยต้องเข้าห้องปกครอง หรือโดนอาจารย์ลงโทษ แต่เรากลับมาโดนพ่อแม่ตัวเองทำร้ายความรู้สึกแบบนี้ เราควรไปทางไหนต่อ แต่ที่แน่ๆคือเราไม่ได้จะคิดฆ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเองแน่นอน
เรามีพี่ชายคนนึง เค้าอายุห่างกับเรา10ปี แม่คลอดเราตอนอายุ34 ตอนเด็กๆแม่เราเคยเล่าให้ฟังว่า ตอนรู้ว่าท้องเราแม่ก็บอกกับป้า ป้าเลยบอกว่าถ้าไม่อยากเลี้ยงก็เอาออกก็ได้นะ เราก็ไม่ได้อะไร แต่ตอนนี้เรามาคิดได้ว่า แม่ควรจะเอาเราออกตั้งแต่ตอนนั้นจะดีกว่า เราจะได้ไม่เสียใจเท่าที่เราอยู่มาวันนี้อ่ะ เหตุการณ์ต่างๆคำพูดต่างๆที่พ่อแม่ได้พูดกับเรา พี่ชายไม่เคยรับรู้เพราะเค้าทำงานอยู่ต่างจังหวัด เพื่อนหรือคนสนิทรอบข้างของเราก็ไม่เคยรู้ว่าเราโดนคำพูดเหล่านี้จากพ่อจากแม่ เราเก็บไว้มาคนเดียวตลอด จนวันนี้ เราว่าเราคงอึดอัดเกินไปถ้าไม่ได้ระบาย เราเลยมาเล่าให้คนที่ไม่รู้จักฟังน่าจะดีขึ้นกว่าการที่ต้องเก็บไว้คนเดียว ร้องไห้คนเดียว บางทีเราควรได้ฟังคำแนะนำจากคนอื่นๆบ้างว่าเราควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
น้อมรับทุกคำแนะนำ ช่วยเราคิดหน่อยนะ เราเหนื่อยจัง ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆ
หนูยังเป็นลูกแม่อยู่มั้ยคะ?
เราอึดอัดมากเลยเราไม่รู้ว่าเราเกิดมาทำไมอ่ะ ในชีวิตเรามีสิ่งที่พ่อกับแม่ให้สิ่งที่เราอยากได้ก็จริงแต่ก็ไม่ได้ทุกอย่างนะ เราก็ไม่เคยดื้อ เกเร ออกนอกลู่นอกทางเลย เราเรียนมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เกรดเราก็ 3.00+ ไม่เคยตกกว่านี้เลย เราไม่ได้แรดติดผู้ชาย ไปเอากับผู้ชายมั่วซั่ว เราแค่ชอบไปเที่ยวร้านเหล้า ใช่ค่ะ ร้านเหล้า เพราะเราชอบกินเหล้า ชอบเมา นั่งคุยกับเพื่อน กับคนรู้จัก เราชอบเพื่อนรีกเพื่อนติดเพื่อนมาก เราไม่เคยหิ้วผู้ชายกลับบ้านเลย เราไม่เคยแม้แต่นัดเจอผู้ชายที่ไม่รู้จักด้วยซ้ำ เราไว้ใจเพื่อนไว้ใจพี่ที่ไปด้วยเพราะเค้าเป็นญาติเรา เป็นลูกของป้าเรา เค้าสามารถที่จะดูแลเราได้ควบคู่กับที่เราอายุ21ย่าง22ที่ดูแลตัวเองได้ในระดับนึง ถึงแม้เราจะไปเที่ยวร้านเหล้าเราไม่เคยขอเงินพ่อแม่สักบาท พี่เราเลี้ยงหมด เวลาไปกับเพื่อนเราก็เอาเงินที่เราเก็บไปเที่ยว แต่ในขณะเดียวกันตามหัวกระทู้เลยแม่ยังเป็นแม่เราอยู่รึเปล่า? เราจะเล่าคร่าวๆให้ฟังละกัน มันเป็นเหตุการณ์ที่เราจำฝังใจมากๆเลยเกิดคำถามนี้ขึ้นกับเรา
