เป็นการตั้งกระทู้แรก หลังจากที่เข้ามาอ่านกำลังใจต่างๆตามหัวข้อแม่และลูก จนถึงวันนี้ที่คิดว่าอยากจะขอกำลังใจและคำแนะนำโดยตรงจากเรื่องของตัวเองค่ะ
เป็นคนอ่อนแอในความรัก และคิดว่าความรักเป็นสิ่งดีๆที่ทำให้ชีวิตเราเคลื่อนไปในแต่ละวัน จนวันที่ต้องมาเจอกับปัญหาที่ใหญ่พอสมควร ปัญหาที่เหมือนจะเบสิคของสังคมปัจจุบัน แต่มันฝังอยู่ในใจทั้งตื่นและหลับ ตลอดเวลามีแต่ความคิดนี้จนคิดว่าแต่ละวันจะผ่านไปยังไง
มีความรักที่ผ่านมาแบบคนทั่วไป รัก-เลิก จนมาเจอคนนี้รักเค้ามาก เค้ามีคนคบอยู่แล้วแบบไม่เปิดเผย (แต่ไปไหนมาไหนด้วยกัน) (ส่วนเราเจอกันบ้างไปเที่ยวแค่1-2ครั้ง) เราเข้าไปเป็นผู้หญิงอีกคนที่ไม่เปิดเผยเช่นกัน คบได้7-8เดือน คิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้ไม่โอเค ก็ถอยออกมาเปิดใจคบคนใหม่ๆ แต่คิดถึงเค้าตลอดเพราะเค้าก็ยังวนเวียนติดตามไม่หายไปไหน จนผ่านมาเกือบครึ่งปีก็ใจอ่อน ให้เค้าเข้ามาในชีวิตอีกโดยเค้ารับปากว่าทุกอย่างจะดีขึ้น เค้าอยากมีครอบครัว เค้าอยากมีลูกกับเรา ประโยคนี้ทำให้คิดว่าลองกลับไปอีกครั้ง โดยมีแต่ความรักให้เค้าล้วนๆ ไม่สนใจอนาคตใดๆ อยู่ไปจนกว่าจะหมดรักหรือมีคนใหม่กันไป คิดแค่วันต่อวันเพราะรักเค้าแค่นั้น
แต่เมื่อกลับมาคบได้3เดือน เราท้อง (ขอข้ามเรื่องการป้องกันไปนะคะ เพราะวิธีการที่เราเลือกใช้เกิดความผิดพลาดจากเทคนิคของหมอ มีผลกระทบหลายอย่างค่ะ) เราตกใจ เครียด เพราะเอาจริงๆในแพลนชีวิตเราไม่มีเรื่องลูกเลยค่ะ แต่พอตัดสินใจบอกเค้า เค้าดีใจมาก ตื่นเต้น แฮปปี้ เราก็สบายใจขึ้นมา และคิดว่าโอเค เราต้องรับความจริงนี้และเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง เริ่มจากการกิน การระมัดระวังในการใช้ชีวิต เราไปบอกที่บ้าน ทุกคนดีใจ เป็นเรื่องราวที่ดีๆ เค้าพาเราไปหาครอบครัวเค้า บ้านเค้าดีใจกันทุกคน วางแผนนั่นนี่ เหมือนทุกอย่างกำลังจะดี จนผ่านไปเดือนนึง ในวันนึงที่มีคนมาบอกเราว่า ผญ อีกคนรู้เรื่องนะ ผช ไปบอกแล้ว บอกคนแรกเลย ผญ เค้าเสียใจแต่ยังไม่เลิกเลือกจะอยู่แบบนี้ เค้าอยู่ได้ เค้ารับได้ เราก็อึ้งไปว่าแล้วเราจะต้องทำยังไง เพราะเราไม่เคยถามเค้า คิดว่ามันเป็นเรื่องของเค้าที่เค้าต้องเป็นคนจัดการเอง ไม่ใช่เราไปบอก
