มีปัญหาชีวิต ทั้งส่วนตัว ครอบครัว และชีวิตคู่
คิดว่าพยายามเต็มที่แล้ว แบ่งเวลาให้ทั้งพ่อแม่และแฟน แต่กลับกลายเป็นสาเหตุให้แฟนยกขึ้นมาพูดว่า เรามันโง่ที่ให้ที่บ้านหลอกใช้ แล้วเมื่อไหร่จะมีชีวิตของตัวเอง
แน่นอนว่าเวลาของคนๆนึงมันไม่พอทำทุกอย่าง งานประจำ ชีวิตส่วนตัว แล้วยังพ่อแม่ หลายครั้งที่ผิดนัด เลื่อน หรือทำให้แฟนไม่พอใจเพราะเราทำอะไรไม่เสร็จตามที่คิด เรามองว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่แฟนไม่ได้คิดแบบนั้น กลายเป็นทะเลาะกันบ่อยครั้ง
พอทะเลาะกันมากๆ เรื่องที่พยายามกลบไว้ก็ถูกงัดขึ้นมาถล่มใส่กันจนบานปลาย ถามว่าทำไมถึง "กลบ" ปัญหาไว้
พูดตรงๆคือ เราเป็นฝ่ายต้องยอมแฟนมาตลอด เพราะ "พูดกันไม่รู้เรื่อง" ทะเลาะกันไม่ว่าจะเรื่องอะไรล้วน "ไม่มีข้อสรุป" เมื่ออยากจบปัญหาจึงต้องยอมเป็นฝ่ายผิด ทั้งๆที่ไม่คิดว่าตัวเองผิดขนาดนั้น
ประเด็นคือ คำพูดว่า "เธอมันเป็นบ้า โรตจิตหรือไง... ใครเค้าคิดแบบนี้ ไปถามใคร ใครเค้าก็ต้องคิดว่าเธอมันบ้า เข้าใจบ้างมั้ย" มันก็มาถี่ขึ้น จนแทบจะเป็นประโยคบังคับเมื่อไหร่ก็ตามที่เริ่มขัดแย้งกันทางความคิด
สารภาพว่า เราก็มีพูดตอบโต้ไปว่า "คุณนั่นแหละที่มีอาการทางจิต" แล้วในที่สุดก็หมดความอดทน เราชวนว่า "งั้นไปหาหมอกัน ไปเล่าให้เค้าฟังตรงๆเลย จะได้มีซักคนที่บอกได้ว่าที่เรา 2 คนมันพูดจากันไม่เคยรู้เรื่องนี่มันเกิดจากอะไร และควรจะแก้ไขที่ไหน"
แต่คำตอบที่ได้คือ "จะบ้าหรือไง ทำไมต้องให้คนนอกมาตัดสิน เค้าจะไปรู้เรื่องได้ยังไง"
อยู่ด้วยกันมาเกินสิบปี มีเรื่องระหองระแหงกันมาเรื่อยๆ แต่เราก็ดีต่อกัน ช่วงเวลาดีๆก็มีไม่น้อย จึงไม่คิดจะตัดปัญหาด้วยการหนีหรือเลิกกัน แต่ความคิดแบบ "นี่กูไปตายเลยดีมั้ยวะ มันจะได้จบๆ เหนื่อยเหลือเกินแล้ว" มันก็เข้ามาเป็นพักๆ รู้สึกท้อและหมดแรงลงไปทุกที
ไม่ได้กลัวเลยนะ ถ้าเจอหมอแล้วหมอบอกว่า "ครับ คุณมีอาการทางจิต ต้องได้รับการรักษา" คิดเอาไว้ว่า ถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็จะยอมรับ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่จริงๆ
ผมควรแอบไปหาหมอคนเดียวมั้ย? ถ้าผมไม่ได้เป็นบ้า แปลว่าตัวแฟนต่างหากที่ต้องเข้ารับการบำบัดหรือเปล่า? ถ้าถึงตอนนั้น นึกไม่ออกเลยว่าจะพาแฟนไปหาหมอได้ยังไง...
