สวัสดีค่ะ เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องแท็กห้องอะไีร ต้องขออภัยนะคะ ถ้าหากแท็กผิด
บอกไว้ก่อนนะคะ กระทู้นี้เราแค่อยากระบายชีวิตของเราที่ตอนนี้เรารู้สึกโครตเหนื่อยเลย ถึงใครจะบอกว่าแค่นี้เอง หรอ แต่สำหรับเรามันไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอระบายนะคะ
ตอนนี้เราอายุ21ค่ะ ตั้งแต่เราจำความได้ บ้านเราจนค่ะ เราเกิดมาตอนที่พ่อมีเงินเดือน แค่ 12000 แต่ต้องผ่อนบ้าน9000(กู้ร่วมกับป้า) แม่ไม่ทำงาน เราโตมากับอาหารที่ป้าทำมาให้ปู่กับย่าที่อยู่บ้านเรา เราไม่เคยได้ของเล่นหรืออะไรตามที่ขอแม้แต่อย่างเดียว มีแต่ของล๊กพี่ลูกน้องเราที่โตแล้วแล้วเอามาให้ พอเราอายุได้สัก 4ขวบ พ่อผ่อนบ้านหมด แต่ตามมาด้วยค่าใช้จ่ายที่หนักอึ้งคือแม่ท้องน้องเรา ชีวิตวัยเด็กเราถูกสอนเสมอว่า เราต้องอดทน เราไม่มีแบบคนอื่น
จนเรา11ขวบ แม่มาขายของข้างทางและพ่อเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้า เงินเดือน 25000 ชีวิตตอนนั้นก็ดีนะ มีเงินใช้ แต่ชีวิตวันเด็กของเราตั้งแต่ป.5-ม.6 เราไม่เคยไปไหน เลิกเรียนคือมาช่วยแม่ขายของ ตอนนั้นเอาจริงๆเราแทบจะไม่ใช้เงินที่แม่ให้มา จนเรามีเงินเก็บและขอไปเรียนภาษา เราโดนพ่อแม่ ญาติๆบ่นนะว่าไปทำไมเปลืองอย่างนู้นอย่างนี้ แต่สำหรับเรา เราคิดว่าภาษาอังกฤษมันคืออนาคตเรานะ แต่เหมือนจะเปลืองเงินอย่างที่คนอื่นๆว่า เพราะเราจบม.6 มันคือปีที่พ่อเกษียณ พ่อไม่เคยบอกว่าบริษัทพ่อ จะเกษียณตอนอายุ 55ปี
เราขึ้นปี1 ด้วยการเหลือแม่ทำงานคนเดียว เราอยู่หอใน เราสงสารแม่มากๆตอนเห็นแม่ไปเบิกเงินเพื่อจ่ายค่าเทอมให้เรา(แม่ไม่ให้กู้กยศ เพราะแม่บอกแม่จ่ายไหว เราบอกยังไงแม่ก็ไม่ฟัง) แต่ดีหน่อยที่น้องเราเรียนเก่งจนสอบเข้ารรทุนพร้อมหอใน ย่านพุทธมณฑลติด แต่สำหรับเราค่าใช้จ่ายเลี้ยงคนในครอบครัวก็หนักเกินไป เราจึงเริ่มทำงานพาสไทม์ ตั้งแต่อาทิตย์-ศุกร์ ได้เดือนล่ะประมาณ 4000 แต่คือยังไงก็ไม่พอสำหรับเราที่คิดจะจ่ายค่าเทอมเอง เราจึงเริ่มขายของออนไลน์ ซึ่งรายได้ดีมาก
แต่แล้วชีวิตก็พลิกอีก เมื่อยายป่วยหนัก แม่ขึ้นกรุงเทพจนแทบไม่ได้ขายของ เราจึงต้องเอาเงินขายของทั้งหมดมาส่งให้น้องชายเราเดือนล่ะ4-5พัน +ค่าใช้จ่ายเกือบทั้งหมด ตอนนี้ที่เราต้องดูแล พ่อเราพ่อเริ่มไม่มีเงิน พ่อก็เครียดและอาละวาดทุกวัน เราไม่เคยอยากกลับบ้านเลย กลับมาแม่ก็ขอซื้อตั๋วไปกทม ขอเงินไปเป็นค่ารักษายาย พ่อก็เอาแต่บ่น น้องชายเราก็ไม่เคยรับรู้อะไร เพราะแม่บอกน้องเรียนหนักห้ามไปพูดให้น้องฟัง แต่พ่อแม่ก็ไม่คิดเลยว่าเราก็เรียนหนัก ยังต้องทำงานบางครั้งเจอลูกค้าบ่นต้องแบกรับทุกอย่าง ตอนนี้เราโครตๆเหนื่อยเลย เราอยากเที่ยว อยากมีชีวิตแบบเด็กคนนึง ที่เลิกเรียนแล้วไปติวหนังสือ ไปเดินห้างดูหนัง ร้องคาราโอเกะกับเพื่อนบ้าง ถึงแม่จะบอกว่า โตไปมีงานการมั่นคงก็ได้ทำเอง แต่ตอนนั้นยังจะมีเพื่อนมาเที่ยวกับเราหรอ เค้าจะว่างตรงกับเราไหม ตอนนี้เราเหนื่อยมากจริงๆ เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายด้วยนะ (เรารู้ตัวว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า)
แต่เราก็รู้ว่าถ้าเราทำแบบนั้นสิ่งที่จะเกิดคือ คนในบ้านเราก็อดตายเหมือนกัน เราเลยยังต้องทำต่อไป
ขอบคุณนะคะ สำหรับคนที่อ่านจนจบ หลายๆคนคงคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เราแค่อยากระบาย เพราะตอนนี้เราอึดอัดมากจริงๆ