วันนั้นเราเลยถาม ผช ว่าแล้วจะอย่างไรต่อไป เค้าบอกก็ไม่ต้องทำไร เค้าก็ดูแลเราเพราะเค้าอยากมีลูกกับเราคนเดียวไม่ได้อยากมีกับคนอื่น แต่จะให้ไปเลิกไปไล่ก็ทำไม่ได้ เพราะตอนไปบอกก็คิดว่า ผญ คงไป แต่ในเมื่อเค้าไม่ไป เค้าอยู่ได้ เราก็ต้องยอมรับและเข้าใจ เราถามว่าในสถานการณ์แบบนี้ต้องเข้าใจว่ายังไง เข้าใจได้อย่างเดียวคือเค้าเห็นแก่ตัว จะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงอะไรใดๆในชีวิต แม้กระทั้งวันที่มีลูก ที่พูดมาตลอดว่าอยากมีอยากได้ รักมาก แต่ไม่มากพอที่จะเสียสละอะไร เราสละหมดแล้ว กินเที่ยว เราไม่คิดเลย วันๆคิดแต่เรื่องลูก แต่เค้ายังคิดถึงตัวเองมาก ทะเลาะกันอยู่เปนอาทิต เราได้คำตอบและความรู้สึกเดิมๆคือ จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เราไม่ได้ครอบครัวที่ปกติ พ่อแม่ลูก เราจะอยู่ในสถานะไหน อนาคตเรากับลูกจะเป็นอย่างไร คิดมากจนเป็นลม จากที่แพ้ท้องอยู่แล้ว อาการเครียดก็ทำให้ป่วยไปมากกว่าเก่า
จนวันนี้เราตัดสินใจจะบอกกับเค้าว่าเราไม่สามารถอยู่แบบนี้ได้ เราจะกลับไปอยู่บ้านเรา (เราอยู่คอนโดใกล้บ้านเค้า เค้าจะมาหาเรา จ-ศ) แต่ถ้ามีเรื่องลูกก็คุยกัน หรือวันที่หมอนัด ถ้าเค้าอยากมาดูพัฒนาการลูกก็มาได้ แต่ไม่ต้องมาดูแลเรา เพราะมาก็เหมือนไม่มา กว่าจะเลิกงาน ก็ไปเตะบอล หรือไม่ก็กลับบ้านก่อน มาก็ดึกๆ จะมาแค่ลูบท้องคุยกับลูกแค่นั้น ไม่เคยมีกิจกรรมอื่นใด มันไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรกับลูก ในความคิดของเรานะ สิ่งที่เค้าบอกว่ารับผิดชอบตอนนี้คือแค่ซื้อนมสำหรับตั้งครรภ์ให้เราแค่นั้น นอกนั้นเราไม่รู้สึกว่าได้รับอะไร ทั้งทางกายและความรู้สึก
เราปรึกษาที่บ้าน ที่บ้านโอเคถ้าเราจะเลี้ยงคนเดียว เค้าสามารถช่วยดูแลได้ เราก็พอมีทางเลือกในชีวิต เราอยู่กับเค้าได้รับแต่ประโยคว่า อย่าอ่อนแอ อย่าเยอะ อย่ามากำหนดชีวิตเค้า อย่าเอาลูกมาต่อรอง แต่ในความคิดเรา สิ่งที่เราเรียกร้องไม่ใช่เงินทองหรือเวลา งานแต่งอะไรเราไม่ต้องการ เราต้องการแค่ครอบครัวปกติที่กำลังจะมีลูกแค่นั้น ผ่านการคุยมาหลายครั้ง จนเราคิดว่าต้องทำอะไรให้ชีวิตการตั้งครรภ์ของเราผ่านจุดนี้ไป
ทุกวันต้องลูบท้องขอโทษลูกที่วันนี้แม่ยังทำจิตใจให้แจ่มใสไม่ได้ มีแต่เรื่องเครียด มีแต่ความกดดัน รู้ว่าส่งผลกระทบกับลูก แต่ตอนนี้ยังปรับอารมณ์ไม่ได้เลยค่ะ ใจนึงก็หวังให้เค้าคิดได้แล้วเปลี่ยน แต่อีกใจก็พยายามทำใจว่าถ้าเค้าไม่เปลี่ยน เราต้องเปลี่ยน บางคนเจอหนักกว่าเราก็มี อยากรู้วิธีปรับอารมณ์หรือวิธีคิดว่าเราจะผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างไรค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ขอคำแนะนำ การปรับสภาพจิตใจ ให้ผ่านเรื่องแย่ๆในขณะตั้งครรภ์