คิดว่าปกติ แต่แฟนบอกว่าบ้า พอชวนไปหาหมอ บอกไม่ไป!
คิดว่าพยายามเต็มที่แล้ว แบ่งเวลาให้ทั้งพ่อแม่และแฟน แต่กลับกลายเป็นสาเหตุให้แฟนยกขึ้นมาพูดว่า เรามันโง่ที่ให้ที่บ้านหลอกใช้ แล้วเมื่อไหร่จะมีชีวิตของตัวเอง
แน่นอนว่าเวลาของคนๆนึงมันไม่พอทำทุกอย่าง งานประจำ ชีวิตส่วนตัว แล้วยังพ่อแม่ หลายครั้งที่ผิดนัด เลื่อน หรือทำให้แฟนไม่พอใจเพราะเราทำอะไรไม่เสร็จตามที่คิด เรามองว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่แฟนไม่ได้คิดแบบนั้น กลายเป็นทะเลาะกันบ่อยครั้ง
พอทะเลาะกันมากๆ เรื่องที่พยายามกลบไว้ก็ถูกงัดขึ้นมาถล่มใส่กันจนบานปลาย ถามว่าทำไมถึง "กลบ" ปัญหาไว้
พูดตรงๆคือ เราเป็นฝ่ายต้องยอมแฟนมาตลอด เพราะ "พูดกันไม่รู้เรื่อง" ทะเลาะกันไม่ว่าจะเรื่องอะไรล้วน "ไม่มีข้อสรุป" เมื่ออยากจบปัญหาจึงต้องยอมเป็นฝ่ายผิด ทั้งๆที่ไม่คิดว่าตัวเองผิดขนาดนั้น
ประเด็นคือ คำพูดว่า "เธอมันเป็นบ้า โรตจิตหรือไง... ใครเค้าคิดแบบนี้ ไปถามใคร ใครเค้าก็ต้องคิดว่าเธอมันบ้า เข้าใจบ้างมั้ย" มันก็มาถี่ขึ้น จนแทบจะเป็นประโยคบังคับเมื่อไหร่ก็ตามที่เริ่มขัดแย้งกันทางความคิด
สารภาพว่า เราก็มีพูดตอบโต้ไปว่า "คุณนั่นแหละที่มีอาการทางจิต" แล้วในที่สุดก็หมดความอดทน เราชวนว่า "งั้นไปหาหมอกัน ไปเล่าให้เค้าฟังตรงๆเลย จะได้มีซักคนที่บอกได้ว่าที่เรา 2 คนมันพูดจากันไม่เคยรู้เรื่องนี่มันเกิดจากอะไร และควรจะแก้ไขที่ไหน"
แต่คำตอบที่ได้คือ "จะบ้าหรือไง ทำไมต้องให้คนนอกมาตัดสิน เค้าจะไปรู้เรื่องได้ยังไง"
อยู่ด้วยกันมาเกินสิบปี มีเรื่องระหองระแหงกันมาเรื่อยๆ แต่เราก็ดีต่อกัน ช่วงเวลาดีๆก็มีไม่น้อย จึงไม่คิดจะตัดปัญหาด้วยการหนีหรือเลิกกัน แต่ความคิดแบบ "นี่กูไปตายเลยดีมั้ยวะ มันจะได้จบๆ เหนื่อยเหลือเกินแล้ว" มันก็เข้ามาเป็นพักๆ รู้สึกท้อและหมดแรงลงไปทุกที
ไม่ได้กลัวเลยนะ ถ้าเจอหมอแล้วหมอบอกว่า "ครับ คุณมีอาการทางจิต ต้องได้รับการรักษา" คิดเอาไว้ว่า ถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็จะยอมรับ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่จริงๆ
ผมควรแอบไปหาหมอคนเดียวมั้ย? ถ้าผมไม่ได้เป็นบ้า แปลว่าตัวแฟนต่างหากที่ต้องเข้ารับการบำบัดหรือเปล่า? ถ้าถึงตอนนั้น นึกไม่ออกเลยว่าจะพาแฟนไปหาหมอได้ยังไง...