บางครั้งเราก็อยากเป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาบ้าง
บอกไว้ก่อนนะคะ กระทู้นี้เราแค่อยากระบายชีวิตของเราที่ตอนนี้เรารู้สึกโครตเหนื่อยเลย ถึงใครจะบอกว่าแค่นี้เอง หรอ แต่สำหรับเรามันไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอระบายนะคะ
ตอนนี้เราอายุ21ค่ะ ตั้งแต่เราจำความได้ บ้านเราจนค่ะ เราเกิดมาตอนที่พ่อมีเงินเดือน แค่ 12000 แต่ต้องผ่อนบ้าน9000(กู้ร่วมกับป้า) แม่ไม่ทำงาน เราโตมากับอาหารที่ป้าทำมาให้ปู่กับย่าที่อยู่บ้านเรา เราไม่เคยได้ของเล่นหรืออะไรตามที่ขอแม้แต่อย่างเดียว มีแต่ของล๊กพี่ลูกน้องเราที่โตแล้วแล้วเอามาให้ พอเราอายุได้สัก 4ขวบ พ่อผ่อนบ้านหมด แต่ตามมาด้วยค่าใช้จ่ายที่หนักอึ้งคือแม่ท้องน้องเรา ชีวิตวัยเด็กเราถูกสอนเสมอว่า เราต้องอดทน เราไม่มีแบบคนอื่น
จนเรา11ขวบ แม่มาขายของข้างทางและพ่อเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้า เงินเดือน 25000 ชีวิตตอนนั้นก็ดีนะ มีเงินใช้ แต่ชีวิตวันเด็กของเราตั้งแต่ป.5-ม.6 เราไม่เคยไปไหน เลิกเรียนคือมาช่วยแม่ขายของ ตอนนั้นเอาจริงๆเราแทบจะไม่ใช้เงินที่แม่ให้มา จนเรามีเงินเก็บและขอไปเรียนภาษา เราโดนพ่อแม่ ญาติๆบ่นนะว่าไปทำไมเปลืองอย่างนู้นอย่างนี้ แต่สำหรับเรา เราคิดว่าภาษาอังกฤษมันคืออนาคตเรานะ แต่เหมือนจะเปลืองเงินอย่างที่คนอื่นๆว่า เพราะเราจบม.6 มันคือปีที่พ่อเกษียณ พ่อไม่เคยบอกว่าบริษัทพ่อ จะเกษียณตอนอายุ 55ปี
เราขึ้นปี1 ด้วยการเหลือแม่ทำงานคนเดียว เราอยู่หอใน เราสงสารแม่มากๆตอนเห็นแม่ไปเบิกเงินเพื่อจ่ายค่าเทอมให้เรา(แม่ไม่ให้กู้กยศ เพราะแม่บอกแม่จ่ายไหว เราบอกยังไงแม่ก็ไม่ฟัง) แต่ดีหน่อยที่น้องเราเรียนเก่งจนสอบเข้ารรทุนพร้อมหอใน ย่านพุทธมณฑลติด แต่สำหรับเราค่าใช้จ่ายเลี้ยงคนในครอบครัวก็หนักเกินไป เราจึงเริ่มทำงานพาสไทม์ ตั้งแต่อาทิตย์-ศุกร์ ได้เดือนล่ะประมาณ 4000 แต่คือยังไงก็ไม่พอสำหรับเราที่คิดจะจ่ายค่าเทอมเอง เราจึงเริ่มขายของออนไลน์ ซึ่งรายได้ดีมาก
แต่แล้วชีวิตก็พลิกอีก เมื่อยายป่วยหนัก แม่ขึ้นกรุงเทพจนแทบไม่ได้ขายของ เราจึงต้องเอาเงินขายของทั้งหมดมาส่งให้น้องชายเราเดือนล่ะ4-5พัน +ค่าใช้จ่ายเกือบทั้งหมด ตอนนี้ที่เราต้องดูแล พ่อเราพ่อเริ่มไม่มีเงิน พ่อก็เครียดและอาละวาดทุกวัน เราไม่เคยอยากกลับบ้านเลย กลับมาแม่ก็ขอซื้อตั๋วไปกทม ขอเงินไปเป็นค่ารักษายาย พ่อก็เอาแต่บ่น น้องชายเราก็ไม่เคยรับรู้อะไร เพราะแม่บอกน้องเรียนหนักห้ามไปพูดให้น้องฟัง แต่พ่อแม่ก็ไม่คิดเลยว่าเราก็เรียนหนัก ยังต้องทำงานบางครั้งเจอลูกค้าบ่นต้องแบกรับทุกอย่าง ตอนนี้เราโครตๆเหนื่อยเลย เราอยากเที่ยว อยากมีชีวิตแบบเด็กคนนึง ที่เลิกเรียนแล้วไปติวหนังสือ ไปเดินห้างดูหนัง ร้องคาราโอเกะกับเพื่อนบ้าง ถึงแม่จะบอกว่า โตไปมีงานการมั่นคงก็ได้ทำเอง แต่ตอนนั้นยังจะมีเพื่อนมาเที่ยวกับเราหรอ เค้าจะว่างตรงกับเราไหม ตอนนี้เราเหนื่อยมากจริงๆ เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายด้วยนะ (เรารู้ตัวว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า)
แต่เราก็รู้ว่าถ้าเราทำแบบนั้นสิ่งที่จะเกิดคือ คนในบ้านเราก็อดตายเหมือนกัน เราเลยยังต้องทำต่อไป
ขอบคุณนะคะ สำหรับคนที่อ่านจนจบ หลายๆคนคงคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เราแค่อยากระบาย เพราะตอนนี้เราอึดอัดมากจริงๆ