เป็นคนอ่อนแอในความรัก และคิดว่าความรักเป็นสิ่งดีๆที่ทำให้ชีวิตเราเคลื่อนไปในแต่ละวัน จนวันที่ต้องมาเจอกับปัญหาที่ใหญ่พอสมควร ปัญหาที่เหมือนจะเบสิคของสังคมปัจจุบัน แต่มันฝังอยู่ในใจทั้งตื่นและหลับ ตลอดเวลามีแต่ความคิดนี้จนคิดว่าแต่ละวันจะผ่านไปยังไง
มีความรักที่ผ่านมาแบบคนทั่วไป รัก-เลิก จนมาเจอคนนี้รักเค้ามาก เค้ามีคนคบอยู่แล้วแบบไม่เปิดเผย (แต่ไปไหนมาไหนด้วยกัน) (ส่วนเราเจอกันบ้างไปเที่ยวแค่1-2ครั้ง) เราเข้าไปเป็นผู้หญิงอีกคนที่ไม่เปิดเผยเช่นกัน คบได้7-8เดือน คิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้ไม่โอเค ก็ถอยออกมาเปิดใจคบคนใหม่ๆ แต่คิดถึงเค้าตลอดเพราะเค้าก็ยังวนเวียนติดตามไม่หายไปไหน จนผ่านมาเกือบครึ่งปีก็ใจอ่อน ให้เค้าเข้ามาในชีวิตอีกโดยเค้ารับปากว่าทุกอย่างจะดีขึ้น เค้าอยากมีครอบครัว เค้าอยากมีลูกกับเรา ประโยคนี้ทำให้คิดว่าลองกลับไปอีกครั้ง โดยมีแต่ความรักให้เค้าล้วนๆ ไม่สนใจอนาคตใดๆ อยู่ไปจนกว่าจะหมดรักหรือมีคนใหม่กันไป คิดแค่วันต่อวันเพราะรักเค้าแค่นั้น
แต่เมื่อกลับมาคบได้3เดือน เราท้อง (ขอข้ามเรื่องการป้องกันไปนะคะ เพราะวิธีการที่เราเลือกใช้เกิดความผิดพลาดจากเทคนิคของหมอ มีผลกระทบหลายอย่างค่ะ) เราตกใจ เครียด เพราะเอาจริงๆในแพลนชีวิตเราไม่มีเรื่องลูกเลยค่ะ แต่พอตัดสินใจบอกเค้า เค้าดีใจมาก ตื่นเต้น แฮปปี้ เราก็สบายใจขึ้นมา และคิดว่าโอเค เราต้องรับความจริงนี้และเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง เริ่มจากการกิน การระมัดระวังในการใช้ชีวิต เราไปบอกที่บ้าน ทุกคนดีใจ เป็นเรื่องราวที่ดีๆ เค้าพาเราไปหาครอบครัวเค้า บ้านเค้าดีใจกันทุกคน วางแผนนั่นนี่ เหมือนทุกอย่างกำลังจะดี จนผ่านไปเดือนนึง ในวันนึงที่มีคนมาบอกเราว่า ผญ อีกคนรู้เรื่องนะ ผช ไปบอกแล้ว บอกคนแรกเลย ผญ เค้าเสียใจแต่ยังไม่เลิกเลือกจะอยู่แบบนี้ เค้าอยู่ได้ เค้ารับได้ เราก็อึ้งไปว่าแล้วเราจะต้องทำยังไง เพราะเราไม่เคยถามเค้า คิดว่ามันเป็นเรื่องของเค้าที่เค้าต้องเป็นคนจัดการเอง ไม่ใช่เราไปบอก