เหตุการณ์แรก : ตอนเด็กๆอายุ9-10ขวบนี่แหละ เราไปงานวัดกับพ่อแม่ วันนั้นอ่ะแม่เราก็กินเบียร์กับเพื่อนๆแล้วไปเต้นหน้าเวที ด้วยความที่เราเด็ก เราเห็นมันดึกแล้วเราเลยไปเรียกแม่ที่เต้นๆอยู่ว่าดึกแล้วอยากกลับบ้าน แม่เราบอกว่า อีกเพลงเดียวๆ เราก็โอเค พอจบเพลงแม่เรายังไม่มา เราก็เลยเดินไปเรียกอีกรอบ แม่โมโหมากจนตบหน้าเรา เราก็ร้องไห้เดินออกมา แล้วมีลุงที่เห็นเหตุการณ์เป็นคนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน เค้าเห็นเราร้องไห้ เค้าเลยตามมาปลอบแล้วบอกว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจหรอก แล้วสักพักพ่อก็มา แม่ก็มาพาเรากลับบ้าน พอถึงบ้านเราก็อาบน้ำนอน(ตอนนั้นนอนแยกห้องกับพ่อแม่แล้ว) เรากำลังนอนได้สักพัก แม่เปิดประตูเข้ามาลูบหัวขอโทษที่ตบหน้าเรา เราก็บอกไม่เป็นไร แม่ก็ปลอบละออกห้องไป
เหตุการณ์ที่2 : ตอนม.4เราจะไปเที่ยวสวนสัตว์กับเพื่อน เราตื่นประมาณ7โมงเช้า เราก็บอกแม่ว่าทำกับข้าวให้หน่อย ไข่ทอดไข่เจียวไรงี้ก็ได้ จะห่อไปกินกับเพื่อนที่สวนสัตว์ เรื่องแค่นี้เองทำแม่ของขึ้นด่าเราเป็นฟืนเป็นไฟว่าจะไปเที่ยวเองแท้ๆทำไมไม่ตื่นเช้ากว่านี้มาทำเอง ตื่นสายทำไมล่ะ(พูดเหมือนเป็นภาระที่หนักหน่วงมาก) เราก็บอกว่าอ่างั้นไม่เป็นไร ไม่ต้องทำละ เดี๋ยวไปหากินข้างหน้าก็ได้ แม่กลับมาด่าเราอีกว่า รู้งี้กูไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาเป็นภาระ ก็แค่จะตื่นมาทำเองแค่นี้ทำไม่ได้ จะไปตายที่ไหนก็ไป แม่พูดอย่างงี้จริงๆค่ะทุกคน เราก็อ้าวทำไมแม่พูดงี้เราได้เถียงไปคำนึงแต่จำไม่ได้ว่าเถียงไร พ่อก็เดินมาพูดกับเราว่า อย่าเถียงให้มันมากเดี๋ยวเอาค้อนทุบให้ฟันหักเลย
ทุกวันนี้เรายังจำเหตุการณ์นี้ได้ดีอยู่เหมือนเดิม แต่เราจะไม่เก็บมาคิดมากถ้ามันไม่มีเหตุการณ์ต่อไป
ปล.เรารักพ่อกับแม่นะ เราไม่เคยคิดไม่ดี เราไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเพราะเรากลัวตัวเองเจ็บ5555
เหตุการณ์ที่3 : เรากับเพื่อน 2คน ขับมอไซด์ไปบ้านเพื่อนในละแวกอำเภอเดียวกันไปขายของช่วยเพื่อนละพอดีมันมีงานวัดด้วยเราเลยอยู่กินไรกับเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านนั้น เราก็โทรบอกแม่ก่อนแล้วว่าเออเนี่ยจะอยู่กับเพื่อนก่อนนะไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวกลับ แม่ก็โอเค เราก็นั่งกินคุยกับเพื่อนต่อจนถึง2ทุ่ม แม่ก็โทรมาอีกถามว่าอยู่ไหน เราก็บอกอยู่ที่เดิมแหละ งานกำลังเริ่มเลยอีกสักพักจะกลับ แม่ก็เออถามหารถว่ารถล่ะเอาไว้ไหน เราก็บอกรถก็เอามาด้วยไง จอดอยู่นี่แหละ แม่ก็เออโอเควางสายไป จนถึงเวลา3ทุ่มนิดๆ แม่โทรมาอีกเราก็รับ แม่ก็ตะโกนใส่ว่ายังไม่กลับอีกหรอ เนี่ยจะบอกไรให้นะ จะไปอยู่ที่ไหนก็ไปเลยป่ะ ทั้งดื้อทั้งด้านอยู่ในตัวหมด เราก็บอกแม่ใจเย็นๆนะ ก็อยู่ที่เดิมนี่แหละกำลังจะกลับ แม่ไม่สนใจด่าเราอีกว่า ไปเถอะไปไหนก็ไป ตายมานะกูไม่เสียดายเลย เราก็กำลังจะกลับแม่ขับรถแปปนึงโอเคนะ เรากดวางรีบขับรถจากงานวัดไปบ้านเพื่อนเพื่อเอาเสื้อกันหนาวกับหมวกกันน้อค กำลังเสื้อใส่แขนยาว พ่อโทรมาเรารับละบอกว่ามีไรพ่อกำลังขับรถกลับเนี่ย พ่อบอกเออดีมีไรมาคุยกันที่บ้าน เราก็วางบิดมอไซ100+ถึงบ้านตอน4ทุ่ม20นาที เดินไปเปิดตู มันเปิดไม่ได้เพราะล้อคกลอนจากข้างใน เราเลยโทรเข้าเบอร์แม่จะบอกให้แม่มาเปิดประตู แต่แม่ปิดโทรศัพท์ เราเลยโทรเข้าเบอร์พ่อ โทรติด แล้วพ่อก็มาเปิดประตูแล้วถามเราว่าไปไหนมา เราก็บอกว่าบ้านเพื่อนช่วยมันขายของแล้วเที่ยวงานวัด พ่อบอกไม่ต้องไปขาย ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น วันหลังถ้าจะไปไหนต้องขออนุญาตพ่อก่อนเท่านั้น เราก็บอกว่าบอกแม่แล้วนะว่าไปไหน แม่ไม่บอกพ่อหรอ พ่อก็บอกว่า บอกมาแล้ว เราก็เงียบ พ่อก็บอกวันหลังไม่ต้องไหนละกินๆนอนๆอยู่บ้านนี่แหละ เราก็ตอบไปคำเดียวว่า อืม
((เราผิดมากใช่มั้ยที่เราเกิดมาเป็นผู้หญิงแล้วไปเที่ยวกลับดึก เรารู้นะว่าเราเป้นผุ้หยิงไปไหนมา/หนกลับดึกพ่อแม่เป็นห่วง แตาเราไม่ได้ไปคนเดียวไงเราไปกับเพื่อน))
นี่เป็นแค่3เหตุการณ์หลักและคำพูดเจ็บๆจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อกับแม่เรา อันนี้เราเล่าจากเหตุการณ์ที่เป็นความจริง100% มีเหตุการณ์อื่นๆอีกแต่เราคิดว่าเป็นเรื่องเล็กๆเลยไม่ได้จำสักเท่าไหร่ เราอยากถามพ่อกับแม่เราแบบตรงๆนะว่าเกิดเรามาทำไม ถ้าจะทำแบบนี้กับเรา เราเป็นผู้หญิงที่อายุใกล้จะ22ละนะ เราอยากทำไรที่เราอยากทำบ้างไม่ใช่แค่อยู่ในกรอบที่เค้ากำหนดมาไรงี้ เราอยากมีชีวิตที่เราอยากเป็นบ้าง อีกอย่างเราไม่ได้ไปทำร้ายใคร เราไม่ได้ทำใครเดือดร้อนเลยนะ เรียนประถม ม.ต้น-ม.ปลาย เราไม่เคยทะเลาะวิวาทกับใครเลย เราไม่เคยต้องเข้าห้องปกครอง หรือโดนอาจารย์ลงโทษ แต่เรากลับมาโดนพ่อแม่ตัวเองทำร้ายความรู้สึกแบบนี้ เราควรไปทางไหนต่อ แต่ที่แน่ๆคือเราไม่ได้จะคิดฆ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเองแน่นอน
เรามีพี่ชายคนนึง เค้าอายุห่างกับเรา10ปี แม่คลอดเราตอนอายุ34 ตอนเด็กๆแม่เราเคยเล่าให้ฟังว่า ตอนรู้ว่าท้องเราแม่ก็บอกกับป้า ป้าเลยบอกว่าถ้าไม่อยากเลี้ยงก็เอาออกก็ได้นะ เราก็ไม่ได้อะไร แต่ตอนนี้เรามาคิดได้ว่า แม่ควรจะเอาเราออกตั้งแต่ตอนนั้นจะดีกว่า เราจะได้ไม่เสียใจเท่าที่เราอยู่มาวันนี้อ่ะ เหตุการณ์ต่างๆคำพูดต่างๆที่พ่อแม่ได้พูดกับเรา พี่ชายไม่เคยรับรู้เพราะเค้าทำงานอยู่ต่างจังหวัด เพื่อนหรือคนสนิทรอบข้างของเราก็ไม่เคยรู้ว่าเราโดนคำพูดเหล่านี้จากพ่อจากแม่ เราเก็บไว้มาคนเดียวตลอด จนวันนี้ เราว่าเราคงอึดอัดเกินไปถ้าไม่ได้ระบาย เราเลยมาเล่าให้คนที่ไม่รู้จักฟังน่าจะดีขึ้นกว่าการที่ต้องเก็บไว้คนเดียว ร้องไห้คนเดียว บางทีเราควรได้ฟังคำแนะนำจากคนอื่นๆบ้างว่าเราควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
น้อมรับทุกคำแนะนำ ช่วยเราคิดหน่อยนะ เราเหนื่อยจัง ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