วันนั้นเราเลยถาม ผช ว่าแล้วจะอย่างไรต่อไป เค้าบอกก็ไม่ต้องทำไร เค้าก็ดูแลเราเพราะเค้าอยากมีลูกกับเราคนเดียวไม่ได้อยากมีกับคนอื่น แต่จะให้ไปเลิกไปไล่ก็ทำไม่ได้ เพราะตอนไปบอกก็คิดว่า ผญ คงไป แต่ในเมื่อเค้าไม่ไป เค้าอยู่ได้ เราก็ต้องยอมรับและเข้าใจ เราถามว่าในสถานการณ์แบบนี้ต้องเข้าใจว่ายังไง เข้าใจได้อย่างเดียวคือเค้าเห็นแก่ตัว จะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงอะไรใดๆในชีวิต แม้กระทั้งวันที่มีลูก ที่พูดมาตลอดว่าอยากมีอยากได้ รักมาก แต่ไม่มากพอที่จะเสียสละอะไร เราสละหมดแล้ว กินเที่ยว เราไม่คิดเลย วันๆคิดแต่เรื่องลูก แต่เค้ายังคิดถึงตัวเองมาก ทะเลาะกันอยู่เปนอาทิต เราได้คำตอบและความรู้สึกเดิมๆคือ จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เราไม่ได้ครอบครัวที่ปกติ พ่อแม่ลูก เราจะอยู่ในสถานะไหน อนาคตเรากับลูกจะเป็นอย่างไร คิดมากจนเป็นลม จากที่แพ้ท้องอยู่แล้ว อาการเครียดก็ทำให้ป่วยไปมากกว่าเก่า
จนวันนี้เราตัดสินใจจะบอกกับเค้าว่าเราไม่สามารถอยู่แบบนี้ได้ เราจะกลับไปอยู่บ้านเรา (เราอยู่คอนโดใกล้บ้านเค้า เค้าจะมาหาเรา จ-ศ) แต่ถ้ามีเรื่องลูกก็คุยกัน หรือวันที่หมอนัด ถ้าเค้าอยากมาดูพัฒนาการลูกก็มาได้ แต่ไม่ต้องมาดูแลเรา เพราะมาก็เหมือนไม่มา กว่าจะเลิกงาน ก็ไปเตะบอล หรือไม่ก็กลับบ้านก่อน มาก็ดึกๆ จะมาแค่ลูบท้องคุยกับลูกแค่นั้น ไม่เคยมีกิจกรรมอื่นใด มันไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรกับลูก ในความคิดของเรานะ สิ่งที่เค้าบอกว่ารับผิดชอบตอนนี้คือแค่ซื้อนมสำหรับตั้งครรภ์ให้เราแค่นั้น นอกนั้นเราไม่รู้สึกว่าได้รับอะไร ทั้งทางกายและความรู้สึก
เราปรึกษาที่บ้าน ที่บ้านโอเคถ้าเราจะเลี้ยงคนเดียว เค้าสามารถช่วยดูแลได้ เราก็พอมีทางเลือกในชีวิต เราอยู่กับเค้าได้รับแต่ประโยคว่า อย่าอ่อนแอ อย่าเยอะ อย่ามากำหนดชีวิตเค้า อย่าเอาลูกมาต่อรอง แต่ในความคิดเรา สิ่งที่เราเรียกร้องไม่ใช่เงินทองหรือเวลา งานแต่งอะไรเราไม่ต้องการ เราต้องการแค่ครอบครัวปกติที่กำลังจะมีลูกแค่นั้น ผ่านการคุยมาหลายครั้ง จนเราคิดว่าต้องทำอะไรให้ชีวิตการตั้งครรภ์ของเราผ่านจุดนี้ไป
ทุกวันต้องลูบท้องขอโทษลูกที่วันนี้แม่ยังทำจิตใจให้แจ่มใสไม่ได้ มีแต่เรื่องเครียด มีแต่ความกดดัน รู้ว่าส่งผลกระทบกับลูก แต่ตอนนี้ยังปรับอารมณ์ไม่ได้เลยค่ะ ใจนึงก็หวังให้เค้าคิดได้แล้วเปลี่ยน แต่อีกใจก็พยายามทำใจว่าถ้าเค้าไม่เปลี่ยน เราต้องเปลี่ยน บางคนเจอหนักกว่าเราก็มี อยากรู้วิธีปรับอารมณ์หรือวิธีคิดว่าเราจะผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างไรค่ะ
ขอบคุณค่ะ